Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες της εβδομάδας: Η ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν, Η μεγάλη νύχτα της Νάπολης, Τρομακτικές ιστορίες στο σκοτάδι, Rambo: Το τελευταίο αίμα
Μια δεκαετία μετά το θάνατο λόγω υπερβολικής δόσης του 29χρονου Τζον Φ. Ντόνοβαν, διάσημου ηθοποιού του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ένας θαυμαστής του, ο Ρούπερτ Τέρνερ, αποκαλύπτει τι πραγματικά συνέβη στο ίνδαλμά του. Ο Τέρνερ είναι ένας ανερχόμενος νεαρός ηθοποιός που έγραψε βιβλίο για τον Ντόνοβαν και σε συνέντευξή του σε αμερικανίδα δημοσιογράφο αποκαλύπτει το περιεχόμενο της κρυφής πεντάχρονης αλληλογραφίας του με τον μακαρίτη, όσο ήταν παιδί.
Με τη γνωστή αυταρέσκεια του κωλόπαιδου-θαύμα (κατά το παιδί-θαύμα) ο Καναδός Ντολάν έχει καταφέρει να στρέψει εναντίον του τα βέλη της πλειοψηφίας της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας. Αλαζόνας, νάρκισσος αλλά και ικανός για σπουδαία πράγματα ο 30χρονος πλέον σκηνοθέτης από το Μόντρεαλ, μας σόκαρε με τα πρώτα του φιλμ (πόση ωριμότητα και ταλέντο ξεχειλίζουν από τα «Tom at the farm», «Mommy» «Lawrence για πάντα», «Φανταστικές αγάπες»), αλλά εδώ αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σοβαρά σημάδια καμπής. Σημάδια που σύμφωνα με εκτιμήσεις της διεθνούς κριτικής, έγιναν ακόμη εντονότερα στην επόμενη ταινία του «Matthias & Maxime» το οποίο πέρασε και δεν άγγιξε από τις πρόσφατες Κάννες. Αυτό που επιχειρεί με τον «Ντόνοβαν» ο Ντολάν είναι άλλο ένα ξεγύμνωμα της ψυχής του, με την ιδέα του σπασίματος της ιστορίας σε δύο χρόνους και το μοίρασμα της αφήγησης στους δύο πρωταγωνιστές. Το εύρημα της συνέντευξης που δίνει ο Ρούπερτ στην κυνική και αντιπαθέστατη δημοσιογράφο Τάντι Νιούτον (ποτέ δεν είχε καλή γνώμη για τους εκπρόσωπους του Τύπου και δη τους κριτικούς ο Ντολάν) είναι ένα πρόσχημα για να παρακολουθήσουμε σε παράλληλη αφήγηση τα σημεία που προκάλεσαν την κρίση στον Ντόνοβαν καθώς και τα βάρη στην παιδική καρδιά του Ρούπερτ. Με το γνωστό ανοικονόμητο, πληθωρικό αλλά και ορισμένες στιγμές ακαταμάχητο στιλ του ο Ντολάν μιλάει για όσα τον σημάδεψαν όσο ήταν παιδί (σχολικό μπούλινγκ, μια συγκεντρωτική και ψυχρή μητέρα, το κενό του πατέρα) και για εκείνα που τον ταλαιπωρούν ως φτασμένο σκηνοθέτη. Φυσικά το προσωπικό και το καλλιτεχνικό δύσκολα διαχωρίζεται στην περίπτωση του Ντολάν, ο οποίος εδώ αρκετές φορές φλυαρεί αντί να αφηγείται. Επιπλέον ηθικολογεί για πράγματα που δεν μας έχει συνηθίσει (η αδυναμία του γκέι σταρ τον οποίο υποδύεται ο Κιτ Χάρινγκτον του «Game of Thrones» να ανοιχτεί και να ζήσει ελεύθερα τον έρωτά του είναι ένα χλιαρό και κάπως ξεπερασμένο σχόλιο για την κινηματογραφική βιομηχανία), ενώ κάποια τσιτάτα για την καταστροφική επιρροή των οικογενειακών δεσμών είχαν χρησιμοποιηθεί με καλύτερες επιδόσεις στο «Ακριβώς το τέλος του κόσμου».
Στη Νάπολη ο 15χρονος Νίκολα και οι φίλοι του θέλουν απλώς να περνάνε καλά και να καταφέρουν να βγάλουν εύκολα χρήμα. Η ροπή τους για το έγκλημα και φυσικά το πρότυπο της μαφιόζικης ζωής θα επιφέρει ολέθριες συνέπειες.
Ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθετεί ο Τζιοβανέζι την καθημερινότητα των ηρώων του κινείται μεταξύ της αθώας ματιάς στη ζωή και της άγριας έξαψης της νιότης. Η σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο ορίζει το πλαίσιο του φιλμ, που βασίζεται σε άλλο ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης στους κόλπους της μαφίας από τον Ρομπέρτο Σαβιάνο («Γόμορρα») με τίτλο «Η τράτα των παιδιών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Οι ομοιότητες είναι πολλές με το θαυμάσιο «Γόμορρα» (πιστή ανάπλαση του περιθωρίου, καθημερινό φλερτ με τη βία, αμείωτη ένταση στην καθημερινή μάχη του καλού με το κακό) αλλά χωρίς πραγματικά φρέσκιες ή πρωτότυπες ιδέες.
Αμερική 1968. Στη μικρή πόλη της Mill Valley, σε μια εγκαταλελειμμένη έπαυλη μια παρέα εφήβων ανακαλύπτουν ένα παλιό βιβλίο με τρομαχτικές ιστορίες. Όμως το βιβλίο αυτό έχει ένα μυστικό που σχετίζεται με τη θλιβερή ιστορία του κοριτσιού που τις έγραψε.
Καλογυρισμένο, αρκούντως φοβιστικό και με διακριτικά ψυχολογικά κολπάκια που σχετίζονται με τα άγχη και τις αγωνίες των νεαρών πρωταγωνιστών. Η συμβολή του παραγωγού Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού, το πολιτικό σχόλιο (διόλου τυχαία η επιλογή του χρόνου) είναι κεκαλυμμένο, η κλιμακούμενη αγωνία ακολουθεί τα σταθερά βήματα της ταινίας τρόμου που θέλει να είναι κάτι παραπάνω από τα τετριμμένα και ως ένα βαθμό το πετυχαίνει.
O Ράμπο προσπαθεί να αποτρέψει την κοπέλα που έχει μεγαλώσει σαν κόρη του να ταξιδέψει στο Μεξικό για να γνωρίσει τον πραγματικό της πατέρα. Φυσικά η μικρή κάνει του κεφαλιού της και δεν αργεί η στιγμή που ο Τζον Ράμπο θα πρέπει να έρθει και πάλι αντιμέτωπος με το παρελθόν του.
Κλείσιμο λογαριασμών θα πει κάποιος αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Σε αντίθεση με τις άθλιες συνέχειες του πρώτου και καλύτερου «Ράμπο», το κύκνειο άσμα (;) του βετεράνου που πολέμησε στο Βιετνάμ έχει την τόλμη να αναμετρηθεί σοβαρά με τους κώδικες του ήρωα. Εκτός από τις υπερβολικά σκληρές εικόνες που θα φέρουν αρκετούς θεατές στα όρια τους, το «Τελευταίο αίμα» προσφέρει δημιουργικά στην ολοκλήρωση της προσωπικής διαδρομής του ήρωα. Κι όπως εκείνος λέει πολύ σωστά σε μια από τις σκηνές-κλειδιά του έργου «έζησα σε μια εποχή θανάτου και πόνου». Η φυγή από εκείνη φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει με πιο σκληρό και απαισιόδοξο αποχαιρετισμό.
Ακόμη
»»» Στη χαριτωμένη και τίγκα στα τραγούδια του Μπρους Σπρίνγκστιν βρετανική μουσική κομεντί «Blinded by the light» (**)της Γκούριντερ Τσάντα αποδεικνύεται ότι η μουσική μπορεί όντως να σου αλλάξει τη ζωή.
»»» Οι «Αναμνήσεις» (**) είναι ένα ιταλικό αισθηματικό δράμα φτιαγμένο με ευαισθησία και ειλικρίνεια αλλά οι αδύναμοι χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να μας συνεπάρουν.
»»» Στην άκρως ενδιαφέρουσα ενήλικη κομεντί χαρακτήρων «Απρόσμενος έρωτας» (**1/2) ο Ρικάρντο Νταρίν και η Μερσέντες Μοράν βιώνουν την κρίση ενός μεσήλικου ζευγαριού μετά από 25 χρόνια γάμου.
»»» Στο «Εντμοντ: Ένας απρόβλεπτος συγγραφέας» (-) παρουσιάζεται η ιστορία του Εντμοντ Ροστάντ που τον οδήγησε στη συγγραφή του «Σιρανό ντε Μπερζεράκ».
»»» Το «Μαγικό χαλί» (-) είναι ένα δανέζικο animation βασισμένο στην ιστορία του Αλαντίν.
Αν και πιστό ως προς τα ομηρικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει να απαρνηθεί την επική χροιά προκειμένου να αναδυθεί ένας αντίθετος –μελαγχολικός και σαφέστατα αντιηρωικός– τόνος
18°
