Η Άνι έχει κολλήσει τα τελευταία 15 χρόνια από τη ζωή της σε μια ανούσια και δίχως προοπτικές σχέσεις με τον Ντάνκαν, που δεν θέλει να αποκτήσει παιδιά και δηλώνει φανατικός θαυμαστής ενός ξεπεσμένου ροκ σταρ, ονόματι Τάκερ Κρόου. Όταν μια μέρα ο Ντάνκαν αποκτά ένα σπάνιο σινγκλ του ειδώλου του και ανεβάζει τη διθυραμβική κριτική του στη σελίδα οπαδών του Κρόου (που φυσικά διευθύνει ο ίδιος ο φαν), η Άνι εκφράζει ανοιχτά τις αντιρρήσεις της, προκαλώντας την οργή του συντρόφου της. Περιέργως, όμως, σε αυτόν τον διαδικτυακό «ναό» υπάρχει κι ένας που συμφωνεί μαζί της: είναι ο ίδιος ο μουσικός. Μετά το σοκ της αρχικής έκπληξης, η Άνι αρχίζει να έχει μυστικά καθημερινή αλληλογραφία μαζί του…
Ο σκηνοθέτης Τζέσι Πέρεζ δεν είναι τυχαίος. Μπασίστας και ιδρυτικό μέλος των «Lemonheads» στα 80s, ακολούθησε φωτογραφική και σκηνοθετική καριέρα ως υπεύθυνος μουσικών videoclip πριν μετακομίσει στη διαφήμιση και την τηλεόραση, όπου ανάμεσα στις δουλειές που έκανε συναντάμε επεισόδια από τα «Newgirls», «Office», «Orange is the new black», «Girls» κ.ά. Η «Τζούλιετ, γυμνή» είναι μια πειστική –και με αρκετό ψαχνό– ρομαντική κομεντί για τους ροκ σταρ και τους θαυμαστές τους. Όπως ισχυρίζεται ο Πέρεζ (πατώντας στο ομότιτλο bestseller του Νικ Χόρνμπι, όπου βασίστηκε η ταινία) πρόκειται για έναν κόσμο χωρίς καμιά απολύτως λάμψη και γοητεία, γεμάτος με εμμονικούς, «καμένους» και ανώριμους τύπους. Σαν τον Τάκερ Κρόου, που φιλοξενείται στο γκαράζ μιας πρώην συζύγου του, χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη ζωή (ο μικρός γιος του δείχνει να μοιάζει η τελευταία του ελπίδα για κάτι καλό), ο οποίος δεν ξέρει ακριβώς πόσα παιδιά έχει, ενώ σπατάλησε (όπως ο ίδιος λέει) τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στα «ναρκωτικά και το αλκοόλ». Η Άνι, που νιώθει επίσης χαμένη και θρηνεί τον χρόνο που ξόδεψε με έναν άντρα που είναι περισσότερο αφοσιωμένος στο μουσικό του είδωλο παρά στην ίδια, αρχίζει να μετανιώνει για την απόφασή της να μη γίνει μητέρα. Ολα αυτά ισχύουν μέχρι τη στιγμή που η Ανι γνωρίζει τον Τάκερ και η ειλικρίνεια που μοιράζονται τους φέρνει στα ευεργετικά επίπεδα μια «σχέσης ζωής». Η ταινία έχει ρυθμό, χαρακτήρες και ποιότητα. Δεν ξεπέφτει σε εύκολα κλισέ ή πιασάρικες λύσεις και φλερτάρει έντονα με μια αδιόρατη θλίψη, αλλά δεν αφήνει ποτέ να γλιστρήσει ο πραγματικός στόχος από τα χέρια της: η κωμική ανάγνωση του σεναρίου του Τζιμ Τέιλορ («Πλαγίως», «Οι απόγονοι») συλλαμβάνει τέλεια το ειρωνικό αλλά και τόσο ανθρώπινο πνεύμα του Χόρνμπι. Η χαρμολύπη της ζωής και το βάρος των αυθεντικών χαρακτήρων που χρησιμοποιεί ο βρετανός συγγραφέας στις σελίδες των βιβλίων του, περνούν με άνεση και στα καρέ του φιλμ έχοντας ως συμμάχους τους ένα άψογο πρωταγωνιστικό τρίο.
