Στη μεταπολεμική Πολωνία, η Ζούλα αναγκάζεται να χαρίζει τη φωνή της σε χορωδία παραδοσιακής μουσικής που υπηρετεί τα ιδανικά του κομμουνισμού. Εκεί γνωρίζει τον μποέμ πιανίστα Βίκτορ και τον ερωτεύεται παράφορα. Όταν εκείνος το σκάει για το Παρίσι, εκείνη μένει πίσω αλλά όχι για πολύ.
Είναι γνωστό ότι στον έρωτα και την πολιτική δεν χωρούν κανόνες. Με βάση την παραπάνω ρήση ο Πάβελ Παβλικόφσκι έκανε μια προσωπική ταινία, αφιερωμένη στους γονείς του, που αφηγείται το χρονικό ενός καταραμένου έρωτα που δεν υπακούει σε κανένα κανόνα τοποθετημένου στα τέλη των 50ς και αρχές των 60ς. Στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου ο εσωστρεφής πολωνός μουσικοσυνθέτης Βίκτορ και η μπριόζα τραγουδίστρια Ζούλα ερωτεύονται με πάθος αλλά δεν μπορούν να ευτυχήσουν παρά μόνο σε εκείνο το «διάλειμμα» στο Παρίσι, όπου γλεντούν με τη ψυχή τους και κάνουν έρωτα σαν να μην υπάρχει αύριο. Η ιστορία αυτού του αδύνατου έρωτα έχει αφετηρία ένα καταπιεστικό πολιτικό σκηνικό (η κομμουνιστική Πολωνία) αλλά και τη βεβαιότητα πως και στην ελεύθερη Δύση θα βρουν την ευτυχία. Φευ, όμως. Στον πόλη του Φωτός τα εμπόδια είναι ακόμη περισσότερα και ανυπέρβλητα. Η σκληρή καθημερινότητα, ο επαγγελματικός ανταγωνισμός, η μπλαζέ παρισινή διανόηση και η ερωτική ζήλια χωρίζουν το ζευγάρι, με το ειρωνικό σχόλιο της Ζούλα για το «ειδυλλιακό» Παρίσι να δίνει όλο το μέγεθος της προσωπικής αποτυχίας τους. Εικαστικά μεγαλοπρεπές, απαλλαγμένο από πολιτικές αγκυλώσεις και σεναριακά στεγνό (κάποιες στιγμές η ελλειπτική αφήγηση ξεφορτώνεται ως περιττές ακόμη και σκηνές που σε άλλα φιλμ θα έκαναν τη συγκίνηση να χτυπάει κόκκινο) το νέο φιλμ του δημιουργού του «Ida» είναι μια ωδή στον μελαγχολικό, καταραμένο έρωτα. Γυρισμένο σε ασπρόμαυρο με τη θαυμάσια και πάλι φωτογραφία του ΛούκαςΖαλ (είχε υπογράψει και την «Ida»), με χρήση της μουσικής –από πολωνική φολν, μέχρι τζαζ και ροκ εν ρολ– που απλώνεται σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία και πιστή αναπαράσταση του κλίματος μιας εποχής που δοκιμάζεται διαρκώς από τις έντονες πολιτικές διαμάχες, ο βραβευμένος για τη σκηνοθεσία του στις Κάνnες «Ψυχρός Πόλεμος» έχει ένα επιπλέον ατού που αφορά στις γεμάτες απελπισία και εσωτερική δύναμη ερμηνείες των δύο εξαίρετων πρωταγωνιστών (ειδικά της εκρηκτικής Τζοάνα Κούλιγκ). Η ταινία θα ήταν αριστούργημα, αν στη φορτισμένη συναισθηματικά σκηνοθεσία της, τα προσωπικά βάσανα και οι θυσίες των δύο εραστών ήταν περισσότερο έντεχνα και πειστικά τοποθετημένα στην ιστορία.
