Γιατί οι ταινίες και οι σειρές γίνονται όλο και πιο ανατριχιαστικές
Ο τρόμος γίνεται όλο και πιο τρομακτικός
![Μανίνα Ζουμπουλάκη Μανίνα Ζουμπουλάκη](/images/120x120/3/jpg/files/2023-11-13/m-zoumpoulaki.jpg)
![mv5bmtewntaxmte1mtheqtjeqwpwz15bbwu4mdy0nji4odqz._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg mv5bmtewntaxmte1mtheqtjeqwpwz15bbwu4mdy0nji4odqz._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2018/09/25/mv5bmtewntaxmte1mtheqtjeqwpwz15bbwu4mdy0nji4odqz._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg)
Έχω δει λίγες θριλερ-οειδείς ταινίες, τις κλασικές (Ντάριο Αρζέντο, Κάρπεντερ, Κρόνεμπεργκ κ.λπ.), αλλά τις έκοψα μαχαίρι γύρω στο 2015: ο τρόμος σε ταινίες και σειρές έγινε σιχαμένα τρομαχτικός, εκτός που οι ειδήσεις, με τα λάιβ βίντεο και στρίμινγκ, οι ειδήσεις είναι το μεγαλύτερο θρίλερ πια. «Γυναίκα πνίγηκε στην μπανιέρα της στην Κύπρο – δείτε το βίντεο». «Έφηβος μαχαίρωσε τον πατέρα του στην Κρήτη – δείτε το βίντεο». «Μαθητής μπήκε πυροβολώντας στο σχολείο του στο Οχάιο – δείτε το βίντεο».
Τα βίντεο της ειδησιογραφίας είναι ανατριχιαστικά, ποιος Γουές Κρέηβεν (ο «μπαμπάς» του Φρέντι Κρούγκερ) και πράσινα άλογα, σε όλα τα σάιτ βλέπεις γυναίκες, άντρες και παιδιά να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια σου σαν να πρόκειται για παιχνίδι του πλέιστέισον. Ο μικρός μου γιος παίζει κάτι που λέγεται Φορτνάιτ, με σκοτωμούς αβέρτα, οι άνθρωποι πέφτουν στα χώματα σαν να είναι μερμήγκια. «Μην ανησυχείς, μαμά, δεν είναι αληθινοί άνθρωποι» με παρηγορεί, όταν φρικάρω με τον αριθμό των θυμάτων ανά παιχνίδι.
Οι ειδήσεις έχουν αληθινούς σκοτωμένους ανθρώπους, τα παιχνίδια, οι ταινίες και οι σειρές, ψεύτικους. Οκέι. Ως εδώ το έχω.
Παρόλα αυτά: όσοι τσεκάρατε ή παρακολουθείτε τα “Walking Dead”, “Game of Thrones”, “American Horror Stories” ή ακόμα και γκανγκστερικές σειρές ή το“American gods”, θα έχετε προσέξει ότι οι θάνατοι στην έβδομη Τέχνη δεν είναι απλοί πια. Δεν φτάνει ένας πυροβολισμός, αποκεφαλισμός, ανασκολοπισμός, πνιγμός κλασικού τύπου για να ικανοποιήσει το κοινό (ή ίσως τον σκηνοθέτη).
![mv5bnda5mdaxmdi5of5bml5banbnxkftztgwndq3mjgzmji._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg mv5bnda5mdaxmdi5of5bml5banbnxkftztgwndq3mjgzmji._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/mv5bnda5mdaxmdi5of5bml5banbnxkftztgwndq3mjgzmji._v1_sx1500_cr001500999_al_.jpg)
Το θύμα αιμορραγεί ακατάσχετα, με αίμα να πετάγεται στην κάμερα, αλά Κουέντιν Ταραντίνο / Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Χτυπιέται, σέρνεται, κάνει εμετό, ξανα-ματα-μαχαιρώνεται, φτύνει αίμα κυριολεκτικά μέχρι να τινάξει τα πέταλα. Μετά ανασταίνεται, σαν την Κάρι στο «Κάρι» (του Μπράιαν Ντε Πάλμα, 1976), σχεδόν μέσα από τον τάφο, και συνεχίζει να μαδάει μέχρι να εξολοθρευτεί, τουλάχιστον επί ένα εικοσάλεπτο.