Τσε: Ο επαναστάτης (Che: Part Two) (***1/2) Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Μπενίτσιο ντελ Τόρο, Φράνκα Ποτέντε, Κάρλος Μπαρδέμ, Ντεμιάν Μπισίρ, Χοακίμ Ντε Αλμέιντα, Ματ Ντέιμον
1966. Αμέσως μετά την Κουβανική Επανάσταση, ο Τσε είναι πιο διάσημος και πιο ισχυρός από ποτέ. Όμως τα ίχνη του χάνονται μέχρι που εμφανίζεται στη Βολιβία, όπου και οργανώνει ένα αντάρτικο από Κουβανούς συντρόφους και Βολιβιανούς νεοσύλλεκτους με σκοπό να ξεκινήσει τη μεγάλη επανάσταση της Λατινικής Αμερικής.
Αν το πρώτο φιλμ ήταν η εξιδανίκευση της επανάστασης με ένα αγιογραφημένο πορτρέτο του Τσε (ο οποίος ένιωθε ξένος απέναντι στους κουβανούς συντρόφους του, που τον έβλεπαν αρχικά με μισό μάτι αποκαλώντας τον «Αργεντίνο»), το δεύτερο είναι ένα ρέκβιεμ, η απομυθοποίηση όλου του ρομαντισμού της επανάστασης και η τραγική κατάληξη ενός αντιήρωα που στα μάτια των Βολιβιανών φαντάζει επίσης ως ξένος, μόνο που τώρα τον αποκαλούν «Κουβανό»! Ειρωνικό, πεσιμιστικό και πένθιμο, το δεύτερο μέρος της κατά Σόντερμπεργκ (που βασίζεται στα «Ημερολόγια Βολιβίας» του Γκεβάρα) προσωπογραφίας του Τσε είναι κυρίως ένα συναισθηματικό ταξίδι στα δύσβατα μονοπάτια της Ιστορίας.
Ο ασκητής Μακόλ έχει συνηθίσει τη μοναξιά και τον λιτό βίο του αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια, αλλά δεν παύει να υπερασπίζεται αδύναμους (όπως ένας έφηβος αφροαμερικανός που ζει δίπλα του), όποτε χρειάζεται. Παράλληλα όμως με τη νέα «αποστολή» του ξετυλίγεται και μια άλλη, που σχετίζεται με το μακρινό και σκοτεινό παρελθόν του.
Η φιγούρα του «καλόγερου» τιμωρού που ζει ταπεινά με τα βιβλία και τις καθημερινές τελετουργίες του έγινε αναπάντεχο χιτ πριν από λίγα χρόνια, προσφέροντας στον Ντένζελ Γουάσιγκτον την ευκαιρία να γίνει ίνδαλμα και στη νέα (στις παλιότερες ήταν ήδη) γενιά. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής ταιριάζουν απόλυτα (η πρώτη συνεργασία τους ήταν η «Ημέρα εκπαίδευσης» που χάρισε το όσκαρ Α΄ ρόλου στον ηθοποιό) και στο νέο «Equalizer» το αποδεικνύουν περίτρανα. Σφιχτοδεμένο περιπέτεια, με φροντισμένη παραγωγή, δυναμικό σασπένς και ικανοποιητική για το είδος δραματουργία. Πάνω από όλα όμως το φιλμ πέφτει πάνω στις πλάτες του αποτελεσματικού και πάλι Ντένζελ Γουάισιγκτον, που αποδίδει εξίσου καλά και στο αισθαντικό κομμάτι (η σκηνή με τον πιτσιρικά που «αρπάζει» από τη συμμορία) και στις χορογραφίες δράσης. Ακόμη και το σχετικά αδύναμο φινάλε έχει την κινηματογραφική αξία του, αφού η καταιγίδα που ξεσπά στην άδεια πόλη αποκτά συμβολικό ρόλο.
