Το 2004 στο Λέξινγκτον του Κεντάκι, δύο κολεγιόπαιδα και φίλοι, συνειδητοποιούν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην καταφέρουν τίποτα σημαντικό στην ενήλικη ζωή τους κι αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη κομπίνα. Ποια είναι αυτή; Η κλοπή σπάνιων βιβλίων από την ειδική και καλά φυλασσόμενη πτέρυγα της βιβλιοθήκης του τοπικού πανεπιστημίου. Μόνο που για να έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν θα χρειαστούν τη βοήθεια άλλων δύο συνεργατών.
Η απίστευτη ιστορία τεσσάρων φίλων από το Κεντάκι, που όπως λέει και το διαφημιστικό μότο «δεν βασίζεται σε αυθεντικά γεγονότα αλλά είναι η πραγματική ιστορία». Μάλιστα για να προσδώσει ακόμη περισσότερο ρεαλισμό στα εξωφρενικά καρέ του ο στυλίστας Μπαρτ Λέιτον (πριν από έξι χρόνια έκανε το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ «Ο απατεώνας» που απέσπασε πολλές διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ) βάζει εμβόλιμες σκηνές όπου οι πραγματικοί πρωταγωνιστές λένε on camera τη δική τους εκδοχή – που αρκετές φορές είναι διαφορετική μεταξύ τους- πάνω στις λεπτομέρειες της ευφάνταστης ληστείας. Η πρωτοτυπία του φιλμ όμως δεν εξαντλείται στο παραπάνω στοιχείο. Ο Λέιτον διηγείται συναρπαστικά μια ιστορία όπου μπορεί στο επίκεντρο της να βρίσκεται ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της ληστείας, όμως τα περιφερειακά στοιχεία (οι σχέσεις και τα πορτρέτα των μελών, τα κίνητρα και οι φαντασιώσεις τους, το ψυχολογικό κομμάτι της ιστορίας, ο κοινωνικός σχολιασμός) είναι όλα τα λεφτά. Από τη φαινομενικά καλοστημένη παράσταση όπου οι δράστες αποφασίζουν να μεταμορφωθούν σε «γέρους επειδή είναι αόρατοι» μέχρι τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά – αλλά και τη ζημιά- ο σκηνοθέτης φυτεύει ένα σπόρο μεγαλοφυούς παράνοιας στο εσωτερικό του φιλμ, αφήνοντας την καλλιέργεια του πότε στο λυτρωτικό χιούμορ, πότε στην καυστική κοινωνική κριτική και πότε στην άψογα γυαλισμένη δράση. Κι όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή κάθε πράγμα έχει τη δική του αλήθεια. Η οποία σχετίζεται φυσικά με τη γωνία από όπου θα τη δει κανείς. Η δραματοποιημένη «Ληστεία» του βρετανού Λέιτον δεν ενδιαφέρεται για το «κόλπο γκρόσο» αλλά για την ανίχνευση των στοιχείων που κάνουν μια παρέα μορφωμένων και ευκατάστατων νέων να πάρουν την απόφαση να τινάξουν την τακτοποιημένη ζωή τους στον αέρα, προκειμένου να βρουν την πραγματική ελευθερία τους.
Ξενοδοχείο για Τέρατα 3: Ώρα για Διακοπές (Hotel Transylvania 3: Summer Vacation) (**)
H οικογένεια του «Hotel Transylvania» πάει ταξίδι με πολυτελές κρουαζιερόπλοιο για τέρατα και ο Ντρακ νιώθει ανακούφιση που θα κάνει κι αυτός μια φορά διακοπές, αντί να φροντίζει τις διακοπές άλλων. Όμως την πατάει άσχημα όταν ερωτεύεται τη μυστηριώδη καπετάνιο του πλοίου.
Ο ερωτοχτυπημένος Ντρακ δεν έχει και πολύ γούστο (περισσότερο τον λυπάσαι παρά σε διασκεδάζει με το μόνιμο χαζό χαμόγελο στον πρόσωπο του) αλλά εκείνοι που δίνουν ρεσιτάλ είναι κάποιοι δευτεραγωνιστές (τα κολλητάρια του που τον πειράζουν για την κατάσταση του που τον κάνει να δείχνει «άρρωστος»), η κόρη του που δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι ο πατέρας της είναι ερωτευμένος και φυσικά η απολαυστική οικογένεια των λύκων με τους γονείς λύκους να παραδίδουν τα αμέτρητα παιδιά τους στον υπεύθυνο του παιδότοπου και να το σκάνε προκειμένου να απολαύσουν την ησυχία τους! Περισσότερο λοιπόν μια ανάλαφρη συνέχεια του ευρηματικού πρώτου φιλμ (που παραμένει κατά τη γνώμη μας το καλύτερο της σειράς) που σε ψυχαγωγεί απλώς και φροντίζει να κρατά τις σωστές αποστάσεις τόσο με το ενήλικο όσο και το ανήλικο κοινό του.
