H ραγδαία άνοδος των Queen στα 70s μέσα από τα εμβληματικά τραγούδια και τον επαναστατικό τους ήχο, συμπίπτει με την εκτυφλωτική λάμψη ενός από τους μεγαλύτερους μουσικούς και σόουμεν στην ιστρία της ροκ, του ηγέτη της μπάντας Φρέντι Μέρκιουρι.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε το θέμα με το σκηνοθετικό δίδυμο. Ο Σίνγκερ των «X-MEN» είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο σκέλος των γυρισμάτων της ταινίας και ο Φλέτσερ για την ολοκλήρωσή τους, οπότε θα θεωρήσουμε ως βασικό δημιουργό του φιλμ τον πρώτο που εγκατέλειψε το πλατό ύστερα από τρομερούς καβγάδες με την παραγωγή αλλά και τα μέλη του συγκροτήματος, παρότι στο επίσημο ανακοινωθέν η αιτία ήταν «λόγοι υγείας». Για όσους γνωρίζουν καλά την ιστορία των Queen και του τραγουδιστή τους, η ταινία δεν προσφέρει τίποτα νέο για αυτούς. Ίσως 2-3 πράγματα σχετικά άγνωστα, όπως για παράδειγμα την πρόταση γάμου που έκανε ο Μέρκιουρι στην αγαπημένη μούσα και σύζυγό του Μέρι Όστιν (με όλο το πακέτο του παραδοσιακού τρόπου που έχει σε ρόλο-έκπληξη το δαχτυλίδι), ενώ η μεταμόρφωση του Μάλεκ σε Φρέντι Μέρκιουρι είναι το ισχυρό ατού μιας βιογραφίας όχι ακριβώς αγιογραφίας, αλλά σε μεγάλο βαθμό ανώδυνη και εύπεπτη. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή του «Mr Robor» είναι τόσο στιλιζαρισμένη και επιτηδευμένη όσο ακριβώς χρειαζόταν για να αποτυπωθεί κατάλληλα η ζωή-πρόζα του Μέρκιουρι. Με άλλα λόγια, η υπερβολή της είναι όχι απλώς ομαλά ενσωματωμένη στην ταινία αλλά σχεδόν αναγκαία. Κατά τα άλλα, η λάμψη του αστέρα του φιλμ φωτίζει όλες τις σημαντικές πτυχές της ιστορίας της μπάντας: από τη θρυλική ηχογράφηση στο τραγούδι των τίτλων, που ο παραγωγός του δίσκου θεωρούσε αυτοκτονία να το κυκλοφορήσουν («6 λεπτά διάρκεια, με μουσική όπερας και ασυναρτησίες τύπου Γκαλιλέο και Σκαραμούς ισοδυναμεί με αυτοκτονία»), έως τις εκρηκτικές σχέσεις των μελών του συγκροτήματος, την καταστροφική επιρροή του εραστή και προσωπικού μάνατζερ του Φρέντι, Πολ Πρέντερ, τους μουσικούς πειραματισμούς, τη μοναδική αγάπη στη ζωή του Μέρκουρι που δεν ήταν άλλη από την Όστιν κ.ά. Όμως το φιλμ, αν και από τα πλέον αναμενόμενα της χρονιάς, δίνεται σαν ένα συμβατικό παραμυθάκι με «βασίλισσες» με χρυσή καρδιά (η καλοσύνη του ήρωα είναι αδιαπραγμάτευτη) και πιστούς υπηκόους, που πιστεύουμε ότι αν ο Μέρκουρι ζούσε θα το είχε σίγουρα αποκηρύξει. Πάλι καλά που δεν γίνεται μελό (σχεδόν όλη η περίοδος της ασθένειάς του απουσιάζει) ενώ τελειώνει με τον πιο αναμενόμενα εντυπωσιακό τρόπο, τη θρυλική εμφάνιση στο Γουέμπλεϊ για το LiveAid που σήμανε και την επανένωση του συγκροτήματος μετά από αρκετό καιρό. Σαν να παρακολουθούμε δηλαδή ένα βίντεο κλιπ από το MTV, που, σημειωτέον, είχε λογοκρίνει το κλιπ του «I want to break free», μιας παλιότερης επιτυχίας των Queen!
Βερολίνο, 1977. Η νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια Σούζι Μπάνον φτάνει στη διχοτομημένη γερμανική πρωτεύουσα για να πάρει μέρος σε οντισιόν για την παγκοσμίου φήμης σχολή χορού «Helena Markos» και καταφέρνει να εντυπωσιάσει την απαιτητική χορογράφο της σχολής, Μαντάμ Μπανκ, με το ακατέργαστο ταλέντο της.
