Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Δον Κιχώτη (The Man Who Killed Don Quixote) (**1/2)
Σκηνοθεσία: Τέρι Γκίλιαμ
Πρωταγωνιστούν: Άνταμ Ντράιβερ, Τζόναθαν Πράις, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Όλγκα Κιριλένκο, Τζοάνα Ριμπέιρο

Ένας εγωπαθής και κακομαθημένος 35χρονος σκηνοθέτης που έχει χάσει την όρεξη και την έμπνευση στη δουλειά του, γυρίζει στην επαρχιακή Ισπανία μία ταινία με κεντρικό θέμα τη ζωή του Δον Κιχώτη, για λογαριασμό πάμπλουτου μαφιόζου. Εκεί θα εντοπίσει τυχαία από πλανόδιο τσιγγάνο που πουλάει πειρατικά dvd τη χαμένη του πρώτη ταινία, που είχε γυρίσει ως σπουδαστής στα ίδια μέρη με θέμα και πάλι τον ήρωα του Θερβάντες.

Η ταινία μπορεί να απέχει αρκετά από τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος αλλά είναι με σιγουριά η πιο προσωπική ταινία στην πλούσια –αλλά και άνιση– φιλμογραφία του Τέρι Γκίλιαμ. Ο σκηνοθέτης των «Μπραζίλ» και «12 Πίθηκοι» είχε καταπιαστεί με το συγκεκριμένο έργο πριν από 25 και βάλε  χρόνια και είχε μάλιστα προχωρήσει αρκετά στην ολοκλήρωσή του. Όμως ακραία καιρικά φαινόμενα (καταστροφικές πλημμύρες διέλυσαν τα σκηνικά) και αμέτρητα ακόμη τεχνικά προβλήματα τερμάτισαν άδοξα την πρώτη απόπειρά του. Μάλιστα στα γυρίσματα εκείνου του φιλμ που είχε για πρωταγωνιστή τον Ζαν Ροσφόρ ως Δον Κιχώτη (ο γάλλος ηθοποιός αρρώστησε βαριά σε άλλη μια ατυχία του φιλμ) και τον Τζόνι Ντεπ στον ρόλο του Σάντσο Πάντσα, βασίστηκε το ντοκιμαντέρ «Lost in La Mancha», που βγήκε στις αίθουσες το 2002 καταγράφοντας τις λεπτομέρειες της… καταστροφής. Σήμερα ο 77χρονος Γκίλιαμ, ύστερα από άλλες δύο ανεπιτυχείς απόπειρες (τη μία με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ πρωταγωνιστή), βλέπει το καλλιτεχνικό όραμα του να παίρνει σάρκα και οστά, σε μια απόλυτα ελεύθερη μεταφορά του έργου του Θερβάντες, η οποία ακολουθεί τη λογική του μεταμοντέρνου παραμυθιού. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι τα κατάφερε. Όμως η ταινία πάσχει σοβαρά στο κομμάτι της αφήγησης (πλατειάζει και υπάρχουν σκηνές όπου η αφέλεια και η υπερβολή περισσεύουν) ενώ προβλήματα εντοπίζονται και στο ανοικονόμητο σενάριο. Μόλις που διακρίνονται σημάδια της σκηνοθετικής αξίας του Γκίλιαμ σε κάποια λυρικά ενσταντανέ που φέρνουν τους ήρωες σε μια περίεργη κατάσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ενώ η ταύτιση του σκηνοθέτη με τον καλοκάγαθο γερασμένο ήρωα είναι σχεδόν ανατριχιαστική. Το είπαμε και πιο πριν: η ταινία δεν είναι σπουδαία αλλά μέσα στο χάος που απεικονίζει ο Γκίλιαμ διακρίνεται ο αυθεντικός ρομαντισμός μιας αλλοτινής εποχής. Μαζί αναδύεται κι ένα πικρό, δηκτικό σχόλιο για τη σχέση ζωής και κινηματογράφου, με αποκορύφωμα το αλαφροΐσκιωτο alter ego του που κυνηγά ανεμόμυλους, στη συγκινητική και ενίοτε μοναχική περιπέτειά του. 

---

Candelaria: Ένα τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria)(***)
Σκηνοθεσία: Τζόνι Χέντριξ
Πρωταγωνιστούν: Μανουέλ Βιβέρος, Όλντεν Νάιτ, Βερόνικα Λιν

Ζευγάρι ηλικιωμένων, ονόματι Βίκτωρ Ουγκό (!) και Καντελαρία, δυσκολεύεται να βρουν δύναμη για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της καθημερινότητας (η Κούβα του 1994 βιώνει τους κλυδωνισμούς της «Ειδικής περιόδου» μετά από την αποχώρηση των σοβιετικών) ώσπου μια χαμένη κάμερα έρχεται να αλλάξει τη ζωή τους!

