Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι από τις λίγες ημέρες, που δεν θα θέλαμε να είμαστε μακριά από την οικογένειά μας. Τι γίνεται όμως όταν οι σκοτεινές στιγμές του παρελθόντος δεν έχουν μείνει πραγματικά στο παρελθόν; Ο Πέτρος Γιούμπασης και ο Oliver McGuirk γύρισαν ένα χριστουγεννιάτικο ταινιάκι γύρω από την στιγμή συνάντησης δύο αδερφών, με όχι και τόσο ήσυχο παρελθόν.
Μιλήσαμε με τον Πέτρο, ο οποίος μας περιέγραψε την εμπειρία του να γυρνάς μια ταινία μικρού μήκους στον ελεύθερό σου χρόνο.
Ζεις στο Λονδίνο κάτι παραπάνω από 6,5 χρόνια. Ποια είναι η ιστορία σου;
Στο Λονδίνο ήρθα για να κάνω το μετάπτυχιακό μου. Δουλεύω σαν παραγωγός και βίντεογράφος (και μοντάζ κάνω, και λίγο σκηνοθεσία και τεχνικός, λίγο από όλα χρειάζεται να είσαι αυτές τις ημέρες) για τους Financial Times συνολικά 5 και πλέον χρόνια. Κατά την διάρκεια του μετάπτυχιακού, είχα την ευκαιρία να δουλέψω για το Getty Images στο μοντάζ, όπου ο κύριος ρόλος μου ήταν να αρχειοθετώ και να ανεβάζω βίντεο από όλες τις γωνιές του κόσμου. Η ευκαιρία αυτή με έφερε στην πόρτα των Financial Times όπου ξεκίνησα σαν πρακτικάριος, και επειδή είμαι μεγάλος nerd, και έχω μεγάλη αγάπη για κάμερες και υπολογιστές, και επειδή παντού χρειάζεται ένας nerd, με προσέλαβαν σαν freelancer, το οποίο μου έδωσε την ευελιξία να εργαστώ ταυτόχρονα σε διάφορα στούντιο, όπως το Reuters, μέχρις ότου να έρθουν οι Financial Times και να μου προσφέρουν μια μόνιμη θέση. Όλα αυτά ήταν πάντα γύρω από την ειδησεογραφία, (το μετάπτυχιακό μου ήταν πάνω στο φωτορεπορτάζ), αλλά στην άκρη του μυαλού μου πάντα ήταν το σινεμά.
Πέτρος Γιούμπασης
Η καθημερινότητά μου ξεκινάει διαβάζοντας τα νέα, και το τι παίζει γενικά στον κόσμο. Κάθε πρωί έχουμε ένα meeting με την ομάδα, και αποφασίζουμε το τι θα καλύψουμε, και με ποιον τρόπο. Μπορεί να είναι ένα απλό κείμενο με εικόνες αρχείου, ή με παρουσιαστή σε τοποθεσία, μπορεί να είναι συνέντευξη στο στούντιο, ή live κτλ. Φυσικά έχουμε και τις προγραμματισμένες ιστορίες, οι οποίες έχουν προσχεδιαστεί, που πάντα τρέχουν. Στη συνέχεια ξεκινάμε την οργάνωση για το ανάλογο γύρισμα. Κάποιες φορές χρειάζεται να βρεις σωστές ώρες, τοποθεσίες, και κυρίως τους σωστούς ανθρώπους έχουν να πούνε κάτι και όλα αυτά έχοντας συνεχώς στο μυαλό σου το αυστηρό deadline.
Πάντα είσαι σε εγρήγορση, και δύσκολα υπάρχει μέρα που θα πεις ήταν βαρετά. Πάντα κάτι καινούργιο συμβαίνει, και νέοι τρόποι να πεις την ιστορία. Μια μέρα θα είναι μια συνέντευξη σε ένα «βαρετό» γραφείο, την επόμενη θα είσαι στο κοινοβούλιο, την επόμενη σκαρφαλωμένος σε μια ανεμογεννήτρια στην Σκωτία και μετά ξανά στο γραφείο δουλεύοντας green screen στο After Effects.
