Ο Μενέλας Σιαφάκας στέλνει γράμμα από το Porn Film Festival της Βιέννης

Ο Μενέλας Σιαφάκας (A.K.A. Menelas) είναι φωτογράφος και σκηνοθέτης ταινιών. Διευθύνει το ετήσιο φεστιβάλ τέχνης Civil Disobedience και είναι ο συν-δημιουργός των Queer Theatre Awards. Ο Μενέλας έχει κάνει διάφορα φιλμ που έχουν παίξει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ ταινιών παγκοσμίως.

Η φετινή του ταινία (που έχει μέσα και bear, που σημαίνει ότι η γκάμα διευρύνεται – ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη) είναι ένα fake τουριστικό σποτ με τίτλο «Welcome to Athens» και θα παιχτεί στις 14 Απριλίου στο Outview Film Festival.

Το φιλμάκι προμοτάρεται ως εξής: «Πρώτα το χρηματοδότησαν και μετά το απαγόρευσαν. Αυτό είναι το τουριστικό σποτ που δεν θέλει να δείτε ο ΕΟΤ. Προσφάτως χακαρισμένο από τα αρχεία του κράτους: σας δίνουμε την Αθήνα όπως σας αξίζει!»

[[{"fid":"655263","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Κι αφού κρατάει τον τουρισμό της Αθήνας ντούρο, ο Μενέλας Σιαφάκας ταξιδεύει και μέχρι τη Βιέννη, στο Porn Film Festival Vienna (4-8 Απριλίου) όπου παρουσιάζει, μεταξύ των άλλων, 7 ελληνικές ταινίες Queer Greek Porn.

[[{"fid":"655265","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

Του ζητήσαμε να κρατήσει ημερολόγιο και το έκανε:

«Τι είναι ντροπή;» - 2ο Φεστιβάλ Πορνό Ταινιών Βιέννης

Το φεστιβάλ έγινε μεταξύ 4-8 Απριλίου 2019. Το κεντρικό θέμα της χρονιάς ήταν «Τι είναι ντροπή;» Πάνω από 80 ταινίες από όλο τον κόσμο παίχτηκαν σε 5 σινεμά και εκατοντάδες κόσμου ήρθαν να τις δούνε. Το κοινό ήταν κυρίως νεανικό και αποτελούταν από όλα τα φύλα και σεξουαλικότητες, ζευγάρια και παρέες.

Με λένε Μενέλα και παρακολούθησα το φεστιβάλ με τις ιδιότητες του σκηνοθέτη, προγραμματιστή, κριτή και φυσικά απλού θεατή.

Τι πρέπει να ξέρετε: 1) Τα φεστιβάλ πορνό σπάνια παίζουν ταινίες εμπορικού πορνό. 2) Δεν έχουν όλες οι ταινίες σκηνές με σεξ. 3) Αφορά όλα τα είδη ενήλικου κοινού. 4) τα φεστιβάλ θέλουν καλή μελέτη του προγράμματος

Πέμπτη 4 Απριλίου

Άφιξη στην Βιέννη. Η πρεμιέρα του Φεστιβάλ έγινε στο σινεμά Burg με την Αυστριακή πρεμιέρα του The Artist & The Pervert παρουσία σκηνοθετών. Η ταινία είναι ντοκιμαντέρ που εξετάζει την BDSM σχέση του πιο διάσημου συνθέτη μοντέρνας κλασικής μουσικής Georg Haas με τη σύζυγό του Molena και αγγίζει θέματα όπως τον ρατσισμό, την πολιτική, τη σεξουαλικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ακολούθησε πάρτι στο cruising bar Sling που για εκείνη την νύχτα ανοίγει την πόρτα του και στις γυναίκες.

 

Παρασκευή 5 Απριλίου
Η μέρα ξεκινάει με επίσκεψη στο μουσείο φωτογραφίας WestLicht με υπέροχες φωτογραφίες από το  19ο αιώνα καθώς στο κεντρικό σινεμά παίζεται το Shame του Steve McQueen.  Καθώς αρχίζει μια βροχή παίρνω τον δρόμο για το ιστορικό Fortuna Kino που χτίστηκε το 1918 ως απλό σινεμά και στα τέλη της δεκαετίας των 70s έγινε sex cinema, ίσως το παλαιότερο σε συνεχή λειτουργία της Ευρώπης. Εκεί παίζονται τα  Gay Porn Shorts και εκτός από το να κρίνω δύο διαγωνιστικές, παρουσιάζω τη δική μου  νέα ταινία Welcome to Athens.  Έπειτα πάμε με την κριτική επιτροπή για δείπνο για να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη ενότητα.

   

Στο επίσης ιστορικό σινεμά Schikaneder που άνοιξε το 1906 βλέπουμε τα Lesbian Porn Shorts από τα οποία 3 διαγωνίζονται για το βραβείο διεθνής μικρού μήκους. Εδώ τελειώνει η υποχρεωτική θέαση λόγω της θέσης μου στην κριτική επιτροπής μικρού μήκους και επιλέγω να δω μια διπλή προβολή που περιέχει το εξαιρετικό Ursinho του Γάλλου σκηνοθέτη Stéphane Olijnyk  που εκτυλίσσεται στην Βραζιλία. Δεν επέλεξα το Sauvage γιατί θα το δω παρουσία του πρωταγωνιστή στο Outview Film Festival αυτό το Σάββατο (13/4) στην Ταινιοθήκη. 

