Τα 70s ήταν μία καλή εποχή για τις σόου μπίζνες. Ήταν η εποχή που η τηλεόραση δημιουργούσε σούπερ-σταρς. Τα περιοδικά ζούσαν τη μεγάλη τους ακμή και έβαζαν στο εξώφυλλο κορίτσια, γυναίκες όμορφες και δημοφιλείς, ονόματα από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, τις αθηναϊκές επιθεωρήσεις που έσκιζαν. Ένα από εκείνα τα κορίτσια είναι και η Νέλλη Γκίνη. Κυρία που έζησε έντονα την επιτυχία της και με τόλμη και γενναιότητα την προσωπική της ζωή. Την οποία μοιράζεται μαζί μας.
Γεννήθηκα στον Πειραιά. Έχω καταγωγή από την Κέρκυρα, η μουσική κυλάει στο αίμα μου. Στο νησί μας κι ο τελευταίος χωριάτης μια κιθαρούλα την παίζει. Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλοκαιρινά απογεύματα στα χωράφια, γύρω από τα πηγάδια, με Κερκυραίους της υπαίθρου να πλένουν τη σοδειά τους, με κολατσιό, κιθάρες και τον πατέρα μου να τραγουδά.
Ο πατέρας μου υπήρξε ο μέντοράς μου, του χρωστάω την καριέρα μου. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω δασκάλα γιατί έβλεπε ότι αγαπούσα τα παιδιά, ήμουνα και η πρωτότοκη με πέντε αδέλφια. Παρόλα αυτά στα δεκαέξι μου βρέθηκα στην Αυστραλία, σαν μέλος του χοροδράματος, σε μια φανταστική εμπειρία. Η οικογένειά μου με στήριξε στις αποφάσεις μου. Η μητέρα μου στάθηκε δίπλα μου όταν γεννήθηκε ο γιος μου, γιατί εγώ είχα ρήτρα να γυρίσω στη δουλειά σε είκοσι μέρες. Μεγαλώνοντάς τον, έλειπα πολλές ώρες απ’ το σπίτι αλλά βγήκε ένα εξαιρετικό παιδί. Έχουμε υπέροχη σχέση με τον γιο μου.
Πάντα είχα τρέλα μ’ αυτή τη δουλειά, για σαράντα ολόκληρα χρόνια είχα τρεις παράλληλες καριέρες στο θέατρο, στην τηλεόραση και στη βραδινή διασκέδαση. Δεν ένιωσα ποτέ κούραση, από παιδάκι ήξερα τι ήθελα να γίνω και αφοσιώθηκα με αγάπη ολοδοσμένη σ’ αυτό το επάγγελμα. Αισθάνομαι πολύ τυχερή όσον αφορά τη δουλειά μου κι ας ήταν εις βάρος της προσωπικής μου ζωής. Γιατί πού να βγει ένα κορίτσι βόλτα, όταν ο ελεύθερος χρόνος του ήταν μετά τις τρεις τα μεσάνυχτα... Πώς να διατηρήσεις μια σχέση κάτω από τέτοιες συνθήκες;
Σαν νεαρή σκέφτομαι ότι δεν έζησα ό,τι άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Παρ’ όλα αυτά είχα τρεις μεγάλης διάρκειας σχέσεις. Τα τέσσερα απίστευτα χρόνια που έζησα τον πιο δυνατό μου δεσμό με τον Μιχάλη Ζαμπέτα (γιο του Γιώργου Ζαμπέτα) και ποτέ έκτοτε δεν έφυγε από τη ζωή μου. Επικοινωνούσαμε πάντα και παρ’ όλους τους γάμους και τα παιδιά, συνέχεια με παρότρυνε να ξαναπάρουμε τη βάρκα μας μακριά απ’ την πολυκοσμία να πάμε για ψάρεμα οι δυο μας.
Ήμουν πολύ άβγαλτη μικρή, ντροπαλή και ψαρωμένη, όταν με επέλεξαν να παίξω σαν ενζενί δίπλα στον τότε γόη Κώστα Κακκαβά. Έχω συμπορευτεί με τα τρία τέταρτα του ελληνικού θεάτρου, συνάντησα κολοσσούς. Ο Κωνσταντάρας με πήρε απ’ το χέρι και όσο μικρός κι αν ήταν ρόλος της «Δόμνας» μου (στην τηλεοπτική σειρά «Εκείνες κι εγώ»), συζητήθηκε όσο τίποτε. Πέρασα απίθανα στα διαλείμματα των γυρισμάτων απορροφώντας τη γνώση ενός Κώστα Πρετεντέρη (που έγραφε το σενάριο).
Ο κόσμος αγάπησε και ταυτίστηκε με τους ρόλους μου. Σαν «Μαρίνα» της σειράς «Η Γειτονιά μας» με αναγνώρισαν μια μέρα στην Ερμού μέσα από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου και δέχτηκα επίθεση ως καταστροφική, μοιραία γυναίκα στη ζωή του Γέσου!
