Για τη live action μεταφορά του animation του 1941 «Ντάμπο», η Ντίσνεϊ είχε τη διορατικότητα να αναθέσει τη σκηνοθετική ευθύνη στον Τιμ Μπάρτον. Ο αμερικανός σκηνοθέτης ανέλαβε το ρίσκο και δικαιώθηκε χάρη στη συγκινητική και τρυφερή ματιά του, ενώ αξίζει να τονιστεί ότι δεν έκανε καμιά έκπτωση γύρω από το αναγνωρίσιμα σκοτεινό προσωπικό στιλ του. Σε μια αποκλειστική συνέντευξή του γύρω από τη δημιουργία του φιλμ και τις αγωνίες του γύρω από αυτό, μας είπε τα παρακάτω.
Ποιο ή ποια στοιχεία σάς συγκινούν περισσότερο στην ιστορία του μικρού ελέφαντα με τα μεγάλα αυτιά;
Περισσότερο με ιντριγκάρει η ιδέα του ιπτάμενου ελέφαντα ως ένα παράδοξο σύμβολο που εντοπίζεται –ή αν προτιμάτε πέφτει κυριολεκτικά από τον ουρανό– σε ένα συνηθισμένο, φυσιολογικό κόσμο. Για να απαντήσω όμως στην ερώτησή σας υπάρχει κάτι που με συγκινεί αφάνταστα στον «Ντάμπο». Η ικανότητα του να μετατρέψει ένα μεγάλο του «μειονέκτημα» σε ανίκητο πλεονέκτημα. Και φυσικά η ακαταμάχητη του τάση να κάνει το καλό.
Η διαφορετικότητα είναι κάτι που συναντάμε σχεδόν σε όλη τη φιλμογραφία σας. Γιατί επιμένετε τόσο πολύ σε αυτή;
Νομίζω ότι όλοι λίγο-πολύ νιώθουμε ότι είμαστε κάπου ξένοι ή αταίριαστοι με το περιβάλλον που ζούμε ή εργαζόμαστε. Η διαφορετικότητα υπάρχει παντού γύρω μας. Τη βλέπεις σε κάθε γωνιά, σε κάθε περιβάλλον, σε κάθε οικογένεια. Είναι σκληρό και βάναυσο να μην μπορείς να ανήκεις κάπου. Όμως στην ταινία δεν είναι μόνο ο Ντάμπο που είναι απροσάρμοστος, που νιώθει ξένος. Και οι ανθρώπινοι πρωταγωνιστές της ταινίας κάπως έτσι νιώθουν. Όλοι τους ψάχνουν να βρουν όχι μόνο ποιοι πραγματικά είναι αλλά και ένα μέρος για να μπορέσουν να ταιριάξουν.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην προσπάθεια να ζωντανέψετε μέσω CG τον «Ντάμπο»;
Από τη μια θέλαμε η ταινία μας να είναι αρκετά πιστή στο πνεύμα του πρώτου φιλμ κι από την άλλη επιδιώξαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σύμπαν σχεδόν από το μηδέν. Ο σχεδιασμός μας κυριολεκτικά ισορροπούσε ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Η μεγαλύτερη αγωνία μας βέβαια ήταν να μη φαίνεται σε καμία σκηνή ψεύτικος ο Ντάμπο. Έπρεπε να δώσουμε στον θεατή την αίσθηση της φυσικότητας και του ρεαλισμού, όχι μόνο στο επίπεδο της εικόνας αλλά και από άποψης συναισθήματος. Θέλαμε το συναίσθημα που θα βγάζαμε στον θεατή να είναι απλό και αυθεντικό.
Εκτός από το συναισθηματικό κομμάτι, τι άλλο θέλετε να πάρει μαζί του ο θεατής, βγαίνοντας από την προβολή του «Ντάμπο»;
Όλα αυτά τα χρόνια η Ντίσνεϊ έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν κόσμο μαγικό που δεν αφορά μόνο στο κομμάτι της ψυχαγωγίας. Οι ταινίες της μιλούν για την ίδια τη ζωή, για τις σχέσεις, για τη διαφορετικότητα. Για πράγματα που πίσω από την παραμυθένια βιτρίνα είναι απόλυτα ουσιώδη και διαχρονικά. Θέλω ο θεατής που θα δει τον «Ντάμπο» να συνειδητοποιήσει τους συμβολισμούς ενός ήρωα που είναι βγαλμένος κυριολεκτικά μέσα από την ίδια τη ζωή.
Τελικά, κύριε Μπάρτον, ποιος ακριβώς είναι ο «Ντάμπο» για σας;
Είναι ο απροσάρμοστος, ο διαφορετικός, εκείνος που δεν ανήκει πουθενά, ο περιθωριακός, αυτός που τον χλευάζουν οι υπόλοιποι. Όμως κυρίως είναι αυτός που καταφέρνει να αλλάξει τη μοίρα του και να βρει το νόημα στη ζωή του. Και το κυριότερο: να βρει τους ομοίους του. Να βρει την αληθινή του οικογένεια, με τα μέλη της οποίας τον ενώνουν τόσα πολλά εκτός από τους δεσμούς αίματος.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
