15 χρόνια ATHENS VOICE: Οι άνθρωποι του κινηματογράφου που μας μίλησαν

Κώστας Γαβράς

Ο άνθρωπος ορίζεται από αυτά που είναι, όχι από αυτά που έχει. Η γυναίκα μου με οδήγησε προς αυτή τη νοοτροπία, όπως και η μητέρα μου. Τη θυμάμαι πάντα να λέει, «κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό». Πίστευε πως αν είσαι καλός θα το βρεις μπροστά σου. Μπορεί να μην είναι πάντα αλήθεια, αλλά είναι μια φράση που με οδηγεί στη ζωή.

Τεύχος 244, 12.2.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Φατίχ Ακίν

Η Γερμανία είναι η πατρίδα μου, όμως η Κωνσταντινούπολη είναι ένα μέρος που νιώθω επίσης σπίτι μου. Για τη δική μου γενιά, όμως, είναι εύκολο να είμαστε άνετοι με τη διπλή εθνική μας ταυτότητα, κάτι που δεν ήταν δεδομένο μερικά χρόνια πριν. Με την ίδια λογική, είναι εύκολο να νιώθω καλοδεχούμενος στην Τουρκία, καθώς δεν έχω κάνει ακόμα κάτι που να ενοχλήσει τη συντηρητική βάση της χώρας. Δεν ξέρω πώς θα νιώθω για τη χώρα αν κάποια στιγμή γίνει κάτι τέτοιο.

Τεύχος 200, 14.2.2008

Νίκος Περάκης

Ο γνήσιος Έλληνας είναι τετραπέρατος, αλλά δεν είμαι σε θέση να κρίνω το βαθμό ευφυΐας του από το χαμηλό επίπεδο της δικής μου. Όταν ο Έλληνας έχει δουλειά την κάνει πολύ καλά και με μεράκι. Πιστεύω ακόμα ότι είναι και γενναιόδωρος, γι’ αυτό και ξεχνά εύκολα. Κάποτε όλοι μαζί φωνάζαμε: Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Τώρα, με την άκρα δεξιά στην κυβέρνηση, τι να ξεχάσει και τι να πρωτοθυμηθεί;

Τεύχος 633, 2.11.2017. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Παντελής Βούλγαρης

Κάθε φορά, κάθε γύρισμα είναι μια προσπάθεια να επαληθεύσεις ιδέες που έχεις, να ανακαλύψεις καινούργιες, να δοκιμάσεις και να ρισκάρεις, κι όλα αυτά στον αμείλικτο χρόνο που έχεις και με ένα κόστος πολύ υψηλό. Στα γυρίσματα η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και δεν έχεις το χρόνο να αντιληφθείς τι ακριβώς έκανες. Τελειώνεις μια σκηνή και μερικές φορές ξέρεις τι σημαίνουν οι εικόνες, αλλά δεν μπορείς να έχεις μια ξεκάθαρη ματιά σε ολόκληρο το υλικό.

Τεύχος 461, 4.12.2013. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Κεν Λόουτς

Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα σχεδόν σε κάθε χώρα μοιάζουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών κι όχι των ανθρώπων που τα εκλέγουν και κάπως έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν αποκομμένοι από την πολιτική και στρέφονται σε χώρους όπως αυτός της άκρας δεξιάς. Όμως πολιτική για μένα είναι κάτι πιο βασικό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο συνυπάρχουμε ο ένας με τον άλλο, το σύστημα που δημιουργούμε για να μπορούμε να ζούμε μαζί – κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι κάτι στο οποίο δεν μπορείς να πάψεις να πιστεύεις. Δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω στον άνθρωπο.

Τεύχος 507, 3.12.2014. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιάννης Σμαραγδής

Υπάρχει ένα μέγαρο στο Ηράκλειο, που λέγεται μέγαρο Φυτάκη. Ο αρχικός του ιδιοκτήτης το έπαιξε ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς στα ζάρια και το έχασε και στη συνέχεια ανέβηκε στην ταράτσα και αυτοκτόνησε. Αν στο τέλος της περασμένης χρονιάς δεν έκανα την ταινία, θα ανέβαινα να κάνω το ίδιο. Δεν θα ήθελα να υπάρχω, αν δεν έφερνα εις πέρας αυτό το χρέος.

Τεύχος 186, 18.10.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Τάσος Μπουλμέτης

Είχα μια υπέροχη συνεργασία με τη Ζωζώ. Ήταν ένα απωθημένο μου. Είχαμε γνωριστεί για πρώτη φορά σε ένα ταξί που μας πήγαινε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο αεροδρόμιο. Δεν χωρούσα να καθίσω πίσω δίπλα της γιατί είχε ανθοδέσμες από θαυμαστές. Όπως και στο πορτ μπαγκάζ. Μιλώντας λοιπόν της είπα ότι είμαι ο σκηνοθέτης της «Πολίτικης κουζίνας». Και ενθουσιάστηκε. «Τι ωραία που με αναφέρεις στην υπέροχη ταινία σου, πόσο θα ήθελα να δουλέψω μαζί σου». Και της απάντησα, «κι εγώ το ίδιο, κυρία Σαπουντζάκη και είμαι σίγουρος πως θα συμβεί». Και βεβαίως το ρόλο της καφετζούς, τον έγραψα πάνω της. Κι οφείλω να πω ότι είχα ενστάσεις από κάποιους στην αρχή, αλλά φυσικά ήταν υπέροχη. Όταν την πήρα τηλέφωνο δέχτηκε με χαρά και το ίδιο χάρηκα κι εγώ. Και φυσικά είπε την υπέροχη ατάκα «εγώ για τον Τάσο μέχρι και τη γριά θα δεχτώ να κάνω».

