Η ομορφιά και η τσαλακωμένη γοητεία της Ρώμης, το βαθυστόχαστο παρελθόν και η εξωφρενική κραιπάλη της μπλέκονται ιδανικά στην καινούργια ταινία του Πάολο Σορεντίνο, που κάνει τη δική του εκδοχή «Dolce Vita». Ο ήρωάς του, ένας για μία ακόμη φορά εξαιρετικός Τόνι Σερβίλο, σταθερά πρωταγωνιστής του σε ταινίες όπως το «Il Divo» και οι «Συνέπειες του έρωτα», είναι ένας δημοσιογράφος που κινείται στο κοσμικό πανηγύρι της ματαιοδοξίας αναζητώντας (μάταια;) κάτι αληθινά όμορφο. Γεμάτο υπέροχες εικόνες που φλερτάρουν εξίσου με την ομορφιά και το γκροτέσκο, η «Τέλεια ομορφιά» σηματοδοτεί την επιστροφή του στην Ιταλία μετά από το αμερικάνικο διάλειμμα του «This Must be the Place» και αποτελεί ένα φιλμ που ταιριάζει απόλυτα στην εκλεκτική φιλμογραφία του. Τον συναντήσαμε στον περασμένο Μάιο στις Κάννες, όπου η ταινία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα.
Στο Πανηγύρι της Ρώμης
Ήθελα πολύ καιρό να κάνω αυτή την ταινία. Υπήρχε στις στιγμές που είχα ζήσει στη Ρώμη, στις αντιθέσεις της, στη γοητευτική της πλευρά, στις παγίδες που κρύβει. Είναι μια πόλη που εύκολα μπορεί να σε αποπλανήσει, να σε οδηγήσει σε περιπέτειες, σε φιλόδοξα σχέδια που δεν καταλήγουν σε τίποτα. Ήταν μια ιστορία που δεν ήξερα πώς να την αφηγηθώ, μέχρι τη στιγμή που βρήκα το χαρακτήρα, τον Τζεπ Γκαμπαρντέλα.
Κοιτάζοντας τη ζωή απέξω
Δεν είναι η πρώτη φορά που ήρωας μιας ταινίας μου μοιάζει απλός παρατηρητής, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο λόγος που κάνω το φιλμ. Η επιλογή προέκυψε από το υλικό μου. Υπήρχαν τόσες ιστορίες, τόσοι χαρακτήρες, τόσα πρόσωπα που ήθελα να χωρέσω μέσα της, που δεν είχα άλλη επιλογή από το να κάνω έναν ήρωα που βρίσκεται την ίδια στιγμή στο κέντρο της ιστορίας και ταυτόχρονα εκτός της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βιώνει ένα ταξίδι που τον αλλάζει και τον επηρεάζει βαθιά.
Όταν κάνεις μια ταινία όπως αυτή, δεν μπορείς να αγνοήσεις ταινίες όπως «Roma» ή «Dolce Vita» του Φελίνι. Συλλαμβάνουν κάτι από την ψυχή της πόλης, των ανθρώπων της, το πνεύμα της. Και φυσικά είναι αριστουργήματα. Οφείλεις να τις δεις, να τις χρησιμοποιήσεις σαν οδηγούς, αλλά να μην προσπαθήσεις να τις μιμηθείς. Δεν μπορείς να αντιγράψεις ένα αριστούργημα. Από την άλλη, είναι τόσο συνυφασμένες με την πόλη και την κινηματογραφική μου παιδεία, που δεν ήταν δυνατόν να μη με επηρεάσουν. Και αυτές οι αναφορές δεν έρχονται μόνο από το σινεμά του Φελίνι, αλλά κι από αυτό του Σκόλα, του Φερέρι, του Μονιτσέλι.
Η γοητεία του κενού
Καταλαβαίνω ότι πιθανότατα κάποιοι ίσως βρουν τον κόσμο που περιγράφω στο φιλμ απόλυτα κενό. Μιλώντας για τις ταινίες του Φελίνι, το κενό, η ματαιοδοξία, υπήρχαν κι εκεί. Όμως εκείνες τις μέρες όλα έμοιαζαν δικαιολογημένα μέσα από τον ενθουσιασμό για το καινούργιο. Σήμερα, αντίθετα, μοιάζουν όλα μάταια, όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτό που φιλοδοξούν να συλλάβουν εκείνες οι ταινίες όπως κι αυτή εδώ είναι η ανθρώπινη φύση. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανθρώπινη φύση είναι ατελής, και γι’ αυτό άλλωστε τόσο γοητευτική.
Καμιά φορά η υπερβολική ομορφιά μπορεί να σε παραλύσει. Ο αντίκτυπος του να ζεις σε μια πόλη σαν τη Ρώμη μπορεί να μην είναι ένα ερέθισμα για δημιουργία, ενδέχεται να σε καθηλώνει, να σε δυσκολεύει να την αντιληφθείς ουσιαστικά. Μπορώ να καταλάβω τον ήρωά μου, που πιστεύει ότι η ομορφιά δεν υπάρχει μόνο στα αριστουργήματαμα και σε αυτά που εκ πρώτης όψεως δείχνουν άσχημα και ενοχλητικά. Μερικές φορές χρειάζεσαι μια αντίστιξη, λίγη ασχήμια για να αποκτήσει νόημα η ομορφιά.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
18°
