Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Ο Ant-Man και η Σφήκα (Ant-Man and the Wasp) (**1/2)
Σκηνοθεσία:ΠέιτονΡιντ
Πρωταγωνιστούν: Πολ Ραντ, Εβάντζελιν Λίλι, Μάικλ Πένια, Μπόμπι Καναβάλε, Μισέλ Φάιφερ, Λόρενς Φίσμπερν, Μάικλ Ντάγκλας, Χάνα Τζον-Κέιμεν

Αν και η τελευταία απόπειρά του ως σούπερ ήρωας με τη μορφή του «Ant- Man» δεν είχε το πιο ευτυχές φινάλε, ο Σκοτ Λανγκ καλείται και πάλι στη δράση όταν η Χόουπ Βαν Ντάιν και ο Δόκτωρ Χανκ Πιμ αντιμετωπίζουν ένα νέο κίνδυνο. Η άγνωστη εχθρός με το κωδικό όνομα «Φάντασμα» δείχνει αδύνατο να νικηθεί (η μοριακή ανισορροπία του σώματός της την κάνει σχεδόν αόρατη) την ίδια ώρα που κάποια μυστικά από το παρελθόν βγαίνουν στην επιφάνεια.

Είναι προφανής η τάση της Marvel να δώσει στο κινηματογραφικό υπερηρωικό σύμπαν της νέα χαρακτηριστικά. Ο «Ant-Man και η Σφήκα» εκτός της ασύλληπτης ικανότητάς τους να μικραίνουν, διαθέτουν όλο το πακέτο του εξανθρωπισμού των σούπερ ηρώων που επιχειρείται τελευταία από την εταιρεία κολοσσό. Η τάση της προσγείωσης των ηρώων της Marvel σε πιο ταπεινά μεγέθη, δίνει την ευκαιρία στο σίκουελ του «Ant-Man» να πορευτεί στα κατάλληλα μονοπάτια. Εκεί που η γνώση της κβαντικής κάνει τον ήρωα να νιώθει χαζός και το δίλημμα «κοινός θνητός ή σούπερ ήρωας» βάζει την πλάστιγγα να γέρνει προς το πρώτο σκέλος, όπως φαίνεται καθαρά στην τρυφερή σκηνή που ο Σκοτ Λανγκ εξηγεί στην μικρή κόρη του πως τυχαία βρέθηκε σε αυτή τη θέση και μάλλον τα κάνει μαντάρα αντί να φτιάχνει τα πράγματα. Οι παραγωγοί του «Ant-Man» ξέρουν ότι κρατούν ένα θησαυρό στα χέρια τους (το προ τριετίας φιλμ κόστισε 130 εκατομμύρια δολάρια κι απέφερε σχεδόν 500 από τις παγκόσμιες εισπράξεις του) και δεν είναι διατεθειμένοι να τον αφήσουν ανεκμετάλλευτο. Αναθέτοντας τη σκηνοθεσία στον Πέιτον Ριντ, όπως και στο πρώτο φιλμ, μπολιάζουν την ιστορία με περισσότερο συναίσθημα (το ειδύλλιο των δύο… εντόμων αλλά και η προσωπική δοκιμασία για τη Χόουπ και τον δρ Πιμπού αφορά στη μητέρα της πρώτης την οποία υποδύεται η Μισέλ Φάιφερ, συνεχίζοντας το σερί των τελευταίων εμφανίσεών της –την είδαμε πρόσφατα ακόμη στα «Μητέρα» και «Έγκλημα στο Οριάν εξπρές»– έπειτα από 5ετή σχεδόν απουσία) αλλά και χιούμορ το οποίο εκδηλώνεται κυρίως μέσω του σπαρταριστού Λούι, του κολλητού του ήρωα που ερμηνεύει μοναδικά ο Μάικλ Πένια. Μερικά όμως από τα λεγόμενα ατού του φιλμ (η χορογραφημένη δράση με τα εμβόλιμα αστεία, οι διάλογοι που διαλύουν κάθε έννοια σοβαροφάνειας, ο βασικός χαρακτήρας) δεν διαθέτουν τη σπιρτάδα ή τις εκπλήξεις του αρχικού «Ant-Man». Πάλι καλά που το κενό αυτό καλύπτεται από τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες και ειδικά την εντυπωσιακή  Έιβα (ή «Φάντασμα») με τη γοητευτική βρετανίδα Χάνα Τζον-Κέιμεν να δίνει μια επιβλητική παράσταση που επισκιάζει κάθε άλλο πρόσωπο στο φιλμ. 

Ο πρόεδρος (The Summit) (**1/2) 
Σκηνοθεσία: Σαντιάγκο Μίτρε
Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Κρίστιαν Σλέιτερ, Έρικα Ρίβας, Ντολόρες Φόνζι

Ο Πρόεδρος της Αργεντινής βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στην πολιτική και την προσωπική του ζωή κατά τη διάρκεια μιας συνόδου κορυφής των ηγετών της Λατινικής Αμερικής με θέμα τον έλεγχο των γεωτρήσεων και της διαχείρισης του πετρελαίου στην ήπειρό τους.

