Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Ad Astra» του Τζέιμς Γκρέι
Ο αστροναύτης Ρόι Μακ Μπράιντ ταξιδεύει στα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη. Το ταξίδι του θα φέρει στην επιφάνεια μυστικά που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θέση μας στο σύμπαν.
Στην παράδοση των ενήλικων, ψαγμένων και με φιλοσοφικό προσανατολισμό (γύρω από το μέλλον της ανθρωπότητας σε σχέση με την κατάκτηση του διαστήματος) φιλμ επιστημονικής φαντασίας, το «Ad Astra» προσθέτει ακόμη ένα χρήσιμο λιθαράκι προς την πορεία αυτή. Ο σημαντικός Τζέιμς Γκρέι έχει δώσει εξαίρετα δείγματα στα δράματα ποικίλης θεματολογίας, από την οικογενειακή τραγωδία της «Μικρής Οδησσού» και το ερωτικό αδιέξοδο του υπέροχου «Δύο έρωτες» έως το μεταναστευτικό «Κάποτε στη Νέα Υόρκη» με τη Μαριόν Κοτιγιάρ. Ωστόσο εδώ ο αμερικανός στιλίστας αφήνει κατά μέρος την αναπαράσταση μιας χρονικής περιόδου από το παρελθόν και μας ταξιδεύει στο μέλλον. Εκεί όπου η αναζήτηση του νοήματος της ζωής στην απεραντοσύνη του διαστήματος θα φέρει τον ήρωα απέναντι στα δικά του άλυτα ζητήματα και στη συμφιλίωση με το πένθος του πατέρα του που δεν ξεπέρασε ποτέ. Στο ρόλο του αστροναύτη Μακ Μπράιντ, ο Μπραντ Πιτ βλέπει την καλή του νεράιδα να συνεχίζει να του χαμογελά μετά το σουξέ με τον Ταραντίνο και το «Κάποτε στο Χόλιγουντ». Με το «Ad Astra» ο Αμερικανός κάνει το 2 στα 2 σε μια χρονιά που βάζει σοβαρά θεμέλια για να τον οδηγήσει ίσως στο πρώτο του Όσκαρ ερμηνείας. Αρκεί το υπαρξιακό sci-fi δράμα του Γκρέι να καταφέρει να συγκινήσει τους εκλέκτορες της Ακαδημίας. Δεν βλέπουμε τον λόγο γιατί να μη συμβεί κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που τόσο θεματικά όσο και αλληγορικά η ταινία έχει εκλεκτικές συγγένειες με το «Gravity» που είχε σκίσει στα Όσκαρ αλλά κουβαλά και τη λυρική αύρα του «Δέντρου της ζωής» (του Μάλικ και πάλι με πρωταγωνιστή τον Πιτ) που είχε διατυπώσει θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την έννοια της δημιουργίας και της επιβίωσης. Πάνω από όλα όμως το φιλμ είναι ένα δυνατό οπτικά επίτευγμα που ακόμη κι όταν οι αφηγηματικές δυνατότητές του δεν αγγίζουν τα υψηλότερα επίπεδα που απαιτεί ένα τόσο φιλόδοξο έργο, καταφέρνει να γίνει αποτελεσματικό και κάποιες ελάχιστες φορές αρκετά συναρπαστικό.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
