Ορφανός από πατέρα και με μια συναισθηματικά ευάλωτη μητέρα, ο Άρθουρ Φλεκ είναι ένας κωμικός που ψάχνει να βρει λίγη αναγνώριση στη δουλειά του. Παράλληλα θέλει να νιώσει ένα σημάδι ανθρώπινης επαφής είτε μέσω της γλυκιάς γειτόνισσας με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος είτε μέσω κάποιων συνεργατών από το εργασιακό περιβάλλον του. Όμως το εχθρικό περιβάλλον της Γκόθαμ δεν επιτρέπει στους «δεύτερους» πολίτες της να νιώσουν την ζεστασιά ή την αποδοχή που επιθυμούν.
Η αναπάντεχη νίκη στη Βενετία (Χρυσός Λέοντας) καθιστά το «Joker» μια ιστορική ταινία. Ποτέ πριν σε κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ, μια ταινία που βασίζεται σε κόμικ της Marvelή των DComics δεν είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο. Ο «Joker»του Φίλιπς («Hangover») σπάει την παράδοση με ένα τολμηρό, από όπου κι αν το δει κανείς φιλμ. Η εξωπραγματική σχεδόν ερμηνεία του Φίνιξ (μια ανεπανάληπτη παράσταση του σπουδαίου ηθοποιού που συνδυάζει την ψυχολογική ένταση με τη σωματική δοκιμασία) σημαδεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το φιλμ. Η ιστορία διατηρεί μεν την επαφή με το πρωτότυπο κόμικ (εδώ θα βρούμε την αρχή της γέννησης του πιο μισητού εχθρού του Μπάτμαν) αλλά ο Φίλιπς κρατά έντεχνα τις αποστάσεις του από το κόμικ σύμπαν. Ούτε υπερηρωικές περιγραφές, ούτε χάρτινες διαστάσεις στην πλοκή, ούτε μεσσιανικές ιδιότητες σε κάποιους χαρακτήρες. Αυτός οΤζόκερ είναι ο πιο τρομακτικός όλων γιατί απλά είναι ο πλέον ανθρώπινος. Ξεχάστε τον χαβαλετζή, σατανικό Τζόκερ του Τζακ Νίκολσον ή το παραληρηματικό κρεσέντο του ανάρχα Χιθ Λέτζερ, που πίσω από το παγωμένο χαμόγελό τους έκρυβαν ισχυρή δόση τρέλας. Ο Φίνιξ, όταν γελά με εκείνο το παράξενο γέλιο που μοιάζει με κλάμα, κουβαλά το δράμα μιας βασανισμένης ψυχής που θέλει να κάνει μόνο καλό. Κυρίως θέλει να κάνει τους άλλους να γελάνε αλλά παντού συναντά την καχυποψία, την προκατάληψη, την έχθρα. Οι καθημερινοί, διαρκείς εξευτελισμοί θα τον οδηγήσουν κάποια στιγμή στο έγκλημα. Το Κακό έχει συμβεί πλέον και η οποιαδήποτε προσπάθεια να διασωθεί το Καλό πέφτει μόνο στο κενό. Στο ίδιο κενό (και χάος) που θα βρεθεί η Γκόθαμ, όταν ο ταλαιπωρημένος κλόουν μετατραπεί σε σύμβολο για όλους τους μη προνομιούχους και περιθωριοποιημένους που θα οδηγηθούν στην εξέγερση. Ο στόχος είναι οι πλούσιοι και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, όπως ο δήμαρχος της πόλης Τόμας Γουέιν, με τον οποίο ο ήρωας έχει πιο στενή σχέση από όσο φαντάζεται. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κόμικ ή πραγματική. Διαλέξτε εκείνη που προτιμάτε.
