Όταν η μυστικοπαθής ηλικιωμένη μητέρα της πεθαίνει η Άνι επιχειρεί να απαλύνει το πένθος για την οικογένεια και ειδικά για τη μικρή της κόρη Τσάρλι, που ήταν «η αγαπημένη της γιαγιάς». Όμως μια σειρά από περίεργα συμβάντα, που κορυφώνονται με ένα τραγικό γεγονός, θα φέρει την Ανι στα όρια της κατάθλιψης. Η αναπάντεχη βοήθεια μιας άγνωστης γυναίκας θα ξαναφέρει την ελπίδα και την αισιοδοξία στη ζωή της.
Μια ταινία χωρίς προδιαγραφές που ήρθε από το πουθενά και έχει βαλθεί να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Ξεκινώντας πριν από λίγους μήνες από το φεστιβάλ του Σάντανς, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, η ταινία του αμερικανού Άρι Άστερ χτίζει το μύθο της σταθερά και μεθοδικά ως «ο Εξορκιστής της νέας γενιάς». Όσο κι αν είναι υπερβολική –αν όχι προσβλητική για το αριστούργημα του Φρίντκιν– μια τέτοια σύγκριση, δίνει το στίγμα μιας υποβλητικής ταινίας (άλλα όχι τόσο τρομακτική όσο νομίζει ο θεατής) που δεν έχει σκοπό να κάνει τον μπαμπούλα αλλά να διατυπώσει μερικά ζόρικα σχόλια γύρω από την έννοια της οικογένειας. Το ξεκίνημα του έργου γίνεται από ρεαλιστική βάση και δεν παραδίνεται εύκολα στα καλέσματα του υπερφυσικού, παρότι το φλερτ με μια άλλη… διάσταση είναι ένα από τα βασικά μοτίβα του. Η ηρωίδα της Κολέτ (που μετά την «Έκτη αίσθηση» βάζει το όνομά της δίπλα σε άλλο ένα θρίλερ που θα γίνει κλασικό) είναι μια καλλιτέχνιδα που ειδικεύεται στις μινιατούρες. Ο τρόπος που δημιουργεί σχολαστικά και με ακρίβεια τις μικρές κοινωνίες που κατασκευάζει, δείχνει πώς περίπου λειτουργεί και η δική της οικογένεια: με αυστηρότητα και δίχως αγάπη ή τρυφερότητα. Η οικογένεια λοιπόν είναι το θέμα του φιλμ; Ναι και όχι, απαντά ο σκηνοθέτης. Οι επιλεκτικές σχέσεις (γνωστή η φράση «ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο;»), τα προσωπικά απωθημένα, οι ενοχές και οι ανομολόγητες αλήθειες – τρομερή η σκηνή που η Άνι ομολογεί στον γιο της πως θα προτιμούσε να μην τον έχει γεννήσει– μετατρέπονται σε πολεμικό πεδίο για τα μέλη της οικογένειας από όπου δύσκολα θα βγει κάποιος νικητής. Ο νεοφερμένος Άστερ (άριστη η σκηνοθεσία του με κωποιες σκηνές σπάνιας δεξιοτεχνίας να δείχνουν το ταλέντο του) καταφέρνει να παραπλανήσει τον θεατή, καθώς σκεπάζει το θρίλερ του με την ένδυση της δραματικής ιστορίας με κοινωνικό προφίλ και τα έντονα ψυχολογικά τραύματα της ηρωίδας. Όλα λοιπόν οδεύουν καλώς στο φιλμ, αλλά στο τέλος ο Άστερ μας τα χαλάει κλείνοντας κάπως άγαρμπα την ιστορία του. Σαν να θέλει να δικαιολογηθεί για όλες τις προηγούμενες «εξυπνάδες» του προβαίνει σε ένα τραβηγμένο φινάλε που του λείπει το βάρος που συνδέει άρτια το κοινωνικό θέμα (η κρίση της οικογένειας), το υπαρξιακό ζήτημα (τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο κατάλληλος γονιός που φανταζόσουν και επιπλέον δεν έχεις τα παιδιά που ονειρευόσουν;) και το μεταφυσικό θρίλερ. Ακόμη κι έτσι, πάντως, η «Διαδοχή» είναι από τα κινηματογραφικά events της χρονιάς. Ακόμη κι αν δεν τρελαθείς μαζί της, καταφέρνει να σε στοιχειώνει για καιρό μετά από την παρακολούθησή της.
