Η Ροξάν Κρος (Τζούλιαν Μουρ), μια διάσημη Αμερικανίδα σοπράνο, ταξιδεύει στη Νότια Αμερική για να δώσει ένα πριβέ κονσέρτο για τα γενέθλια ενός πλούσιου Ιάπωνα βιομήχανου (Κεν Γουατανάμπε), παρουσία πολιτικών και διπλωματών. Ξαφνικά τη βίλα καταλαμβάνουν αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους. Έγκλειστοι στο ίδιο σπίτι επί ένα μήνα, όμηροι και απαγωγείς θα αναγκαστούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας, ακόμα κι αν μιλούν διαφορετική γλώσσα. Η μουσική θα τους οδηγήσει με μοναδικό τρόπο στο να ξεπεράσουν τις έχθρες και τις διαφορές τους, ανακαλύπτοντας ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που τους χωρίζουν.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο best seller της Αν Πάτσετ. Εκδόθηκε το 2001 και έλαβε αμέσως την αναγνώριση του Τύπου: «Καλύτερο Βιβλίο της Xρονιάς» στο Amazon, «Ένα σαγηνευτικό μείγμα ρομαντικής κομεντί, αγωνίας και ιδεών» το χαρακτήρισαν οι New York Times, ενώ το New Yorker το περιέγραψε ως «Μια μουσική σύνθεση όπλων, Πουτσίνι και διαπραγματεύσεων του Ερυθρού Σταυρού».
Έμπνευση και αφορμή για το βιβλίο αποτέλεσε η πραγματική ιστορία μιας ομηρίας στο Περού το 1996. Αντάρτες του επαναστατικού κινήματος Τουπάκ Αμάρου (MRTA) εισέβαλλαν σε ένα πάρτι που πραγματοποιούνταν στο σπίτι του Ιάπωνα πρέσβη στο Περού, προς τιμήν του Ιάπωνα αυτοκράτορα Ακιχίτο.
O τότε πρόεδρος του Περού, Αλμπέρτο Φουχιμόρι, γνωστός για την έντονα αντιτρομοκρατική πολιτική που ακολουθούσε, απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του για διαφθορά και παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα μέλη του MRTA αιχμαλώτισαν εκατοντάδες άτομα μεταξύ των οποίων διπλωμάτες, κυβερνητικά στελέχη και επιχειρηματίες. Άφησαν όμως σύντομα ελεύθερες τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ξένους.
Μετά την παγκόσμια προσοχή που έλαβε το θέμα κατά τους τέσσερις μήνες της ομηρίας και με γνώμονα την ελάχιστη πρόοδο που είχε σημειωθεί στις διαπραγματεύσεις, οι ειδικές δυνάμεις του Περού έκαναν έφοδο με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός ομήρου, δύο κομάντο και όλων των μελών του MRTA. Ο πρόεδρος Φουχιμόρι έκανε λόγο για μια πετυχημένη επιχείρηση, ενώ οι μετέπειτα αναφορές του συμβάντος τον διέψευσαν, καθώς προέκυψε πως ένας μεγάλος αριθμός ανταρτών εκτελέστηκε αφού είχε ήδη παραδοθεί. Αργότερα, οι καταθέσεις των αιχμαλώτων συνέβαλλαν σε μια ακόμα πιο ευνοϊκή εικόνα των ανταρτών, καθώς ανέφεραν πως η μεταχείριση στα χέρια τους ήταν θετική.
«Διάβασα το βιβλίο το φθινόπωρο του 2001 μετά την επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου. Σε μια περίοδο που ο κόσμος έμοιαζε ραγισμένος και τρομαγμένος, μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον η ιστορία μιας πολυπολιτισμικής και πολύγλωσσης ομάδας ανθρώπων που ανακαλύπτουν με τη δύναμη της μουσικής την κοινή τους ανθρωπιά», αναφέρει χαρακτηριστικά η παραγωγός Κάρολαϊν Μπάρον. Η συγγραφέας του «Ποταμού των θαυμάτων» και του «Προστάτη άγιου των ψευτών», «έχει τη μοναδική ικανότητα να γράφει δραματικές και δυναμικές ιστορίες, τοποθετώντας τις σε ένα όμορφο περιβάλλον και μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά», συμπληρώνει ο σεναριογράφος και παραγωγός της ταινίας Αντονι Γουέιντραμπ, ενώ για τη μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη αναφέρει: «Πολλοί αναγνώστες σχολίασαν πως το βιβλίο ξεπηδά από τις σελίδες, είναι δηλαδή ρεαλιστικό και δημιουργεί αμέσως εικόνες. Γι’ αυτό ακριβώς ήταν και τόσο εύκολο να φανταστούμε την κινηματογραφική του μορφή».
Το ουσιαστικό νόημα του βιβλίου και κατ’ επέκταση της ταινίας είναι κατά τον σκηνοθέτη Πολ Γουάιτζ η σημασία και η δύναμη της ανθρώπινης επαφής, το πώς στις πιο δύσκολες στιγμές μας λαχταράμε την αγάπη και την επικοινωνία. «Οι εικόνες του βιβλίου είναι πανέμορφες. Έχει μια δόση Μπουνιουέλ και ασχολείται ευθέως με μεγάλα, εσωτερικά ερωτήματα. Υπάρχει τέλος και αρχή στην αφήγηση όπως ακριβώς και στη ζωή», λέει χαρακτηριστικά ο Γουάιτζ που μεταξύ άλλων έχει σκηνοθετήσει τις επιτυχημένες ταινίες «Για ένα Αγόρι» και «Grandma», αλλά και τη σειρά «Mozart in the Jungle».
Η επιλογή του καστ υπήρξε ένα μεγάλο στοίχημα, καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ, με αποτέλεσμα οι αναγνώστες να έχουν ήδη φανταστεί τους χαρακτήρες. «Το σημαντικότερο για εμένα ήταν να στείλω το σενάριο στη Τζούλιαν Μουρ και εκείνη να θέλει να κάνει αυτή την ταινία μαζί μου», αναφέρει ο σκηνοθέτης για τη βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό. «Έχει μια γενναιότητα σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός. Το ήξερα ότι θα έκανα το Bel Canto με κάποιον που θαυμάζω», προσθέτει.
Η επιλογή του Κεν Γουατάναμπε (O Τελευταίος Σαμουράι, Inception) ήταν επίσης ταιριαστή με τον χαρακτήρα του βιβλίου καθώς έχει τη φυσιογνωμία ενός συγκροτημένου ανθρώπου με ηγετικές ιδιότητες, προσφέροντας έτσι γαλήνη και ρομαντισμό σε ένα έντονο δράμα. «Ο Κεν έχει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και μια φυσική χάρη, στοιχεία που είναι απαραίτητα για τον χαρακτήρα με τις περισσότερες ώρες ομηρείας στην ταινία», σχολιάζει ο Γουάιτζ για τον υποψήφιο για Όσκαρ ηθοποιό.
Καθοριστικό ρόλο στην ταινία, τόσο δραματουργικά όσο και θεματικά, έπαιξε η μουσική. Έτσι, η όπερα συνδέεται οργανικά με την ιστορία, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της. Για να γίνει πιστευτή σοπράνο, η Τζούλιαν Μουρ συνεργάστηκε στενά με τη Ρενέ Φλέμινγκ, μία από τις πιο διάσημες σοπράνο παγκοσμίως, η οποία τραγούδησε και τα μουσικά κομμάτια της ταινίας. Η Μουρ μελέτησε το στιλ, τη στάση του σώματος και τις κινήσεις της Φλέμινγκ, ενώ για να τελειοποιήσει το αποτέλεσμα παρακολούθησε πολλές πρόβες της Μετροπόλιταν Όπερας της Νέας Υόρκης.
Αν και πιστό ως προς τα ομηρικά γεγονότα και τους χαρακτήρες, ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει να απαρνηθεί την επική χροιά προκειμένου να αναδυθεί ένας αντίθετος –μελαγχολικός και σαφέστατα αντιηρωικός– τόνος
15°