Joke. Ένα χριστουγεννιάτικο ταινιάκι στην σκοτεινή πλευρά της πόλης. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το «Αστείο»;
Με τον Oli βρεθήκαμε, όταν είχε έρθει στο FT για να κάνει μοντάζ πάνω σε ένα βίντεο, το οποίο δουλεύαμε εκείνον τον καιρό. Ξεκινήσαμε να μιλάμε γενικά για ταινίες και βρήκαμε αρκετά κοινά σε σχέση με το sci-fi. Το Joke δεν έχει καμία σχέση με το sci-fi βέβαια, αλλά έτσι γίνεται σε αυτές τι περιπτώσεις! Μου είπε ότι έχει γράψει κάποια σενάρια και θα ήθελε να κάνει κάτι εκτός δουλειάς. Και εγώ φυσικά ψήθηκα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια διαφορετική πρόκληση, να πεις μια ιστορία και κυρίως ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι διαφορετικό από τα νέα. Διάβασα ένα από τα σενάρια του, με τίτλο Toys, το οποίο κατάφέραμε και το γυρίσαμε πέρσι. Για μένα ήταν ένα τεστ για το πως εγώ και ο Oli θα επικοινωνήσουμε on stage. Έχοντας αυτό στην πλάτη, αρχίσαμε να κοιτάμε τα λάθη που κάναμε και τι έπρεπε να βελτιώσουμε σε τεχνικό κομμάτι, σενάριο, αλλά και θέματα στην παραγωγή, γιατί στην τελική τα λεφτά των δυο μας βάζαμε, προσπαθώντας να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Δεν έχουμε κάποιο στούντιο από πίσω. Μέσα από πολλές κουβέντες και βλέποντας το τι πρέπει να βελτιώσουμε γεννήθηκε το Joke. Πάλι φυσικά σενάριο του Oli.
Λονδίνο, Χριστούγεννα, οικογένεια. Βάλε μας στο κλίμα της ταινίας με λίγα λόγια.
Joke. Eίναι μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία μετάξύ 2 αδερφών με σκοτεινό παρελθόν, οι οποίοι βρίσκονται για πρώτη φορά μετά από καιρό....νταν νταν νταν! Θα το αφήσω εκεί για να πατήσεις για τη συνέχεια.
Από βίντεογράφος στους Financial Times, παραγωγός και βίντεογράφος στο Joke. Τι σου έμαθε όλη αυτή εμπειρία;
Η δουλειά μου, μου έχει μάθει να δουλεύω σε γρήγορους ρυθμούς χωρίς ιδιαίτερο crew. Συνήθως είμαι εγώ, ένας δημοσιογράφος και μια κάμερα με deadline αρκετά σφιχτά. Η εμπειρία σε αυτούς τους ρυθμούς βοηθάει στο να δουλεύεις πιο αποτελεσματικά για μια ταινία. Στο FT, πολλές φορές, έχεις να κανείς μια συνέντευξη σε ένα λευκό δωμάτιο, και κάπως πρέπει να το κανείς ενδιαφέρον. Aα και όλα αυτά σε 20 λεπτά. Ααα και είναι με τον CEO του Twitter. No pressure!
Η διαφορά του να κανείς παραγωγή σε ταινία και σε νέα, είναι ότι στα νέα βρίσκεις ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να μιλήσουν για ένα συγκεκριμένο θέμα και τους απασχολείς για 2-3 ώρες και τέλος. Σε μια ταινία πρέπει να είσαι σίγουρος ότι οι ηθοποιοί και το crew έχει ότι χρειάζονται, για να μπορέσουν να φέρουν στην οθόνη το όραμα του σκηνοθέτη. Και τους απασχολείς για πολλές ώρες την ημέρα. Για παράδειγμα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι όλοι έχουν φαγητό, σνακ κτλ. Πέρσι, όταν γυρίζαμε το Toys έπρεπε να πάμε σε μια τοποθεσία μέσα σε ένα δάσος. Έπρεπε να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποιου είδους κάλυψη σε περίπτωση βροχής, φαγητό στην μέση του πουθενά και γενικά πραγματάκια ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Στα νέα αν βρέχει καλύβεις την κάμερα και συνεχίζεις.