 

Το πάρτι της βραδιάς είναι σε ένα sex positive space που λέγεται schwelle.wien, ένα διαμορφωμένο υπόγειο διαμέρισμα σε ένα ήσυχο προάστειο της Βιέννης. Είναι η πρώτη μου φορά σε τέτοιο χώρο και δεν ξέρω τι να περιμένω. Αφήνουμε τα παπούτσια μας στην πόρτα και υπάρχει μια μεγάλη γκαρνταρόμπα  για ρούχα. Οι παραβρισκόμενοι μπορούνε να ντυθούνε όπως και όσο σέξι θέλουνε. Πριν φτάσουμε καν στο μπαρ, βλέπουμε μια γυμνή γυναίκα να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα για το ντους, από την οποία βγαίνει σε λίγα λεπτά ένας γυμνός άντρας. Το περιβάλλον είναι πολύ φιλικό και ήρεμο, παίρνουμε τα ποτά μας και πάμε στον χώρο με τον DJ όπου ο κόσμος χορεύει. Στα δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο δωμάτιο, από την μία μεριά καναπέδες και από την άλλη μεριά ένας χώρος με μαξιλάρια στο πάτωμα και χαμηλό φωτισμό. Στα πρώτα μαξιλάρια ο κόσμος μιλάει και φλερτάρει, κάπου στην μέση υπάρχει μια παρέα που μαθαίνει τεχνικές δεσίματος shibari, από πίσω τους υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί ατόμων οι οποίοι κάνουν σεξ. Βρίσκω μια από τις διοργανώτριες και με πάει σε ένα δωμάτιο με μπιλιάρδο όπου υπάρχει μια εγκατάσταση με δύο έργα του Thomas Kranabetter το sexmachine και το prostate hero. Το πρώτο είναι μια κατασκευή ρομποτική με την οποία κάποιος μπορεί να κάνει έρωτα, η κατασκευή έχει και στήθη και πέος και είναι φτιαγμένη από μαλακή και σκληρή σιλικόνη. Το prostate hero είναι ένα videogame όπου το χειρίζεσαι βάζοντας το δάχτυλό σου μέσα σε αντρικά οπίσθια από σιλικόνη. Ακολουθώντας τις οδηγίες στην οθόνη και κουνώντας το δάχτυλο στην σωστή κατεύθυνση μαζεύεις πόντους. Το παιχνίδι τελειώνει με ένα πέος που γεμίζει το ποτήρι σου με πορτοκαλάδα ή cranberry juice, παίξαμε με πολύ ενθουσιασμό!

Σάββατο 6 Απριλίου
Η κούραση είναι πολλή και ο ύπνος λίγος καθώς έχουμε πρωινό meeting στο ξενοδοχείο για το πρόγραμμα ημέρας. Και οι προβολές ξεκινάνε νωρίς στις 14:00 με ένα εξαιρετικά δυνατό πρόγραμμα Political Porn Shorts, προβληματισμοί και πάρα πολύ γέλιο! Ένα γρήγορο μεσημεριανό, λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο και επιστροφή στο πρόγραμμα.
Σειρά έχει το 69 στο Top Kino του Rob Eagle ένα ντοκιμαντέρ  για το πρώτο gay leather club της Ευρώπης. Το Club 69 ιδρύθηκε το 1965 στο Λονδίνο όταν η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμα παράνομη στην Βρετανία και όχι μόνο βοήθησε κόσμο να εκφραστεί σεξουαλικά αλλά δημιούργησε και μια δεμένη οικογένεια που άντεξε ακόμα και την κρίση του HIV/AIDS την δεκαετία του 80. Το club διαλύεται τον περασμένο χρόνο μιας και η τεχνολογία έχει φέρει τα πάνω κάτω στον τρόπο που επικοινωνούν και συναθροίζονται οι άνθρωποι.  Την ταινία προλόγισαν μέλη της leather σκηνής της Αυστρίας και παρακολούθησαν δύο πρώην μέλη του club αυστριακοί που έζησαν πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Ήταν πολύ συγκινητικό να τους ακούς να λένε συνέχεια: «Αχ ο τάδε!» και να τραγουδούν μαζί με την ταινία τον ύμνο του club.
   

