Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει (Mary Poppins Returns) ***

Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Πρωταγωνιστούν: Έμιλι Μπλαντ, Λιν-Μάνουελ Μιράντα, Μπεν Γουίσο, Έμιλι Μόρτιμερ, ΤζούλιΓουόλτερς, Κόλιν Φερθ

Αγγλία, δεκαετία 1930. Ο Μάικλ Μπανκς ήταν μικρό παιδί όταν η τέλεια νταντά Μαίρη Πόπινς εμφανίστηκε στη ζωή του, αλλά τώρα πια μεγάλωσε και έχει κάνει τρία δικά του παιδιά. Οι καιροί είναι δύσκολοι στο Λονδίνο της οικονομικής ύφεσης και η οικογένειά του παλεύει να σώσει το πατρικό τους, ενώ τα παιδιά του Μάικλ αναλαμβάνουν ευθύνες που τα αναγκάζουν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, όταν η Μαίρη Πόπινς επιστρέφει ανανεωμένη, δυναμική και πιο ετοιμοπόλεμη από ποτέ!

Οι συγκρίσεις με έναν από τους πιο μεγάλους κινηματογραφικούς μύθους των 60s, την εμβληματική νταντά της Τζούλι Άντριους, δίνουν τον κεντρικό προσανατολισμό ενός διασκεδαστικότατου φιλμ που έχει το χαρακτήρα του σίκουελ αλλά σε πολλά σημεία του θυμίζει ριμέικ. Ξεμπερδεύουμε αρχικά με τις όποιες αρνητικές ή σκεπτικιστικές αναφορές που σε μια γενική σούμα κάνουν λόγο για «παντελώς αχρείαστο φιλμ» ή στην καλύτερη των περιπτώσεων για «χωρίς νέες ιδέες ματιά στο μαγικό σύμπαν της Μαίρη Πόπινς» και πάμε στην ουσία του έργου. Ναι, η ταινία δεν προσφέρει πολλά νέα πράγματα στο μύθο της ιπτάμενης γκουβερνάντας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι περιττή. Κυρίως η σημασία της έγκειται στον επιμορφωτικό χαρακτήρα της (τι νταντά θα ήταν, διάολε;) και στη συνάντηση με μια νέα γενιά που τείνει επικίνδυνα προς τον κυνισμό και τη μηδενιστική διάθεση. Σε μια γκρίζα λοιπόν πραγματικότητα, αυτή του depression στο Λονδίνο του ’30 και της απώλειας των σπιτιών από τις τράπεζες (ουπς! να και το πολιτικοκοινωνικό σχόλιο με στοιχεία επικαιρότητας) η Μαίρη Πόπινς είναι αυτή που καλείται να χαρίσει μαγεία, χρώμα και φαντασία, όταν η πραγματικότητα βαραίνει απειλητικά. Η επιλογή της θαυμάσιας Έμιλι Μπλαντ μοιάζει με ουρανοκατέβατο θαύμα, το σκηνοθετικό άγγιγμα του Μάρσαλ («Σικάγο») έχει στιγμές μοναδικής βιρτουοζιτέ, όπως η υπέροχη σκηνή με τους φανοκόρους που τρέχουν με τα ποδήλατά τους να «προλάβουν» το χρόνο στο Μπιγκ Μπεν, τα σκετς που παντρεύουν ανθρώπους και κινούμενα σχέδια στο ίδιο πλάνο είναι εντυπωσιακά. Ok, σε κάποια σημεία η ταινία είναι ίσως πιο γλυκερή από όσο θα έπρεπε, αλλά η Μαίρη Πόπινς είναι εκεί για να βάλει… τάξη! Ένα μπλαζέ βλέμμα, μια ελαφριά θυμηδία, ένα απλό σήκωμα του φρυδιού της ή ακόμη καλύτερα ένα ολόκληρο χορευτικό της, αρκούν για να κάνει δυνατό και ρεαλιστικό αυτό που σε μια πρώτη ματιά μοιάζει από αδύνατο έως εξωφρενικό. Α, στα συν του καλοφτιαγμένου φιλμ του Μάρσαλ προσθέστε και μερικές δυνατές φιλοξενίες, όπως αυτή της Μέριλ Στριπ, της Άντζελα Λάνσμπερι και του Ντικ Βαν Ντάικ.

Ποιος θα σου τραγουδήσει (Quiénte Cantará) ***

Σκηνοθεσία: Κάρλος Βερμούτ
Πρωταγωνιστούν: Νάγιουα Νίμρι, Έβα Γιοράτς, Κάρμε Ελίας, Ναταλία Ντε Μολίνα

Η Λίλα Κασάν, διάσημη Ισπανίδα τραγουδίστρια, ετοιμάζεται να επανέλθει θριαμβευτικά στην ενεργό δράση μετά από μια δεκαετία μυστηριώδους σιωπής, αλλά την παραμονή της μεγάλης της συναυλίας χάνει τη μνήμη της σε ατύχημα. Μια τραγουδίστρια καραόκε που ερμηνεύει επί σκηνής τα τραγούδια της Κασάν, αναλαμβάνει να θυμίσει στη σταρ τις διαστάσεις της θρυλικής της περσόνας, μαθαίνοντάς της απ’ την αρχή να τραγουδά.