Οι απίθανοι 2 (Incredibles 2) (**1/2) Σκηνοθεσία: Μπραντ Μπερντ
Φωνές: Χόλι Χάντερ, Κρεγκ Τ. Νέλσον, Σάρα Βόουλερ, Σάμιουελ Τζάκσον και στα ελληνικά Θανάσης Κουρλαμπάς, Σοφία Παναηλίδου, Γιάννης Χασιώτης
Η Έλεν αφήνει για λίγο στην άκρη τα οικιακά και «ξαναντύνεται» Ελαστίνα (με νέα στολή και σούπερ μηχανή αυτή τη φορά) για να τα βάλει με άγνωστο κακό και να αποκαταστήσει τη φήμη των σούπερ ηρώων. Την ίδια ώρα ο σύζυγός της Μπομπ πασχίζει να τα βγάλει πέρα με την καθημερινή φροντίδα των παιδιών, που πλέον έχουν αυξηθεί στα τρία.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά από την πρώτη φορά (που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία ξεπερνώντας τα 630 εκατομμύρια δολάρια) η απίθανη οικογένεια επιστρέφει για να μας πείσει όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά της στην αντιμετώπιση του εγκλήματος, αλλά για την ικανότητα των μελών της να τα βγάζει πέρα ακόμη και στην πιο επικίνδυνη συνθήκη της… καθημερινότητας. Το μεγάλωμα των παιδιών –και ό,τι αυτό συνεπάγεται– για κάποιους γονείς είναι παιχνιδάκι (η Έλεν/Ελαστίνα και μια-δύο ακόμη «σούπερ μητέρες» που γνωρίζουμε) αλλά για κάποιους άλλους είναι πραγματικός Γολγοθάς (η πλειοψηφία των εργαζόμενων γονιών που επίσης γνωρίζουμε). Το εύρημα αυτό δίνει και τον ανάλογο κωμικό τόνο στο φιλμ με μερικές σκηνές βγαλμένες «μέσα από τη ζωή» (οι σφαλιαρίτσες του νέου μωρού της οικογένειας στον μπαμπά όταν τον παίρνει ο ύπνος στη διάρκεια του διαβάσματος παραμυθιού, η προετοιμασία του πρωινού, η μόνιμη έλλειψη ύπνου κ.ά.) που συμπληρώνονται ιδανικά με το κομμάτι της δράσης που θυμίζει κλασικές μπλοκμπαστεριές (από «Επικίνδυνες αποστολές» μέχρι «Σπάιντερμαν» στη σκηνή του ανεξέλεγκτου τρένου). Η τυπική παιδική animation ταινία, δηλαδή, που την απολαμβάνουν πάντως εξίσου μικροί και μεγάλοι.
Όταν η Σαντρίν ανακαλύπτει ότι ο άντρας της έχει εξωσυζυγική σχέση αποφασίζει να συναντήσει την ερωμένη του για να της προτείνει μια ριζοσπαστική λύση: να μοιράζονται το σύζυγό της ανά βδομάδα!
Οι Γάλλοι, ως γνωστόν, έχουν τις πιο ανοιχτές και επαναστατικές ιδέες στα ερωτικά ζητήματα. Εδώ προχωρούν ένα ακόμη βήμα μπροστά δίνοντας λύση στα βάσανα και τα άγχη του ερωτικού τριγώνου προτείνοντας μια κατάσταση που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να δείχνει τραβηγμένη, αλλά όπως παρακολουθούμε και στην ταινία, έχει ενδιαφέρον και βιώσιμο χαρακτήρα. Αφήστε που μπαίνουν στον σκουπιδοτενεκέ όλα τα ακραία ξεσπάσματα ζήλιας με τα εγκλήματα πάθους και τις παλιομοδίτικες αντιλήψεις που βασίζονται στα στερεότυπα της «σχέσης που πέρα από αυτή δεν υπάρχει αύριο». Φυσικά, το κωμικό στοιχείο φέρνει προς τη φάρσα (με ελάχιστα πετυχημένα σκετς πάντως) ενώ πολλά από τα ευτράπελα που παρακολουθούμε από ένα σημείο και ύστερα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται με μικρές διαφοροποιήσεις.
