Υπόθεση Τζόκερ: Όταν με τον πατέρα μου είδαμε το Άλιεν

Όπως φαίνεται δεν πρόκειται να ηρεμήσουμε με το «Τζόκερ». Ατελείωτα ποστ, κριτικές, τσακωμοί στα social media και από Κυριακή μπλέχθηκε ακόμα και η αστυνομία. Συζητήσεις επί συζητήσεων για τα ηλικιακά όρια στις ταινίες. Με απασχολεί πολύ το θέμα, μιας και έχω 10χρονο γιο, αλλά θυμήθηκα πόσο εύκολα μπορούν να σε πάνε οι γονείς -ή να πας και μόνος- σου σε λάθος ταινία.

Όταν ήμουν περίπου 11 ετών, ο πατέρας μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε στο «Aliens». Φυσικά ένα παιδί σε αυτή την ηλικία θέλει να κάνει ό,τι ο πατέρας του (και οι μεγάλοι γενικότερα), αλλά προφανώς δεν έχει ιδέα αν μπορεί να το διαχειριστεί. Αυτό μπορεί να το ξέρει μόνο ο γονιός (και το κράτος θέτοντας ηλικιακά όρια) και σίγουρα όχι το παιδί.

Όταν μου το είπε, χάρηκα πολύ. Δεν ήξερα όμως τι θα αντιμετωπίσω. Ούτε και αυτός, άλλωστε, καθώς του άρεσαν οι ταινίες, αλλά δεν ήταν και φανατικός του σινεμά - όπως έγινα εγώ…

Πήγαμε σε σινεμά της Καλλιθέας. Τότε δεν έδιναν σημασία στις ηλικίες (με εξαίρεση τις τσόντες) και ιδίως αν πήγαινες με γονιό. Για να μην τα πολυλογώ, αμφότεροι βγήκαμε από το σινεμά «χεσμένοι»... Έκανε τότε λάθος ο πατέρας μου; Φυσικά. Μου έκανε κακό; Όχι, αν θέλω να είμαι ειλικρινής. Τουλάχιστον, όχι κάτι που θα μου σημάδευε τη ζωή. Αλλά τις επόμενες μέρες ομολογώ ότι δεν μου έφευγε από το μυαλό. Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή είναι να δεις ταινίες των οποίων το νόημα δεν μπορείς να διαχειριστείς ως παιδί, ενώ αποδεικνύεται ότι το ίδιο συμβαίνει και σε πολλούς ενήλικες. Είναι το «Τζόκερ» για παιδιά κάτω των 15; Κατά τη γνώμη μου όχι.

Ποια μπορεί να είναι η λύση: Μια ταινία που έχει ηλικιακή σήμανση πάνω από την ηλικία του παιδιού σας μπορείτε πρώτα να τη δείτε εσείς και μετά να αποφασίσετε αν κάνει για το δικό σας παιδί. Γενικά να ξέρετε ότι πράγματα «νοσηρά», τα οποία εσείς ως ενήλικες πιθανόν να μπορείτε να τα φιλτράρετε, τα παιδιά δεν μπορούν. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη «δράσης» στις ταινίες, άλλα μπορεί να επηρεάσουν ένα παιδί και άλλα όχι. Ας το πούμε πιο απλά: καλύτερα μια ταινία δράσης (στιλ κλωτσοπατινάδα) παρά ένα ψυχολογικό θρίλερ. Καλύτερα το «Άλιεν» παρά ο «Εξορκιστής» – που έχει πολύ «πίσω κείμενο». Φυσικά δεν προτείνω καμία από τις δύο (ταινιάρες) για παιδιά, απλά φέρνω ένα παράδειγμα.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί μπορεί να μη θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο για πολλούς λόγους. Εκεί έρχεται το κράτος. Πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή επιτροπή αποτελούμενη από παιδοψυχολόγους, ψυχιάτρους και άλλους Ψ και όχι τίποτα συντηρητικοί που μπορεί να μπουν στη διαδικασία να θεωρήσουν «ακατάλληλο» το γυμνό ανθρώπινο σώμα ή ένα φιλί. Γιατί τότε θα βάζουμε πανάκι στο πέος ή στα στήθη των αγαλμάτων. Δεν θα είναι τελείως αντιπαιδαγωγικό και γελοίο; Δύο άνθρωποι που φιλιούνται δεν κάνουν κακό σε κανέναν, όμως ένας άκρως ελκυστικός αδικημένος παρίας που σκοτώνει (όπως ο χαρακτήρας του τρομερού Φοίνιξ στο Τζόκερ) είναι κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας άνθρωπος κάτω των 15 ετών. Ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ένα παιδί (ή ένας έφηβος) στα ερεθίσματα.

Σε κάθε περίπτωση όταν μια ταινία έχει σήμανση ότι απαγορεύεται για θεατές κάτω των 15 ετών, βάσει του νόμου, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Το αν ο νόμος είναι σωστός ή όχι είναι άλλη συζήτηση. Ενδεχομένως ο νόμος να χρειάζεται αλλαγή ή επικαιροποίηση. Ή η ηλικιακή σήμανση να είμαστε σίγουροι ότι ορίζεται από ανθρώπους που να μπορούν να ακολουθήσουν την εποχή τους και να καταλαβαίνουν τη σχέση των σημερινών παιδιών με τα θεάματα. Και να είστε σίγουροι ότι τα παιδιά σήμερα είναι πιο εξελιγμένα από κάθε πλευρά. Και δεν βλέπουν μια ταινία το μήνα. Είναι πιο εκπαιδευμένοι θεατές και αντιμετωπίζουν πιο πολύπλοκες καταστάσεις σε κάθε επίπεδο.