Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες της εβδομάδας: Ad Astra, Το τελευταίο μάθημα, Ο φιλοξενούμενος, Κρίση πανικού κι ακόμη 3 ταινίες
Ο αστροναύτης Ρόι Μακ Μπράιντ ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν.
Στην παράδοση των ενηλίκων, ψαγμένων και με φιλοσοφικό προσανατολισμό (γύρω από το μέλλον της ανθρωπότητας σε σχέση με την κατάκτηση του διαστήματος) φιλμ επιστημονικής φαντασίας, το «Ad Astra» προσθέτει ακόμη ένα χρήσιμο λιθαράκι προς την πορεία αυτή. Ο σημαντικός Τζέιμς Γκρέι έχει δώσει εξαίρετα δείγματα στα δράματα ποικίλης θεματολογίας, από την οικογενειακή τραγωδία της «Μικρής Οδησσού» και το ερωτικό αδιέξοδο του υπέροχου «Δύο έρωτες» έως το μεταναστευτικό «Κάποτε στη Νέα Υόρκη» με τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Ωστόσο εδώ ο αμερικανός στιλίστας αφήνει κατά μέρος την αναπαράσταση μιας χρονικής περιόδου από το παρελθόν και μας ταξιδεύει στο μέλλον. Εκεί όπου η αναζήτηση του νοήματος της ζωής στην απεραντοσύνη του διαστήματος θα φέρει τον ήρωα απέναντι στα δικά του άλυτα ζητήματα και στη συμφιλίωση με το πένθος του πατέρα του που δεν ξεπέρασε ποτέ. Στο ρόλο του αστροναύτη Μακ Μπράιντ, ο Μπραντ Πιτ βλέπει την καλή του νεράιδα να συνεχίζει να του χαμογελά μετά το σουξέ με τον Ταραντίνο και το «Κάποτε στο Χόλιγουντ». Με το «Ad Astra» ο αμερικανός κάνει το 2 στα 2 σε μια χρονιά που βάζει σοβαρά θεμέλια για να τον οδηγήσει ίσως στο πρώτο του Όσκαρ ερμηνείας. Αρκεί το υπαρξιακό sci-fi δράμα του Γκρέι να καταφέρει να συγκινήσει τους εκλέκτορες της Ακαδημίας. Δεν βλέπουμε το λόγο γιατί να μη συμβεί κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που τόσο θεματικά όσο και αλληγορικά η ταινία έχει εκλεκτικές συγγένειες με το «Gravity» που είχε σκίσει στα Όσκαρ αλλά κουβαλά και τη λυρική αύρα του «Δέντρου της ζωής» (του Μάλικ και πάλι με πρωταγωνιστή τον Πιτ) που είχε διατυπώσει θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την έννοια της δημιουργίας και της επιβίωσης. Πάνω από όλα όμως το φιλμ είναι ένα δυνατό οπτικά επίτευγμα που ακόμη κι όταν οι αφηγηματικές δυνατότητές του δεν αγγίζουν τα υψηλότερα επίπεδα που απαιτεί ένα τόσο φιλόδοξο έργο, καταφέρνει να γίνει αποτελεσματικό και κάποιες ελάχιστες φορές αρκετά συναρπαστικό.
Σε φημισμένο σχολείο για ιδιοφυή παιδιά, ο καθηγητής τους αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια τους. Ο Πιέρ αναλαμβάνει να τον αντικαταστήσει αλλά γρήγορα επισημαίνει μια διάχυτη καχυποψία και εχθρότητα από την πλευρά των μαθητών.
Ο Μαρνιέ προβαίνει στη σύνθεση μιας αποπνικτικής, σχεδόν εφιαλτικής ατμόσφαιρας και μιας υποβόσκουσας βίας, που προδιαθέτει για μια κολοσσιαία καταστροφή. Το πόσο ισχυρό είναι το Κακό που καιροφυλακτεί, ο Πιέρ θα το αντιληφθεί σταδιακά και με μεγάλο προσωπικό κόστος. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει αρκετά πιστά το μυθιστόρημα του Κριστόφ Ντουφοσέ που περιγράφει μια κοινωνία σε αποσύνθεση. Οι ιδέες του βιβλίου παρότι αντλούν το ενδιαφέρον τους από τα 00ς (κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία το 2002) έχουν ακόμη εφαρμογή στο σήμερα, με το σκηνοθέτη να τονίζει έντεχνα τα πιο πεσιμιστικά και τρομακτικά στοιχεία της σύγχρονης κρίσης. Παράλληλα φωτογραφίζει υποδειγματικά το χιτσκοκικό σύμπαν: δίπλα στην καταγραφή της αγωνίας του ήρωα να ξεκαθαρίσει τα όρια φαντασίας-πραγματικότητας, τοποθετεί μερικές από τις κορυφαίες σκηνές από ταινίες του μετρ του σασπένς («Ψυχώ», «Τα πουλιά» κ.ά.) αν και υπάρχει μια σύγχυση όσον αφορά την κορύφωση του δράματος, που δίνεται μάλλον με απλοϊκά και εύκολα μέσα.