Το Λος Αντζελες του 2028 είναι ένας εφιάλτης: συνεχείς εξεγέρσεις στους δρόμους με τους πολίτες να πλακώνονται με την αστυνομία και τους κακοποιούς να κάνουν… πάρτι στο σκηνικό αυτό. Σε ένα από τα γκέτο της πόλης λειτουργεί κρυφά ένα νοσοκομείο τελευταίας τεχνολογίας (με τη βιτρίνα «HotelArtemis») όπου καταφεύγουν πληγωμένοι κακοποιοί και το διευθύνει η αινιγματική «Νοσοκόμα». Ένα βράδυ μια χούφτα από ετερόκλητους επισκέπτες θα βρουν καταφύγιο εκεί.
Όλα τα λεφτά είναι η παρουσία της ψαγμένης και ανήσυχης Τζόντι Φόστερ σε ένα στιλιζαρισμένο και σκληρό φιλμ που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι η ποιοτική ηθοποιός θα έπαιρνε μέρος. Πίσω όμως από τη βιτρίνα του καταιγιστικού ρυθμού της δράσης, υπάρχει μια ιδέα που έχει και πολιτική χροιά (τα υπερβίαια επεισόδια που παρακολουθούμε οφείλονται στην ιδιωτικοποίηση του νερού) αλλά και το συναισθηματικό κομμάτι μιας αληθινή δραματικής ιστορίας –η προσωπική περιπέτεια της νοσοκόμας και η σχέση της με την πληγωμένη νεαρή αστυνομικίνα που κόντρα στο πρωτόκολλο αποφασίζει να την περιθάλψει– πετυχαίνοντας όχι απλώς να κλέψει το ενδιαφέρον αλλά και να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Βέβαια πολλά από τα «καλούδια» που βλέπουμε (οι κακοποιοί είναι αναγκασμένοι να αφήνουν τα όπλα τους στο θηριώδη επιστάτη και βοηθό της νοσοκόμας αλλά έχουν τον τρόπο να κάνουν επικίνδυνο ακόμη κι ένα… φελλό!) είναι κλεμμένα από αλλού, ενώ το φάντασμα του Ταραντίνο πλανιέται πάνω από κάθε σκηνή όπου οι θανατηφόρες ατάκες γίνονται ένα με την κατακόκκινη (και δεν εννοούμε μόνο το χρώμα του «ξενοδοχείου») οθόνη.
ΑΚΟΜΗ
»»» Το αργεντίνικο «10 μέρες χωρίς τη μαμά» (Ten days without the mom) (**) της Αριέλ Βινογκράντ, που γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στη χώρα του, αναπαριστά με σπαρταριστό τρόπο τη… διάλυση μιας οικογένειας, όταν το πιο ικανό μέλος της (μια απίστευτα αποτελεσματική και καταφερτζού μαμά) αποφασίζει μετά από 20 χρόνια, 4 παιδιά κι ένα σύζυγο που θεωρεί ότι εκείνη δεν κάνει και τίποτα ιδιαίτερο «όλη μέρα στο σπίτι», αποφασίζει να πάει διακοπές!
»»» Στο «Bookclub» (*) του Μπιλ Χόλντερμαν, οι Νταϊάν Κίτον, Τζέιν Φόντα, Κάντις Μπέργκεν και Μέρι Στίνμπεργκεν δεν το βάζουν κάτω και αλλάζουν τη μίζερη ζωή τους από τη στιγμή που διαβάζουν το μπεστ-σέλερ «50 αποχρώσεις του Γκρι».
»»» Οι Βενσάν Λομπέλ και Σεμπαστιάν Τιερί συνσκηνοθετούν τη γαλλική κωμωδία καταστάσεων με τίτλο «Μαμά από το πουθενά» (Momo) (-) με πρωταγωνιστές τους Κριστιάν Κλαβιέ και Κατρίν Φρο.
»»» Οι επανεκδόσεις της βδομάδας είναι το «Ιστορίες καθημερινής τρέλας» (***1/2) του Μάρκο Φερέρι με τον Μπεν Γκαζάρα να υποδύεται τον Μπουκόφσκι και την Ορνέλα Μούτι να προσφέρει ένα αξέχαστο φινάλε και τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (***) με τους Γκρέγκορι Πεκ, Σούζαν Χέιγουορντ και Άβα Γκάρντνερ να ζωντανεύουν τους μυθιστορηματικούς ήρωες του Χέμινγουεϊ.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
10°
