Η τελευταία σημαία

Τριάντα χρόνια αφού υπηρέτησαν μαζί στο Βιετνάμ, ο Λάρι αναζητεί τους παλιούς συμπολεμιστές του Σαλ και Ρίτσαρντ για να αποχαιρετήσουν μαζί τον γιο του, που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ.

Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι άξιος αναλυτής των ανθρώπινων σχέσεων και δημιουργός που ρισκάρει, όπως απέδειξε τόσο με την τριλογία του «Πριν το ηλιοβασίλεμα» όσο και με το φιλόδοξο και ιδιαίτερα απαιτητικό «Μεγαλώνοντας». Τα πιο αδύναμα έργα του είναι τα καθαρά… αμερικάνικα, όπως το προηγούμενο φιλμ του «Όλοι θέλουν από λίγο» και η σημερινή «Τελευταία σημαία». Ως ικανός σεναριογράφος που ξέρει να φτιάχνει πλοκή με συνοχή και χαρακτήρες, η «Σημαία» έχει στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας (η σύνδεση του Βιετνάμ με το Ιράκ, οι τρεις πόλοι του αμερικανικού πολιτισμού - θρησκεία, μιλιταρισμός και μικροαστική ηθική), όμως όλο αυτό το «ταξίδι», εκτός του ότι δεν δείχνει να μας αφορά, είναι ολότελα αχρείαστο και βαρετό.