O βρετανός Τζακ Μάλικ είναι ένας μέτριος τραγουδοποιός που βλέπει ότι το όνειρό του να πετύχει στη μουσική βιομηχανία γίνεται όλο και περισσότερο άπιαστο, παρότι η κολλητή φίλη του Ελι, με την οποία είναι μαζί από παιδιά δεν παύει να τον υποστηρίζει, τονίζοντάς του μάλιστα πως σε αυτή τη ζωή «ακόμη και θαύματα γίνονται». Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει όταν μετά από ένα μυστηριώδες γενικό blackout σε όλη την υφήλιο, ο Τζακ ανακαλύπτει ότι οι Μπιτλς δεν υπήρξαν ποτέ. Αρχίζει λοιπόν να ερμηνεύει τα τραγούδια τους, τα οποία δεν γνωρίζει κανείς και μέσα σε λίγες μέρες γίνεται ο «μεγαλύτερος μουσικοσυνθέτης της εποχής του».
Ο Ντάνι Μπόιλ («Trainspotting», «Slumdog millionaire») επιστρέφει στα παλιά και τις πρώτες μουσικές μνήμες του, θέτοντας ένα ερώτημα που πίσω από το υποθετικό χαρακτήρα του κρύβει μια σοκαριστική διαπίστωση. «Φαντάζεστε έναν κόσμο χωρίς του Μπιτλς;» αναρωτιέται ο Μπόιλ κι όσο κι αν το ρητορικό του ερωτήματος δεν χωράει ερμηνείες, ενστάσεις ή επεξηγήσεις, η φινετσάτη γραφή του σε συνεργασία με το χτισμένο σε μια παράδοξη ιδέα σενάριο του Ρίτσαρντ Κέρτις (υποψήφιος για όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου με το «4 γάμοι και μια κηδεία») δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ένας κόσμος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ τους Μπιτλς είναι ένας στερημένος (σε καλλιτεχνικό αλλά και πνευματικό επίπεδο) κόσμος. Η ιστορία του άσημου μουσικού από τη βρετανική επαρχία που ζει όπως κάθε καλλιτέχνης που ονειρεύεται να πιάσει την καλή, γίνεται μεν το όχημα για μια καλοδουλεμένη και χαριτωμένη κωμωδία με βαρύ συμβολισμό αλλά σε πολλά σημεία τα κλισέ (η ερωτική φιλία του με την Έλι, ο κολλητός που είναι ένα ρεμάλι κ.ά.) κατακλύζουν την ιστορία. Παρά την ελαφρότητά του το φιλμ του Μπόιλ επιχειρεί να διατυπώσει κάποιες αιχμηρές αλήθειες γύρω από την κατασκευή ινδαλμάτων, τους μηχανισμούς της μουσικής βιομηχανίας (η ακραία κωμική παρουσία της Κέιτ Μακίνον στο ρόλο της κυνικής μάνατζερ που προσπαθεί να φτιάξει την «άθλια» εμφάνιση του Τζακ) και το τίμημα της επιτυχίας. Σε αυτές αντιπαραβάλλει κυρίως τη σημασία του να μένεις πιστός στις αρχές του και να είσαι όσο το δυνατόν γίνεται πιο αυθεντικός, τονίζοντας συνεχώς την αξία μιας ταπεινής αλλά ανθρώπινης ζωής. Η ευφάνταστη μουσική βιογραφία του Μπόιλ παίζει ανάμεσα σε αυτά τα δύο: το σκληρό σύστημα που προκαλεί ίλιγγο και θόρυβο με τα υπερβολικά από κάθε άποψη μεγέθη και νούμερα (χρηματικά και ανθρώπινα) και την τύχη να έχει κάποιος μια φυσιολογική πορεία στη ζωή του (η απρόσμενη σκηνή λίγο πριν από το φινάλε). Οι Μπόιλ - Κέρτις φαίνονται απόλυτα σίγουροι στην άποψή τους γύρω από τη θλιβερή εικόνα ενός κόσμου χωρίς τα τραγούδια των Μπιτλς (δικαίως) αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα πείσουν και το κοινό βάζοντάς τους το δίλημμα «φήμη και χρήμα ή μια συνηθισμένη ζωή;».