Ο Σαμ, ένας μεσήλικας Αβορίγινας, και η οικογένειά του στέλνονται να βοηθήσουν ένα βετεράνο πολέμου να εγκατασταθεί στα μέρη τους. Η επαφή των ιθαγενών με τον σκληρό λευκό σύντομα οδηγεί σε ένα βίαιο ξέσπασμα.
Δραματικών τόνων νεογουέστερν που αναδίδει τον ψυχολογικό ρεαλισμό των αυθεντικών χαρακτήρων και τη φυσική μεγαλοπρέπεια του αυστραλέζικου τοπίου, σε μια ιστορία που αντλεί υλικό από το παρελθόν και την πραγματικότητα (αφετηρία του σεναρίου είναι τα αληθινά περιστατικά που συγκλόνισαν την Αυστραλία της δεκαετίας του 1920), που έχουν όμως αντίκρισμα στο σήμερα και φυσικά επίκαιρο προβληματισμό. Ο σκηνοθέτης Γουόρικ Θόρντον προσθέτει ένα μοντέρνο τόνο και μια λυρική ματιά στο φιλμ που μετατρέπεται σε ύμνο στην ελευθερία και καταγγέλλει κάθε μορφής εξουσία. Υποψήφιο για Χρυσό Λέοντα στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Must see
Σημαντικό το αφιέρωμα στον Παζολίνι, που γίνεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος έως τις 20 Σεπτεμβρίου με προβολές όλων των κορυφαίων δημιουργιών του ιταλού σκηνοθέτη, καθώς και 2-3 λιγότερο γνωστών ή μικρού μήκους ταινιών του. Στον ίδιο χώρο πραγματοποιείται η έκθεση φωτογραφίας του συνεργάτη του Παζολίνι, Ρομπέρτο Βίλα, με τίτλο «Η Aνατολή του Pier Paolo Pasolini». Ακόμη το «41ο φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας» πραγματοποιείται στην ακριτική πόλη 16-23 Σεπτεμβρίου με περισσότερες συμμετοχές (ελληνικές και ξένες) από κάθε άλλη χρονιά.
Ακόμη
»»» Ο «κατάσκοπος που με παράτησε» (The Spy Who Dumped Me) (*1/2) της Σουζάνα Φόγκελ είναι μια μέτρια κωμική περιπέτεια με τις Μίλα Κούνις και Κέιτ Μακ Κίνον –τυποποιείται επικίνδυνα σε ρόλους φευγάτων γυναικών– να κάνουν φύλλο και φτερό τις κατασκοπικές περιπέτειες όπως τις ξέρουμε!
»»» Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να γυριστεί το reboot του «Κυνηγού» (Predator) (*) από τον Σέιν Μπλακ, που δείχνει πλήρη άγνοια γύρω από την έννοια κινηματογραφική «εξέλιξη» και βελτίωση ενός κινηματογραφικού μύθου.
»»» Στις «Τρεις κορυφές» (Three Peaks) (**) του Γιαν Ζαμπέιλ ο Αλεξάντερ Φέλινγκ και η Μπερενίς Μπεζό («The Artist») ζουν μια οικογενειακή τραγωδία στα βουνά με θύμα το μικρό γιο της δεύτερης.
»»» Η παιδική ταινία της βδομάδας είναι το ευρωπαϊκό animation «Ο Λούης και οι εξωγήινοι» (-)
»»»ενώ στην επανέκδοση της εποχής ο Μελβίλ μάς καθηλώνει στον ατμοσφαιρικό νουάρ του «Κόκκινος κύκλος» (****) όπου τρεις μεγάλοι σταρ (Αλέν Ντελόν, Ιβ Μοντάν, Τζιαν Μαρία Βολοντέ) βάζουν φωτιά στην οθόνη.
»»» Η γαλλική κωμωδία «Ωραίο μου διαζύγιο» με τους Μισέλ Λαρόκ και Ρόσι ντε Πάλμα, όπου την Παραμονή Χριστουγέννων η ζωή μιας γυναίκας καταρρέει, όταν την εγκαταλείπει ξαφνικά ο σύζυγός της.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
14°
