Δύο μισθοφόροι δολοφόνοι, ο Έλι και ο Τσάρλι Σίστερς, και ένας ιχνηλάτης προσλαμβάνονται για να εντοπίσουν τη διαδρομή ενός χρυσοθήρα που φαίνεται να έκλεψε το αφεντικό τους αλλά στην πραγματικότητα κρύβει ένα μεγάλο θανάσιμο μυστικό.
Το πρώτο αμερικανικό φιλμ του δεξιοτέχνη Ζακ Οντιάρ είναι πραγματική –και πολύ, πολύ ευχάριστη– έκπληξη. Την αρχική περιέργειά μας (αν όχι δυσπιστία) για την επιλογή του Γάλλου –τι διάολο γυρεύει ο δημιουργός των «Σώμα με σώμα», «Ο προφήτης» και άλλων σπουδαίων ευρωπαϊκών ανθρωποκεντρικών δραμάτων στην Άγρια Δύση;– να καταπιαστεί με το κατ’ εξοχήν αμερικανικό είδος, το γουέστερν, διαδέχεται η αναγνώριση και αποθέωση μιας ακόμη σπουδαίας δουλειάς εκ μέρους του. Το παλιομοδίτικο και σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμο μοτίβο των νταήδων πιστολέρο που καταδιώκουν έναν «αθώο», εμπλουτίζεται αριστοτεχνικά με στοιχεία που ίσως βλέπουμε για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο είδος. Δεν είναι μόνο η αληθινή φύση του θύματος –ένας επιστήμονας χημικός είναι ο «χρυσοθήρας» που κυνηγούν οι κακοποιοί–, ούτε οι ρεαλιστικές λεπτομέρειες που αναδεικνύουν το βάρος και το βάθος των χαρακτήρων: οι σχέσεις των δύο αδελφών και ειδικά η υπέροχη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Ράιλι, το θέμα της οικογένειας και το πατρικό σύμβολο, η ιδέα της κοινοκτημοσύνης και της προοδευτικής κοινότητας που ονειρεύεται ο χημικός κ.ά. Κυρίως είναι η οξυδέρκεια του Οντιάρ στο ρεαλιστικό αποτύπωμα της αναδυόμενης Άγριας Δύσης, μέσα από μια βινιέτα ανεπαίσθητων σημαδιών και ανορθόδοξης σκηνοθεσίας (βραβείο στη Βενετία για την εξαίρετη δουλειά του Οντιάρ) που καθιστούν το ταξίδι των τεσσάρων πρωταγωνιστών προς τη Δυτική Ακτή σκέτη αποκάλυψη. Η πρώτη επαφή με τη θάλασσα («δεν έχουμε ξαναφτάσει τόσο μακριά» λέει ο ένας Σίστερ στον άλλο), ο ρομαντισμός του δολοφόνου, το συναπάντημα με τον θάνατο που έρχεται σε ανύποπτη στιγμή (η αράχνη που καταπίνει ο ήρωας), το σοκ του πολιτισμού στο Σαν Φρανσίσκο, η ταχύτητα με την οποία «γεννιούνται» οι πόλεις, ο νόμος του ισχυρού, η απληστία και το χτίσιμο της φήμης ως βασικοί πυλώνες του Νέου Κόσμου κ.λπ. Μια απολαυστική αλληγορία κι όχι ένα απλό γουέστερν είναι οι «Αδελφοί Σίστερς», που πίσω από τον μύθο (της Άγριας Δύσης) αναζητά την αλήθεια και μάλιστα με τρόπο πρωτόγνωρα ιλαροτραγικό και απρόσμενα συγκινητικό.
H ιστορία ενός έκπτωτου βασιλιά που έχει εκδιωχθεί από την πατρίδα του και σχεδιάζει την εκδίκησή του. Όμως ο νυν βασιλιάς έχει καταστρώσει το σατανικό σχέδιο για να τον αντιμετωπίσει και να κρατήσει για πολλά χρόνια ακόμη την εξουσία στα χέρια του.
Ο Ζαν Γιμού επιστρέφει στο μεγάλο θέαμα, δύο χρόνια μετά από το «Σινικό τείχος». Όπως και σε εκείνο το φιλμ, πηγή έμπνευσης αποτελεί ένας κλασικός κινεζικός μύθος. Η ιστορία των Τριών Βασιλείων της Κίνας ενδυναμωμένη από το στοιχείο των σωσιών (αυτό ακριβώς σημαίνει η «Σκιά» του τίτλου) οι οποίοι επιστρατεύονταν όταν ο βασιλιάς ή κάποιος ευγενής βρισκόταν σε κίνδυνο. Το καλό με τον Γιμού είναι πως με το φιλμ αυτό εγκαταλείπει κάπως τη χολιγουντιανή «λάμψη» με την οποία είχε πασπαλίσει το προηγούμενο φιλμ και επιστρέφει τρόπον τινά στα παραδοσιακά πάτρια εδάφη. Τα αποτελέσματα δεν τον δικαιώνουν πάντα (η σοβαροφάνεια κάποιων χαρακτήρων ή η υπερβολή ορισμένων σκηνών περισσεύουν) αλλά και πάλι διαθέτει κάποιες εξαιρετικές σεκάνς μεγαλείου, όπως ολόκληρη η τελική μάχη όπου καταλαμβάνεται η πόλη του εχθρού με μπαμπεσιά αλά Δούρειος Ίππος και μερικές απίθανες χορογραφίες δράσης όπου τσεκούρια, μεταλλικές ομπρέλες και ποτάμια από αίμα καθηλώνουν το βλέμμα.