Η ρομαντική ταινία του Χέντριξ είναι φτιαγμένη με την τρυφερότητα και τον ουμανισμό ενός κόσμου που σβήνει. Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας για την Κούβα και το καθεστώς του Κάστρο, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στη θέα ενός φιλμ δοσμένου ολοκληρωτικά στη δύναμη του έρωτα και της δίψας για ζωή. Καταπληκτικό το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Όλντεν Νάιτ και Βερόνικα Λιν, δίνει αφοπλιστικά όλη την τσαχπινιά αλλά και το ταμπεραμέντο των ερωτευμένων ηλικιωμένων που δεν το βάζουν κάτω. Ούτε οι ρυτίδες του χρόνου, ούτε οι πολιτικές ψευδαισθήσεις, ούτε οι προσωπικές ατυχίες μπορούν να κάμψουν το πάθος και, κυρίως, την υγιή στάση τους απέναντι στην ίδια τη ζωή. 

---

Πρόσκληση σε γάμο (Destination Wedding) (*)
Σκηνοθεσία: Βίκτορ Λέβιν
Πρωταγωνιστούν: Γουινόνα Ράιντερ, Κιάνου Ριβς

Ο Φρανκ και η Λίντσεϊ «πλακώνονται» για την προτεραιότητα στη σειρά αναμονής λίγο πριν πετάξουν με το ίδιο αεροπλάνο για το Σαν Λουί Ομπίσπο της Καλιφόρνια ώσπου ανακαλύπτουν με οδύνη ότι είναι καλεσμένοι στον ίδιο γάμο!

Η ταινία του κυρίως τηλεοπτικού σεναριογράφου Λέβιν (είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του μετά το «Σχέση 5 με 7» με τον μακαρίτη Άντον Γέλτσιν) πάσχει από ακατάσχετη λογοδιάρροια, παρά τις έντιμες προθέσεις του να αφηγηθεί τη γνωριμία δύο χαρακτήρων που πίσω από το προσωπείο της εκκεντρικότητας κρύβουν αβάσταχτη μοναξιά και μελαγχολία. Ο Λέβιν προφανώς και λατρεύει τα γουντιαλεντικά ευφυολογήματα γύρω από το πεδίο μάχης των δύο φύλων αλλά δεν μπορεί να πλησιάσει καν τα στάνταρ του σημαντικού δημιουργού. Αρκείται σε κάποιες έξυπνες ατάκες και μια εξωφρενική ερωτική σκηνή που ξεκινά με ένα κούγκαρ, αλλά καταλήγει σε παρωδία, καθώς η φλυαρία των δύο χαρακτήρων δεν σταματά ούτε η στιγμή του οργασμού. Ohboy… 

---

Η καλόγρια (The Nun) (**)
Σκηνοθεσία: Κόριν Χάρντι
Πρωταγωνιστούν: Ντέμιαν Μπισίρ, Τάισα Φαρμίγκα, Γιόνας Μπλόκετ

Όταν μια νεαρή καλόγρια αυτοκτονεί σε μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας ιερέας με σκοτεινό παρελθόν και μία ασκούμενη μοναχή στέλνονται από το Βατικανό για να διερευνήσουν το θάνατό της.

Σημάδια κορεσμού για τη δημοφιλή σειρά που δείχνει πως έχει αρχίσει να ξεμένει από ιδέες. Από το πόστο του παραγωγού, ο Τζέιμς Γουάν, δημιουργός της σειράς «Conjuring», φροντίζει να είναι όλα στην (τρομακτική) θέση τους στο πρίκουελ του διάσημου franchise, που μας αποκαλύπτει την ιστορία του Βάλακ. Πάντως από ένα σημείο και μετά –και παρά την υποβλητική ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους– πολλά από τα κολπάκια της κάμερας είναι προβλέψιμα και οδηγούν σε ένα εύκολο (αν και γίνεται ο κακός χαμός στα υπόγεια του μαναστηριού) φινάλε, όπου μας οδηγεί στην αρχή του μύθου και συγκεκριμένα στο ζευγάρι του «Conjuring» που καταγράφει τους πρώτους εξορκισμούς.

---

ΑΚΟΜΗ

»»» To «Κρίστοφερ και Γουίνι» (Christopher Robin) (**) του Μαρκ Φόρστερ με τους Γιούαν Μακ Γκρέγκορ,Τζιμ Κάμινγκς και Μπραντ Γκάρετ, μας παρουσιάζει την ιστορία του συγγραφέα Α.Α.Μιλν, δημιουργού του αρκούδου Γουίνι. Παιδική αθωότητα και live-action περιπέτεια φτιαγμένη με την τεχνογνωσία της Disney.
»» Η ιταλική κωμωδία «Γιατρέ μου, κερατωθήκαμε» (*1/2) είναι αυτό που δηλώνει ο τίτλος: ιστορίες κρεβατιού με το απαραίτητα κωμικό (λέμε τώρα…) υπόβαθρο.
»»» Από τις επανεκδόσεις τις εβδομάδας ξεχωρίζει φυσικά η επετειακή προβολή των 50 χρόνων της «Οδύσσειας του διαστήματος» (*****) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ σε νέες ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες.
»»»  Το σεξπηρικό έπος «Μάκμπεθ» (****) του Όρσον Γουέλς, από το μακρινό 1950, είναι μια ακόμη απόδειξη της ιδιοφυΐας του αμερικανού δημιουργού, που κρατά ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο του σκοτσέζου ευγενή του 11ου αιώνα.