Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας (1-7 Αυγούστου)

Η Πτώση Της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας (The Fall Of The American Empire) (***)
Σκηνοθεσία: Ντενί Αρκάν
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάντρ Λαντρί, Μαξίμ Ρόι, Ερίκ Μπρινό, Μαριπιέρ Μορέν

Ο 35χρονος Πιερ-Πολ παρότι έχει διδακτορικό στη Φιλοσοφία εργάζεται ως ντελιβεράς για να βγάζει τα προ το ζην ενώ στον ελεύθερο χρόνο του βοηθά εθελοντικά μια οργάνωση φροντίδας αστέγων. Μια μέρα γίνεται μάρτυρας σε μια αιματοβαμμένη ληστεία που έχει ως θύματα δύο νεκρούς αλλά κι ένα μεγάλο πειρασμό για τον ιδεολόγο ήρωα: δύο μεγάλες τσάντες γεμάτες με χρήμα είναι πεταμένες μπροστά στα πόδια του. Ο Πιερ-Πολ χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζει τις τσάντες και εξαφανίζεται.

Κοινωνική σάτιρα, αστυνομικό θρίλερ ή αισθηματικό δράμα (ο έρωτας του Πιερ-Πολ για την όμορφη πόρνη); Όπως και να έχει, η «Πτώση» αυτή διαθέτει και την οξυδέρκεια να θέσει τα ερωτήματα της στη σωστή βάση αλλά και την προνοητικότητα να αποφύγει τη σοβαροφάνεια μιας διάστασης που κάλλιστα θα μπορούσε να αποδειχτεί διδακτική. Ο Ντενί Αρκάν, ένας αλτρουιστής του σινεμά με ευαισθησία στα κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ποτέ δεν έκρυψε την απογοήτευση του για την παρακμή του δυτικού κόσμου (το 1987 με την «Παρακμή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας» περιέγραψε με πικρία τα αδιέξοδα των διαπροσωπικών σχέσεων μέσα από τους σπινθηροβόλους διαλόγους μιας παρέας αριστερών) φτάνοντας στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του με την αριστουργηματική «Επέλαση των βαρβάρων» το 2003 όπου ένωσε εκ νέου την παρέα των 80ς για να προβεί σε ένα είδος αποχαιρετισμού των χαμένων ιδανικών και συμφιλίωσης με το παρελθόν. Στην φαινομενικά συγγενή (λόγω τίτλου κυρίως ειδικά με την ταινία του 1987) με εκείνα τα έργα «Πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας» ο 78χρονος Αρκάν επιστρέφει στο πόστο του ρήτορα για να συμπληρώσει μερικές ακόμη χρήσιμες σκέψεις του πάνω στο επίκαιρο ζήτημα «σύγχρονη πολιτική και οικονομική κρίση στη δυτική κοινωνία». Ο Αρκάν όπως πάντα δεν μασάει τα λόγια του και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό με την εναρκτήρια σεκάνς στο καφέ του Μόντρεαλ όπου ο ήρωας τα σπάει με τη φιλενάδα του. Ο λόγος του χωρισμού; Λίγο από όλα: το μειονέκτημα της ιδιοφυίας- ουσιαστικά με το επιχείρημα αυτό δικαιολογεί ο ήρωας την προσωπική αποτυχία του-, το αμερικανικό εκλογικό σώμα που έβγαλε πρόεδρο τον Τραμπ («63 εκατομμύρια κρετίνοι τον ψήφισαν»), οι «άχρηστοι» σύγχρονοι πολιτικοί (από τον Μπους και τον Μπερλουσκόνι μέχρι τον Σαρκοζί και τον Μπλερ), η αδυναμία των καλλιτεχνών και διανοούμενων να δώσουν λύσεις, η απληστία και η θεοποίηση του χρήματος, οι ψεύτικες ερωτικές σχέσεις, οι ανίκητοι μηχανισμοί εξουσίας κ.α. Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται… κάπως βαρύγδουπα, μην ανησυχείτε. Ο καναδός σκηνοθέτης το έχει στο αίμα του να λέει σκληρές αλήθειες με τον πιο απλό και μελιστάλαχτο τρόπο. Η γραφή του, ένα κράμα πνευματώδους χιούμορ και τρυφερού σαρκασμού, βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας και με πινελιές που κάνουν την πικρή ιστορία του να μοιάζει με τον ορισμό της feelgood κομεντί, ο δαιμόνιος καναδός προσφέρει και πάλι ένα κινηματογραφικό δώρο ζωής: ποτέ στο σύγχρονο σινεμά μια ιστορία πτώσης δεν είχε τέτοια μεγαλοψυχία και πίστη στο ανθρώπινο γένος όπως αυτή εδώ.

