Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μας αφηγείται «Τρομακτικές Ιστορίες»

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Alvin Schwartz αποφάσισε να συγκεντρώσει από ανθολογίες και εφημερίδες τις πιο εφιαλτικές ιστορίες και να δημιουργήσει με αυτές μία σειρά βιβλίων. Οι «Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι», αν και απαγορευμένες στις σχολικές βιβλιοθήκες, κατάφεραν να γίνουν γρήγορα αρκετά δημοφιλείς, ώστε πολλά παιδιά στην Αμερική να έχουν μεγαλώσει διαβάζοντας τις και ψάχνοντας κάτω από τα κρεβάτια και μέσα στις ντουλάπες τους για τα τέρατά τους.  

Σήμερα, τα βιβλία αυτά ενώνονται σε ένα και καταραμένο, για να έρθουν και να πρωταγωνιστήσουν στην ομώνυμη της σειράς βιβλίων ταινία του Guillermo Del Toro. Ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός ταινιών (The Shape of Water) επέλεξε τις ιστορίες αυτές γιατί καταφέρνουν να «μας κάνουν να τρέμουμε από αγωνία, ακόμα κι αν τις έχουμε ακούσει ξανά και ξανά», ωστόσο αποφασίζει να τις αποσπάσει από την εποχή του συγγραφέα τους και να τις τοποθετήσει σε μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους των ΗΠΑ, το 1968, όταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν ακόμα εν εξελίξει και ο κόσμος είχε αρχίσει να βγαίνεις στους δρόμους και να διαδηλώνει κατά του.

Τα βιβλία του Schwartz αλλάζουν κάτοχο στην ταινία και μετατρέπονται στο βιβλίο της Sarah Bellows, μιας κοπέλας που είχε ζήσει έναν αιώνα πριν τα γεγονότα του σεναρίου. Ο Kevin Hageman, που υπογράφει το σενάριο με τον αδερφό του Dan, αναφέρει ότι η Sarah και η ιστορία της είχε ως πηγή έμπνευσης μία φράση του Del Toro: «οι ιστορίες μπορεί να πονέσουν, οι ιστορίες μπορούν να θεραπεύσουν». Από αυτήν, λοιπόν, γεννήθηκε η Sarah, ως «μία γυναίκα που πληγώθηκε από κακόβουλες ιστορίες, ιστορίες που είναι ψεύτικές, ιστορίες που την οδηγούν να γίνει το τέρας που οι άλλοι πιστεύουν ότι είναι».



Πρωταγωνίστρια, ωστόσο, δεν είναι η «κακιά» της ταινίας, αλλά μία παρέα πέντε φίλων. Η Stella, ο Ramon, ο Chuck, η Ruth και ο Auggie ζουν στο Mill Valley, μία πόλη που σε μία εποχή γεμάτη αναταραχές καταφέρνει να παραμένει νυσταλέα. Οι περιθωριακοί αυτοί έφηβοι ταράζουν αυτή την νηνεμία, όταν αποφασίζουν να επισκεφτούν την στοιχειωμένη έπαυλη της οικογένειας Bellows, με αποτέλεσμα να ανακαλύψουν το βιβλίο της Sarah, ένα βιβλίο που γράφεται μόνο του και φέρει τρομαχτικές και απόκοσμες ιστορίες, που αρχίζουν σταδιακά να ζωντανεύουν μία μία για τον καθένα τους ξεχωριστά, φέρνοντας τους αντιμέτωπους όχι μόνο με εφιαλτικές καταστάσεις, αλλά και με τους χειρότερους φόβους τους.

Ποιοι είναι, όμως, οι πέντε αυτοί φίλοι; Ο Νορβηγός σκηνοθέτης André Øvredal έρχεται να μας τους περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο και όσο πιο συνοπτικά γίνεται: «Έχουμε τη Stella που πάντα ένιωθε στο περιθώριο και έχει δύσκολη σχέση με τον πατέρα της. Έχουμε τον Ramon που προέρχεται από πλούσια οικογένεια, αλλά έχει θέματα με την παρεμβατική μητέρα του. Τέλος, έχουμε τα αδέλφια Chuck και Ruth, με τη Ruth να είναι το κουλ κορίτσι και τον Chuck να είναι ο ενεργητικός, αστείος χαρακτήρας με τη χαζοχαρούμενη αίσθηση του χιούμορ», ενώ μας εξηγεί και πώς η Sarah Bellows κατέληξε να είναι το «τέρας» των τοπικών μύθων: «Ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωσε σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και αντιμετώπισε φρικτές συμπεριφορές εξαιτίας αυτού. Βασικά, ήταν κλεισμένη σε ένα μικρό δωμάτιο και εκεί άρχισε να επινοεί ιστορίες. Τελικά, θα γινόταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, γεγονός που την έκανε να αναζητά την εκδίκηση μέσα από τον φόβο».



Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν και μόνο κεντρικό πρωταγωνιστή, τότε αυτός θα ήταν ο χαρακτήρας της Stella Nichols. Ο λόγος δεν είναι μόνο ότι εκείνη βρίσκει το καταραμένο βιβλίο, αλλά ούτε και ότι αυτή μοιάζει να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο όλη της υπόλοιπης παρέας. Η Stella, την οποία υποδύεται η Zoe Margaret Colletti, αναπτύσσει μία ιδιαίτερη σχέση με την παραγκωνισμένη Sarah, που της θυμίζει κάτι από τον εαυτό της, «είναι ο καθρέφτης της κακιάς Sarah Bellows με πολλούς τρόπους. Είναι και οι δύο παρείσακτες και η Stella νιώθει συμπόνια για τη Sarah», σημειώνει ο Kevin Hageman.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάθε μέλος της παρέας παίζει τον δικό του ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Ramon Morales, αρχικά απλά περαστικός από την πόλη, συνδέεται με ένα κεραυνοβόλο τρόπο με την Stella, ενώ μέσα από όλα τα τρομαχτικά γεγονότα ξυπνάει ο χειρότερος του φόβος, ότι ίσως δεν κάνει το σωστό, ένας φόβος που εξωτερικεύεται, επηρεάζοντας την πορεία της πλοκής. «Ο Ramon φοβάται ότι πολεμάει για κάτι στο οποίο τελικά δεν πιστεύει, γεγονός που επηρεάζει ιδιαίτερα την ιστορία», εξηγεί ο Michael Garza που υποδύεται την «αδελφή ψυχή» της Stella.



Την ίδια στιγμή, όλοι οι χαρακτήρες έρχονται να ενισχύσουν το συναίσθημα της ταινίας. Ο Del Toro δεν ήθελε να κάνει απλά μία ταινία τρόμου, αλλά μία ταινία που θα μιλάει για την φιλία και την πίστη και παράλληλα θα καταφέρνει να φέρει μία αίσθηση ελπίδας, μέσα σε όλη της την εφιαλτική υπόσταση. O Del Toro αναφέρει: «Στην ταινία μας επικεντρωνόμαστε στο θέμα της φιλίας, της πίστης, της συμπαράστασης και στην ιδέα ότι οι ιστορίες μπορεί να προξενήσουν πόνο ή να θεραπεύσουν», ενώ ο Øvredal συμπληρώνει: «Προσέγγισα την ταινία σαν μια μείξη ενός τρομαχτικού παραμυθιού και μιας ωδής στις περιπέτειες με τις οποίες μεγάλωσα. Οπότε, έχεις αυτούς τους κανονικούς, αστείους, γνήσιους χαρακτήρες που παλεύουν με δυνάμεις του κακού. Ήθελα να ισορροπήσω την ενέργεια και την αδρεναλίνη που παίρνεις από μία ταινία τρόμου με τη θετική ενέργεια που έχουν οι περιπέτειες του Χόλυγουντ, που με έκαναν να ερωτευτώ το σινεμά όταν ήμουν παιδί».

Έτσι, στους εφήβους της παρέας συναντάμε τελικά άτομα, για τα οποία οι φίλοι τους δεν είναι απλά άτομα με τα οποία περνάνε καλά, αλλά με τα οποία έχουν μία ουσιαστική σχέση. Ο Auggie Hilderbrandt, ο πιο φοβητσιάρης από τους πέντε, είναι ένα εσωστρεφές παιδί χωρισμένων γονιών, για το οποίο οι φίλοι του είναι το μόνο σταθερό κομμάτι της ζωής του, όπως αναφέρει ο ηθοποιός που τον υποδύεται, Gabriel Rush, ο Chuck Steinberg είναι ένας πλακατζής, αλλά περιθωριακός τύπος, που δεν νοιάζεται για κανέναν, παρά για την Stella και τον Augie, εξηγεί ο Austin Zajur που τον ενσαρκώνει, ενώ η αδερφή του η Ruth, την οποία γνωρίζουμε στο πρόσωπο της Natalie Ganzhorn, έρχεται ως  η κουλ κοπέλα της παρέας, ώστε να μας δείξει πόσο διαφορετικά ο κόσμος αντιμετωπίζει τα άτομα, που σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τέσσερις, ταιριάζουν στα εκάστοτε πρότυπα της κοινωνίας.  