Αποτυχημένο ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου του Ντάριο Αρζέντο από τον σκηνοθέτη των ερωτικών δραμάτων «Είμαι ο έρωτας» και «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» Λούκα Γκουαντανίνο. Ο Ιταλός μόνο στην καταγωγή θυμίζει τον περίφημο σπλατερά και δημιουργό ορισμένων από τα κορυφαία gialli των 70s και 80s. Η ιστορία μπορεί να δείχνει πιστή στο πνεύμα της αρχικής ταινίας, όμως η άποψη του είναι εκτός από επιδερμική και άστοχη. Μέσα από την ντελικάτη, εγκεφαλική και αρχιτεκτονική απόδοση του ερωτικού τρόμου, ο Γκουαντανίνο επιχειρεί να συνδέσει το θέμα της πολιτικής τρομοκρατίας (η ιστορία των Μπάαντεν-Μάινχοφ) με το ναζιστικό παρελθόν, τη θρησκευτική καταπίεση των ενστίκτων (η Σούζι κατάγεται από τους Άμις), το Ολοκαύτωμα, τον απόλυτο έρωτα, τη μανία για αθανασία και τη σημειολογία του χορού ως μορφή ύψιστης τέχνης αλλά και θανάτου. Μέσα στο υπερφιλόδοξο αυτό σχήμα τίποτα δεν λειτουργεί, ο τρόμος απουσιάζει από κάθε πλάνο, ενώ τα περίφημα κολπάκια του σκηνοθέτη (ο διπλός ρόλος της Τίλντα Σουίντον, η χορογραφία «Volk» που σημαίνει «Λαός» κ.λπ.) χάνονται σε αφελείς συμβολισμούς ή εκτρωματικά κακέκτυπα σαν την αιωνόβια μάγισσα με τα μαύρα γυαλιά που ανασταίνεται στο τέλος και αντί για τρόμο βγάζει (άθελά της) πολύ γέλιο σε ένα από τα πιο άθλια φινάλε που έχουμε δει τελευταία στη μεγάλη οθόνη!
Ο Μπιν, ένας μικρομαφιόζος της παρηκμασμένης επαρχιακής πόλης Σανξί στην Κίνα, πέφτει θύμα μιας απόπειρας δολοφονίας, από συμμορία λούμπεν νεαρών που αμφισβητούν την κυριαρχία του, αλλά σώζεται την τελευταία στιγμή από τη σύντροφο του Κιάο, η οποία οδηγείται στη φυλακή για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Χωρισμένο σε δύο μέρη, το φιλμ αποτελεί μια αργόσυρτη ερωτική τραγωδία με στοιχεία γκανγκστερικού θρίλερ και μια εκθαμβωτική πρωταγωνίστρια, η οποία με την απλότητα και τον απόλυτο έλεγχο στις κινήσεις και τα συναισθήματά της επιχειρεί να αλλάξει τον μικρόκοσμό της και μαζί την ίδια τη ζωή. Ο Ζάνγκε επιστρέφει στην τελετουργική μινιμαλιστική γοητεία των «Ακίνητων ζωών» (Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ Βενετίας) με μια ασυνήθιστη ελεγεία έρωτα και εγκλήματος. Η αγάπη σαν φαύλος κύκλος όπου ζουν και αναπνέουν οι ήρωες έχει αποκαλυπτικό χαρακτήρα. Γύρω της χτίζεται μια ιστορία που έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα και αποτυπώνει το πριν και το μετά μιας χώρας σε διαρκή αγωνία, παρά τη φαινομενική εξέλιξη και ανάπτυξη. Η Κίνα του 21ου αιώνα δεν είναι μόνο μια μυσταγωγική χώρα που προέρχεται από τα βάθη των αιώνων, αλλά και μια αναδυόμενη νεοκαπιταλιστική κοινωνία με όλα τα συμπτώματα αποσύνθεσης να σκεπάζουν –σαν τα παλιρροιακά νερά της Σανξί– τις δοκιμαζόμενες ζωές των ηρώων.
Όταν η Κλάρα βρίσκεται σε μια παράξενη χώρα, επικεφαλής της οποίας είναι η απαστράπτουσα βασίλισσα των Ζαχαρωτών, η Ζαχαρένια Νεράιδα πρέπει να διασχίσει με θάρρος το Τέταρτο Βασίλειο και να αντιμετωπίσει την Κόκκινη Μητέρα για να ξαναφέρει την αρμονία στον κόσμο.
Το κλασικό παραμύθι των Χριστουγέννων σε μια εύστοχη και φαντασμαγορική διασκευή, με σούπερ cast (Κίρα Νάιτλι, Έλεν Μίρεν, Μόργκαν Φρίμαν) και γραφή που απευθύνεται εξίσου σε μικρούς και μεγάλους. Οι εκπλήξεις βέβαια είναι άγνωστη λέξη σε τούτο το άρτιο κατασκεύασμα, που δίνει έμφαση κυρίως στο τομέα της παραγωγής (δεν θα βρείτε ψεγάδι στο τεχνικό κομμάτι του φιλμ) παρά στην ιδεολογική απόχρωση ή τις διαφορετικές αναγνώσεις της ιστορίας, η οποία πάντως παρακολουθείται ευχάριστα και με άνεση.
ΑΚΟΜΗ
»»» Το ανθρωποκεντρικό, ιστορικά ακριβές και κατά διαστήματα επικό «Peterloo» (***) του Μάικ Λι, που ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Λέοντα στο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας, ζωντανεύει στην οθόνη τη μεγάλη σφαγή στο Μάντσεστερ του 1819, όπου μια ειρηνική διαδήλωση εργατών πνίγηκε στο αίμα.
»»» Η «Κατηγορούμενη» (**) είναι ένα ενδιαφέρον και χαμηλότονο μεξικανικό αστυνομικό θρίλερ, που κινείται πέρα από τα κλισέ του είδους για να θέσει τα κατάλληλα ερωτήματα πάνω στη σημασία του φαίνεσθαι και του είναι, με αφορμή την ιστορία μιας νεαρής μαθήτριας που θεωρείται βασική ύποπτος για τον φόνο μιας συμμαθήτριας της.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