Σε ό,τι αφορά στις συνεργασίες, ήξερα ότι θα δούλευα καλά με τον αδερφό μου. Είναι ο μέντορας μου στο φως. Όταν είδαμε τις τοποθεσίες, και το πρόγραμμα (στην pub θα μπορούσαμε να γυρίσουμε μόνο για 4 ώρες), είπαμε με τον Oli, ότι πρέπει να φέρουμε τον αδερφό μου. Kαι ήταν άψογα. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και ξέραμε τι έπρεπε να αλλάξουμε. Στο φως, στο κάδρο, σε όλα. Και εύχομαι να έρθει και στα επόμενα πρότζεκτ.
Στιγμές που θυμάσαι πιο έντονα κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Κάτι που δεν πήγε ακριβώς όπως το είχες σχεδιάσει, και κάτι που πήγε αναπάντεχα καλά.
Ήταν μερικά από αυτά που πήγαν καλά αλλά ακόμα περισσότερα αυτά που πήγαν άσχημα. Στο φιλμ είναι κάποιες σκηνές που λαμβάνουν χώρα σε ένα τούνελ. Αρχικό πλάνο ήταν ένα πάρκινγκ που είχα βρει κοντά στην pub, όπου γυρίστηκε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας. Το θέμα είναι ότι στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια γίνονται υπερβολικά πολλές παραγωγές. Πήγαμε λοιπόν και ρωτήσαμε για το κόστος του πάρκινγκ για μια μέρα και μας είπαν το λογικό (αν είσαι μεγάλη παραγωγή) 1.500 λίρες για οκτώ ώρες, κάπου εκεί κωλώσαμε. Ευτυχώς μια μέρα πηγαίνοντας για αναρρίχηση πέρασα από ένα στενό, το οποίο ήταν τέλειο. Μετά από μερικά τηλέφωνα για να δούμε το τι και ποιος είναι υπεύθυνος, τελικά η τοποθεσία άνηκε στον Δήμο και για τις δυο μέρες, που το χρειαζόμασταν, ήταν 80 λίρες.
Το τούνελ που χρησιμοποιήσαμε από άποψη τοποθεσίας, φωτισμού, όλα ήταν ιδανικό. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω από το τούνελ είναι γραμμές τρένου... Τη μια από τις δυο μέρες που ήταν ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων εκεί, αποφάσισαν να κάνουν έργα στις ράγες, και για κακή μας τύχη δεν υπήρχε καμία ειδοποίηση. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε ήχο. Ευτυχώς οι τεχνικοί είχαν διαλείμματα σχετικά συχνά και όταν το αλυσοπρίονο σταματούσε, ξεκινούσαμε να γράφουμε, αλλά δεν ξέραμε αν θα μας βγει! Απλά το κάναμε και νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό.
Επόμενα βήματα;
Προς το παρόν είμαι πολύ ευχαριστημένος με την καθημερινή μου δουλειά, γιατί όπως είπα, κάνω κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Με κρατάει σε εγρήγορση και μπορώ να το συνδυάσω με το κάνω μικρά ταινιάκια τα Σαββατοκύριακα. Αυτό που μετράει για μένα είναι τα ντοκιμαντέρ και τα ταινιάκια που κάνω, να αρέσουν στον κόσμο. Από εκεί και πέρα με επιμονή και υπομονή όλα γίνονται.
Θα συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε σε διαφορά είδη και θα ψάχνουμε νέες προκλήσεις, ώστε κάποια στιγμή να είμαστε έτοιμοι για πιο μεγάλα πρότζεκτ. Ο Oli έχει 1-2 σενάρια, τα οποία θα θέλαμε πολύ να τα γυρίσουμε, αλλά νομίζω έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Πέρα από αυτό, κάνοντας νέα πράγματα, θέλουμε να στήσουμε μια ομάδα, ώστε να μπορούμε να πούμε οκ έχουμε όλους όσους χρειαζόμαστε και πάμε!
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
16°
