Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Τζούντι» του Ρούπερτ Γκουλντ με τη Ρενέ Ζελβέγκερ.
Τον Δεκέμβριο του 1968 η Τζούντι Γκάρλαντ φτάνει στο Λονδίνο για μία σειρά soldout εμφανίσεων στο διάσημο κέντρο διασκέδασης «TheTalk of the Town». Έχουν περάσει 30 χρόνια από την ταινία «Ο Μάγος του Οζ» που της χάρισε παγκόσμια καταξίωση και παρότι η λάμψη της έχει θαμπώσει (αμέτρητα τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματά της) η αμερικανίδα σταρ είναι αποφασισμένη να κάνει ένα δυνατό comeback στην καριέρα της.
Ούτε κρύο ούτε ζέστη για μια βιογραφία που ακολουθεί την πεπατημένη της ασφαλούς κι εύκολης συγκίνησης. Ο λονδρέζος Ρούπερτ Γκουλντ στη δεύτερη μόλις ταινία του (προηγήθηκε το 2015 το «Truestory» με τους Τζέιμς Φράνκο, Τζόνα Χιλ) ποντάρει πολλά στη μεταμόρφωση της Ζελβέγκερ για να δώσει μια ενδιαφέρουσα βιογραφία της Γκάρλαντ που θα σαγηνεύσει το πλατύ κοινό. Δεν τα καταφέρνει όμως και τόσο καλά αφού δεν μπαίνει στον κόπο να βουτήξει βαθιά. Με εφαλτήριο τα επεισοδιακά γεγονότα που συνόδευσαν τη σειρά εμφανίσεων στο Λονδίνο όπου η μπογιά της ακόμη περνούσε («ευτυχώς που οι Άγγλοι ακόμη με λατρεύουν» λέει κάποια στιγμή η Τζούντι), ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την εύθραυστη εικόνα μιας ξεπεσμένης σταρ που δεν έζησε ποτέ την παιδική ηλικία κι έχει εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Τα φλας μπακ στην εποχή των γυρισμάτων του «Μάγου του Οζ» δίνονται με τη μορφή ενός σκληρού παραμυθιού με απόλυτο μπαμπούλα τον παραγωγό του φιλμ, Λούις Μέγιερ. Το αφεντικό της MGM είναι ένας αδίστακτος σατράπης που βάζει σε αυστηρό έλεγχο και απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς τη μικρή «Ντόροθι» με σκοπό να γίνει η επόμενη μεγάλη σταρ. Το πιο δυνατό στοιχείο στην «Τζούντι» είναι αυτό ακριβώς (ως δριμύ κατηγορώ για τους μηχανισμούς του παλιού Χόλιγουντ η ταινία έχει νόημα) κι όχι η ερμηνεία της Ζελβέγκερ, που ναι μεν είναι μια καλοφτιαγμένη και πειστική δουλειά αλλά όχι κάτι εξαιρετικό. Πολλά στοιχεία από τη ζωή της Γκάρλαντ δίνεται αποσπασματικά και συμβατικά. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια σαπουνόπερα με θέμα τη ζωή μιας εκκεντρικής σταρ. Οι αποτυχημένοι γάμοι, η προβληματική σχέση με τα παιδιά της, η ανάγκη της για συντροφικότητα και έρωτα, ο εθισμός της στα χάπια και το αλκοόλ κ.ά. είναι στοιχεία που είναι ήδη γνωστά από τη θρυμματισμένη ζωή της Γκάρλαντ. Μιας αυθεντικής ντίβας του θεάματος που κατάφερε να ταξιδέψει όλα τα παιδιά του κόσμου πέρα από το ουράνιο τόξο αλλά εκείνη δεν μπόρεσε να ξεφύγει ποτέ από την ασφυκτική επιτήρηση του στούντιο. Είναι σχεδόν αδύνατο να μείνει κάποιος ανεπηρέαστος βλέποντας το μικρό κορίτσι να δουλεύει 18 ώρες την ημέρα για τις «επαγγελματικές υποχρεώσεις» του, να τρέφεται κυρίως με χάπια για να μην παχύνει και χαλάσει τη σιλουέτα του, να μην μπορεί να κοιμηθεί. Οι παραπάνω σκηνές –σε συνδυασμό με τη δημόσια εικόνα που φτιάχνει το στούντιο για εκείνη (τα fake γενέθλια με τις χάρτινες τούρτες γενεθλίων, τη «φιλία» της με τον Μίκι Ρούνεϊ κλπ)– προκαλούν τρομερή συγκίνηση με αποκορύφωμα το δυνατό φινάλε όταν και βλέπουμε για πρώτη φορά την Τζούντι να τραγουδά το «Over the Rainbow» σε μια θαυμάσια σκηνή.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