Τρέχω πίσω στο Schikadener για να δω επιλεγμένες μικρού μήκους του Noel Alejandro, ενός Καταλανού που μένει πιά Βερολίνο. Οι ταινίες του με gay sex είναι πραγματικά διαμάντια μικρού μήκους με αινιγματική πλοκή. Από τις συνομιλίες μας μου εξήγησε ότι έχει επηρεαστεί πολύ από τον Michael Haneke και αποκαλεί τον συχνά πρωταγωνιστή του Pierre Emo, την Isabelle Huppert του gay πορνό. Και φεύγω κλεφτά κατά την διάρκεια του Q&A για να προλάβω την επόμενη ταινία στο υπέροχο Film Casino με την κυκλική αίθουσα. Η ταινία το Las Hijas del Fuego, μια εκπληκτικά λυρική και ποιητική ταινία για τον λεσβιακό έρωτα και τον κινηματογράφο. Οι τρεις πρωταγωνίστριες ξεκινούν ένα ταξίδι στα δραματικά τοπία της νότιας Αργεντινής και μαζεύουν γυναίκες εραστές. Η ταινία καταλήγει σε μια έπαυλη όπου γίνεται ένα μεγάλο λεσβιακό όργιο, τα πέντε τελευταία λεπτά του οποίου έχασα. Είναι 1 η ώρα το βράδυ και η κούραση έχει κερδίσει. Εγκαταλείπω την ιδέα του μεγάλου πάρτι και πάω για ύπνο.

Κυριακή 8 Απριλίου
Μετά από ένα πρωινό που πολλοί έχασαν ή ήρθαν με μαύρους κύκλους και σακούλες στα μάτια πάω στο δωμάτιο μου για μάσκα προσώπου. Σήμερα παρουσιάζω ελληνικό queer πορνό και θέλω να είμαι λαμπερός σαν τον ήλιο της χώρας μου (έμαθα ότι έβρεχε στην Αθήνα). Κανονίζουμε μεσημεριανό καφέ με τους κριτές του μικρού μήκους, όπου μετά από διαφωνίες και κουβέντα καταλήγουμε στο RubiX την πρώτη ταινία μια γαλλικής ομάδας gay αντρών, που με λίγα μέσα έκανε ένα υπέροχο homage στην ιστορία του παλιού queer κινηματογράφου.
Αφήνω τον Diego Tigrotto, Ιταλό περφόρμερ, να γράψει το κείμενο της βράβευσης και πάω στο Schikadener να ετοιμαστώ για το Satyrs and Sapho όπου παρουσιάζω 7 ελληνικές ταινίες μικρού μήκους στο Αυστριακό κοινό. Φτάνω στις 15:00 μια ώρα πριν την έναρξη του προγράμματός μου και βλέπω τους διοργανωτές σε πανικό γιατί μόλις χάλασε ο προτζέκτορας. Δεν προδίδω τι συμβαίνει και χαμογελώντας πίνω καφέ με έναν Έλληνα φίλο μου που μένει Βιέννη και στον Mr. Fetish Austria που ήρθε μετά από κάλεσμά μου (Oι εστεμμένοι πάντα βοηθούν το promotion). Η προβολή πάει πολύ καλά: και ήρθε κόσμος παρότι είχε καλό καιρό και ο προτζέκτορας έπαιξε χωρίς προβλήματα και όλοι γέλασαν εκεί που πρέπει. Μετά την προβολή είχαμε ένα πολύ ενδιαφέρον Q&A μίλησα για το κλίμα στην Ελλάδα για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τις πρόσφατες νομικές κατοχυρώσεις, το δημόσιο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου και την νίκη επί του Αμβρόσιου.
Έπειτα έχουμε το δείπνο της κριτικής επιτροπής με τον πρόεδρο του φεστιβάλ Yavuz Kurtulmus όπου συζητάμε τις εντυπώσεις μας από το φεστιβάλ και τα πάρτι του και τις αγαπημένες μας ταινίες που είδαμε. Και έρχεται η ώρα για την απονομή των βραβείων σε μια ασφυχτικά γεμάτη αίθουσα.  Όταν τελειώσει απονομή, διώχνουμε το κοινό για να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες στην σκηνή και η αίθουσα ξαναγεμίζει για την ταινία τέλους. Την έχω ξαναδεί στο Βερολίνο αλλά μένω γιατί είναι το It is not the Pornographer that is Perverse του αγαπημένου μου Bruce LaBruce. Και μετά μένουμε για το closing party όπου όλη η κριτική επιτροπή αισθάνεται μια ανακούφιση που όλα πήγαν καλά. Την ανακούφιση ακολουθεί μια αίσθηση θλίψης για το φεστιβάλ που τελειώνει και δίνουμε ευχαριστίες και ραντεβού σε επόμενα φεστιβάλ. Έχω φυσικά καλέσει τους πάντες να έρθουν Αθήνα.

Δευτέρα 9 Απριλίου
Τρώω πρωινό μόνος μου και φεύγω για το αεροδρόμιο. Αφήνω την ηλιόλουστη Βιέννη και φτάνω σε μια βροχερή Αθήνα. (Τραγική ειρωνεία)

Τι έμαθα: 1) τα περισσότερα εστιατόρια στην Βιέννη δεν έχουν POS 2) Τα ATM βγάζουν κατοστάρικα 3) Πρέπει να ξαναπάω Αργεντινή 4) Δεν χρειάζεται να πάω σε όλα τα πάρτι. 5) Το πορνό μπορεί και θα σώσει τον κόσμο!

Μενέλας Σιαφάκας