Βόρεια Ισπανία, 1843. Ο νεαρός Μάρτιν, επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά από τον πόλεμο που τον άφησε ανάπηρο στο ένα του χέρι, βρίσκει το μικρό του αδελφό, Χοακίν, να έχει μεγαλώσει τόσο, που μοιάζει με αληθινό γίγαντα. Προκειμένου να μη χάσει η φαμίλια τους τη φάρμα της, οι δυο τους ξεκινούν μια ριψοκίνδυνη περιπέτεια στην οποία ο γιγαντιαίος Χοακίν γίνεται νούμερο σε τσίρκο, δίνει παραστάσεις σε πλατείες, βασιλικά θέατρα αλλά και αυλές πλουσίων σε όλη την Ευρώπη.
Η μεγαλύτερη δυσκολία στα ιστορικά δράματα εποχής είναι η πειστική αναπαράσταση της καθημερινής ζωής –χωρίς τα καρέ να μυρίζουν μούχλα ή ναφθαλίνη– και η ρεαλιστική ανάδειξη των χαρακτήρων – χωρίς η ιστορία τους να θυμίζει το… σήμερα! Το 90% των σκηνοθετών εκεί την πατάει, αφού βάζουν τους ήρωές τους να πράττουν και να συνομιλούν, λες και ζουν στη σύγχρονη εποχή. Το σκηνοθετικό δίδυμο των βάσκων Αϊτόρ Αρέγκι και Τζον Γκαράνιο, που μας χάρισε πριν από 2 χρόνια ένα ευωδιαστό μπουκέτο από «Λουλούδια» (μια πρωτότυπη θαυμάσια αλληγορία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα και την απώλεια), συνεχίζει να κάνει κινηματογραφικά θαύματα. Το βραβευμένο με 10 Γκόγια και Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν νέο τους έργο αφηγείται μια πραγματική ιστορία από τη Βόρεια Ισπανία του 19ου αιώνα. Κεντρικοί ήρωες είναι δύο αδέλφια, ο Μάρτιν και ο Χοακίν, που ενώνουν τις πορείες τους (και θυσιάζουν υπό μία έννοια τις ζωές τους) για να βοηθήσουν τον πατέρα τους να σώσει την οικογενειακή φάρμα. Στον παλλόμενο από συναίσθημα αλλά εξαιρετικά ψύχραιμο και μετρημένο «Γίγαντα» δεν χωράει ούτε το μελό ούτε το δράμα για τους ήρωες που καλούνται να πληρώσουν το τίμημα μιας σκληρής ζωής. Η μεγάλη μαγκιά των σκηνοθετών είναι πως μπολιάζουν την ιστορία του Γίγαντα και του ανάπηρου –στον πόλεμο τραυματίστηκε στο χέρι– αδελφού του με μια δαντελωτή αφήγηση όπου η Ιστορία συναντά την μαρξιστική σκέψη (τρομερή η στιγμή της συνειδητοποίησης για τους ήρωες πως οι πλούσιοι θεατές γελούν μαζί τους λόγω της αμορφωσιάς και της φτώχιας τους κι όχι με το εξωπραγματικό ανάστημα του Χοακίν) και η αλληγορία του εφιαλτικού παραμυθιού τον αέρα της αλλαγής. Η περίπλοκη σχέση ανάμεσα στα αδέλφια συμβολίζει τις αλλαγές του κοινωνικού περιβάλλοντος, την σημασία για τη συνέχιση της ζωής με κάθε μέσο όταν όλα δείχνουν αλυσοδεμένα σε ξεπερασμένες αντιλήψεις και τέλος την ανάγκη της δράσης –ακόμη και της θυσίας– προκειμένου να επιτευχθεί ένας ανώτερος σκοπός υψηλών ιδανικών. Κυρίως όμως είναι η ευφυής ιδέα της μετατροπής ενός μειονεκτήματος σε πλεονέκτημα, που κινεί τα νήματα της εξαιρετικά ψυχωμένης αυτής ταινίας.
Αγγλία, τέλη των ’50s. Ο ζάμπλουτος έλληνας μετανάστης Αριστείδης Λεωνίδης βρίσκεται νεκρός κάτω από περίεργες συνθήκες. Την τεράστια περιουσία του διεκδικούν τα μέλη της οικογένειάς του, στα οποία συμπεριφερόταν με σκληρό και αδίστακτο τρόπο.
Κλασικό whodunit διά χειρός Άγκαθα Κρίστι και με κινηματογραφικό μάτι που δεν μπορεί να κάνει focus στα δυνατά σημεία του μυστηρίου αλλά και της ταξικής διαστρωμάτωσης που είναι κεντρικό στοιχείο του σεναρίου (ο ντετέκτιβ και η βασική ύποπτη, η χήρα, είναι οι εκπρόσωποι των λαϊκών στρωμάτων που οι υπόλοιποι τους αντιμετωπίζουν με σνομπισμό). Ο γάλλος Ζιλ Πακέ-Μπρενέρ, όπως και στο προηγούμενο φιλμ του «Σκοτεινός τόπος» με τη Σαρλίζ Θερόν, που είχε αποδώσει επιδερμικά το μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν, έτσι κι εδώ προβαίνει σε μια χλιαρή, χωρίς κινηματογραφική αξία μεταφορά ενός μυθιστορήματος που στα χέρια κάποιου άλλου σκηνοθέτη ίσως και να είχε περισσότερο ενδιαφέρον.