Το 2015 η Ελλάδα, που βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση, βρίσκεται ένα βήμα πριν από την υπογραφή ενός νέου εξοντωτικού μνημονίου. Ο κύκλος των διαπραγματεύσεων στα Eurogroup ανοίγει και παρακολουθούμε τις ενέργειες του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να προσπαθεί να επιτύχει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Ο Γαβράς ξέρει τα μυστικά του πετυχημένου πολιτικού θρίλερ («Ζ», «Κατάσταση πολιορκίας») και με τη συνδρομή του Γιώργου Αρβανίτη στην κλειστοφοβική φωτογραφία κατασκευάζει ένα χρήσιμο από πολλές απόψεις φιλμ που διαβάζεται σαν ένα αγωνιώδες ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας γύρω από τα γεγονότα που μας καθήλωσαν εκείνο το επτάμηνο του 2015. Εξ ορισμού –αφού το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Βαρουφάκη– το φιλμ είναι ένα είδος αγιογραφίας για τον αμφιλεγόμενο οικονομολόγο (ανατριχιαστικά πειστικός ο Λούλης) αλλά ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Έντονοι διάλογοι, τα αιχμηρά σημεία μιας εκβιαστικής διαπραγμάτευσης και κυρίως το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά η κάμερα εισβάλλοντας στις κλειστές πόρτες του Eurogroup, αποκαλύπτουν σε μεγάλο βαθμό την συνολική εικόνα της διαλυμένης - ενωμένης Ευρώπης που βρήκε στο πρόσωπο της Ελλάδας τον ένοχο της σύγχρονης πολιτικο-οικονομικής κρίσης. Ο Γαβράς καταφέρνει σε ένα ζόρικο θέμα (τι πιο αντικινηματογραφικό από τις κουβέντες πολιτικών και οικονομολόγων σε ένα κλειστό δωμάτιο;) να βγάλει λαγούς από το καπέλο. Μπορεί να μην ευτυχεί σε όλες τις αφηγηματικές επιλογές του –η φολκλόρ μουσική Ντεσπλά, η σκηνή με τον ξιφία κ.α.– αλλά έχει την ορθή κρίση και την αποφασιστικότητα να ψάξει με κάθε μέσο την εύρεση της αλήθειας. Έστω, της δικής του αλήθειας.
Κάπου στις στέπες της Μογγολίας ένας νεαρός αστυνομικός φυλάει μόνος του τη σκηνή ενός εγκλήματος με θύμα μια γυμνή γυναίκα. Μια 35χρονη ντόπια έχει σταλεί να τον βοηθήσει. Στη διάρκεια της νύχτας οι δύο μέχρι πρότινος ξένοι έρχονται κοντά και κάνουν έρωτα. Μετά από μερικές βδομάδες η γυναίκα διαπιστώνει ότι είναι έγκυος.
Όπως και στην περίπτωση του «Γάμου της Τούγια» που είχε βραβευθεί με τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, η νέα ταινία του Γουάνγκ κινείται σε παρόμοια εδάφη. Η θέση της γυναίκας στη σημερινή Μογγολία, το άγονο σκηνικό, η σιωπή που απλώνεται σε κάθε γωνία του επιβλητικού τοπίου της Στέπας και η αύρα μυστηρίου συνθέτουν ένα αυστηρά καλλιτεχνικό κινηματογραφικό παραμύθι γύρω από το ανέφικτο του έρωτα, αλλά και μια ωδή στη μαγεία της τρυφερότητας που μπορεί να γεννήσει τις πιο έντονες καταστάσεις.
H Μάρα, μια τριαντάχρονη ανύπαντρη μητέρα από τη Ρουμανία, εργάζεται στις ΗΠΑ σαν αποκλειστική νοσοκόμα με προσωρινή βίζα. Θέλοντας να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τον γιo της, παντρεύεται τον ασθενή της, Ντάνιελ, λίγο πριν λήξει η άδεια παραμονής της.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο η ταινία εξελίσσεται με πρωτοφανή ένταση βάζοντας στο χτισμένο με κόπο και αβεβαιότητα κόσμο της ηρωίδας την αγωνία της απόκτησης της πράσινης κάρτας. Τα πράγματα περιπλέκονται, προκύπτουν συνεχώς εμπόδια, ο γάμος που εξελίσσεται σε έρωτα (;), οι συνεχείς εναλλαγές θύτη-θύματος είναι μερικά από τα στοιχεία του δράματος. Το μεταναστευτικό ως μέσο ανάγνωσης του αμερικανικού ονείρου δεν είναι νέο φρούτο στο σινεμά. Όμως εδώ η ΙοάναΟυρικάρου, «μαθητευόμενη» σκηνοθέτιδα του Κριστιάν Μουντζίου, προβαίνει σε μια νταρντενική σύλληψή του όπου το ζητούμενο είναι ένα: η διατήρηση της ανθρωπιάς με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν καταπατηθεί κάθε ηθικός ενδοιασμός. Ακόμη κι αν οδηγηθούμε στο επικείμενο τέλος με οδυνηρές συνέπειες.
Επίσης
»»» Από τις τελευταίες επανεκδόσεις της σεζόν η εκκωφαντική «Σιωπή» (The silence) (****) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, γυρισμένη το 1964 με τους Ίνγκριντ Τούλιν, Γκούνελ Λίντμπλομ και Μπίργκερ Μάλμστεν, φέρνει δύο αδελφές να επιστρέφουν μετά από ταξίδι στο πατρικό τους σπίτι. Σε μια στάση σε ξενοδοχείο οι ηρωίδες αποκαλύπτουν τα μυστικά και ψέματα που τις χώρισαν καθώς και τις απόκρυφες επιθυμίες που τις βασανίζουν ακόμη.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
18°
![Αμερικάνικο Όνειρο | Lemonade [Trailer - GR Subs]](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/MqwkYAj6-j8.webp "Αμερικάνικο Όνειρο | Lemonade [Trailer - GR Subs]")