Ο Χορός της Ζωής μου (Yuli) (***)
Σκηνοθεσία: Ιθιάρ Μπολάιν
Πρωταγωνιστούν: Σαντιάγκο Αλφόνσο, Κάρλος Ακόστα, Κέβιν Μαρτίνεζ, Έντισον Μανουέλ Ολβέρα Νούνιεζ

Η ζωή του σπουδαίου κουβανού χορευτή Κάρλος Ακόστα μέσα από συνεχή φλας μπακ και με επίκεντρο την δυνατή σχέση με τον πατέρα του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι και η ισπανίδα σκηνοθέτιδα συνεργάζονται σε μια ταινία. Και στις δύο προηγούμενες ταινίες της μαδριλένας («Ακόμα και η βροχή», «Η ελιά») το σενάριο έφερε την υπογραφή του βρετανού. Για πρώτη φορά όμως το ζευγάρι επιλέγει να μεταφέρει στο πανί μια βιογραφική ιστορία η οποία όμως διατηρεί αρκετές ομοιότητες με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους. Ανθρωποκεντρικό σινεμά, ισχυρές προσωπικότητες, οδυνηρές ηθικές δοκιμασίες και στο κέντρο μια σχέση ζωής που δείχνει ικανή να ορίσει ως ένα βαθμό τα παιχνίδια της μοίρας. Ο «Yuli» όπως αποκαλεί ο πατέρας του το νεαρό Κάρλος είχε ένα σπάνιο ταλέντο στο χορό αλλά δεν επιδίωκε να το καλλιεργήσει από φόβο μην τον κοροϊδεύουν τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Η επιμονή και κυρίως η πίστη του φτωχού πατέρα του (σε συνδυασμό με ένα σκληρό μάθημα ζωής που θα έκανε τους σημερινούς κοινωνιολόγους και παιδοψυχολόγους να τραβούν τα μαλλιά τους από οργή) θα οδηγήσει τον νεαρό κουβανό στη σχολή χορού της Αβάνας κι από κει στο όνειρο μιας ασύλληπτης καριέρας. Η απόφαση της Μπολέιν να χαρίσει τον ρόλο του ενήλικα Ακόστα στον ίδιο τον κουβανό σταρ (46 χρονών σήμερα), μόνο καλό κάνει στην ταινία όπως και η έμπνευση της να χτίσει την χορογραφία ζωής του Ακόστα στα πιο κομβικά επεισόδια της παιδικής ηλικίας του και φυσικά στη δυνατή σχέση με τον πατέρα του.

Όταν λείπει η μαμά (When mom is away) (**)
Σκηνοθεσία: Αλεσάντρο Τζενοβέζι
Πρωταγωνιστούν: Φάμπιο Ντε Λουίτζι, Βαλεντίνα Λοντοβίνι

Οι παντρεμένοι Κάρλο και Τζούλια δεν επωμίζονται το ίδιο βάρος στην καθημερινή φροντίδα των τριών παιδιών τους, αφού ο πρώτος είναι συνέχεια απορροφημένος από τη δουλειά του και λείπει συχνά από το σπίτι, με συνέπεια η Τζούλια (που έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά) να κάνει τα πάντα. Μια μέρα η εξαντλημένη μητέρα τους ανακοινώνει ότι φεύγει μόνη για δεκαήμερες διακοπές.