Η επιστροφή του Κάρλος Βερμούτ, μετά το υπέροχο «Magical Girl», γίνεται με ένα πολυεπίπεδο ψυχολογικό δράμα για τα πολλά πρόσωπα που μπορεί να έχει όχι μόνο η επιτυχία αλλά, κυρίως, η ευτυχία. Με μεθοδικότητα αλλά και διακριτικότητα που θυμίζει τελετουργικό, δεξιότητα στις κινήσεις της κάμερας που χαϊδεύουν διαρκώς το ανέκφραστο, ψυχρό πρόσωπο της ηρωίδας και ένα ακαταμάχητο ψυχολογικό σασπένς που ενισχύεται όσο περνά η ώρα, ο ικανότατος Βερμούτ φτιάχνει ένα δράμα που σε κάποια σημεία του σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να γοητεύσει ακόμη κι ένα σκηνοθέτη σαν τον Αλμοδοβάρ (η σχέση θεάματος-ζωής, η ιστορία μιας ντίβας, ακόμη και το όνομα της ηρωίδας που θυμίζει τη ΛουθΚαζάλ κ.λπ.), όμως ο σκηνοθέτης του «Magical Girl» το διαχειρίζεται σαν να πρόκειται σκληρό θρίλερ μυστηρίου και όχι ανάλαφρη δραμεντί.

Bumblebee ***

Σκηνοθεσία: Τράβις Νάιτ
Πρωταγωνιστούν: Χέιλι Στάινφελντ, Τζον Σένα, Τζον Ορτίζ, Πάμελα Άντλον

1987. Κυνηγημένος ο Bumblebee βρίσκει καταφύγιο σε μια μάντρα με παρατημένα αυτοκίνητα σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Καλιφόρνια. Η Τσάρλι λίγο πριν κλείσει τα 18 και ενώ αναζητά τη θέση της σε αυτό τον κόσμο, ανακαλύπτει τον Bumblebee χτυπημένο και γεμάτο σημάδια. Καθώς η Τσάρλι τον επισκευάζει, συνειδητοποιεί ότι αυτό που έχει απέναντί της δεν είναι ένας συνηθισμένος κίτρινος Σκαραβαίος.

Παλιομοδίτικο, τρυφερό, συναρπαστικό και με πρωταγωνιστές μια φοβερή πιτσιρίκα (η Χέιλι Στάινφελντ είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στο μέλλον) βγαλμένη από το σύμπαν των υπερηρώων της καθημερινότητας, αλλά και λαμαρίνες με μπόλικο συναίσθημα, το φιλμ είναι απρόβλεπτα διασκεδαστικό. Σε μια σειρά, αυτή των «Transformers», που προσωπικά δεν μας λέει πολλά, το «Bumblebee» είναι ένα χορταστικό έργο με πλούσια δράση αλλά και φρέσκες ιδέες, μεγάλη καρδιά και ρετρό συναίσθημα που αποτίνει φόρο τιμής στα αγαπημένα 80s, με τέτοιο πειστικό τρόπο που μας έκανε να αναρωτηθούμε για την ταυτότητα (και την ηλικία) του σκηνοθέτη. Ναι, ο ικανότατος ΤράβιςΝάιτ («Ο Κούμπο και οι δύο χορδές») ξέρει από πρώτο χέρι τι εστί eight-ίλα, αφού είναι γεννημένος το 1973 και καταλαβαίνει ότι ένας «σκαραβαίος» δεν είναι ένα απλό αυτοκίνητο αλλά το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. 

Η επόμενη μέρα μιας σχέσης (The Day After) )**½

Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-σου
Πρωταγωνιστούν: ΓιουνχέΤσο, Κι Τζοαμπαάνγκ, Μιν-Χι Κιμ, Σάε Μπιεόκ Κιμ, Χάε-Χιο Κουόν

Η ιστορία ενός κουαρτέτου: ενός άντρα, κριτικού λογοτεχνίας και ιδιοκτήτη ενός μικρού εκδοτικού οίκου, και τριών γυναικών. Της συζύγου του η οποία ανακαλύπτει ένα ερωτικό σημείωμα του άντρα της, της πρώην υπαλλήλου στον εκδοτικό οίκο και πρώην ερωμένης του εκδότη, και μιας εκκολαπτόμενης συγγραφέα και καινούργιας υπαλλήλου στον εκδοτικό οίκο.

Μινιμαλισμός στα όρια της υπερβολής και με μια φλυαρία που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, το φιλμ του Χονγκ Σανγκ-σου, που συμμετείχε στο περσινό Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, θυμίζει έντονα γαλλικό σινεμά (και μάλιστα αυτό του Ερίκ Ρομέρ) παρά ταινία από την Κορέα. Έχει πάντως τις δυνατές στιγμές του (παρά την στατική γραφή) οι οποίες πηγάζουν από τους τολμηρούς διαλόγους που επιχειρούν να δώσουν διεξοδικές λύσεις σε ζητήματα γύρω από την έλλειψη επικοινωνίας, την ερωτική οδύνη, το φόβο της μοναξιάς, την προσωπική ελευθερία, την καλλιτεχνική δημιουργικότητα και κυρίως την αναζήτηση ταυτότητας σε έναν χώρο όπου οι εύκολες ετικέτες μοιάζουν να περισσεύουν.

ΑΚΟΜΗ
» Καγκουριάς το εγκώμιον στο «The Bachelor 3» (0) του Γιάννη Παπαδάκου, όπου η γνωστή ανδροπαρέα (Γιάννης Τσιμιτσέλης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Νίκος Βουρλιώτης, Ηλίας Μελέτης) ετοιμάζεται για νέο γάμο με το απαραίτητο συνοδευτικό bachelor, που εδώ συνδυάζεται με αστυνομικό σασπένς (μια πρώην εκδικείται) στη Λάρισα το οποίο προκαλεί ανατριχίλες στον θεατή. Πιο άθλιο πεθαίνεις!
» Η «Άννα και η αποκάλυψη» (-) του Τζον ΜακΦέιλ είναι ένα χριστουγεννιάτικο ζόμπι μιούζικαλ που οι ξένες κριτικές περιγράφουν με φράσεις όπως: «Το «Ξύπνημα των Ζόμπι» συναντά το «LaLaLand»!