Annabelle Comes Home (*1/2) Σκηνοθεσία: Γκάρι Ντόμπερμαν
Πρωταγωνιστούν: Μακένα Γκρέις, Πάτρικ Γουίλσον, Βέρα Φαρμίγκα, Μάντισον Άισμαν
Αποφασισμένοι να εμποδίσουν την Άναμπελ να προκαλέσει το χάος, οι δαιμονολόγοι Εντ και Λορέν Γουόρεν κλειδώνουν τη δαιμονική κούκλα στο ειδικό δωμάτιο που φυλάσσονται όλα τα καταραμένα αντικείμενα. Ένα χρόνο αργότερα, μια περίεργη έφηβη μπαίνει κρυφά στο δωμάτιο και απελευθερώνει ένα πλήθος δαιμόνων που βάζουν στόχο την κόρη των Γουόρεν.
Η τρίτη ταινία της σατανικής Άναμπελ, που την πρωτοείδαμε στο «Conjuring», είναι μια προβλέψιμη αναπαραγωγή των γνωστών κλισέ, χωρίς να επιχειρείται να δοθεί λίγη προσοχή στις σεναριακές αυθαιρεσίες (η ευκολία που η έφηβη φίλη της μπέιμπι σίτερ μπαίνει στο απαγορευμένο δωμάτιο κ.ά.) ή κάποια έκπληξη στο στόρι. Ο σεναριογράφος της σειράς Γκάρι Ντάουμπερμαν, που εδώ πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επιστρέφει στα γεγονότα που ακολούθησαν το πρώτο «Conjuring» για να δείξει την επόμενη μέρα στη ζωή των Γουόρεν ύστερα από την αποκάλυψη της φύσης της δουλειά τους και οι συνέπειες που έχει όλη αυτή η κατάσταση στη ζωή της κόρης τους Τζούντι. Κυρίως όμως το «Annabelle Comes Home» λειτουργεί ως εφαλτήριο για άλλα spin-offs που θα βασιστούν στα περίφημα αντικείμενα (ο σαμουράι, ο πορθμέας κ.ά.) που κρύβει το σατανικό δωμάτιο και θα οδηγήσει το διάσημο franchise σε νέους χρυσοφόρους δρόμους.
Με απόφαση του Δήμου, ένα κέντρο υποδοχής αστέγων γυναικών πρόκειται να κλείσει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί που εργάζονται σε αυτό έχουν μόνο τρεις μήνες στη διάθεσή τους για να καταφέρουν να επανεντάξουν στην κοινωνία όσες γυναίκες μπορούν επιστρατεύοντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.
Το ενδιαφέρον στη γαλλική κομεντί του Λουί-Ζουλιέν Πετί, είναι πως έχει επιλέξει πραγματικές άστεγες γυναίκες για να συμπρωταγωνιστήσουν δίπλα στις βασικές ηθοποιούς του. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει πέρα ως πέρα αφού οι άγνωστες ερμηνεύτριές του είναι απρόσμενα ικανές –ενίοτε και απολαυστικές σαν τη φοβερή ηλικιωμένη που παρά τις συμβουλές των κοινωνικών λειτουργών αρνείται να αποκρύψει το γεγονός πως ήταν στη φυλακή επειδή σκότωσε τον άντρα της– στο να αποδώσουν την αλήθεια του χαρακτήρα τους χωρίς υπερβολή ή ψεύτικες αποχρώσεις. Το καυστικό κοινωνικό σχόλιο ίσως να μη συνδυάζεται πάντα αρμονικά με το κωμικό στοιχείο (προφανής ο στόχος του σκηνοθέτη να μη γίνει μελό η ταινία του) καθώς κάποιες σεκάνς εγκλωβίζονται σε μια εξωραϊστική κατάσταση που φλερτάρει ελαφρώς με την αφέλεια. Ακόμη κι έτσι πάντως το φιλμ είναι απέραντα συμπαθητικό κι έντιμο και καταφέρνει να βγάλει μια νότα αισιοδοξίας παρά το ζόρικο θέμα του.
Το ένστικτο της ζωής (Animal) (**) Σκηνοθεσία: Αρμάντο Μπο
Πρωταγωνιστούν: Γκιγιέρμο Φραντσέλα, Κάρλα Πίτερσον, Γκλόρια Καρά, Μαρτσέλο Σουμπιότο.