Αρκετά ενδιαφέρον πολιτικό θρίλερ από τους παραγωγούς του αργεντίνικου «Ιστορίες για Αγρίους» με τον εξαίρετο Ρικάρντο Νταρίν να δίνει ψυχολογικό βάθος και ρεαλιστική υπόσταση στον χαρακτήρα του, ο οποίος σημαδεύει ολοκληρωτικά το φιλμ. Όμως εκτός  του αμφιλεγόμενου κεντρικού ήρωα και κάποιων σημείων που έχουν σημασία (οι διάλογοι μεταξύ των πολιτικών της ταινίας είναι ο ορισμός του να λένε πολλά και διάφορα χωρίς όμως να αποσαφηνίζεται τίποτα) ο «Πρόεδρος» αστοχεί στην επιστράτευση του μεταφυσικού στοιχείου –το επεισόδιο του υπνωτισμού– αλλά και μιας ηθικοπλαστικής χροιάς, όπως φαίνεται στη σεκάνς της συνέντευξης με την έμπειρη δημοσιογράφο. Αντίθετα, η ταινία κερδίζει πόντους όταν στο σκηνικό μπαίνουν οι «γκρίνγκος» και ο αφοπλιστικά κυνικός Σλέιτερ, που μιλά ως εκπρόσωπος του αμερικανού προέδρου, δικαιώνοντας εν μέρει τον καταγγελτικό χαρακτήρα του σεναρίου.

Απαγωγή (Secuestro)  (*1/2)
Σκηνοθεσία: Μαρ Ταργκάρονα
Πρωταγωνιστούν: Μπλάνκα Πορτίγιο, Αντόνιο Ντετσέντ, Βισέντε Ρομέρο, Μαρκ Ντόμενεκ, Χοσέ Κορονάδο

Με αφορμή την απαγωγή του κωφάλαλου γιου της από το σχολείο –που λίγες ώρες αργότερα θα βρεθεί να περπατά μόνος και τραυματισμένος στο δρόμο–, μια διάσημη μεγαλοδικηγόρος αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια της με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ε, θα γινόταν κι αυτό κάποια στιγμή. Μετά από εντυπωσιακό κρεσέντο, το σύγχρονο ισπανικό σινεμά γνωρίζει και τις πιο συμβατικές –αν όχι εύκολες– πλευρές του. Το σενάριο του Οριόλ Πάουλο («Αόρατος επισκέπτης») είναι γεμάτο από κλισέ, περίπλοκες αλλά όχι και πειστικές ανατροπές, αφήγηση που προχωρά απόλυτα προβλέψιμα, σκηνές –όπως εκείνη με τις κυνομαχίες– που δεν εξυπηρετούν τίποτε στη δράση παρά μόνο αποσκοπούν να εντυπωσιάσουν τον θεατή. Βλέπεται σχετικά άνετα και ανώδυνα, αλλά ξεχνιέται μετά από ελάχιστες ώρες. 

Η μέρα της επιστροφής Μου (TheMercy)(**)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς
Πρωταγωνιστούν: Ρέιτσελ Βάις, Κόλιν Φερθ, Ντέιβιντ Θιούλις

Το 1968, ένας ερασιτέχνης βρετανός ιστιοπλόος λαμβάνει μέρος στον αγώνα Sunday Times Golden Globe Race με στόχο να γίνει ο πρώτος στην ιστορία που θα κάνει τον γύρο την υφηλίου μόνος σε ιστιοπλοϊκό σκάφος, χωρίς να κάνει καμία στάση. 

Καλοφτιαγμένη ιστορία επιβίωσης από τον δημιουργό της επιτυχίας «Η θεωρία των πάντων», βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός. Οι σκηνές στο μισοκατεστραμμένο σκάφος, με τον ήρωα να διχάζεται ανάμεσα στην παραίτηση του αγώνα (για χάρη της οικογένειάς του) και της κατάκτησης του επάθλου που θα τους αλλάξει τη ζωή, δίνονται με αφοπλιστική αγωνία και συγκίνηση (κομβική η ερμηνεία του Φερθ) αλλά στο δραματουργικό σκέλος του έργου υπάρχει έντονη κοινοτυπία και δυστοκία στην επίτευξη του τελικού στόχου.

ΑΚΌΜΗ
»»» Το «Έτσι είναι η ζωή» (C’est la Vie!) (**) των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό, σκηνοθετικού διδύμου των υπερπετυχημένων «Άθικτων» είναι η διασκεδαστική περιγραφή ενός γαμήλιου πάρτι που διοργανώνεται σε ένα παλιό αρχοντικό του 17ου αιώνα και φυσικά εξελίσσεται σε καταστροφή.
»»» Ευγενείς προθέσεις και ανθρωπισμός χαρακτηρίζουν το βραβευμένο ινδικό δράμα «Η σωτηρία της ψυχής» (**) του νεοφερμένου Σουμπασίς Μπουτιανί, αλλά αυτά δεν αρκούν για να γίνει συναρπαστικό ένα φιλμ που κυλάει σχετικά μονότονα και δίχως εκπλήξεις