Στη Βοημία του 1793, ο γερασμένος Καζανόβα εξιστορεί σε νεαρή μαθήτρια - θαυμάστριά του την περιπέτεια της μοναδικής του ερωτικής… αδυναμίας. Η ιστορία του ξεκινά από την απόδραση των φυλακών της Βενετίας και τη φυγή του στο Παρίσι πριν ταξιδέψει, από περιέργεια κυρίως, στην «ξένη και αφιλόξενη» Αγγλία όπου θα πέσει θύμα της γοητείας της Μαριάν ντε Σαρπιγιόν, μιας νεαρής πόρνης.
Αντίθετα με τον ομώνυμο ήρωα του Φελίνι (με έναν απόλυτα ηδονιστή Ντόναλντ Σάδερλαντ τότε στον ρόλο), ο Καζανόβα του Μπενουά Ζακό δεν εντυπωσιάζει με τη ρωμαλέα μορφή του ούτε προκαλεί δέος με τις ερωτικές επιδόσεις του. Έτσι, αδυνατεί να συντηρήσει τον μύθο του ακαταμάχητου εραστή, δικαιολογώντας υπό μία έννοια την «αποτυχία» του στην περίπτωση της Μαριάν. Είναι όμως στις προθέσεις του Ζακό να παρουσιάσει έναν πιο ανθρώπινο και ευάλωτο Καζανόβα. Ο βασιλιάς, λοιπόν, είναι γυμνός και η μοίρα του είναι τοποθετημένη στα χέρια μιας «κακομαθημένης και όχι ευυπόληπτης γυναίκας». Κάποια στιγμή εκείνη τον ρωτάει: «Θα γινόταν αυτό, αν ήσουν 20 χρόνια νεότερος;». Εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια και συνειδητοποιώντας πως την έχει πατήσει άσχημα μαζί της απαντά χωρίς στόμφο, αλλά με απέραντη θλίψη, «αποκλείεται». Είναι η παραδοχή της θνητής πλευράς, η συμφιλίωση με το τραυματισμένο εγώ του. Το τρυφερό, ανθρώπινο βλέμμα του Βενσάν Λαντόν κινεί το στόρι σε λιγότερο φωτεινά μέρη και επεκτείνει τον ορίζοντα του μύθου του θρυλικού καρδιοκατακτητή πέρα από τις υγρές κρεβατοκάμαρες και τα αισθησιακά τρίγωνα (σε μία από τις πρώτες σκηνές βλέπουμε τον Καζανόβα να ζητάει από μια ερωμένη του να φέρει και τη φίλη της μαζί πριν ξαπλώσουν και οι τρεις στο κρεβάτι) που σημαδεύουν τη ζωή του πασίγνωστου λάτρη των γυναικών. Η ιστορία της πρώτης και μοναδικής αγάπης του Καζανόβα θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον συγκλονιστική. Όμως ο Ζακό δεν ενστερνίζεται τη στιλιζαρισμένη γοητεία του καταραμένου έρωτα και η στάση του μάλλον αφαιρεί πόντους από την αφηγηματική ένταση ενός έργου που επιπλέον έχει και κάποιες κοιλιές στην πλοκή. Ο γάλλος σκηνοθέτης όμως μένει μέχρι τέλους ασυμβίβαστος και δεν στρέφεται σε εύκολα τρικ που θα χάιδευαν τον αμφιβληστροειδή του θεατή. Αντίθετα γλιστρά στη θαλπωρή της μελαγχολίας και ψάχνει σε βρώμικα, παρηκμασμένα μέρη ενός τραχύ ρεαλισμού (το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στον γαλλοτραφή ήρωα είναι πως «οι Άγγλοι χέζουν στα πάρκα») τα στοιχεία εκείνα που σηματοδοτούν την αντίστροφη μέτρηση μιας ρομαντικής, παλιομοδίτικης εποχής. Μιας εποχής που σβήνει και μαζί της «πεθαίνουν» και οι τελευταίοι, εναπομείναντες μύθοι της. Ένας από αυτούς, λοιπόν, είναι κι ο Καζανόβα.
Κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης στο διάστημα, η Τζιν βάλλεται από μια κοσμική δύναμη που τη μεταμορφώνει στην πιο ισχυρή μεταλλαγμένη που έχει υπάρξει ποτέ. Παλεύοντας με την ασταθή και αυξανόμενη δύναμή της αλλά και τους προσωπικούς της δαίμονες, η Τζιν βγαίνει εκτός ελέγχου.
Είναι εμφανής η αγωνία των παραγωγών να προσδώσουν στο μυθικό σύμπαν των μεταλλαγμένων της Marvel στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να παρατείνουν την κινηματογραφική ζωή τους για πολύ καιρό ακόμη. Όμως παρά τα πολλά ψηφιακά εφέ, την καλογυρισμένη δράση και τα σκηνοθετικά ευρήματα, η ιστορία είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να τραβήξει άλλο. Ήδη κάποιοι χαρακτήρες άρχισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, η Σόφι Τέρνερ θυμίζει τον χαρακτήρα της στο «Game of Τhrones» ενώ η σεναριακή έμπνευση των δημιουργών είναι να φέρουν το εξωγήινο εύρημα (τι πρωτότυπο!) προς τη μεριά των κακών της ταινίας αφήνοντας και πάλι τους ανθρώπους με τους μεταλλαγμένους σε μια κατάσταση εύθραυστης εκεχειρίας. Οι φαν της σειράς προφανώς και θα ικανοποιηθούν, αφού οι περισσότεροι ήρωές τους δήλωσαν «παρών» και «παρούσα», αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό για να διαπιστώσεις ότι κι αυτοί δεν παίζουν πλέον με την ίδια θέρμη που τους είχαμε συνηθίσει στα πρώτα φιλμ των «X-Men».