Η νύχτα με τις μάσκες (Halloween) (***) Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμι Λι Κέρτις, Τζούντι Γκριρ, Αντι Μάτιτσακ, Γουιλ Πάτον, Νικ Καστλ
Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τη νύχτα που ο Μάικλ Μάγιερς σκόρπισε τον τρόμο για πρώτη φορά. Πλέον τον συναντάμε έγκλειστο σε ψυχιατρική κλινική, αλλά ύστερα από ένα τερτίπι της τύχης (η ανατροπή της αστυνομικής κλούβας απελευθερώνει ένα τσούρμο από ψυχωσικούς δολοφόνους) επιστρέφει και πάλι στον αγαπημένο του τόπο εγκλήματος, τη γενέτειρά του, όπου ζει ακόμη η Λόρι Στρόουντ, την οποία υποδύεται ξανά η εμβληματική Τζέιμι Λι Κέρτις σε μια μεγάλη στιγμή του φανταστικού σινεμά.
Ανατριχιαστικό, νοσηρό, κατασκότεινο. Η σινεφιλική διάθεση του ανεξάρτητου σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν («Όλα τα αληθινά κορίτσια», «Joe») δίνει και με το παραπάνω ώθηση στο να περάσει ένας παραδοσιακός κινηματογραφικός μύθος στη σύγχρονη εποχή. Μπορεί να μην προσφέρει πολλά νέα χαρακτηριστικά στην ιστορία του Μάικ Μάγιερς τούτο το σίκουελ της πρωτότυπης ταινίας, αλλά διαθέτει νοσταλγία (μπρρρ…) και φρέσκια ματιά σε μια αιματοβαμμένη ιστορία που… ξεκοιλιάστηκε τόσο πολύ από τα αμέτρητα σίκουελ και ριμέικ, ώστε χρειαζόταν να τραβήξει κάποιος το καλώδιο από την πρίζα για να επανέλθει το αρχικό στόρι στα κανονικά μέτρα του. Ο Γκριν βασίζεται εκ νέου στο κλασικό ζευγάρι Λόρι - Μάικλ (η επιζήσασα μπέιμπι σίτερ και το παιδί-δολοφόνος) για να δώσει μια διάσταση του αστικού τρόμου που συνδέει θεσπέσια την οικογένεια, την εύθραυστη ασφάλεια, τον φόβο και τις ανέμελες γιορτές. Όπως αυτή του «Halloween» όπου όλοι, μικροί και μεγάλοι, φορούν τις αγαπημένες τους μάσκες –ένα υπέροχο σχόλιο για την υποκρισία και τις ψεύτικη ευδαιμονία των ειδυλλιακών προαστίων– και παίρνουν μέρος σε ανώδυνο πάρτι με γλυκά και κατασκευασμένο τρόμο, πριν εμφανιστεί ο επίσημος προσκεκλημένος που θα δώσει… ζωή σε αυτό. Περί Μάικλ Μάγιερς ο λόγος, που ψάχνει να βρει ταυτότητα και νόημα στη νέα του (ελεύθερη) ζωή και τη βρίσκει από τη στιγμή που φορά με μια υπέροχη τελετουργική σκηνή τη μάσκα του μετά από τη σφαγή στο βενζινάδικο και βαδίζει ξανά προς το πεπρωμένο του…
Η διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ (The Miseducation of Cameron Post) (**1/2) Σκηνοθεσία: Ντέζιρε Ακαβαν
Πρωταγωνιστούν: Κλόι Γκρέις Μορέτς, Τζον Γκάλαγκερ Τζ., Σάσα Λέιν, Φόρεστ Γκούντλακ
Η Κάμερον Ποστ είναι το πρότυπο της καλής μαθήτριας, ώσπου τη βραδιά του σχολικού χορού του λυκείου της την πιάνειο φίλος της στα πράσα με μία συμμαθήτριά της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Μετά από λίγες μέρες η θεία και κηδεμόνας της την «φυλακίζει» σε ένα κέντρο επαναπροσδιορισμού και θεραπείας για έφηβους που «πάσχουν» από ερωτική έλξη για άτομα του ίδιου φύλου.
Το βιβλίο της Εμιλι Μ. Ντάνφορθ χρησιμεύει στην Ντέζιρε Άκαβαν για να προβεί σε μια ταινία-καταγγελία για κέντρα αποκατάστασης και απεξάρτησης. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για ουσίες ή αλκοόλ αλλά για την «αρρώστια» της ομοφυλοφιλίας! Είναι εξωφρενικά τα όσα διαδραματίζονται στο παράδοξο αυτό ίδρυμα όπου με τη δύναμη του χριστιανισμού και της ψυχολογίας προσπαθούν οι νεαροί μαθητές να ξεφύγουν από την «ανωμαλία» τους. Στρατιωτική πειθαρχία, πρωτοποριακοί μέθοδοι θεραπείας και τραγούδια χριστιανικής ροκ συνθέτουν ένα περίεργο κοκτέιλ που οδηγεί την ιστορία ενηλικίωσης της Κάμερον («όνομα ανδρόγυνο», όπως σημειώνει η διευθύντριά της) σε μια απρόβλεπτα χιουμοριστική και τρυφερή ταινία που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Η αισθαντική ερμηνεία της Κλόι Γκρέις Μορέτς ταιριάζει γάντι στην προσωπικότητα της Κάμερον.
Ο Μπράιαν Ρίντερ, διάσημος κλέφτης στα νιάτα του, στα 77 του συγκροτεί μια συμμορία από έμπειρους ληστές με σκοπό να διαπράξουν μια πρωτοφανή ληστεία στο θησαυροφυλάκιο του Hatton Garden. Οι κλέφτες, όλοι μεταξύ 60 και 70 ετών, εκτός από έναν που είχε και την ιδέα της ληστείας, επιστρατεύουν τις παλιομοδίτικές μεθόδους τους και σχεδιάζουν το κόλπο για το Σαββατοκύριακο του Πάσχα.
Ατμόσφαιρα ρετρό, χαρακτήρες που δεν το βάζουν κάτω ακόμη και στα προχωρημένα ήντα, ατάκες που συνδυάζουν το βρετανικό φλέγμα με την αποκρυσταλλωμένη σοφία της ζωής. Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Μαρς («Θεωρία των πάντων», «Man Wire») καταφέρνει να ισορροπεί όσο του επιτρέπει το σενάριο μεταξύ κωμωδίας και δράματος –η ταινία ξεκινά με το θάνατο της συντρόφου του Μπράιαν, γεγονός που θα κινεί τα νήματα της δράσης σε όλη τη διάρκεια του φιλμ– αλλά στα καίρια σημεία φαίνεται αναποφάσιστος ως προς το ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Διαθέτει πάντως μια χούφτα από ηθοποιούς first class που ξέρουν να βγάζουν άσους από το μανίκι ακόμη και στις πιο δύσκολες σκηνές.
ΑΚΟΜΗ
»»»Το ακραίο και αποκαλυπτικό «Mandy» (**) του Πάνος Κοσμάτος είναι ένα ντελιριακό και αιματοβαμμένο θρίλερ που χαρίζει επιτέλους στον Νίκολας Κέιτζ τοn ρόλο που του ταιριάζει πλήρως: εκείνου του ανεξέλεγκτου, αψυχολόγητου και υπερβίαιου εκδικητή που καταδιώκει μια σέχτα απόκοσμων μηχανόβιων η οποία βασάνισε μέχρι θανάτου τη σύζυγό του.
»»» Στην καλογυρισμένη υποβρύχια περιπέτεια «Hunterkiller» (*1/2) του Ντόνοβαν Μαρς ο Τζέραρντ Μπάτλερ ως κυβερνήτης ενός πολεμικού υποβρυχίου κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει ένα υπερβολικά αφελές θερμό επεισόδιο μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας.
»»» Το «Τυφλό σημείο»(Blindspotting) (**1/2) του Κάρλος Λοπέζ Εστράδα που διακρίθηκε στο φεsτιβάλ του Σάντανς αφηγείται μια έξυπνη αντιρατσιστική δραμεντί γύρω από τη φιλία δύο νέων που προκαλούν διαρκώς την αστυνομική δράση.
»»» Ο «Τελευταίος Παρτιζάνος» (**) του ελληνοαμερικανού Ανδρέα Χατζηπατέρα σκιτσάρει με έντονα χρώματα την προσωπικότητα του Μανώλη Γλέζου.
»»» Στο ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κουτούλα «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» (-) ο μύθος και η πραγματικότητα συναντιούνται στη ζωή του Μίκη θεοδωράκη μέσα από υλικό 30 χρόνων, ενώ το παιδικό animation «Ο γκρινιάρης» (-) περιγράφει την περιπέτεια ενός αγοριού που βρίσκεται ξαφνικά στον πολύχρωμο κόσμο του Γκρούβιναμ, όπου ο δόλιος μάγος Γκρινιάρης έχει ρίξει ολόγυρα το ξόρκι του.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
8°
