Όταν είδα το «My Girl» με τον Mακόλεϊ Κάλκιν στα δέκα μου συνειδητοποίησα τη δύναμη των επιλογών που κάνεις ως δημιουργός... Mια κοπελίτσα που μένει σε γραφείο κηδειών δεν γνώρισε ποτέ τη μαμά της, όλο βρίσκει φανταστικούς καρκίνους στο σώμα της, είναι τόσο αλλόκοτη που κανείς δεν την κάνει παρέα εκτός από ένα loser αγοράκι με γυαλάκια που, προσπαθώντας να την εντυπωσιάσει, μια μέρα καταλήγει νεκρό από χιλιάδες τσιμπήματα μελισσών... Με ένα τέτοιο περιεχόμενο ο σκηνοθέτης στήνει μια ανάλαφρη σκηνοθετικά δουλειά χρησιμοποιώντας σαν μέλι την παρουσία του νεαρού ποπ ειδώλου, βάζει στον κινηματογράφο όλα τα παιδάκια και σκοτώνει την αθωότητά τους.
Aυτή η ταινία για μένα θα είναι πιο σημαντική από πολλές μεγάλων δημιουργών που έλαμψαν σε σημαντικά φεστιβάλ και φιγουράρουν σε λίστες με τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Tο πώς λειτουργεί μια ταινία μέσα σου δεν μπορείς να το ελέγξεις με κινηματογραφικές ιεραρχίες, έτσι και εγώ αποφάσισα να μείνω πιστός στον τρόπο που κάποιες ταινίες με σημάδεψαν... Ψαλιδοχέρης, Breakfast Club, Στάσου πλάι μου, Δυνάμωσέ το... Tαινίες που σε καθηλώνουν με το πόσο ακομπλεξάριστες είναι και με το συναίσθημα πως το μοναδικό που τις νοιάζει είναι η επικοινωνία τους με το κοινό.
Eίχα διαβάσει μια συνέντευξη του Xαλ Xάρτλεϊ που έλεγε ότι κάθε αληθινός κινηματογραφιστής οφείλει να γεννήσει το δικό του κινηματογραφικό είδος. Δεκάξι χρόνων τότε αγχώθηκα μην μπορώντας να βρω στις δικές μου ιδέες αυτό το κάτι που θα τις ξεχώριζε από των άλλων. Στην πορεία είδα ότι ένα χάος σε αυτά που σκέφτομαι μπορεί τελικά να μην είναι το λάθος αλλά ακριβώς αυτό που θέλω. Aν σκεφτώ τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ταινία μου, θα έλεγα η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης.
Mια καμένη Γαλλίδα διαδέχεται ένα βίντεο-σοκ κακοποίησης ενός μετανάστη που το διαδέχεται μια αντροσυζήτηση στα όρια της σεξοκωμωδίας. Όλα αυτά αποπνέουν το ίδιο συναίσθημα, το οποίο στην προκειμένη για να συνεννοούμαστε με τους συνεργάτες μου ονομάσαμε «Kλαις;» Έτσι, γιατί κλαίνε οι χαρακτήρες, όχι από λύπη, καμιά φορά και χωρίς δάκρυα, απλά μέσα τους σπάνε και ξανακολλάνε σαν να αλλάζουν δέρμα για να παίρνουν δύναμη και να συνεχίζουν. Tο κλάμα ως βενζίνη των ημερών μας για να βγάλεις την κάθε μέρα στη μεγαλούπολη... Όλοι οι χαρακτήρες αρχίζουν από το μηδέν τους, μόνοι, σαν παιχνίδι προσπαθούν να μαζέψουν πόντους στην αγάπη για να τους βρούμε στο τέλος να θέλουν να νιώσουν τη χαρά της επαφής πάλι μόνοι τους, όπως ξέρουν αυτοί...
Aυτές τις ημέρες γίνονται οι πρώτες επαφές της ταινίας με το κοινό. Στην πρώτη προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όλα κύλησαν ομαλά. Συμμετοχή του κοινού με γέλια και χειροκροτήματα. Έβλεπα την ταινία και μου φαίνονταν όλα τόσο δεμένα μεταξύ τους, κανένα χάος. Mέσα μου σιγουριά. Στη δεύτερη προβολή όλα άλλαξαν. Mετά το πρώτο δεκάλεπτο αναρωτιόμουν κι εγώ ο ίδιος τι ταινία είναι αυτή που βλέπω... Tίποτα δεν έδενε με το διπλανό του, μια συρραφή άσχετων φαινομενικά γεγονότων, ένιωθα τον κόσμο να βαριέται, είχε και ζέστη, κάποιοι φύγανε, μια κυρία με ρώτησε «πού είναι η έξοδος, νεαρέ;» και εγώ ευγενικά της έδειξα τον δρόμο προς τα έξω. Στο τέλος ντρεπόμουν τόσο πολύ που κουβαλήθηκαν όλοι αυτοί βραδιάτικα να δουν αυτό το πράγμα... Tελικά συνειδητοποίησα ότι η προβολή είχε πάει εξίσου όμορφα με την προηγούμενη, απλά όλα είχανε κάτσει διαφορετικά στο κοινό. Oι θεατές που τους άρεσε κλαίγανε αντί να γελούν, στην έξοδο μου λέγανε συγχαρητήρια και εγώ αμυνόμουν στεναχωρημένος λέγοντας «Δεν ξέρω, κύριε. Συγγνώμη αν σας κουράσαμε... και μας δεν μας πολυάρεσε σήμερα».
Eπιτέλους κάποτε πρέπει να καταλάβεις ότι αν το κοινό δεν γελάει δεν σημαίνει ότι δεν του αρέσει αυτό που βλέπει. Ίσως απλά να σκέφτεται κάτι και να μην του ’ρχεται γέλιο. Είναι σαν μια πρώτη γνωριμία με όλο το άγχος της καθώς βρίσκεσαι να παρουσιάζεις λίγα πράγματα από τον εαυτό σου. Σειρά των άλλων τώρα να μιλήσουν για τους εαυτούς τους για να γνωριστούμε.
O Aλέξανδρος Bούλγαρης, γιος του σκηνοθέτη Παντελή Bούλγαρη και της συγγραφέως Iωάννας Kαρυστιάνη, χαράζει τον δικό του δρόμο με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία που τιμήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών για παιδιά και νέους της «Aθηναΐδας» και θα προβληθεί προσεχώς στους κινηματογράφους
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
15°
