Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Χοντρός & Λιγνός (Stan & Ollie) (**1/2)
Σκηνοθεσία: Τζον Σ. Μπερντ
Πρωταγωνιστούν: Στιβ Κούγκαν, Τζον Σ. Ράιλι, Νίνα Αριάντα

Μεγάλη Βρετανία, 1953. Οι πάλαι ποτέ βασιλιάδες της κωμωδίας στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, ο Χοντρός και ο Λιγνός, πραγματοποιούν μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων σε διάφορες πόλεις (όπου ουσιαστικά ξαναζωντανεύουν τα διασημότερα κινηματογραφικά σκετς τους) σε μία ύστατη απόπειρα να δώσουν νέα πνοή στην καριέρα τους, που θα τους οδηγήσει και πάλι στα κινηματογραφικά πλατό. Όμως η μακρόχρονη απουσία τους (έχουν να δουλέψουν μαζί από το 1937) και η φήμη ότι δεν είναι αυτοί οι πραγματικοί αστέρες, αλλά οι σωσίες τους, έχουν ως αποτέλεσμα οι πρώτες τους εμφανίσεις να δίνονται σε σχεδόν άδειες αίθουσες.

Η ιστορία του πιο πετυχημένου κωμικού διδύμου του Χόλιγουντ δίνεται μέσω μιας γλυκόπικρης περιοδείας που βγάζει περισσότερη συγκίνηση από ό,τι γέλι,ο όπως ίσως περίμενε κανείς. Από το πρώτο πλάνο, που οι δύο περιπλανώμενοι καλλιτέχνες πατούν το πόδι τους στο Νησί και εγκαθίστανται σε μια πανσιόν της συμφοράς, γίνεται αντιληπτό ότι αυτή δεν θα είναι μια ανάλαφρη κωμική περιπέτεια. Ο σκηνοθέτης Τζον Σ. Μπερντ («Filth») και ο σεναριογράφος Τζεφ Πόουπ («Philomena») επιχειρούν να κάνουν μια διαφορετική βιογραφία, βάζοντας τη δραματική ζωή και την κωμική καριέρα των ηρώων τους στο ίδιο πλάνο. Σε γενικές γραμμές τα καταφέρνουν μια χαρά, καθώς υπάρχουν σκηνές που οι Σταν και Όλι συμπεριφέρονται στην κανονική ζωή τους όπως τα κινηματογραφικά alter ego τους. Με τις ίδιες γκάφες (η σκηνή με το μπαούλο που πέφτει στις σκάλες του σταθμού), με παρόμοια αφέλεια. Χαμηλών τόνων, διακριτικός και ευγενικός μέχρι παρεξήγησης ο πρώτος (ο Σταν Λόρελ ως Λιγνός φαίνεται ότι εκτός από γνήσια καλλιτεχνική φύση είναι ο ιθύνων νους των πετυχημένων τους σκετς), έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πληθωρικό, εγωπαθή και καλοπερασάκια Χοντρό του Όλιβερ Χάρντι, που ζει ακόμη με τις μνήμες του ένδοξου παρελθόντος. Όμως η χημεία και η πραγματική αγάπη που έχουν ο ένας για τον άλλον δημιουργούν αυτό το ανεπανάληπτο δέσιμο που αποτέλεσε και το βασικό λόγο της επιτυχίας τους. Ακόμη κι όταν οι ζωές τους πήραν διαφορετικό δρόμο λόγω μιας σκληρής δοκιμασίας που τους χώρισε για 17 χρόνια, γνώριζαν ότι η τελευταία κοινή παράστασή τους δεν είχε έρθει ακόμη. Η μεταμόρφωση των Κούγκαν και Ράιλι είναι εντυπωσιακή, καθώς είναι ολόιδιοι οι ήρωες. Παράλληλα με την καταγραφή της φιλίας και της ανίχνευσης των χαρακτήρων τους, γινόμαστε μάρτυρες μιας πικρής μελέτης πάνω στη σόουμπιζ –και κυρίως της θλιβερής διαπίστωσης ότι στις καλλιτεχνικές καριέρες το βασικό, αν όχι μοναδικό, κριτήριο είναι η εμπορική απήχηση– και τους μηχανισμούς του θεάματος, χωρίς να λείπουν κάποιες χρήσιμες πληροφορίες πάνω στα χειροποίητα και αυθεντικά νούμερα των δύο σταρ. Το κομμάτι με τις συζύγους τους είναι και το πλέον αδύναμο του φιλμ, αφού οι δύο γυναίκες είναι μονοδιάστατες, σκέτες καρικατούρες.