Πέραν, όμως, από μία ιστορία φιλίας, «Οι Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι» έρχονται να μας αφηγηθούν και μία ιστορία ενηλικίωσης για κάθε ένα από τα παιδιά ξεχωριστά. «Αυτοί οι χαρακτήρες είναι πραγματικά παιδιά, των οποίων οι ζωές, όπως και οι δικές μας, είναι ανάστατες. Αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σχολείο, προβλήματα στο σπίτι και φόβους για το μέλλον, καθώς ενηλικιώνονται. Το να φοβάσαι είναι φυσικό, το να νικάς είναι καταπληκτικό. Και αυτά τα παιδιά πρέπει να κάνουν υπερβάσεις για να ξεπεράσουν τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν», αναφέρει ο Del Toro.

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, οι ανθρώπινες αυτές όψεις δεν σημαίνουν ότι το κινηματογραφικό έργο δεν θα περιλαμβάνει όλες τις δόσεις φόβου και ανατριχίλας, που απαιτεί κάθε ταινία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της. Τι είδους ταινία τρόμου μπορεί να θεωρηθεί; Η απάντηση έρχεται από τον ίδιο τον Del Toro: «Υπάρχουν δύο τύποι ταινιών τρόμου. Πρώτα είναι αυτές που τρομάζουν την ψυχή σου. Μετά είναι αυτές που μοιάζουν με roller coaster. Έχουν πλάκα, είναι διασκεδαστικές και συναρπαστικές, αλλά έχουν ένα ουμανιστικό πνεύμα. Αυτός είναι ο τύπος της ταινίας που έκανε ο André. Μία ταινία που σε διασκεδάζει, ενώ εσύ τρομάζεις».



Επειδή, λοιπόν, στη βάση τους «Οι Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι» έχουν ως στόχο να δυσκολέψουν τον ύπνο μας τα βράδια, αφότου τις γνωρίσουμε, τα τέρατά τους δεν μπορούσαν παρά να αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι τους. Στην αρχή, είχε αποφασιστεί ότι θα ακολουθηθεί η «εύκολη» οδός της ψηφιακής τεχνολογία, αλλά τελικά ο σκηνοθέτης αποφάσισε ότι τα εικονογραφημένα από τον Stephen Gammell απόκοσμα τέρατα της σειράς βιβλίων έπρεπε να αποδοθούν με τον καλύτερο και πιο ρεαλιστικό τρόπο.



Στην ταινία ναι μεν συναντάμε την Χλωμή Κυρία και τον Άνθρωπο που Κροταλίζει, ως ψηφιακά δημιουργήματα του Mike Hill, αλλά τα πράγματα έγιναν διαφορετικά για τον Χάρολντ το Σκιάχτρο και το Πτώμα χωρίς Δάχτυλα Ποδιού. Συγκεκριμένα, για τον πρώτο ο Mark Steger του «Stranger Things» δάνεισε το κεφάλι του, ώστε να δημιουργηθεί από αυτό ένα καλούπι με κάποια από τα χαρακτηριστικά του, ενώ το δεύτερο ζωντάνεψε μέσα από τον Javier Botet και την οστεώδη φιγούρα του, ιδανική για την απόδοση του σώματος ενός τέρατος-πτώματος.

Για όσους δείτε την ταινία και γίνεται φαν τους εφιαλτικού σύμπαντός της, μέχρι το τέλος της θα ανακαλύψετε ότι τα νέα για εσάς είναι καλά. Οι δημιουργοί της ταινίας αφήνουν την πόρτα της αφήγησης ανοιχτή σε μελλοντικές ιστορίες, αφού στις τελευταίες σκηνές γίνεται ξεκάθαρο ότι τα φριχτά μυστικά που μπορούν να αποκαλυφθούν σπέρνοντας τον τρόμο είναι ακόμα πολλά.

Η ταινία θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους στις 26 Σεπτεμβρίου από τη Feelgood.



Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ: