Αρχές 70s, εποχή κοινωνικών αναταραχών στις ΗΠΑ με τη μάχη για τις φυλετικές διακρίσεις να κορυφώνονται. Ο Ρον Στάλγουερθ, πρώτος αφροαμερικανός ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα του Κολοράντο Σπρινγκς, επικοινωνεί τηλεφωνικά με την Κου Κλουξ Κλαν, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως λευκό ρατσιστή και εξτρεμιστή. Είναι η αφετηρία μιας εξωφρενικής αλλά και τρομακτικής περιπέτειας.
Θυμίζοντας κάπως το άναρχο χιούμορ του φιλμ που τον ανέδειξε πριν από 30 σχεδόν χρόνια («Κάνε το σωστό») αλλά χωρίς τα ξεσπάσματα βίας που οδηγούσαν στο σκληρό φινάλε εκείνου του εμβληματικού έργου, ο Σπάικ Λι υπογράφει μια στιλάτη, ξύπνια και απέραντα ειρωνική ταινία που στοχοποιεί τη «Λευκή και ρατσιστική Αμερική» και έχει τα ίδια αποτελέσματα με εκείνο το έργο χωρίς να ανοίγει καν (περίπου) μύτη. Ο παμπόνηρος και ευφυής σκηνοθέτης, ωριμάζοντας, φαίνεται πως βρήκε τρόπους να εκτονώνει την οργή του χωρίς να γίνεται γραφικός αλλά αποτελεσματικός στις καταγγελίες του. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Σπάικ Λι πρέπει να έκανε πολλές ασκήσεις διαχείρισης θυμού, φτιάχνοντας αυτή την ταινία. Η εξαιρετικά ψύχραιμη πολιτική ματιά του στο άθλιο περιβάλλον του Κολοράντο των 70s (όπου ο ρατσισμός είναι κομμάτι της καθημερινότητας του αφροαμερικανού αστυνομικού που το βιώνει στο πετσί του ακόμη και μέσα στο εργασιακό χώρο του) συναντά το αλάθητο ένστικτο ενός σπουδαίου κινηματογραφιστή που μετά από πολλά χρόνια φτιάχνει μια εξαιρετικά ώριμη ταινία. Στη βασισμένη σε αληθινά περιστατικά «Παρείσφρηση» η αστυνομικό περιπέτεια συναντά το ψυχολογικό θρίλερ και το ιστορικό δράμα τη μαύρη κωμωδία. Αυτό που έχει κάνει ο Λι είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα: με ακρίβεια, ευρηματική γραφή και κυρίως απίστευτο χιούμορ, συνδέει την ακτιβιστική δράση των αφροαμερικανών που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, με την αντίδραση που προκαλεί στους κύκλους της Κου Κλουξ Κλαν, δείχνοντας ότι η «Οργάνωση» δεν ήταν απλώς μια κουστωδία από ακίνδυνα απομεινάρια του παρελθόντος, αλλά η «ραχοκοκαλιά» της λευκής αμερικανικής κοινωνίας, που στα 70s έχει ακόμη ισχύ και πέραση. Η φινετσάτη και κωμική ταινία του Σπάικ Λι, που καταφέρνει την ίδια στιγμή που γελάς να παγώσει το γέλιο αυτό, στοχάζεται πάνω στην τρομακτική απήχηση των ιδεών της ΚΚΚ ακόμη και σήμερα κυρίως στους αμόρφωτους, υπερπατριώτες και θρήσκους Rednecks, κάνοντας τρομακτικούς παραλληλισμούς με το σήμερα (από τoν ριγκανισμό έως την εποχή Τραμπ). Και θα ήταν βέβαιο ότι σήμερα θα μιλούσαμε για ένα ατόφιο αριστούργημα, αν το φιλμ δεν ήταν τόσο διδακτικό και με χαρακτήρες που ενίοτε φλερτάρουν με καρικατούρες.
Eνα 16χρονο κορίτσι εξαφανίζεται και η αστυνομία ξεκινά έρευνα για τον εντοπισμό της. Οι ώρες περνούν χωρίς κανένα αποτέλεσμα και οι αρχές προσπαθούν να καθησυχάσουν τον απελπισμένο πατέρα, ο οποίος αποφασίζει να ψάξει μόνος να βρει στοιχεία, ξεκινώντας από το λάπτοπ της κόρης του.
