Η τελευταία Μπερλινάλε είχε και πάλι λάμψη γυναίκας. Ύστερα από τον περσινό θρίαμβο της Ίλντικο Ενιέντι που με το πρωτοποριακό «Η Ψυχή και το Σώμα» κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας, φέτος μια άλλη γυναίκα, η νεαρή ρουμάνα Αντίνα Πιντίλιε έκλεψε την παράσταση. Η τολμηρή πρώτη της ταινία με τίτλο «Μη μου άπτου/Touch me Not», είναι ένα πολυεπίπεδο φιλμ για το σεξ, την οικειότητα και την ομορφιά που κατέκτησε θριαμβευτικά τη ΧρυσήΆρκτο.
Το σενάριο του «Μη μου άπτου» αφορά στην ιστορία μιας σκηνοθέτιδος που ξεκινά μια προσωπική έρευνα για τη συναισθηματική και σωματική εγγύτητα με συνέπεια να βυθιστεί σ’ έναν ρευστό χώρο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία. Μαζί με τους συνεργάτες της (πραγματικοί ηθοποιοί, ερασιτέχνες αλλά και αυθεντικοί σεξουαλικοί θεραπευτές) πασχίζουν να ξεπεράσουν τις γνώριμες συμπεριφορές, τους μηχανισμούς άμυνας και τα ταμπού τους, για να απελευθερωθούν οριστικά. Μια καλλιτεχνική έρευνα για την ανθρώπινη λαχτάρα και την αδυναμία για επαφή και ταυτόχρονα μια γενναία πρόταση για την κινηματογραφική οθόνη που λειτουργεί σαν δεύτερο δέρμα από την 38χρονη δημιουργό (που δεν έχει σχέση με τον διάσημο συνονόματό της σκηνοθέτη) η οποία υπογράφει ένα ιδιότυπο φιλμ που συνδυάζει το ντοκιμαντέρ με το φίξιον.
Ακόμη τέσσερα φιλμ που θα προβληθούν στο φετινό Φεστιβάλ (1-11 Νοεμβρίου) και έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον είναι το νουάρ «Επινοημένη γη» σε σκηνοθεσία Γεό Σιου Χουά που κέρδισε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο (σε μια κατασκευαστική μονάδα της Σιγκαπούρης ένας μετανάστης εργάτης εξαφανίζεται κι ο αστυνομικός που αναζητά τα ίχνη του βρίσκεται παγιδευμένος μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας).
Το «Άντζελο» του Μάρκους Σλάιντσερ (στις αρχές του 18ου αιώνα, ένα αγόρι από την Αφρική πωλείται στην Ευρώπη ως σκλάβος και μεγαλώνει στην αυλή μιας κόμισσας που δοκιμάζει πάνω του ένα χρόνιο πείραμα «εξευγενισμού»).
Το «Ονειρεύομαι τη Φλοριανόπολις» της Αργεντίνης Άνα Κατς (ένα μεσήλικο ζευγάρι και τα έφηβα παιδιά τους ξεκινούν ένα ταξίδι από την Αργεντινή στη Βραζιλία για να απολαύσουν πιθανώς τις τελευταίες τους οικογενειακές διακοπές μια που οι γονείς βρίσκονται σε διάσταση) και το «Ντιαμαντίνο» του Γκάμπριελ Αμπράντες που περιγράφει μια εξωφρενική ποδοσφαιρική ιστορία, όταν ο μεγαλύτερος σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, χάνει ξαφνικά το μαγικό του χάρισμα και βλέπει την καριέρα του να γκρεμίζεται.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