Ο Ολιβιέ κάνει ό,τι μπορεί για να αντιμετωπίσει τις καθημερινές αδικίες ενάντια στους υπαλλήλους στο εργοστάσιο όπου εργάζεται. Όταν η σύζυγός του τον εγκαταλείπει ξαφνικά μένει μόνος να τα βγάλει πέρα με το μεγάλωμα των δύο παιδιών αλλά και τις προκλήσεις της δουλειάς του.
Ένας νέος βέλγος σκηνοθέτης, ο Γκιγιόμ Σενέζ, στη δεύτερη μόλις ταινία του βρίσκει την κατάλληλη συνταγή για να φέρει στο ίδιο κάδρο την προβληματική των αδερφών Νταρντέν σε συνδυασμό με το κινηματογραφικό ύφος του Κεν Λόουτς. Τι σημαίνει αυτό; Μια ξεκάθαρη πολιτικά στρατευμένη ιστορία μεταμορφώνεται με σπάνια απλότητα και φυσικότητα σε ένα ανθρώπινο δράμα μείζονος σημασίας. Το φιλμ ξεκινά με τον ήρωα (ο αγνώριστος Ρομέν Ντιρίς δίνει μια σπουδαία ερμηνεία που ήταν υποψήφια για το Σεζάρ ερμηνείας) να παλεύει να σώσει από την απόλυση ένα συνάδελφό του, συνεχίζει με τις δραματικές συνέπειες της παραπάνω σκηνής, αλλά στη συνέχεια αλλάζει ρότα και το σασπένς μεταφέρεται στο εσωτερικό της οικογένειας του ήρωα. Κάπου εδώ αρχίζει το αληθινό στόρι που βασίζεται στην πραγματική εμπειρία του σκηνοθέτη, που κάποια στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με παρόμοια κατάσταση. Δουλειά ή οικογένεια είναι το δίλημμα - όχημα που θέτει το σενάριο προκειμένου να αναδειχτούν ιδέες πρωτόγνωρης ευαισθησίας και ειλικρίνειας σε ένα φιλμ σπάνιας ζεστασιάς και λεπτού χιούμορ που λειτουργεί ως καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας και των αδιεξόδων της.
Η Φράνσις, μία νεαρή γυναίκα που πενθεί τον θάνατο της μητέρας της, ανακαλύπτει μία χαμένη τσάντα στο μετρό της Νέας Υόρκης και αποφασίζει να την επιστρέψει στην κάτοχό της. Αυτή είναι η αρχή μίας ασυνήθιστης φιλίας με την αινιγματική χήρα Γκρέτα.
Μαύρη σελίδα στην καριέρα του Νιλ Τζόρνταν αλλά και της Ιζαμπέλ Ιπέρ το συγκεκριμένο φιλμ, που αποτελεί ένα κακόγουστο υβρίδιο αστικού θρίλερ και ψυχολογικού δράματος που όσο κυλάει η ώρα χάνει κάθε έννοια ισορροπίας και μέτρου και μετατρέπεται αναίτια σε φιλμ-μπαμπούλα που θυμίζει φτηνιάρικο b-movie. Ακόμη και η ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ σε ολόκληρο το δεύτερο μέρος οδηγείται σε ακραία κακόγουστες πιρουέτες που προκαλούν άθελά τους νευρικά γέλιο και υπηρετούν ένα αφελές σενάριο γύρω από την ανθρώπινη εμμονή και την ψυχασθένεια, που γίνεται ελάχιστα πειστικό.
ΑΚΟΜΗ
▶ Στο «Arctic» (-) του Τζο Πένα ένας άντρας βρίσκεται μόνος στην καρδιά της Αρκτικής, όπου έχει εγκλωβιστεί μετά την πτώση του αεροπλάνου του. Ευρηματικός και ψύχραιμος σαν άλλος Οδυσσέας, ο Όβεργκαρντ (τον υποδύεται ο Μαντς Μίκελσεν) έχει φτιάξει το δικό του καταφύγιο, ψαρεύει πέστροφες μέσα από τον πάγο και στέλνει τακτικά σήματα SOS ελπίζοντας στη διάσωση. Αυτή δεν θα αργήσει να έρθει αλλά το αεροπλάνο θα συντριβεί κι αυτό, αφήνοντας τον Όβεργκαρντ υπεύθυνο και για την ετοιμοθάνατη πιλότο.
▶ Tο animation «Το πάρκο των θαυμάτων» (-) περιγράφει την απίστευτη φαντασία της μικρής Τζουν που ζωντανεύει το πιο συναρπαστικό λούνα παρκ που είδατε ποτέ.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
