Solo: A Star Wars Story (***) Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ
Πρωταγωνιστούν: Άλντεν Έρενραϊκ, Γιούνας Σουοτάμο, Εμίλια Κλαρκ, Γούντι Χάρελσον, Πολ Μπέτανι
Η ιστορία του Χαν Σόλο, πριν ακόμη γίνει ο ήρωας που ξέρουμε, έχει πολλά σκοτεινά κεφάλαια τα οποία ξεκινούν από την παιδική του ηλικία στον πλανήτη Corellia (όπου αποχωρίζεται την αγαπημένη φίλη και έρωτα της ζωής του Κίρα), και φτάνουν μέχρι τις μικροκομπίνες, τη φιλία του με το θηριώδη Τσουμπάκα και τη συμμετοχή του στο colpo grosso που επιχειρεί ο αδίστακτος λαθρέμπορος Μπέκετ, που θα αποτελέσει ένα είδος μέντορα για τον φιλόδοξο αλλά και άπειρο Χαν.
Το 1977 μια ταινία που ξεκίνησε με τις χειρότερες προδιαγραφές (όλοι σχεδόν –πλην Σπίλμπεργκ–προεξοφλούσαν ότι η κόστους 11 εκατομμυρίων δολαρίων ταινία δύσκολα θα έβγαζε τα λεφτά της) αλλά έγραψε ιστορία. Το «Star Wars» του Τζορτζ Λούκας δεν έγινε απλώς μια τεράστια επιτυχία –πάνω από 775 εκατομμύρια δολάρια οι παγκόσμιες εισπράξεις της– αλλά σηματοδότησε και την απαρχή ενός franshise που δεν έχει προηγούμενο. Ok, ο μύθος έχει ξεχειλώσει και το όλο concept θυμίζει βιομηχανική μονάδα που με κάθε νέο μοντέλο της προκαλεί αναστάτωση στην αγορά, κόβοντας ταυτόχρονα πολύ χρήμα. Όμως τούτο το δεύτερο spin off έχει ψαχνό χάρη στη σκηνοθετική ματιά του Ρον Χάουαρντ και τη σεναριακή ευφυία του Λόρενς Κάσνταν, πετυχαίνοντας και καινοτόμο να είναι (πολεμικές σκηνές που θυμίζουν χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου δένουν μοναδικά με σκηνικά από γουέστερν και δυστοπικές κοινωνίες), και να βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το πνεύμα της αρχικής ταινίας. Παράλληλα ο σεναριογράφος των «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» και «Η επιστροφή των Τζεντάι» καταφέρνει να δώσει όλο το περίγραμμα και το βάθος του ιδεολογικού πλαισίου στο οποίο θα χτιστούν οι επόμενες χρονικά περιπέτειες που όλοι γνωρίζουμε. Το «Solo» δεν έχει ιππότες Tζεντάι, Δύναμη και φωτόσπαθα. Έχει όμως μια πειστική ερωτική ιστορία (η μητέρα των δράκων Εμίλια Κλαρκ στο επίκεντρο), ένα ακατέργαστο ήρωα που ψάχνει να βρει τον εαυτό του –και στη διαδρομή γίνεται κολλητός με ένα… τέρας που παραλίγο να τον φάει στη φυλακή!– διακριτικό χιούμορ που εκπορεύεται κυρίως από τον χαρακτήρα του τυχοδιώκτη ήρωα, πολιτική θέση και άποψη για την ανάγκη αντίστασης και ανάπτυξης δράσης των αποκλήρων του γαλαξία απέναντι στη σαρωτική Αυτοκρατορία που κατακτά τον ένα μετά τον άλλο όλους τους πλανήτες. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος Καλού - Κακού δεν έχει ξεκινήσει ακόμη αλλά οι πρώτες σκληρές μάχες δίνονται μεταξύ καιροσκόπων πειρατών, απόβλητων περιθωριακών και σκλαβωμένων ανθρωποειδών –θαυμάσια η σκηνή «θανάτου» της L3 που απορεί για αυτό που της συμβαίνει– που προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε κόστος. Αυτό είναι και το σημείο καμπής μιας καλοφτιαγμένης περιπέτειας (τρομερή η σεκάνς με το τρένο που διασχίζει τα παγωμένα βουνά) που έχει μεν το δικό της στιλ αλλά δεν παύει να θυμάται από πού προέρχεται. Σε κάποιες σκηνές το διαγαλαξιακό παραμύθι μοιάζει να χάνει κάπως τον προσανατολισμό του αλλά ευτυχώς βρίσκει τον δρόμο του με όχημα το περίφημο Millenium Falcon και οδηγό μία από τις πιο κλασικές φιλίες στην ιστορία του σινεμά. Είναι η ιερή στιγμή που ο απρόβλεπτος Τσουμπάκα παίρνει τη θέση του στο πιλοτήριο του εμβληματικού σκάφους δίπλα στον Χαν Σόλο…
Η συγγραφέας ενός best-seller βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στις αμέτρητες επαγγελματικές υποχρεώσεις της και το άγχος που την προκαλούν τα ανώνυμα γράμματα και οι καταγγελίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως χρησιμοποίησε την ιστορία της μητέρας της προκειμένου να πετύχει. Η ηρεμία στη ζωή της φαίνεται να επιστρέφει, όταν γνωρίζει μια νέα γοητευτική γυναίκα που αναλαμβάνει να τη βγάλει από το αδιέξοδο.