Έφευγα από το ένα σίριαλ και πήγαινα στο άλλο, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς. Τα γνωστά εξώφυλλα, όπου αφήνω να φανεί διακριτικά το στήθος μου, έγιναν κάτω από συνθήκες εξαιρετικής συνεργασίας και εμπιστοσύνης στη φωτογράφο και το θεωρώ καλαίσθητο και αισθητικά όμορφο. Πάντα ένιωθα άνετα με το σώμα μου, συντηρητική δεν ήμουν ποτέ, αλλά η πρόκληση δεν μ’ αρέσει. Δεν πούλησα την προσωπική μου ζωή, ήμουν ο εαυτός μου.
Αυτό που συζητήθηκε πολύ ήταν η γέννηση του παιδιού μου που δεν αποκάλυψα ποτέ τον πατέρα, ή μια έκτρωση που έγινε κάτω από συνθήκες ακραίου συναισθήματος. Δεν θα συμβούλευα καμία γυναίκα να συμπεριφερθεί έτσι, εκείνα έγιναν από εσωτερική ανάγκη.
Κεντάω και πλέκω. Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα. Μικρή καθόμουν δίπλα της και καρίκωνα τις παραγγελίες της, το καρίκωμα τότε ήταν κανονικό κέντημα και τα ρούχα ακριβά. Σε ταινίες όπως το «Τι 30, τι 40, τι 50», «Ο Φαφλατάς», «Ο άνθρωπος που γύρισε απ’ τη ζέστη» φοράω τα ρούχα που μου έραψε η μανούλα μου. Έχω δώσει αμέτρητα ποσά για τα ρούχα της δουλειάς μου. Το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου ήταν πάντα γεμάτο ρούχα γιατί έτρεχα από την τηλεόραση στον κινηματογράφο και μετά στο μαγαζί και τότε ντυνόμασταν μόνοι μας, ο στιλίστας ήρθε πολύ αργότερα.
Πιστεύω στον Θεό και αισθάνομαι την Παναγιά να με προστατεύει. Ήμουν non stop. Έχω μπερδευτεί από όλα αυτά που έχω κάνει, δουλειές, κέντρα, ταινίες. Ήμουν σε μια τρεχάλα. Έχω ζήσει αναχωρήσεις αγαπημένων προσώπων που με έχουν λυπήσει. Του Μιχάλη, του πατέρα, της μάνας, συνεργατών...
Έπεσα και ξανασηκώθηκα, κλείστηκα στον εαυτό μου, σκέφτηκα να κρεμάσω τα παπούτσια στον τοίχο αλλά είμαι ακόμα εδώ, ευαίσθητη και χαμογελαστή. Θα ήθελα να είχα έναν σύντροφο δίπλα μου αλλά χωρίς τις αρρώστιες και τα προβλήματα, δεν έχει συμβεί όμως. Αισθάνομαι μόνη, αλλά αγαπώ τον εαυτό μου.
Οι κοσμικότητες με κουράζουν. Πάντα θα δημιουργώ πράγματα για να τρέχω, δεν μ’ αρέσει να πιάνω στασίδι. Αν και οι ρόλοι δεν τελειώνουν ποτέ, αισθάνομαι δικαιωμένη, καταξιωμένη, εισπράττω αγάπη από τον κόσμο, δεν έδωσα για να πάρω, έκανα αυτό που ήθελα, δεν καταπιέστηκα και η μεγαλύτερη ευλογία για αυτή τη στάση είναι ότι νιώθω ανάλαφρη, χαίρομαι τη ζωή, τις φιλίες μου, ευχαριστώ το Θεό και θεωρώ το μεγαλύτερο δώρο της ζωής τον τριαντάχρονο γιο μου. Αν και αργήσαμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο στην μονογονεϊκή μας οικογένεια, έχει πάρει τον δρόμο του στη μουσική και είμαι από τις μεγαλύτερες θαυμάστριές του. Μοιράζεται μαζί μου τους στίχους που γράφει και ενθουσιάζομαι.
Σαν μεγάλη κυρία πια θα συμβούλευα τον νεαρό εαυτό μου να κουράζεται λιγότερο. Δεν χρειάζεται να μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μπορείς να έχεις μια σεζόν off. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι εύκολη. Έχει κλάματα, αγωνίες, χρειάζεται γερό στομάχι μέχρι ν’ ανοίξει η αυλαία όπου η σκηνή θα σ’ αποζημιώσει, θα σ’ απογειώσει και θα ζήσεις το όνειρο. Αυτό το πολύ ωραίο παίδεμα είναι το τίμημα για το δώρο που εσύ πρώτα θα κάνεις στον εαυτό σου. Ο κόπος δεν με νοιάζει, το ταξίδι μου αρκεί.
* Την κ. Νέλλη Γκινη έντυσαν τα καταστήματα SUGAR (Κηφισίας 39, Αμπελόκηποι) και το ΑΤΕΛΙΕ JULLY TWO.
11°
