Πού αλλού μπορείς να δεις μια ταινία ενώ κολυμπάς; Ή με την Μπιορκ να κάθεται δίπλα σου στην αίθουσα; Και πιο άλλο φεστιβάλ ξέρετε που σε πηγαίνει στο σπίτι ενός σκηνοθέτη για να δεις στο σαλόνι του σινεμά;
Η Ισλανδία είναι μια χώρα που δεν μοιάζει με καμιά άλλη και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το Φεστιβάλ του Ρέικιαβικ, που φέτος γιόρτασε τα δέκα του χρόνια με μια διοργάνωση που μπορεί να είχε καλεσμένους μερικούς από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες, όπως τον Λοράν Καντέ, τον Τζέιμς Γκρέι ή τον Λούκας Μούντισον, αλλά που ακόμη κι έτσι δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά. Έτσι, για παράδειγμα, στην τελετή λήξης ένας κωμικός αναλαμβάνει να κάνει χαριτωμένη πλάκα με τα πάντα, ο μεγάλος νικητής (φέτος ο Ουμπέρτο Παζολίνι με το «Still Life») κερδίζει το Χρυσό Πάφιν (ο εθνικός πιγκουίνος της Ισλανδίας) και ο δήμαρχος της πόλης, επίσης πρώην κωμικός, σε αποχαιρετά όχι με βαρύγδουπους λόγους μα με μερικά ακόμη αστεία. Σε μια χώρα όπου τα πάντα μοιάζουν όσο χρειάζεται χαλαρά, το φεστιβάλ της δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.
Με μεγάλο προσόν την ίδια την πόλη την οποία όλοι θέλουν να επισκεφθούν, αλλά και με ένα πρόγραμμα που δεν υπολείπεται ενδιαφέροντος, το φεστιβάλ του Ρέικιαβικ απευθύνεται κυρίως στο κοινό και τους κινηματογραφιστές και κάνει και τους δύο να νιώθουν το ίδιο καλοδεχούμενοι. Εδώ τα επίσημα γεύματα μπορεί το ίδιο εύκολα να είναι gourmet απολαύσεις αλλά και απόλυτα χαλαρές συγκεντρώσεις στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων για βραστό κεφάλι αρνιού. Οι προβολές μπορεί να γίνουν στα πιο απρόβλεπτα μέρη, ξεκινώντας από τις άρτιες αίθουσες του φεστιβάλ και καταλήγοντας στο αλλόκοτο σπίτι του Χραφν Γκουνλάουγκσον, ενός cult σκηνοθέτη βίαιων ταινιών με Βίκινγκς που έχουν χαρακτηριστεί «μπακαλιαρο-γουέστερν». Ή σε μια σπηλιά (αν και φέτος για τεχνικούς λόγους η προβολή αναβλήθηκε) και φυσικά σε μια ζεστή πισίνα.
Το κολύμπι και η χαλάρωση στις θερμοπηγές είναι κάτι σαν το ισλανδικό καφενείο και το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε παρά να τιμήσει την παράδοση της χώρας. Η Μπιορκ δεν εθεάθη φέτος στην υγρή προβολή του «Μια τρελή απίθανη πτήση», αλλά ήταν σχεδόν παντού στο φεστιβάλ, δίνοντας ένα βραβείο στην τελετή λήξης και μιλώντας με τους Έλληνες σκηνοθέτες στο πάρτι που διοργάνωσε ο πρέσβης.
Η Ελλάδα ήταν η τιμώμενη χώρα φέτος και οι σκηνοθέτες που παρεβρέθηκαν εκεί, ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, η Πένυ Παναγιωτοπούλου και ο Αλέξανδρος Αβρανάς, συμμετείχαν εκτός των άλλων σε ένα πάνελ μαζί με Ισλανδούς συναδέλφους τους για το τι σημαίνει να κάνεις σινεμά σε μέρες κρίσης. Το «Miss Violence» μάλιστα έφυγε από το φεστιβάλ με μία από τις δύο ειδικές μνείες που δόθηκαν, επιβεβαιώνοντας τη θετική ανταπόκριση που είχε το ελληνικό σινεμά στο§ κοινό αλλά και στην κριτική επιτροπή του φεστιβάλ. Του οποίου η σχέση με την Ελλάδα άλλωστε δεν εξαντλείται εκεί, αφού ο πρώτος προγραμματιστής του και μάλιστα για αρκετά χρόνια ήταν ο διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Εϊπίδης, ενώ οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους ή εθελοντές είχαν να μοιραστούν μια υπέροχη ανάμνηση από τις καλοκαιρινές διακοπές τους στην Ελλάδα, από τα νεανικά τους χρόνια που δούλευαν σε μπαρ ή ταβέρνες στα νησιά ή και από τις ελληνικές ταινίες που αγαπούν. Μετά από την επίσκεψή μας στην Ισλανδία, έχουμε πλέον κι εμείς κάμποσες τέτοιες υπέροχες αναμνήσεις για τη μοναδική αυτή χώρα και το θαυμάσιο φεστιβάλ της...
10°