Τεύχος 552, 14.1.2016. Διαβάστε ολόκληρο τη συνέντευξη εδώ.

Μαργιάν Σατραπί

Ναι, οι ήρωες στην ταινία μου και στα κόμικ καπνίζουν πολύ, γιατί κι εγώ καπνίζω συνέχεια. Μετά τον Ιανουάριο, όταν θα απαγορευτεί το κάπνισμα στο Παρίσι, πιθανότατα να μετακομίσω στην Ελλάδα. Έχω έρθει μια φορά στην Αθήνα και όλοι μου μιλούσαν ελληνικά γιατί νόμιζαν ότι ήμουν Ελληνίδα. Οπότε, πιστέψτε με, το σκέφτομαι σοβαρά.

Τεύχος 189, 8.11.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Μενέλαος Καραμαγγιώλης

Φταίνε, λέει, οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες που άρχισαν να βρίσκουν καταφύγιο πέριξ της Φωκίωνος Νέγρη. Ο ερχομός τους στη γειτονιά μας ίσως οφείλεται στα πολλά και φτηνά υπόγεια, ίσως στην πληθώρα διαθέσιμων κατοικιών σε μια πυκνονοκατοικημένη περιοχή που ανταγωνίζεται το Πεκίνο στις στατιστικές και που οι πρώτοι κάτοικοί της το «’σκασαν» για τα προάστια στο τέλος του 20ού αιώνα, ίσως στο ότι η περιοχή με έναν δικό της τρόπο μοιάζει φιλική στον «ξένο», ίσως όμως τελικά και να οφείλεται στο λογοπαίγνιο που δημιούργησε τον σατυρικό στίχο του δημοφιλούς τραγουδιού «τραγουδάνε οι νέγροι στη Φωκίωνος Νέγρη...»

Τεύχος 642, 18.1.2018. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Ridley Scott

Το να είσαι σκηνοθέτης μοιάζει με το να είσαι προπονητής σε αθλητική ομάδα, στο ποδόσφαιρο ας πούμε. Ξέρεις ότι πρέπει να καλύψεις αποδοτικά την κάθε θέση προκειμένου να αυξήσεις τις πιθανότητές σου να κερδίσεις το παιχνίδι.

Τεύχος 508, 11.12.2014. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Μαρία Ηλιού

Τότε δεν είχα συνείδηση του ποια ήταν η γιαγιά μου. Καταλάβαινα στο περίπου τι συνέβαινε, αλλά δεν το αντιλαμβανόμουν γιατί ήταν σαν δεύτερη μάνα για μένα, τόσο οικεία. Κάθε βράδυ μού διάβαζε κι ένα παραμύθι απαραιτήτως. Είχα όμως συνείδηση του δημιουργικού κομματιού, γιατί με έπαιρνε στις εκπομπές της να λέω τραγούδια, ιστοριούλες, πηγαίναμε επίσης οι τρεις γυναίκες και σφραγίζαμε τα βιβλία της στα υπόγεια της Ατλαντίδας για να μην υπάρχουν κλεψίτυπα. Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος ξέρει απλώς τη Θεία Λένα των παραμυθιών, της κυρίας που τραγουδούσε για μικρά παιδιά. Ήταν μια γυναίκα που ασχολήθηκε με την εκπαίδευση πάρα πολύ σοβαρά, δεν έκανε απλώς εκπομπές, αλλά παρουσίασε την παγκόσμια λογοτεχνία στο θέατρο και το ραδιόφωνο και χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για το παιδαγωγικό της έργο.

Τεύχος 598, 18.01.2017. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την κολακεία της νεότητας – είναι σαν να υποτιμούν τους νέους. Όλα αυτά ξεκινάνε από κάτι μουστόγριες καρεκλοκένταυρους που ελπίζουν με αυτό τον τρόπο να κερδίσουν για πάρτη τους.

Τεύχος 316, 23.9.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Φώτος Λαμπρινός

Συνέντευξη στη Σώτη Τριανταφύλλου

Το 1987, έκανες μια ταινία μυθοπλασίας, το «Δοξόμπους» που συνάντησε την καφρίλα του εξώστη (ή μήπως και της πλατείας;) στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πώς αποτιμάς εκείνη την ταινία σήμερα;
Τα περί «καφρίλας» εξώστη κ.λπ. ανήκουν πλέον στην ιστορία, ως προς το «Δοξόμπους», όμως, θα απαντήσω με έναν διάλογο που είχα κάποια στιγμή με έναν κύριο, ο οποίος με ρώτησε:

 -Τι επαγγέλεσθε, κύριε Λαμπρινέ;
-Σκηνοθέτης είμαι. Κάνω ντοκυμανταίρ.
-Α, ντοκυμανταίρ. Καλά. Ταινίες όμως κάνετε;
-Όχι, γιατί ξέρετε, η μόνη που έχω κάνει με ηθοποιούς, το «Δοξόμπους», είναι επίσης ντοκυμανταίρ.
-Αμ, έτσι πέστε μου. Λέω κι εγώ, τέτοιος κινηματογραφόφιλος που είμαι, πώς και δεν σας γνωρίζω…

Τεύχος 605, 9.3.2017. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Πανουσόπουλος

Όταν ήμουν μικρός, μια κοπέλα μου παραπονιόταν πως δεν τη βλέπω ως άνθρωπο αλλά ως γυναίκα. Κι εγώ δεν καταλάβαινα γιατί δεν χαιρόταν που δεν ήθελα να μοιραστώ μαζί της τα ανθρώπινα προβλήματα. Σήμερα δεν σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τις τρεις συζύγους μου, που με άντεξαν.

Τεύχος 347, 19.25.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Πάολο Σορεντίνο

Για μένα η δημιουργικότητα, η τέχνη, είναι ένας τρόπος να νικήσεις τη βαρεμάρα της αλήθειας, της αληθινής ζωής. Δεν το βλέπω σαν έναν τρόπο να νικήσεις το θάνατο. Δεν είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί ούτως  Ή άλλως. Είναι χαμένη από την αρχή.

Τεύχος 542, 14.10.2015. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Γιώργος Τσεμπερόπουλος

Προσωπικά, μου αρέσουν λιγότερο οι εγκεφαλικές ταινίες που προεξέχει η κατασκευή και το ύφος, σε βάρος του στόρι και των χαρακτήρων. Σαφώς προτιμώ αυτές που οι δημιουργοί τους εκτός απ’ το μυαλό βάζουν και την καρδιά, και ευτυχώς έχουμε και τέτοιες ταινίες.

Τεύχος 458, 13.11.2013. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Λάκης Παπαστάθης

Όταν ξεκίνησε το σινεμά της γενιάς μου, όλοι οι σκηνοθέτες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου νιώθαμε πως η απόλυτη ρήξη με τον παραδοσιακό εμπορικό κινηματογράφο έπρεπε να επεκταθεί και στους ηθοποιούς που τον υποστήριξαν. Τους γυρίσαμε την πλάτη.

Τεύχος 325, 25.1.2010. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Δεν μου αρέσει να πηγαίνω για καφέ. Ένα φίλο μου που θα ερχόταν στην Αθήνα θα τον γύριζα για ποτά σε όλα τα μπαρ που έχω μεθύσει, αλητέψει, ερωτευτεί, κάνει mooning (το συνηθίζω, όταν είμαι πολύ χαρούμενος). Θα μας έπαιρνε μέρες αυτή η βόλτα.

Τεύχος 338, 17.3.2011. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Μιχάλης Ρέππας

Στην Ελλάδα επικρατεί ένας αριστερόστροφος λαϊκισμός. Κινδυνεύεις να θεωρηθείς αντιδραστικός, ρατσιστής ή υπερσυντηρητικός, αν πεις μία αλήθεια που δεν χαϊδεύει ή δεν γλείφει μια συγκεκριμένη ορολογία.

Τεύχος 384, 22.3.2012, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Πάνος Κούτρας

Ο κόσμος των τρανσέξουαλ είναι ένας κόσμος γοητευτικός, που, αντίθετα με το τι πιστεύει η πλειοψηφία, ζει μέσα στο φως. Δεν είχα ποτέ πρόθεση να κάνω μια πολιτική ταινία για τα δικαιώματα που διεκδικούν οι τρανσέξουαλ, αλλά ήθελα όσο τίποτε άλλο να δείξω τον κόσμο τους όσο πιο αληθινό μπορούσα, με τη μαγεία και τη μελαγχολία που τον διακρίνει. Ελπίζοντας πως αυτό ήταν μια πολύ πιο ισχυρή πολιτική θέση. Ελπίζω να τα κατάφερα στη "Στρέλλα"...

Τεύχος 284, 17.12.2009, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Σύλλας Τζουμέρκας

Ως πόλη ψυχρή και ωραία με πολύ φως και ελεύθερο αέρα, τίποτε δεν κάνει η Αθήνα πιο δύσκολο από τη συμπόνια. Ωραία. Γιατί όλα τα δύσκολα είναι ωραία.

Τεύχος 325, 25.11.2010. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.

Άγγελος Φραντζής

Το στέκι της Αθήνας που χάθηκε και μου λείπει είναι το Factory στην Μπενάκη και τα πάρτι των Amateur boys στη ρώσικη disco.

Τεύχος 317, 30.9.2010. Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.