Πιστό ριμέικ μιας πρόσφατης εμπορικής κωμωδίας από την Αργεντινή που είχε παιχτεί και στη χώρα μας με τον τίτλο «10 μέρες χωρίς τη μαμά» η ιταλική ματιά του Τζενοβέζι μας φαίνεται απόλυτα οικία με στιγμιότυπα που θυμίζουν εν πολλοίς τη ρήση «ούνα φάτσα ούνα ράτσα». Χιούμορ στα όρια της χοντροκομμένης φάρσας από τον εξπέρ Τζενοβέζι που ξέρει να κάνει τους ιταλούς να γελάνε κι ως ένα βαθμό τα καταφέρνει και με εμάς αφού έχει το know how της λαϊκής

κωμωδίας. Πολλά από τα βασανιστήρια που υφίσταται ο πατέρας είναι σπαρταριστά μέσα στην υπερβολή και τον διδακτισμό τους αναδεικνύοντας εύστοχα το βασικό θέμα του φιλμ που δεν είναι άλλο από το σπάσιμο των οικογενειακών στερεοτύπων και τη μετάβαση στη μοντέρνα εποχή.

Δεσμοί αίματος (Common Blood) (**)
Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Κόαν
Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Μαρτίνεζ, Ντολόρες Φόνζι, Λουίς Νιέκο, Παουλίνα Γκαρσία

Ο Ελίας χάνει την σύντροφο του ύστερα από αναπάντεχο ατύχημα. Οι επόμενες μέρες κυλούν μέσα στην αμφιβολία για το ποια είναι η ευθύνη του απαρηγόρητου χήρου Ελίας ο οποίος το μοιραίο βράδυ είχε μαλώσει έντονα με τη γυναίκα του.

Στο ψυχολογικό θρίλερ του αργεντινού Μιγκέλ Κόαν το δράμα βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα πιο μπροστά από την αστυνομική υφή της ιστορίας. Οι υποψίες γύρω από το αν είναι αθώος ή ένοχος ο μεσήλικας Ελίας, σχεδόν κινούνται παράλληλα με το δραματικό μοτίβο που επιμένει να κρύβει κάπως άτσαλα τα μυστικά και ψέματα του ζευγαριού. Με αυτό τον τρόπο η ατμόσφαιρα επισκιάζει όλη την απόπειρα να δοθεί πειστικά η αλήθεια γύρω από το θάνατο της άτυχης γυναίκας, την ίδια ώρα που ο σπουδαίος ερμηνευτής Όσκαρ Μαρτίνεζ χτίζει τον χαρακτήρα του με αξιοζήλευτη συνέπεια. Σταδιακά η απόσταση μεταξύ θρίλερ και δράματος μεγαλώνει με συνέπεια να χάνει έδαφος η αστυνομική ίντριγκα και να αναδεικνύεται μια οικογενειακή τραγωδία που χρησιμοποιεί το πρόσχημα της πλαστής ευτυχίας για να καλύψει το χάος και την παντελή έλλειψη επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Όμως τούτη η άνιση αντιμετώπιση της πλοκής ζημιώνει παρά ωφελεί την ταινία που μοιάζει να ακροβατεί σε δύο διαφορετικούς τόπους.

---

Ακόμη

»»» Το «Σχέδιο απόδρασης: Προσωπική υπόθεση (Escape PlaΤοn- The Extractors) (-) του Τζον Χέρτζφελντ με τους Σιλβέστερ Σταλόνε, Μαξ Ζαντ, 50 Cent και Ντέιβ Μπαουτίστα είναι το τρίτο μέρος μιας σειράς ταινιών που ξεκίνησε το 2013 και παρότι έχει πάρει την κάτω βόλτα εξακολουθεί να σκίζει στα διεθνή σινεμά (κυρίως της Κίνας κι όχι των ΗΠΑ) αποδεικνύοντας ότι η μπογιά του Ρόκι-Ράμπο ακόμη περνάει.
»»» Η γαλλική κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Ζιλ Λελούς «Τα παράπονα σας στον έφορο» (-) σε σκηνοθεσία Μοχάμεντ Χαμιντί («Μια αγελάδα στο Παρίσι») φέρνει στο ίδιο μίξερ εφοριακούς, διαφημιστές, νεαρούς υποβαθμισμένων γειτονιών και μετανάστες έχοντας ως πυξίδα το διαπολιτισμικό γέλιο.
»»» Στις επανεκδόσεις τη εβδομάδας μια αναμέτρηση τιτάνων. Το φελινικό «8μιση» εναντίον της μπεργκμανικής «Έβδομης σφραγίδας». Από τα απόλυτα και διαχρονικά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης οπότε αναπόφευκτη η ισοπαλία.