Γαλλία, 1809. Ο γοητευτικός λοχαγός Νεβίλ ετοιμάζεται να παντρευτεί την αφελή Πολίν, αλλά ο πόλεμος τον οδηγεί στο μέτωπο. Όταν η Πολίν δεν λαμβάνει νέα του για μήνες, πέφτει σε βαριά μελαγχολία. Τότε η μικρή αδελφή της γράφει επιστολές εκ μέρους του Νεβίλ για να της φτιάξει τη διάθεση.
Μετριότατη φαρσοκωμωδία που δεν μπορεί να σταθεί σε σοβαρή κριτική, αφού όσα παρακολουθούμε μόνο ως απλά ανεκδοτάκια μπορούμε να τα εκλάβουμε. Οι ελάχιστα κωμικές και γλυκανάλατες καταστάσεις –θυμίζουν κάποιες ελληνικές «κωμωδίες» των 60s με Αλίκη και Παπαμιχαήλ– καθιστούν τη συνθήκη του στόρι με ιστορικές αναφορές (η Γαλλία της ηρωικών Ναπολεόντιων πολέμων) τουλάχιστον προβληματική. Οι καρικατούρες των Ζαν Ντιζαρντέν και Μελανί Λοράν, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ανεβάσουν τον πήχη της διασκέδασης σε υποφερτά επίπεδα, είναι φτιαγμένες γύρω από το σχήμα του «σκύλου και της γάτας»: κάποιες φορές βγάζουν λίγο γέλιο, κάποιες άλλες (τις περισσότερες) απλώς προσβάλlουν εαυτούς και αλλήλους. Το εύρημα του απατεώνα πρωταγωνιστή που την κοπανάει όταν το πράγμα ξεφεύγει από τον έλεγχ;o του (είτε πρόκειται για πολεμικές είτε για ερωτικές περιπέτειες) κάπως ανεβάζει το επίπεδο του κεφιού αλλά φυσικά και αυτό δεν αρκεί για να κάνει την ταινία πετυχημένη.
Sicario 2: Η Μάχη των Εκτελεστών (Sicario: Day of the Soldado) (**1/2) Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα
Πρωταγωνιστούν: Τζος Μπρόλιν, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τζέφρι Ντόνοβαν, Κάθριν Κίνερ
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρχίζει να υποψιάζεται ότι τα Καρτέλ του Μεξικού δεν εισάγουν παράνομα μόνο ναρκωτικά αλλά και τρομοκράτες. Τότε ο ομοσπονδιακός πράκτορας Ματ Γκρέιβερ καλεί τον μυστηριώδη Αλεχάντρο να τον βοηθήσει στη νέα του αποστολή.
Χωρίς να διαθέτει το μαγικό άγγιγμα του Ντενί Βιλνέβ ή το ρεαλιστικό εκτόπισμα της Έμιλι Μπλαντ, η δυναμική συνέχεια του «Sicario» ξεκινάει από μια ικανή συνθήκη (εύστοχος ο συσχετισμός τρομοκρατίας και ναρκοβαρώνων) και ανεβάζει σταδιακά την ένταση παρότι σε μερικά σημεία η σύγκριση με το πρώτο φιλμ βγάζει χαμένη την εκδοχή του σκηνοθέτη του «Suburra» και του τηλεοπτικού «Gomorrah». Το βασικό προτέρημα, όμως, του φιλμ είναι το σενάριο του Τέιλορ Σέρινταν («Πάση θυσία») που είχε χτίσει την αρχική περιπέτεια και εδώ προβαίνει σε μια πιο αναλυτική εξέλιξη των βασικών χαρακτήρων που γνωρίσαμε στο πρώτο έργο. Σκηνές βίας, ψυχολογικές διαβαθμίσεις, δαιμονιώδες μοντάζ στις εικόνες δράσης –που αποκτούν περισσότερη ανατριχίλα λόγω του μουσικού χαλιού που οδηγεί στην… κόλαση–, μια πατρική σχέση καλά δουλεμένη και κυρίως το ανοιχτό φινάλε που υποστηρίζει την ανάγκη συνέχισης της ιστορίας του «Sicario», είναι μερικά στοιχεία που κάνουν το φιλμ να έχει νόημα αλλά και αξία.
ΑΚΌΜΗ
»»» Το «Πρόβατα εναντίον Λύκων» (**) των Αντρέι Γκαλάτ και Μαξίμ Βολκόφ είναι ένα συμπαθητικό ρωσικό animation η τεχνική του οποίου θυμίζει Χόλιγουντ. Η ιστορία αφορά στην αναγκαστική συνύπαρξη ενός κοπαδιού προβάτων και μιας αγέλης λύκων που έρχεται να κατασκηνώσει δίπλα στη ρεματιά τους.
»»»Το «Darling» (***1/2) του Τζον Σλέσινγκερ είναι ένα από ένα από τα σημαντικότερα φιλμ του βρετανικού FreeCinema των 60s και μάλιστα χάρισε το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου στην Τζούλι Κρίστι, η οποία υποδύεται ένα πανέμορφο μοντέλο που θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να πετύχει στην καριέρα της.
11°
