Το βαποράκι (The Mule) (*** 1/2) Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ
Πρωταγωνιστούν: Κλιντ Ιστγουντ, Μπράντλεϊ Κούπερ, Λόρενς Φίσμπερν, Μάικλ Πένια
Προκειμένου να αντεπεξέλθει στα διογκωμένα οικονομικά προβλήματά του ο 80χρονος βετεράνος του πολέμου της Κορέας Ερλ Στόουν συμφωνεί να γίνει βαποράκι του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών. Οι «δουλειές» δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά, με τον ίδιο να κερδίζει τη συμπάθεια του βαρώνου του καρτέλ, αλλά δύο αστάθμητοι παράγοντες θα προκαλέσουν ανατροπή στο σκηνικό.
Γλυκόπικρο, συγκινητικό, νοσταλγικό και πάνω από όλα απολαυστικό. Αυτό είναι το «Βαποράκι», η τελευταία ταινία του 89χρονου πλέον Κλιντ Ιστγουντ που επιστρέφει μετά από απουσία δέκα ετών ξανά μπροστά από την κάμερα και μοιάζει με αποχαιρετισμό. Ο ήρωάς του θυμίζει έντονα τον μοναχικό γέροντα του «Gran Torino» (ενδιάμεσα πρόλαβε να σκηνοθετήσει άλλες 7 ταινίες) με τη διαφορά πως ο Ερλ είναι μεν ένας ακόμη αποτυχημένος οικογενειάρχης αλλά δεν έχει χάσει ούτε το χιούμορ και, κυρίως, ούτε το κέφι του για ζωή. Το πιο πιστό από κάθε άλλη φορά alter ego του Ίστγουντ αρχικά δεν δείχνει να έχει μετανιώσει για τα λάθη μιας ζωής που οδήγησαν στη μοναξιά και την απώλεια της οικογένειάς του. Όμως εδώ εντοπίζεται η σκηνοθετική ευφυΐα του αμερικανού δημιουργού. Πίσω από μια ανεπαίσθητη γραφή που δείχνει ανάλαφρη (λυτρωτικό το χιούμορ του σεναρίου) και χαριτωμένη, η ταινία κρύβει απέραντη μελαγχολία και παίρνει τη μορφή ενός προσωπικού συγκινητικού απολογισμού. Όχι μόνο για το τέλος ενός κόσμου (όπου οι αξίες ενός ισχυρού ουμανισμού αντικαθίστανται από οικονομικά σύμβολα και τεχνολογικά επιτεύγματα που βάζουν τον άνθρωπο στο περιθώριο) που δείχνει να χάνεται οριστικά αλλά και για την πικρή διαπίστωση μιας χαμένης ζωής. Η ιστορία του Ερλ είναι σχεδόν ίδια η ιστορία του Κλιντ. Με την παραδοχή της προσωπικής ήττας στο ζήτημα της οικογένειας (για χάρη μιας καριέρας που του χάρισε πάντως μεγάλες συγκινήσεις) και με την ελπίδα να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία για την αναπλήρωση του χαμένου χρόνου και τη διόρθωση κάποιων κακών κειμένων, που ξεκινούν από λάθη του παρελθόντος και φτάνουν σε ξεπερασμένες ρατσιστικές αντιλήψεις.
O νεαρός Σινάν επιστρέφει στο χωριό του μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών του. Αν και θέλει να γίνει συγγραφέας, καταλαβαίνει τις δυσκολίες του εγχειρήματος και προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτήματα που τον απασχολούν.