Οι σκηνές φόνου, εκτέλεσης, αιφνιδίου θανάτου στις τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, ενώ είναι όλο κοντινά πλάνα, ανατριχιαστικές στη λεπτομέρειά τους, δεν είναι πια σοκαριστικές. Το κοινό μασουλάει ποπ-κορν ενώ στην οθόνη διαπράττονται πολλαπλά, αναγουλιαστικά εγκλήματα. Ίσως επειδή το κοινό (=εμείς) έχει συνηθίσει στην ανατριχιαστικότητα των ειδήσεων. Αν έχεις δει σε βίντεο να βγάζουν από τη θάλασσα πνιγμένα παιδάκια μεταναστών, πόσο θα σε σοκάρει ένας κομμένος λαιμός που πετάει ψεύτικο αίμα σαν σιντριβάνι;
Κι ενώ η φρίκη στο σινεμά και στις τηλεοπτικές σειρές ανεβαίνει, κι ενώ γίνεται πιο-mainstream-πεθαίνεις… η είδηση σαν να προσπαθεί να ανταγωνιστεί την φαντασία, γίνεται ακόμα πιο φρικιαστική. Τι είναι χειρότερο, η πραγματική εκτέλεση πέντε μαθητών από συμμαθητή τους σε κάποιο σχολείο της Αμερικής ή η πολύ ρεαλιστική πλην όμως φανταστική εκτέλεση ενός πρίγκιπα και του επιτελείου του σε τηλεοπτική σειρά «φάνταζι»;
Πέρα από τα ρεαλιστικά βίντεο της καθημερινής βίας, οι πιο σοκαριστικές σκηνές στις μικρές/μεγάλες οθόνες είναι οι «κρατημένες», αυτές που δεν έχουν πολλά αίματα και συκώτια αλλά κάνουν τον θεατή να γουρλώνει τα μάτια και να πετάει το ποπ-κορν του, ελπίζω όχι στο πάτωμα γιατί είναι μπελάς να το μαζέψεις. Δυο-τρία-πέντε παραδείγματα θρίλερ που είναι συμμαζεμένα ως προς τις συκωταριές:
• “Get out”, (του Τζόρνταν Πήλι, 2017) η ταινία στην οποία ο τρόμος είναι αγχωτικός, διανοητικός κατά κάποιον τρόπο, παρόλα τα πτώματα που μαζεύονται μέχρι το τέλος.
• “A Quiet place” (Τζον Κρασίνσκυ, 2018), όπου ο τρόμος είναι το αθέατο τέρας το οποίο κινητοποιείται με τον ήχο. Το στομάχι σου γίνεται κόμπος με κάθε τσικ.
• “Alien” (Ρίντλεϊ Σκοτ, 1979), η κλασική σκηνή του εξωγήινου αστακού που πετάγεται μέσα από την κοιλιά του Τζον Χαρτ δίνει άλλη φρίκη στην λέξη «πονόκοιλος».
• «Η Προφητεία» (Ρίτσαρντ Ντόνερ, 1976), το ανατριχιαστικότερο παιδάκι του κόσμου - με κάνει να πετιέμαι στο ταβάνι όποτε ξυπνάει ένα παιδί, συνήθως δικό μου, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα.
• “Η Λάμψη” (Στάνλεϋ Κιούμπρικ 1980), με την πιο τρομαχτική κινηματογραφική φάτσα, αυτήν του Τζακ Νίκολσον – ο Φρέντι Κρούγκερ μπροστά του είναι γραφικός. Παρά τους όλο και πιο προχωρημένους τρόπους με τους οποίους σκοτώνει.
• «Το μωρό της Ρόζμαρι» (Ρομάν Πολάνσκι, 1968). Σπούκι τρομερά, και ούτε καν που βλέπουμε το ίδιο το μωρό…
Οι παραπάνω ταινίες είναι τρομαχτικές ΧΩΡΙΣ πολλά έντερα. Σε αντίθεση με τη σκληρή πραγματικότητα, που μας σερβίρεται σε βίντεο και σε φωτογραφίες, με όλα τα έντερα. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που οι σειρές και ταινίες γίνονται όλο και πιο ανατριχιαστικές – κάτι πρέπει να μας σοκάρει, να μας τρομάζει, να μας ταρακουνάει και να μας φρικάρει, περισσότερο από την ειδησιογραφία, δηλαδή την πραγματικότητα…
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Eπιστρέφει με το πιο πλούσιο πρόγραμμα στην ιστορία του
Bασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις
Με ταινίες, πάρτι, παιχνίδια μυστηρίου, λέσχη ανάγνωσης καιγιόγκα ή μήπως με άριες και θέα στην Ακρόπολη; Την Κυριακή που έχει ολόγιομο φεγγάρι, στο ΚΠΙΣΝ και το Μουσείο Μαρία Κάλλας προτάσειςυπάρχουν (και δωρεάν)
Η Ζιλιέτ Μπινός συμπρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική διασκευή του ομηρικού έπους
Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας στις 6 Σεπτεμβρίου
Η Κιάρα Μαστρογιάνι έρχεται αντιμέτωπη με την κινηματογραφική και προσωπική κληρονομιά του πατέρα της
Η ταινία αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο 81ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας
Μέτρια και άνιση κατασκοπική περιπέτεια
Τρία παντρεμένα ζευγάρια «διατάζονται» από τον κοινό ψυχαναλυτή τους να μαζευτούν σε έναν κοινό χώρο
Nεαρή Κολομβιανή οικιακή βοηθός δουλεύει για λογαριασμό πλούσιας οικογένειας από τη Βαρκελώνη
O πλατωνικός έρωτας βασίζεται στη ματαίωση, λέει η ηρωίδα.
Έρχεται σύντομα η νέα παραγωγή της A24 - Ποιος ήταν ο «μάγος της επιτραπέζιας αντισφαίρισης»
«Δεν χρειάζεται να αποδείξω πια το ποια είμαι» είπε για την 70χρονη πορεία της
Οι αναρτήσεις στο Instagram
Ήταν τα δίδυμα τηλεοπτικά αδέλφια της σειράς «Beverly Hills, 90210»
Οι δυο τους συμπρωταγωνίστησαν στην σειρά «Charmed»
Για χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο
Βίντεο με την ξενάγηση του ξενοδοχείου
«Εγώ είμαι τόσο αρρενωπός όσο και μία μελιτζάνα»
Eίχε κερδίσει το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στις Κάννες για το «3 γυναίκες»
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.