Ο παλιός καλός Πολάνσκι θα έκανε παπάδες με το υλικό αυτό, που αποτελεί διασκευή της νουβέλας της Ντελφίν Ντε Βίγκαν σε σενάριο του ίδιου και του Ολιβιέ Ασαγιάς. Όμως αντί του μυστηρίου και τους σασπένς που υπόσχεται η ιστορία έχουμε την άγαρμπη περιγραφή μιας ελάχιστα πειστικής πραγματικότητας που έχει ως συστατικά της το καλλιτεχνικό μπλοκάρισμα, την αρρωστημένη σχέση συγγραφέα-θαυμαστή (κάποιες στιγμές η ταινία φέρνει στο νου το «Misery» αλλά η πειραγμένη ερμηνεία της Εύα Γκριν απέχει πολύ από την αποτελεσματικότητα της Κάθι Μπέιτς) και ένα ιδιότυπο ερωτισμό που όχι μόνο δεν κορυφώνεται ποτέ αλλά δεν καταλήγει και πουθενά.
Ο Τζον και η Έλα έχουν περάσει μαζί πενήντα χρόνια υπέροχης κοινής ζωής. Στα ογδόντα τους, πραγματοποιούν μια τελευταία περιπέτεια μακριά από τα ενήλικα παιδιά τους και τους γιατρούς.
Μια τρυφερή, bittersweet ανθρώπινη κομεντί γύρω από τα βαρίδια του χρόνου και των αλλαγών που επιφέρει στη ζωή. Ο Πάολο Βίρτζι («Τρελή χαρά») διευθύνει δύο υπέροχους ηθοποιούς –οι Έλεν Μίρεν και Ντόναλντ Σάδερλαντ υποδύονται ακομπλεξάριστα το πρωταγωνιστικό ζευγάρι– σε ένα ενίοτε απολαυστικό roadmovie που μετατρέπεται σε ιστορία απόδρασης, η οποία πίσω από το κωμικό προφίλ και τους σπαρταριστούς διαλόγους της κρύβει την οδύνη της αρρώστιας (καθώς ο Τζον αρχίζει να χάνει τη μνήμη του η σύντροφος του αντιδρά με όλες τις δυνάμεις της στην μη αναστρέψιμη κατάσταση). Δεν το λες ακριβώς πρωτότυπο αλλά έχει τίμιες προθέσεις, αυθεντικό προβληματισμό και πάνω από όλα τους δύο εξαίσιους πρωταγωνιστές.
Η καναδέζα Φιόνα παίρνει γράμμα από τη Παριζιάνα θεία της Μάρτα που την καλεί να έρθει γρήγορα στη Γαλλία για να τη βοηθήσει να αποφύγει το γηροκομείο. Εκείνη ανταποκρίνεται αμέσως, αλλά όταν φτάνει στην Πόλη του Φωτός βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σειρά από απρόβλεπτες περιπέτειες.
Το σλάπστικ κωμικό στοιχείο κουμπώνει τέλεια με τον ιδιότυπο ρομαντισμού ενός φιλμ που πίσω από μια τυπική ιστορία αγάπης μιλάει για τη σκληρή, ωμή σχεδόν, πραγματικότητα της αφιλόξενης σύγχρονης δυτικής μεγαλούπολης που εδώ –όπως δηλώνεται και από τον εμφατικά ειρωνικό τίτλο («Lost in Paris», ο αγγλικός τίτλος του φιλμ – σαν να λέμε Love in Paris) ταυτίζεται με το «ειδυλλιακό» Παρίσι. Οι συνκηνοθέτες και πρωταγωνιστές του φιλμ συνθέτουν μια σειρά από σπαρταριστά σκετσάκια που έχουν κάτι από τη μαγική αύρα του Ζακ Τατί, προσαρμοσμένα όμως με περίσσευμα ειρωνικής φαντασίας για τη σύγχρονη εποχή. Έτσι το άρωμα και οι φωτισμοί της ρομαντικής πόλης μπορεί να είναι πιο έντονα από ποτέ, αλλά χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύονται και τα πιο σκοτεινά (άστεγοι, μοναξιά, εγκληματικότητα, αποξένωση, ρατσισμός, ξενοφοβία κ.ά.) σημεία της.
ΑΚΌΜΗ
»»» Το «Ταξί 5» (Taxi 5) (*) του Φρανκ Γκασταμπίντ είναι η ανούσια γαλλική απάντηση στο αμερικανικό «Fast&Furious», πάντα σε παραγωγή και σενάριο Λικ Μπεσόν.
»»» Μια ανερμάτιστη περιπέτεια-αχταρμάς είναι το νεο-νουάρ «Τερματικός σταθμός» (Terminal) (*) του Βον Στάιν που έχει για πρωταγωνίστρια τη Μάργκοτ Ρόμπι σε ένα διπλό ρόλο που θα θέλει να ξεχάσει μετά από μερικά χρόνια
»»» Υπάρχουν καλές μουσικές βιογραφίες, υπάρχει και η «Νίνα» (*) της Σίνθια Μορτ με τη Ζοέ Σαλντάνα στο ρόλο της Νίνα Σιμόν.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