Το κοινωνικό-ψυχολογικό πορτρέτο του ήρωα είναι ο καθρέφτης της σύγχρονης τουρκικής πραγματικότητας. Με τις ρίζες στην επαρχιακή και σκοτεινή Ανατολία αλλά το βλέμμα στην Ευρώπη των τεχνών και της ελευθερίας, το σινεμά του Τσεϊλάν βρίθει δεκάδων αναφορών και αναγνώσεων. Όπως και στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα «Χειμερία νάρκη», ο σημαντικός Τούρκος σκηνοθέτης προβαίνει σε ένα άκρως εγκεφαλικό αλλά με εικαστικές αρετές ψυχόδραμα όπου ο Μπέργκμαν συναντά τον Τσέχοφ και τον Ταρκόφσκι. Σινεμά σκέτη εμπειρία με περισσότερη ακόμη εξομολογητική διάθεση από τον σκηνοθέτη, που στο πρόσωπο του Σινάν βλέπει κομμάτια του δικού του εαυτού και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην προβληματική σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος (όπως έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης) παρουσιάζει ομοιότητες με τον αληθινό πατέρα του.
Μπρονξ, 1962. O ιταλοαμερικανός πορτιέρης Τόνι προσλαμβάνεται ως οδηγός του διάσημου αφροαμερικάνου πιανίστα Ντον Σίρλεϊ, με αποστολή να τον συνοδεύσει σε δίμηνη περιοδεία στον βαθύ Αμερικάνικο Νότο.
Αντιρατσιστικό δράμα, βασισμένο σε πραγματική ιστορία από τον πάλαι ποτέ βασιλιά της χοντροκομμένης αμερικανικής κωμωδίας Πίτερ Φαρέλι, ο οποίος εδώ πραγματοποιεί στροφή 180 μοιρών και αναδεικνύει την πιο τρυφερή κι ανθρώπινη πλευρά του. Η ταινία πληροί όλα τα στάνταρ της κινηματογραφικής feelgood ψυχαγωγίας: εμπορικό προφίλ, σενάριο που δεν κάνει κοιλιά, ερμηνείες άλφα-άλφα (εξαίσιος ο Άλι στο ρόλο του σνομπ καλλιτέχνη), χιούμορ και συγκίνηση. Όλα δείχνουν να δουλεύουν υποδειγματικά σε αυτό τον μοντέρνο (και πιο άρτιο) «Σοφέρ της κυρίας Ντέιζι») κάτι που σημαίνει ότι μετά από τις 5 υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες ακολουθούν και τα Όσκαρ.
»»» Στο «Escape Room» (**) το θρίλερ του Ανταμ Ρόμπιτελ («Παγιδευμένη ψυχή: Το τελευταίο κλειδί») μια ομάδα αγνώστων παίρνει μέρος σε πολυτελές escape room που αποδεικνύεται… καρμανιόλα! Πειστικό σασπένς και χορταστικό θέαμα στην ταινία που αντιγράφει αξιοπρεπώς τη λογική του «Saw».
»»» Η μεταμόρφωση της Νικόλ Κίντμαν είναι ευχή και κατάρα στο κατασκότεινο ψυχολογικό αστυνομικό θρίλερ «Destroyer» (**) της Καρίν Κουσάμα. Η αυστραλή σταρ υποδύεται μια σκληρή αστυνομικίνα που φτάνει στα άκρα για να πετύχει τον σκοπό της. Όμως παρά τη φιλοτιμία της ηθοποιού αδυνατεί να προσδώσει αυθεντικότητα και ψυχή στο ρόλο της, αφήνοντας τον να βουλιάξει κάτω κι από το βάρος του μακιγιάζ σε μια τελείως μονοδιάστατα οργισμένη ερμηνεία.
»»» Η Τζένιφερ Λόπεζ που έχει αραιώσει επικίνδυνα τις εμφανίσεις της στο σινεμά προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο με την κομεντί του Πίτερ Σίγκαλ «Μια δεύτερη ευκαιρία» (-) υποδυόμενη υπάλληλο σούπερ-μάρκετ που πειράζει το βιογραφικό της για να βρει δουλειά σε εταιρεία καλλυντικών.
»»» Το «Γουίλι» (*1/2) είναι η όχι και τόσο αποστομωτική ασιατική απάντηση στο αμερικανικό «Cars».
»»» Η «Απίστευτη ιστορία του γιγάντιου αχλαδιού» (-) είναι ένα σκανδιναβικό animation με τρυφερό μήνυμα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
19°