Μια κοινότυπη κινηματογραφικά ιστορία –μια απλή υπόθεση εξαφάνισης– μετατρέπεται σε ένα πρωτότυπο και μοντέρνο θρίλερ. Η απόφαση του νεαρού σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει ως βασικό αφηγηματικό εργαλείο τις οθόνες των κινητών και λάπτοπ (οι περισσότεροι διάλογοι στο φιλμ είναι εκείνοι που αναγράφονται στις οθόνες των συσκευών) τον δικαιώνει απόλυτα. Σφιχτοδεμένη δράση, σενάριο που υπακούει στα παραδοσιακά βήματα του είδους, ατμόσφαιρα μυστηρίου που συντηρεί έντεχνα το σασπένς μέχρι και το ανατρεπτικό φινάλε. Κυρίως όμως το βασικό ερώτημα –η πραγματική ζωή είναι αυτή που φαίνεται ή αυτή που κρύβεται στα κινητά και τα λάπτοπ;– είναι εκείνο που δίνει στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του ταλαντούχου Τσαγκαντί ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Οταν η γυναίκα του βρίσκεται σε κώμα ύστερα από ατύχημα, ένας μεσήλικας δικηγόρος γίνεται αποδέκτης της συμπόνιας και της συμπαράστασης όλου του κοινωνικού του περίγυρου. Αντλώντας ικανοποίηση από την προσοχή που του δείχνουν οι συνάνθρωποί του, ο δικηγόρος εθίζεται τόσο πολύ στον οίκτο τους, που δυστυχεί μόλις η γυναίκα του συνέρχεται…
Αν σας φαίνεται ότι η ταινία… λανθιμίζει επικίνδυνα είναι επειδή πίσω από το σενάριο κρύβεται το όνομα του Ευθύμη Φιλίππου (σε συνεργασία με τον Μακρίδη). Πρόκειται για μια ταινία που κουβαλά όλα τα καλά αλλά και τα κακά του «greek weird cinema». Αυτιστικές ερμηνείες, αφασικές συμπεριφορές, ψυχρά και αποστειρωμένα περιβάλλοντα, έμφαση στον μισανθρωπισμό, τελετουργικές επαναλήψεις, πολιτικές αιχμές, η οικογένεια και οι μεγαλοαστοί (εδώ) στο στόχαστρο. Ο Μακρίδης μετά από το «L» κάνει μια εξίσου περίεργη αλλά πιο καλοφτιαγμένη ταινία, γύρω από την απατηλή λάμψη της μπουρζουαζίας (το χρήμα δεν φέρνει πάντα ευτυχία) και τις νοσηρές εμμονές κάποιων ανθρώπων που προφανώς χρειάζονται ιατρικής βοήθειας, αλλά κανείς δεν το καταλαβαίνει. Ίσως γιατί και ο περίγυρός τους είναι μια από τα ίδια.
Διάσημη αμερικανίδα σοπράνο ταξιδεύει στη Νότια Αμερική για να δώσει ένα κονσέρτο για τα γενέθλια πλούσιου ιάπωνα βιομήχανου. Στο πριβέ πάρτι παρευρίσκονται πολιτικοί και διπλωμάτες, όταν ξαφνικά τη βίλα καταλαμβάνουν αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους. Έγκλειστοι στο ίδιο σπίτι επί ένα μήνα, όμηροι και απαγωγείς θα αναγκαστούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας.
Πολλά από τα δρώμενα της ταινίας (που βασίζεται στο ομώνυμο bestseller της Αν Πάτσετ) έχουν ενδιαφέρον ξεκινώντας από τη σύγκρουση των διαφορετικών κόσμων (η ένοπλη επανάσταση απέναντι στη σαγηνευτική μουσική όπερας) έως τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα που βάζει το φιλμ κι αφορά στην αντιμετώπιση κυρίως της τρομοκρατίας. Πάντως το φιλμ παίρνει σαφή θέση υπέρ των ανταρτών, βασιζόμενο και στα πραγματικά γεγονότα της ιστορίας (το 1996 στο Περού μέλη του MRTA αιχμαλώτισαν ομήρους απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων) τα οποία περιγράφει ο σκηνοθέτης με συγκινησιακή φόρτιση. Ειδικά στο φινάλε το φιλμ κινδυνεύει να γίνει μελό, αλλά είναι η δύναμη της αληθινής ιστορίας (όλοι σχεδόν οι όμηροι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τους αντάρτες) το σώζει από τα χειρότερα.
ΑΚΟΜΗ
»»» Το «Τι θα πει ο κόσμος» (**1/2) είναι μια δυνατή, γλυκόπικρη και αποτελεσματική ματιά πάνω στο πάντρεμα δύο αντίθετων κόσμων με αφορμή την ιστορία μιας 16χρονης πακιστανικής καταγωγής Νορβηγίδας που τιμωρείται από τον πατέρα της να περάσει ένα διάστημα σε συγγενείς της στο Πακιστάν προκειμένου να αλλάξει μυαλά.
»»» Το νέο φιλμ του Λοράν Καντέ (Χρυσός Φοίνικας για το «Ανάμεσα στους τοίχους») τιτλοφορείται «Το ατελιέ» (**1/2) και αφηγείται τις εύθραυστες σχέσεις που γεννιούνται μεταξύ των νεαρών μαθητών και μιας συγγραφέα σε ένα μάθημα δημιουργικής γραφής.
»»» Στο γουστόζικο «Μικροπόδαρο» (**) που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια πρωταγωνιστεί ένα νεαρό γέτι που ανακαλύπτει τι εστί άνθρωπος.
»»» Η «Μικρή χάρη» (-) είναι ένα θρίλερ με τις Μπλέικ Λάιβλι και Άννα Κέντρι, ενώ το επιστημονικής φαντασίας «Kin» (-) αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο των αδερφών Μπέικερ που διασκευάζουν τη μικρού μήκους ταινία «BagMan».
»»» Η «Συνάντηση» (-) του Πάολο Τζενοβέζε των «Τέλειων Ξένων» αποτελεί διασκευή μιας τηλεοπτικής σειράς μυστηρίου.
MUST
Το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στο Παλλάς (21.00) πέφτει η αυλαία για τις 24ες Νύχτες Πρεμιέρας με την προβολή του φιλμ «Ο κύριος και το όπλο» (η τελευταία εμφάνιση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ).
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
9°