Μαίρη, Η Βασίλισσα της Σκοτίας (Mary, Queen of Scots) (***)
Σκηνοθεσία: Τζόσι Ρουρκ Πρωταγωνιστούν: Σέρσια Ρόναν, Μάργκοτ Ρόμπι, Τζακ Λόουντεν, Τζο Αλγουιν, Τζέμα Τσαν, Μάρτιν Κόμπστον, Ισμαήλ Κόρντοβα, Μπρένταν Κόιλ

Το 1561 η 18χρονη Μαίρη Στιούαρτ επιστρέφει από τη Γαλλία στην πατρίδα της, τη Σκοτία με σκοπό να διεκδικήσει τον θρόνο. Γρήγορα οι φιλοδοξίες της θα την φέρουν όχι μόνο σε σύγκρουση με τους ισχυρούς άντρες της χώρας της, αλλά και με τη βασίλισσα Ελισάβετ.

Η Τζόσι Ρουρκ έχει μεγάλη εμπειρία στα θεατρικά ανεβάσματα σεξπιρικών έργων και χρησιμοποιεί κατάλληλα αυτή τη γνώση για να προσδώσει στην ιστορία της Μαίρη Στιούαρτ τη βαρύτητα που απουσίαζε από τις μέτριες ως τώρα κινηματογραφικές εκδοχές της (για παράδειγμα η τραγική περσόνα της Φανί Αρντάν στην κατά τα άλλα εξαιρετική «Ελισάβετ» του Σεκάρ Καπούρ με την Κέιτ Μπλάνσετ στο ρόλο της Elizabeth). Το αποτέλεσμα δικαιώνει τη Ρουρκ όχι μόνο στο ζήτημα της ιστορικής ακρίβειας, αλλά κυρίως στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Η Μαίρη της υποψήφιας για 3 Όσκαρ Σέρσια Ρόναν είναι φτιαγμένη με ρεαλισμό και απαράμιλλη ανθρωπιά, όπως και η εξίσου εντυπωσιακή Μάργκοτ Ρόμπι που καταφέρνει μέσα από την εύθραυστη μεγαλοπρέπεια της Ελισάβετ να αποδώσει όλο το εύρος μιας προσωπικής δυστυχίας, που μέσω του καθήκοντος κατακτά την αιωνιότητα. Το ξεχωριστό αυτό σκηνικό συμπληρώνεται από τα αναγκαία κεφάλαια των ανακτορικών μυστικών, τις θανάσιμες προδοσίες και φυσικά τις ερωτικές εμμονές των γαλαζοαίματων.

Γυναίκα σε Πόλεμο (Woman at War) (**1/2)
Σκηνοθεσία: Μπένεκτιτ Έρλινγκσον
Πρωταγωνιστούν: Χαλντόρα Γκαϊρχαρδσντοτίρ, Γιόχαν Σίγκουρνδσον, Χουάν Καμίλο Ρόμαν Εστράντα, Γιόρουντουρ Ράγκναρσον

Η 50χρονη Χάλα ζει μια διπλή ζωή στο σύγχρονο Ρέικιαβικ. Ο περισσότερος κόσμος τη θεωρεί ως μια καλοσυνάτη διευθύντρια χορωδίας. Στην πραγματικότητα, όμως, η Χάλα είναι μια παθιασμένη ακτιβίστρια που σαμποτάρει την τοπική βιομηχανία αλουμινίου. Τα ανατρεπτικά σχέδιά της ανατρέπονται, όταν μαθαίνει ότι η αίτηση υιοθεσίας που είχε κάνει προ 5ετίας έγινε δεκτή.

