Ο Αρτούρο είναι ένας εκλεπτυσμένος αλλά και αδίστακτος ιδιοκτήτης γκαλερί στο κέντρο του Μπουένος Αϊρες, που διατηρεί φιλία εδώ και σαράντα χρόνια με τον Ρένζο, ένα δύστροπο ζωγράφο που βρίσκεται σε περίοδο απόλυτης παρακμής. Οι δύο άντρες δε συμφωνούν σχεδόν σε τίποτα και οι συγκρουόμενες απόψεις τους γεννούν μεγάλες εντάσεις, αλλά κάποια στιγμή καταφέρνουν να τα βρουν όταν σκαρφίζονται το τέλειο κόλπο. Ο Ρένζο «πεθαίνει» και τα έργα του που τόσα χρόνια βρίσκονται στην αφάνεια –και φυσικά ανήκουν στον γκαλερίστα Αρτούρο– αποκτούν από τη μια μέρα στην άλλη τεράστια αξία.
Ίσως το όνομα του Γκαστόν Ντιπράτ να μη σας λέει πολλά αλλά ο αργεντινός σκηνοθέτης είναι υπεύθυνος για μια από τις καλύτερες πρόσφατες ταινίες της χώρας του, τον προ τριετίας «Επιφανή πολίτη», που αφορούσε στην ιστορία ενός νομπελίστα συγγραφέα που επιστρέφει στη γενέτειρά του για να τιμηθεί αλλά η υποδοχή που του επιφυλάσσουν οι συμπολίτες του δεν είναι ακριβώς αυτή που περίμενε. Όπως και σε εκείνο το φιλμ πρωταγωνιστής είναι ένας καλλιτέχνης που δεν πασχίζει μόνο να βρει την πραγματική καλλιτεχνική ταυτότητά του, αλλά κυρίως αγωνιά για να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και ακεραιότητά του. Το φιλμ λοιπόν που αφορά στην καλλιτεχνική ελευθερία και τη σχέση ζωής και τέχνης, ξεκινά με έναν πίνακα που απεικονίζει ένα μαγευτικό τοπίο της Αργεντινής, συνοδεία κάποιων απόψεων του Ρένζο για την τέχνη, για τις δυνάμεις που κάνουν κάποιον καλλιτέχνη και κυρίως για τη δική του αλήθεια όταν πιάνει το πινέλο («πραγματικά δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο ζωγραφίζω» ακούγεται να λέει). Η ταινία κλείνει με ένα σχεδόν παρεμφερή τρόπο: το ίδιο τοπίο ζωντανεύει στο φινάλε με ένα αφοπλιστικά τρυφερό τρόπο όπου όλα σχεδόν τα αρχικά βασανιστικά ερωτήματα μοιάζει να έχουν πάρει τις απαντήσεις τους και οι ζωές των ηρώων τον οριστικό δρόμο τους. Η ταινία πάντως μη φανταστείτε πως είναι κάνα σοβαροφανές καλλιτεχνικό ιδεολόγημα. Κυλά ευχάριστα και άνετα χάρη στο σοφιστικέ χιούμορ, τις απολαυστικές ατάκες που συνάδουν με την εκκεντρική φύση του καλλιτέχνη και τα λιτά αλλά καίρια ανατρεπτικά επεισόδια που «υμνούν» την ειρωνεία της ζωής. Πίσω από την ξύπνια κινηματογραφική μεταφορά της εκκεντρικότητας ενός ζωγράφου που αγγίζει τα όρια του ακοινώνητου και του μισανθρωπισμού (αν και στις προτεραιότητες του Ρένζο που ζει απομονωμένος συναντάμε την αδυναμία στο καλό φαγητό, τις όμορφες γυναίκες και τη θεϊκή γκράπα) κρύβεται μια διασκεδαστικότατη ταινία κομπίνας που κουμπώνει ιδανικά με τη συγκινητική σκιαγράφηση μιας πραγματικής φιλίας.
Μια νεαρή μητέρα, η Κάρεν, δωρίζει στον 10χρονο γιο της Άντι μια κούκλα Buddi, μη γνωρίζοντας τη δολοφονική φύση που κρύβεται μέσα της. H αιμοδιψής κούκλα, που επιπλέον διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη, θα αρχίσει σύντομα το μακάβριο έργο της.
Αξιόλογο reboot μιας περίφημης σειράς ταινιών τρόμου των 90s με πρωταγωνίστρια τη σατανική κούκλα Τσάκι που είχε προσφέρει μερικές υπέροχες σπλατεριές στο είδος (ειδικά στη «Νύφη του Τσάκι» το 1998 γινόταν το έλα να δεις…) με τα «κατορθώματά» της. Το φιλμ κυλάει σαν νεράκι με τις αρχικές ήρεμες συστάσεις να διαδέχεται η αγωνία, όταν τα δύο πρώτα θύματα του Τσάκι βρουν φριχτό θάνατο, πριν τελικά ξεσπάσει το λουτρό αίματος στη σεκάνς με την παρουσίαση των νέων μοντέλων στο κατάστημα, σε μια πειστική και μεθοδική χρήση όλων των αφηγηματικών όπλων του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Λαρς Κλέβμπεργκ, που έκανε δυναμικό ποδαρικό μέσα στο 2019 με δύο ταινίες – τη δεύτερη μάλιστα με τίτλο «Polaroid» (ένα ακόμη φημισμένο θρίλερ με vintage χάρη) θα δούμε σε δύο βδομάδες στις ελληνικές αίθουσες. Ο «Τσάκι» λοιπόν του Κλέβμπεργκ έχει ατόφιο ταλέντο στο να διατηρεί το στιλ και την άνεση του μαχαιροβγάλτη κούκλου που αποκτά εμμονή με το αγόρι στο οποίο ανήκει κι αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει δικό του. Προειδοποίηση: κάποιες υπερβολικά βίαιες σκηνές είναι βέβαιο ότι θα σας ανακατέψουν τα έντερα, οπότε πάρτε τα μέτρα σας πριν μπείτε στην αίθουσα!
