Η ληστεία της Μαφίας

Ξεκάθαρες οι αναφορές στα παραδοσιακά heist movies με έμφαση στους καλογυαλισμένους, χιουμοριστικούς στο μεγαλύτερο βαθμό τους διαλόγους και τους φωτογενείς, κακόφημους χαρακτήρες, αλλά χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή έστω προσπάθειας να διατυπωθεί κάτι νέο στο ξεχειλωμένο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό είδος. Βλέπεται μεν άνετα αλλά η αίσθηση ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί αφαιρεί πόντους θεαματικότητας από το σύνολο. Ικανοποιητική η ανάπλαση της εποχής και ιντριγκαδόρικο το based on a true story θέμα, αλλά η δοσμένη σαν από ξαναζεσταμένο φαγητό ερμηνεία του Παλμιντέρι και ο γεμάτος ναρκισσισμό χορός της κάμερας (split οθόνη, τρικ με το μουσικό μοτίβο, καταιγιστικό μοντάζ στις σκηνές δράσης) περισσότερο κουράζει παρά γοητεύει. Τουλάχιστον ο έτερος γερόλυκος Ντον Τζόνσον κάπως προσπαθεί να φτιάξει έναν υποφερτό χαρακτήρα.