Το μήνυμα της συμπαθητικής μαύρης κωμωδίας από τον ευρωπαϊκό βορρά είναι ξεκάθαρο: ακτιβισμός και οικογένεια δεν κολλάνε με τίποτα. Ειδικά στην περίπτωση της φανατισμένης Χάλα, που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη (μέχρι και το κινητό βάζει στο ψυγείο όταν συναντά τον πληροφοριοδότη της για να μην εντοπιστεί η συνομιλία τους) και είναι αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα για να χαλάσει τα σχέδια της ισλανδικής κυβέρνησης στο μείζον θέμα της προσέλκυσης κινέζων επενδυτών. Έχει την πλάκα της η ταινία, διαθέτει και μια ηρωίδα που πείθει με το τσαγανό και την πληθωρική συμπεριφορά της, αλλά δεν μπορείς να την πάρεις και πολύ στα σοβαρά από τη στιγμή που η αφέλεια και το φολκλορικό στοιχείο εισβάλλει στην ιστορία και μετατρέπεται από οικολογική καταγγελία σε ανέκδοτο για μια κοινωνία σε κρίση.

Η Αρχή της Ισότητας (On the Basis of Sex) (**)
Σκηνοθεσία: Μίμι Λέντερ
Πρωταγωνιστούν: Φελίσιτι Τζόουνς, Άρμι Χάμερ, Τζάστιν Θερού, Σαμ Γουότερστον, Κάθι Μπέιτς

1970. Η άπειρη δικηγόρος και μητέρα δύο παιδιών Ρουθ αναλαμβάνει μια ασυνήθιστη φορολογική υπόθεση, όταν ένας εργένης διεκδικεί τις φορολογικές ελαφρύνεις που του αρνείται το κράτος επειδή δεν εργάζεται προκειμένου να μείνει σπίτι για να φροντίσει την άρρωστη ηλικιωμένη μητέρα του.

Η αυθεντική ιστορία της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπουργκ, μιας αγωνίστριας δικηγόρου που αντιμετώπισε πολλές αντιξοότητες στην καριέρα της και πάλεψε όσο λίγοι για να φέρει την ισότητα στα δικαιώματα αντρών και γυναικών. Αν και η μεστή ερμηνεία της Τζόουνς δεν μας αφήνει να τραβήξουμε το βλέμμα μας από πάνω της, το περιορισμένης δυναμικότητας σενάριο δεν επιτρέπει στην ιστορία να ανοίξει φτερά. Παραμένει στα προκάτ στοιχεία της βιογραφίας-καταγγελίας, που χρησιμοποιεί το μοντέλο του δικαστικού δράματος με όλες τις προβλέψιμες «ανατροπές» του. Η κρίση στις σχέσεις της ηρωίδας με την έφηβο κόρη της, η υπερβολική φλυαρία στις σκηνές όπου το συναίσθημα «θριαμβεύει», το κομμάτι όπου η θηλυκότητα της ηρωίδας βάζει φρένο στην καριέρα της επειδή «κάποιες άλλες σύζυγοι θα ζηλέψουν».

ΑΚΟΜΗ

»»» Η «Ντιλιλί στο Παρίσι» (***) είναι το νέο φαντασμαγορικό animation του Μισέλ Οσελό («Κιρίκου», «Αζούρ και Ασμάρ») γύρω από τις περιπέτειες της μικρής ηρωίδας στο Παρίσι της Μπελ Επόκ, που θα τη φέρει σε επαφή με μερικές εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής σαν τους ζωγράφους Τουλούζ Λοτρέκ και Μονέ, τον Παστέρ και την Κιουρί, τον Προυστ κ.ά.
»»» Το «Νησί της αποπλάνησης» (Serenity) (**) του Στίβεν Νάιτ βάζει τους Μάθιου ΜακΚόναχεϊ, Αν Χάθαγουεϊ και Ντάιαν Λέιν στο μάτι του κυκλώνα ενός επιδέξιου αρχικά ερωτικού θρίλερ, που όμως διεκπεραιώνει στη συνέχεια κάπως ρουτινιάρικα ο δημιουργός του «Peaky Βlinders».
»»» Το ντοκιμαντέρ «Χίτλερ εναντίον Πικάσο και άλλων» (**) μιλάει για τα έργα τέχνης που έκλεψαν οι ναζί και για το μένος του Χίτλερ απέναντι σε κάθε τάση μοντερνισμού.
»»» Το «Πιστό αντίγραφο» (Replicas) (-) του Τζέφρι Ναχμάνοφ είναι ένα scifi θρίλερ με τον Κιάνου Ριβς στον ρόλο ενός επιστήμονα που χάνει την οικογένειά του σε τροχαίο.
»»» Το «Εγώ, η Όλγα» (-) αφηγείται την ιστορία της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε στην Τσεχοσλοβακία το 1973.