Η 40χρονη Τίνα, με τη δυσμορφία στο πρόσωπο και την ικανότητα να μυρίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, έχει την επιβεβαιωμένη φήμη ότι στο τελωνείο όπου εργάζεται δεν μπορεί να της ξεφύγει όποιος κρύβει κάτι. Μια μέρα εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας χωρίς μυρωδιά. Βαθιά ταραγμένη, θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.
Μια ιδιότυπη ερωτική ιστορία, ένα δυνατό θρίλερ φαντασίας και πάνω από όλα μια ξεκάθαρη παραβολή για τη διαφορετικότητα, με τον Αλί Αμπάσι στη δεύτερη μόλις ταινία του («Shelley») να θίγει μερικά ακόμη σημαντικά ζητήματα που άπτονται κυρίως της προαιώνιας πάλης Καλού-Κακού. Η παιδοφιλία ως ένδειξη της ανθρώπινης ασυδοσίας και μοχθηρίας («οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο τη δική τους την ικανοποίηση και για αυτό εκμεταλλεύονται μέχρι και τα παιδιά τους» ακούγεται κάποια στιγμή), η ομορφιά ως υπερτιμημένη αξία, το θέμα της συντροφικότητας ως προαπαιτούμενο στοιχείο για την προσωπική ευτυχία είναι μερικές μόνο από τις ιδέες που βάζει το σενάριο στο καμβά του προκλητικού, παράδοξου και σίγουρα τρυφερού (με τον δικό του συγκινητικό τρόπο) αυτού φιλμ. Βραβείο καλύτερου φιλμ στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών αλλά και υποψηφιότητα στα φετινά όσκαρ για το απίθανο μακιγιάζ των πρωταγωνιστών.
Μια Αμερικανίδα συγγραφέας δολοφονείται σε ένα από τα Πριγκηπόνησα. Ο επιθεωρητής Φεργκάν, απόμακρος αλλά και μεθοδικός στη δουλειά του, καταφθάνει από την Κωνσταντινούπολη για να αναλάβει την έρευνα. Γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με καλά κρυμμένα μυστικά που δυσκολεύουν την αποστολή του.
Η βαθιά ειρωνεία και τα ακατανίκητα ταμπού θριαμβεύουν σε ένα διασκεδαστικό φιλμ που συνδυάζει έξυπνα το αστυνομικό μυστήριο με τη μαύρη κωμωδία. Η προσπάθεια του επιθεωρητή να δώσει λύση σε αυτό το εκκεντρικό whodunit τρακάρει σε έναν απροσπέλαστο δρόμο όπου αφθονούν οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί και οι βαθιές παραδόσεις. Το αλά Αγκάθα Κρίστι μυστήριο δένει αποτελεσματικά με το εντονότατο τουρκικό προφίλ (η υποδεέστερη θέση της γυναίκας, το φολκλόρ χρώμα, η θεοκρατική αντίληψη, η ανδροκρατούμενη κλειστή κοινότητα κ.ά.), αν και το φαρσικό στοιχείο δεν δείχνει απλώς να ξεχωρίζει αλλά στην κυριολεξία «καπελώνει» τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες γίνονται για να διατυπωθεί μια διαφορετική ταινία εγκλήματος και τιμής.
ΑΚΟΜΗ
▶ Η αμερικανική κωμωδία του Κρις Άντισον «Η κομπίνα» (*½) με τις Αν Χαθαγουέι και Ρέμπελ Γουίλσον έχει ελάχιστες στιγμές γέλιου και βουλιάζει κάτω από το χοντροκομμένο σεξιστικό στοιχείο, που φέρνει σε ευθεία αντιπαράθεση δύο απατεώνισσες που είναι αντίθετες σε όλα και βάζουν στοίχημα για το ποια θα κάνει κουμάντο στην Κυανή Ακτή.
▶ Το γαλλικό δράμα «Ένα αγγελικό πρόσωπο» (Angel face) (**½) με τη Μαριόν Κοτιγιάρ σε ένα κόντρα ρόλο (υποδύεται τη λαϊκιά μητέρα που αποδεικνύεται ανίκανη να φροντίσει την 8χρονη κόρη της) είναι ένα δακρύβρεχτο μελό που φέρνει στο νου το πρόσφατο «Florida Project» και δυσκολεύεται να αποφύγει τους σκοπέλους των κλισέ.
▶ Στην τηλεταινία του Τέρι Λόουν «Άγκαθα, η εξιχνίαση ενός φόνου» (*½) παρά τις ενθαρρυντικές συστάσεις (το σενάριο αφορά στην προσπάθεια της ίδιας της Άγκαθα Κρίστι να διαλευκάνει ένα φόνο) ουσιαστικά απουσιάζει το φημισμένο πνεύμα της δαιμόνιας συγγραφέως.
▶ Στις επανακυκλοφορίες της βδομάδας το «Αντίο φίλε» (***½) του Ζαν Ερμάν αποτελεί την αξεπέραστη συνεργασία των Αλέν Ντελόν και Τσαρλς Μπρόνσον σε μια καλοστημένη παγίδα που πέφτουν δύο λεγεωνάριοι.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
12°