Η ιστορία ενός από τους πιο διάσημους serial killer της Αμερικής, του Τεντ Μπάντι, ο οποίος ομολόγησε 30 ανθρωποκτονίες που διέπραξε από το 1974 έως το 1978, αν και φημολογείται ότι ο ακριβής αριθμός των θυμάτων του ήταν αρκετά μεγαλύτερος.
Η απόπειρα να γίνει το «Extremely Wicked…» μια ρεαλιστική βιογραφία με ακαδημαϊκή αφήγηση και λεπτομερή αναφορά στη σχέση του δράστη με τη σύντροφο της ζωής του, προσφέρει μια ενδιαφέρουσα χροιά σε ένα θέμα κοινότοπο και εξαντλημένο όπως είναι η δράση ενός serial killer. Όμως παρότι αληθινή ιστορία και με πλούσιο παρασκήνιο, η σκηνοθετική ματιά του έμπειρου ντοκιμαντερίστα Τζο Μπέρλιντζερ (υποψήφιος για όσκαρ το 2012 με το «Paradise Lost 3: Purgatory») χάνει την ευκαιρία να δώσει ένα συναρπαστικό έργο. Η βασική αδυναμία του είναι ότι το σενάριο ακολουθεί μια απλή και αναγνωρίσιμη πεπατημένη (η σκηνή με το σκύλο που γρυλλίζει μόλις συναντά το πρόσωπο του κακού, οι σεκάνς στα δικαστήρια κ.ά.) απλουστεύοντας σε σημείο παρεξηγήσεως –και βαρεμάρας– την ιστορία του Μπάντι, τον οποίο ερμηνεύει με ακροβατικό τρόπο ο αγνώριστος Ζακ Έφρον. Άλλοτε είναι ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας που πείθει με την ειλικρίνεια της καλοσυνάτης συμπεριφοράς του κι άλλοτε ο ανεξέλεγκτος ψυχοπαθής που μπορεί να σε τρομάξει με τη ματιά του και μόνο.
Θεέ μου τι σου Κάναμε; 2 (Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?) (*) Σκηνοθεσία: Φιλίπ ντε Σοβερόν
Πρωταγωνιστούν: Κριστιάν Κλαβιέ, Σαντάλ Λομπί
Μετά από τους τέσσερις γάμους που κλυδώνισαν την οικογένειά τους, ο Κλοντ και η Μαρί Βερνέιγ έχουν να αντιμετωπίσουν νέα προβλήματα. Οι γαμπροί τους αποφασίζουν να φύγουν από τη Γαλλία με τις φαμίλιες τους και να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Ανίκανοι να φανταστούν τις κόρες τους μακριά, ο Κλοντ και η Μαρί βρίσκουν τον τρόπο για να τις κρατήσουν δίπλα τους.
Μεγάλη εμπορική επιτυχία ήταν πριν από πέντε χρόνια το «Θεέ μου τι σου Κάναμε;» που είχε βασιστεί στην πιασάρικη ιδέα και το εύστοχο σχήμα της ρατσιστικής κωμικής αποδόμησης σε διπλό ταμπλό (εκτός του ρατσιστή πεθερού και οι γαμπροί είχαν τα… θεματάκια τους) και πολύ λογικά οι ίδιοι ακριβώς συντελεστές αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας και το δεύτερο μέρος. Η ίδια συνταγή μπορεί να επαναλαμβάνεται με ακρίβεια κι εδώ όμως το φαγητό δεν είναι μόνο ξαναζεσταμένο αλλά και εξαιρετικά άνοστο! Χαζοχαρούμενες φαρσικές καταστάσεις, διάλογοι δίχως σπιρτάδα και χιούμορ, ενώ ο Κριστιάν Κλαβιέ κάνει τα δικά του ως μετρ της σκευωρίας που πληρώνει ασύστολα «ηθοποιούς» για να πείσει τους γαμπρούς του ότι η «Γαλλία είναι η ωραιότερη χώρα στον κόσμο». Εκείνοι χωρίς να φέρουν καμιά αντίρρηση –και παρότι έχουν ανακαλύψει την απάτη– πείθονται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Να δούμε αν θα πειστεί κι ο θεατής…
JUST THE FACTS
Το αριστούργημά Μου (***)
Ο επιφανής ζωγράφος
Η Κούκλα του Σατανά (Child's Play) (**)
Chucky lives…
Τεντ Μπάντι, ένας γοητευτικός δολοφόνος (**)
Η ζωή και το «έργο» ενός αυθεντικού σίριαλ κίλερ
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
13°
