Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης κάνει την κριτική του για τις ταινίες που κυκλοφορούν αυτή την εβδομάδα (20-26 Ιουνίου).
Toy Story 4 **** Σκηνοθεσία: Τζος Κούλεϊ
Με τις φωνές των: Τομ Χανκς, Τιμ Αλεν, Ανι Ποτς, Τόνι Χέιλ, Τζόρνταν Πιλ, Κριστίνα Χέντρικς και στα ελληνικά Αλκη Κούρκουλου, Γιώργου Λιάντου, Μαρίας Πλακίδη, Φοίβου Ριμένα
Ο Γούντι είχε πάντα προτεραιότητα στη ζωή του τη φροντίδα του παιδιού στο οποίο ανήκε, είτε αυτό ήταν ο Άντι (που πλέον έχει μεγαλώσει και βρίσκεται στο κολέγιο) είτε η μικρή Μπόνι. Όταν λοιπόν το καινούριο παιχνίδι της τελευταίας –που είναι καρπός χειροτεχνίας από αναλώσιμα υλικά, ακούει στο όνομα Φόρκι κι αυτοαποκαλείται «σκουπίδι»– χάνεται στη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής, ο Γούντι αναλαμβάνει να το βρει για χάρη της Μπόνι. Η περιπέτειά του αυτή θα τον οδηγήσει σε τρομακτικά μέρη αλλά και σε ευχάριστες εκπλήξεις όπως τη συνάντηση με τη χαμένη του πορσελάνινη φίλη του Λόλα.
Η τέταρτη φορά για τα ζωντανά παιχνίδια της Pixar με οδηγούς τους Γούντι και Μπαζ είναι με μια λέξη: καταπληκτική. Απρόσμενα ώριμη, με νέους απολαυστικούς χαρακτήρες - ήρωες και σενάριο ψαγμένο σε πεδία που δεν φαντάζεστε, η νέα ταινία «Toy Story» είναι το ιδανικό όχημα για να οδηγηθούν όχι μόνο οι ήρωες αλλά και ο ίδιος ο θεατής προς μια νέα εποχή. Η ιστορία ξεκινάει από μια απλή απώλεια (η Μπόνι χάνει στη διάρκεια της εκδρομής τον αυτοσχέδιο και φτιαγμένο από τα χεράκια της Φόρκι) και οι φύλακες άγγελοί της ξεκινούν την περιπέτεια του εντοπισμού του, προσθέτοντας σε κάθε νέα πίστα δράσης κι ένα ακαταμάχητο συμβολισμό. Η τρυφερότητα, η δράση, το γέλιο και μια ικανή ποσότητα θρίλερ (οι κούκλες στο μαγαζί με τις αντίκες που κρατούν αιχμάλωτο τον Φόρκι) καθιστούν το νέο «Toy Story» όχι τόσο μια ταινία «για όλη την οικογένεια» αλλά μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στην ενηλικίωση που βάζει τα γυαλιά σε αμέτρητες ενήλικες εκδοχές «μεγάλων δημιουργών». Τα τζιμάνια της Pixar έχουν βάλει τους καλύτερους εαυτούς τους εδώ φτιάχνοντας μια θεσπέσια αλληγορία για τη ζωή που χάνεται σε αδιέξοδα καθήκοντα, για τη φιλία που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κι έρωτας, για τη σημασία του να προχωράς ακόμη κι όταν η αφοσίωσή σου σε κάτι σε κρατά παγιδευμένο σε μια κατάσταση αδράνειας. Από όπου κι αν το δεις, το φιλμ είναι μια μεγαλειώδης υπενθύμιση του δώρου της ζωής με χαρακτήρες που ξεδιπλώνουν όλες τις αξίες της ενηλικίωσης που εδώ ταυτίζεται με την ωριμότητα. Είτε μιλάμε για την πορσελάνινη Λόλα, που αναγκάζεται να ζήσει με τα σπασμένα κομμάτια της και τελικά βρίσκει τον πραγματικό (είναι μια δυναμική και θαρραλέα μοναχική γυναίκα) εαυτό της, είτε για τον καναδό εγωπαθή κασκαντέρ που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα παιδικά τραύματά του είτε για τους δύο απίθανα διασκεδαστικούς χνουδωτούς φίλους από το λούνα παρκ, το «Toy Story 4» είναι ένα εντυπωσιακό animation φτιαγμένο με ακαταμάχητη γοητεία, σπάνια σοφία και ατελείωτη τρυφερότητα.
Στο Λονδίνο του 1920, η ποιήτρια και μέλος της υψηλής κοινωνίας Βίτα Σάκβιλ Γουέστ και η γνωστή συγγραφέας Βιρτζίνια Γουλφ θα ξεκινήσουν μια ταραχώδη, παθιασμένη σχέση, που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους. Αυτή η σχέση ενέπνευσε τη Βιρτζίνια Γουλφ ώστε να γράψει το αξεπέραστο «Ορλάντο» της.