Ο Αντόνιο έχει την τέλεια ζωή: μια αγαπημένη οικογένεια, μια καλή δουλειά κι ένα όμορφο σπίτι. Η φούσκα στην οποία ζει, όμως, θα σκάσει, όταν ανακαλύψει ότι χρειάζεται επειγόντως μεταμόσχευση νεφρού. Ο Αντόνιο ζούσε πάντα με το γράμμα του νόμου αλλά το «σύστημα» δεν φαίνεται να τον επιβραβεύει για αυτό.
Ο βραβευμένος με άσκαρ Σεναρίου για το «Birdman», Αρμάντο Μπο, σκηνοθετεί ένα κοινωνικό θρίλερ με επώδυνες υπαρξιακές καταστάσεις που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων στην Αργεντινή. Το ενδιαφέρον με τον ήρωα είναι πως είναι ένα υπόδειγμα πολίτη και όταν όλοι οι νόμιμοι οδοί γύρω του οδηγούν σε αδιέξοδο τότε αναγκαστικά το ήθος και η υπομονή του δοκιμάζονται επικίνδυνα. Δεν είναι από τα φιλμ που ξεπετάς εύκολα, αφού σε αναγκάζει να προβληματιστείς αρκετά ως προς το τι θα έκανες σε ανάλογη περίπτωση (η περίφημη ταύτιση). Όμως ο Αρμάντο Μπο δεν έχει τη σκηνοθετική εμπειρία για να χτίσει την ιστορία του σε ένα ελκυστικό φιλμικό κατασκεύασμα που θα κρατήσει σε συνεχή εγρήγορση κι ένταση το θεατή. Μια μόνιμη αίσθηση δυσφορίας και απέχθειας πλακώνει όλο το εγχείρημα ενώ ακόμη και τα ανατρεπτικά κολπάκια (το τάιμινγκ που η σύζυγος επιστρέφει σπίτι για να βρει τη νεαρή «ερωμένη» του Αντόνιο, η σκηνή με τις τραβεστί κ.ά.) δηλώνουν την αδυναμία του δημιουργού για να δώσει στο φιλμ του το κάτι παραπάνω. Εξαίρετη πάντως η ερμηνεία του πρωταγωνιστή, που δίνει όλο το χάσιμο και την αφασία του ήρωά του.
Ακόμη...
»»» Το «Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο» (Murder by Death) (***) του Ρόμπερτ Μουρ με το all time classic καστ – Πίτερ Σέλερς, Ντέιβιντ Νίβεν, Άλεκ Γκίνες, Μάγκι Σμιθ, Αϊλίν Μπρέναν, Πίτερ Φολκ, Τζέιμς Κόκο αλλά και Τρούμαν Καπότε (!) – από το μακρινό 1976, ενώνει τους διασημότερους ντετέκτιβ στην ίδια υπόθεση (ένας πολυεκατομμυριούχος τους καλεί στην έπαυλή του για να διαλευκάνουν ένα φόνο) και προσφέρει ένα μοναδικό κράμα χιούμορ και μυστηρίου.
»»» Η ιταλική φαρσοκωμωδία «Κόλπο γκρόσο» (*) (Ricchi di Fantasia) του Φραντζέσκο Μιτσίκε είναι μια αφελής ιστορία εξωσυζυγικών σχέσεων, ανώδυνων παρεξηγήσεων και ξαναζεσταμένων εμπορικών συνταγών με πρωταγωνιστή τον Σέρτζιο Καστελίτο.
»»» Στην «Πισίνα» (***1/2) του Ζαν Ντερέ, παραγωγής 1969, οι Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ και Τζέιν Μπίρκιν συνθέτουν ένα από τα πιο καυτά κουαρτέτα της οθόνης σε μια απόλυτα σέξι, καλοκαιρινή ταινία (η αναστάτωση στη ζωή ενός ζευγαριού που προκαλείται με την εμφάνιση ενός παλιού φίλου και της 18χρονης κόρης του) που γνώρισε το ριμέικ της πριν από λίγα χρόνια από τον Λούκα Γκουανατανίνο.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
20°