Ο Γκουίντο, αναπληρωτής καθηγητής Λογοτεχνίας και επίδοξος συγγραφέας, είχε μια τακτοποιημένη καθημερινότητα μέχρι που ένα «ατύχημα» (σπάει το προφυλακτικό κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης) προκαλεί κοσμογονικές εξελίξεις στη ζωή του.
Ιδιόρρυθμη, ανθρώπινη και οπωσδήποτε περισσότερο δραματική από ότι χιουμοριστική, η ταινία είναι μια ειρωνική ματιά πάνω στα όνειρα που παραμένουν όνειρα. Η οπτική του Κιαρίνι πάνω στην τελματωμένη ζωή του Γκουίντο μετατρέπεται σε ένα προσχηματικό αλλά και κατά σημεία αποτελεσματικό σχόλιο για τη γενιά των σημερινών σαραντάρηδων που δεν τολμούν να προχωρήσουν στη ζωή τους. Η ιταλική μεσοαστική τάξη που ανήκει ο ήρωας έχει αμέτρητα κοινά με τη δική μας (αυτό το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα») και δεν εξαντλείται μόνο στην καταστροφική σχέση με τη μαμά που ακόμη μαγειρεύει για τον κανακάρη της ή του ψωνίζει τα σλιπάκια του -«κάθε φορά που κάνουμε έρωτα βλέπω τη φάτσα της», ομολογεί η φίλη του- αλλά προχωράει σε πιο επικίνδυνες και ρηξικέλευθες καταστάσεις.
Μια γυναίκα συναντά τυχαία δύο πρώην της, ένα ζευγάρι διαλέγει λάθος θέσεις σε ένα αεροπλάνο, μια πορνοστάρ κινδυνεύει να αποκαλύψει το μυστικό της, μια νύφη γεννάει στο γάμο της, ένας έφηβος μαστουρώνει για πρώτη φορά ενώ ένας νεαρός ικετεύει την παράξενη μητέρα του να σώσει τους κόπους ολόκληρης της ζωής του.
Το σπονδυλωτό πολωνικό φιλμ θυμίζει κάπως τις αργεντίνικες «Ιστορίες για αγρίους» με τις έξι ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων που βρίσκονται σε ακραίες καταστάσεις και παθαίνουν κρίση πανικού. Γουστόζικο και τρυφερό μαζί, έχει μια φινέτσα κι ένα δυναμισμό σε αρκετές σκηνές που καταλήγουν σε άγριο χιούμορ (η… ολοκλήρωση στο διαδικτυακό live seχ), αν και στον πυρήνα της η ταινία είναι βαθιά δραματική και πολιτική. Μια συμπαθητική σάτιρα που διαπερνά την κοινωνία με αιχμηρό χιούμορ. Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Ακόμη
»»» Στο «Τραγούδι των σκορπιών» (**) του Ανούπ Σινγκ με τους Γκολσιφτέ Φαραχανί, Ιρφάν Καν, ένας καταραμένος έρωτας «παντρεύεται» με τις λαϊκές δοξασίες και τους αρχαίους μύθους στην έρημο του Ρατζαστάν, αλλά το φολκλόρ αποδεικνύεται πιο ισχυρό από την αίσθηση παραμυθιού και μαγείας.
»»» Η «Καρδερίνα» (-) του Τζον Κρόουλι με τους Νικόλ Κίντμαν, Όουκς Φέγκλεϊ καιΤζέφρι Ράιτ βασίζεται στο μπεστ σέλερ της Ντόνα Ταρτ και φέρνει τον ήρωα να επιχειρεί να ξεπεράσει μια βαριά απώλεια με όχημα ένα έργο ανεκτίμητης αξίας.
»»» Η «Διαφυγή» (-) είναι ένα κλειστοφοβικό θρίλερ με πρωταγωνιστές κάποιους αλιγάτορες στη Φλόριντα.
12°