Το βιογραφικό φιλμ της Μπάτον δίνει μια ενδιαφέρουσα άποψη πάνω στην προσωπικότητα της Βιρτζίνια Γουλφ, παρότι σκηνοθετικά δεν έχει και τις πιο τολμηρές ιδέες. Πολλά σημεία του φιλμ ίσως μάλιστα να είχαν χαθεί κάτω από το βάρος ενός δυσκίνητου ακαδημαϊσμού, αν δεν υπήρχε η λάμψη του κεντρικού χαρακτήρα ή το θυελλώδες ερωτικό στοιχείο (που ενίοτε παρουσιάζεται αρκετά ρεαλιστικά) με τη δύναμη του παρασκηνίου μιας σημαντικής περιόδου από την ταραχώδη ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ. Βασισμένο το σενάριο ως επί το πλείστον στην αλληλογραφία ανάμεσα στη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ και τη Βιρτζίνια Γουλφ (παρακολουθούμε πολλές φορές τα όσα αναφέρονται στα γράμματα με απευθείας αφήγηση on camera των πρωταγωνιστριών) ακολουθεί τη λογική της «καταραμένης» ερωτικής ιστορίας όπου οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται με χαρακτηριστική άνεση και συχνότητα. Ειδική μνεία αξίζει η ερμηνεία της Ντεμπίκι στο ρόλο της Γουλφ, καθώς δίνει υποδειγματικά όλο το εύρος της ιδιοφυούς, εκκεντρικής αλλά και παγιδευμένης στην ασθένεια της κατάθλιψης συγγραφέως που παλεύει με το σαρκικό πάθος και τα οράματα του μυαλού της, ενώ η Βίτα της Άρτερτον είναι ο ορισμός της επιφανειακής κοσμοπολίτισσας που ζει μέσα στα καπρίτσια και την επίφαση πνευματικότητας.
O Μαξ βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάθλιψη γι’ αυτό και ξεκινά για ένα μοναχικό Σαββατοκύριακο στο εξοχικό του. Την ίδια στιγμή, οι φίλοι του που έχει να δει τρία χρόνια, καταστρώνουν ένα πάρτι έκπληξη για τα γενέθλιά του ως μια ευκαιρία για να ξανασμίξουν.
Η συνέχεια της επιτυχημένης γαλλικής κωμωδίας «Μικρά αθώα ψέματα» παρουσιάζει όπως και οι βασικοί ήρωες της ιστορίας έντονα σημάδια κατάθλιψης και παρακμής. Σε αντίθεση με το προ πενταετίας φιλμ που διέθετε ζωντάνια, φρεσκάδα και αστείρευτο κέφι, ο Κανέ προβαίνει σε μια ρουτινιάρικη ανασκόπηση του χαμένου χρόνου και σε μια απαισιόδοξη πρόβλεψη για το μέλλον των πάλαι ποτέ αγαπημένων φίλων, που βλέπουν ότι όσα τους χωρίζουν πλέον δεν είναι μόνο πιο πολλά αλλά και πιο δυνατά από όσα τους ενώνουν. Όπως λέει και κάποια στιγμή ο Κλουζέ –ο πρωταγωνιστής του φιλμ– δεν είναι ανάγκη «να συνεχίσουμε την κοινή ζωή μας επειδή έχουμε περάσει 20 χρόνια μαζί». Πικρές μεγάλες αλήθειες, χωρίς αθώα μικρά ψέματα σε ένα έργο που έχει μεν εντιμότητα και καλές προθέσεις αλλά δεν φτάνουν αυτά για να αποκτήσει και το ενδιαφέρον που απαιτείται από πλευράς θεατή.
Ο Φρανσουά ζει ευτυχισμένος με τη σύζυγό του Τερέζ και τα δύο τους παιδιά σε ένα εργατικό προάστιο του Παρισιού. Εκείνος είναι ξυλουργός και εκείνη μοδίστρα. Όταν ο Φρανσουά πάει σε μια άλλη πόλη για δουλειά γνωρίζει την Εμιλί, υπάλληλο ταχυδρομείου, και ξεκινάει μια σχέση μαζί της που θα κάνει άνω κάτω τη ζωή του.
Το φιλμ της Ανιές Βαρντά από το 1965 διαδέχτηκε το ασπρόμαυρο αριστούργημά της «Η Κλεό από τις 5 ως τις 7». Σε αντίθεση με εκείνο το φιλμ, το έντονο χρώμα είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς με το πικ-νικ που θυμίζει ιμπρεσιονιστικό πίνακα. Όμως η συνέχεια –παρότι η Βαρντά έχει πάντα την έγνοια να κάνει μια ταινία διαφορετική από τα συνηθισμένα– δεν αποκτά σημάδια πρωτοτυπίας ή σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας. Παρότι το ρομαντικό στοιχείο της ιστορίας ιψενικού τριγώνου δίνεται με τη δέουσα προβλέψιμη γραφή, οι στάσεις των δύο γυναικών είναι εκείνες που αποδίδουν την πολυπλοκότητα των σχέσεων, με τον άντρα να μένει μάλλον απαθής στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Η επιτηδευμένη ελαφρότητα και μια κάποια (παραπάνω από το κανονικό) φλυαρία αφαιρούν ίχνη της γοητείας του φιλμ, που προβάλλεται πρώτη φορά στη χώρα μας και στην εποχή του θεωρήθηκε ατόφιο αριστούργημα, κατακτώντας μάλιστα την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου καθώς και το βραβείο Louis Delluc ως η καλύτερη γαλλική ταινία της χρονιάς.
ΑΚΟΜΗ
▶ Η «Κόκκινη έκλειψη» (Rojo) (-) του Μπέντζαμιν Ναϊσάτ είναι ένα αστυνομικό δράμα από την Αργεντινή που μας μεταφέρει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και την άφιξη ενός μυστηριώδη άνδρα σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη που θα έχει ως συνέπεια τη σφοδρή σύγκρουσή του με έναν ντόπιο δικηγόρο.
▶ Οι «Άγριες φράουλες» (Wild Strawberries) (*****) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν αφηγούνται το ταξίδι επιστροφής ενός ηλικιωμένου γιατρού στη γενέτειρά του και το σπίτι των παιδικών του χρόνων.
▶ Το «Θάνατος στη Βενετία» (Death in Venice) (****) του Λουκίνο Βισκόντι αποτελεί ένα κομψοτέχνημα πάνω στη σχέση έρωτα-θανάτου με βάση την τραγική ιστορία του Τόμας Μαν.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