Πρώην πράκτορας του FBI που ζει με την οικογένειά του και εργάζεται ως υπεύθυνος ασφαλείας στον ψηλότερο ουρανοξύστη του Χονγκ Κονγκ, θεωρείται ύποπτος ενός τρομοκρατικού χτυπήματος που έχει στόχο το εν λόγω κτίριο.
Αφήνουμε στην άκρη τις όποιες σεναριακές αφέλειες ή ευκολίες (πολλά από τα όσα εντυπωσιακά πραγματοποιεί ο Τζόνσον τα καταφέρνει έχοντας ψεύτικο πόδι) και εστιάζουμε την προσοχή μας στο κατασκευαστικό σκέλος μιας χορταστικής περιπέτειας που κλείνει το μάτι στον θιασώτη της δράσης. Ο «Ουρανοξύστης» του Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ συνδυάζει το disaster movie (οι παλιοί θα θυμηθούν τον «Πύργο της κολάσεως» από τα 70ς με τα εντυπωσιακά εφέ φωτιάς), την hitech τρομοκρατία, το οικογενειακό δράμα - τόσο ο ήρωας όσο και η σύζυγός του αποδεικνύονται «σκυλιά» στην προστασία των παιδιών τους – και μια ισχυρή δόση ιλίγγου που προκαλείται στο θεατή από τις αμέτρητες σκηνές που ο ήρωας κρέμεται στο κενό! Ο Τζόνσον (είχε συνεργαστεί με τον Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ στην προ διετίας αστυνομική κωμωδία «Κέντρο ευφυίας») τα καταφέρνει περίφημα στο ρόλο του αποδεικνύοντας ότι ίσως είναι πλέον δικαιωματικά ο νέος βασιλιάς της χολιγουντιανής περιπέτειας.
SOS Έρχονται οι Βρετανοί (The Brits are Coming) (*)
Eνα εκκεντρικό ζευγάρι Βρετανών, που είναι δεξιοτέχνες στην απάτη, επιχειρούν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους ταξιδεύοντας στο «πιο ασφαλές» Λος Άντζελες αλλά κι εκεί μπλέκουν σε νέες περιπέτειες προσπαθώντας να κλέψουν σπάνια κοσμήματα.
Χιούμορ, κυνισμός, κομπίνες, σέξι αισθητική, καστ πολλών αστέρων, δράση κλπ. Όμως τίποτε δεν λειτουργεί καλά στην οθόνη και η ταινία καταλήγει να γίνει φτερό στον άνεμο, με τις ερμηνείες των πρωτοκλασάτων ηθοποιών να συναγωνίζονται σε κακογουστιά. Λίγος αυτοσαρκασμός και ακόμη πιο λίγα εύστοχα αστεία (βρετανικής προφοράς) σώζουν κάπως τα προσχήματα καθώς και το πρότζεκτ (στο οποίο πολλοί από τους ηθοποιούς θα θέλουν γρήγορα να διαγράψουν από τη μνήμη τους) από την ολοκληρωτική καταστροφή.
ΑΚΌΜΗ
»»»» Η ιταλική κωμωδία «Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο» (*1/2) με θέμα την πατέντα μιας χρεωκοπημένης κοπέλας για να μη χάσει τη σύνταξη της νεκρής γιαγιάς της, αποδεικνύει ότι το «Ούνα ράτσα, ούνα φάτσα» έχει ισχυρή δόση αλήθειας.
»»»» Το «Αμπρακατάμπρα»(**) είναι μια συμπαθητική ισπανική κωμωδία του Πάμπλο Μπέργκερ («Χιονάτη») που μπλέκει τις μικροαστικές συνήθειες, με το μεταφυσικό και το ποδόσφαιρο!
»»» Στο «Σχέδιο Απόδρασης 2»(*) ο Σιλβέστερ Σταλόνε δηλώνει παρών και μας λέει ότι βρίσκεται μακριά από κάθε υποψία συνταξιοδότησης.
»»» Στο ισπανικό «Κηδεία είναι θα περάσει» (-) το θέμα είναι ένας κωμικός θάνατος και η κόντρα Ρεάλ- Μπαρτσελόνα!
»»» Στις επανεκδόσεις της εβδομάδας ο «Ξένος ανταποκριτής» (***) του Χίτσκοκ ήταν η δεύτερη ταινία του βρετανού δημιουργού στην εποχή της αμερικανικής περιόδου του, ενώ το σπονδυλωτό «Χθες, σήμερα, αύριο» (**1/2) του Βιτόριο ντε Σίκα με το κλασικό ζευγάρι Λορέν- Μαστρογιάνι, κέρδισε το Όσκαρ ξένης ταινίας το 1963.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
10°
