Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Βηρυτός (Beirut)(***)
Σκηνοθεσία: ΜπραντΑντερσον
Πρωταγωνιστούν: Τζον Χαμ, Ρόζαμουντ Πάικ, Ντιν Νόρις, Λάρι Πάιν

Στελέχη της CIA προσεγγίζουν τον Μέισον Σκάιλς, έναν πρώην αμερικανό διπλωμάτη, με σκοπό να τον πείσουν να επιστρέψει στον Λίβανο δέκα χρόνια μετά από μια προσωπική τραγωδία που έζησε εκεί. Η αποστολή του είναι να διαπραγματευτεί τη ζωή ενός φίλου του στη Βηρυτό, η οποία πλέον δεν είναι η ειδυλλιακή μεγαλούπολη που θυμόταν αφούέχει μετατραπεί σε μια βομβαρδισμένη, εμπόλεμη  πόλη.

Μπορεί η «Βηρυτός» του Μπραντ Άντερσον (σπουδαιότερη ταινία του το «Άγρυπνος» από το 2004 με πρωταγωνιστή τον πετσί και κόκαλο Κρίστιαν Μπέιλ) να μην είναι κάποιο φιλμ με σπάνιες αρετές, αλλά καταφέρνει να γίνει απόλυτα ψυχαγωγικό και πετυχημένο στους περισσότερους στόχους που θέτει. Πρόκειται για ένα κατασκοπικό θρίλερ παλιάς κοπής που φέρνει τον Τζον Χαμ σε θέση ισχύος χάρη στην oldfashioned γοητεία του (τυχαία χτίστηκε πάνω του κοτζάμ «MadMen»;) ενώ η πολιτική θεώρηση της ιστορίας έχει κάτι από το ρεαλιστικό σύμπαν του Τζον Λε Καρέ. Υπεύθυνος για αυτό είναι ο πολυγραφότατος Τόνι Γκιλρόι και το σενάριο του που αποτελεί έναν υποδειγματικό συνδυασμό προσωπικού δράματος, κατασκοπικού σασπένς και γεωπολιτικής ανάλυσης μιας χώρας ταλαιπωρημένης όσο ελάχιστες. Ο αμερικανός σεναριογράφος με τα εύσημα σημαντικών spy movies (η τριλογία του Τζέισον Μπορν, η διπλή οσκαρική υποψηφιότητα τόσο για τη σκηνοθεσία όσο και για το σενάριο του «Μάικλ Κλέιτον» κ.ά.) καταφέρνει να κλειδώσει στο ίδιο δωμάτιο χαρακτήρες και πλοκή χωρίς να αφήνει το θεατή να πάρει ανάσα. Βέβαια σε μια τόσο risky περιπέτεια όπου το προσωπικό στοιχείο καλείται να δώσει απαντήσεις σε φλέγοντα πολιτικά ζήτημα της Μέσης Ανατολής –με τον ήρωα να βρίσκεται στην άβολη θέση του «διαπραγματευτή» όλων των εμπλεκόμενων πολιτικών δυνάμεων– ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί η ταινία από προπαγάνδα (ο πιο εύκολος αφορισμός) έως αφελής αντιγραφή κλασικών ταινιών του είδους (αγαπημένη φράση της κριτικής) παραμονεύει σαν ωρολογιακή βόμβα σε κάθε σκηνή. Ακόμα κι αν είναι αυτή είναι τέλεια γυρισμένη. Στο επίπεδο αυτό η σκηνοθεσία του Άντερσον δίνει το σωστό ρυθμό, ενώ το κινηματογραφικό ένστικτό του (αλάνθαστο στις κρίσιμες στιγμές) υπερασπίζεται στο ακέραιο το σενάριο που επιμένει στο νατουραλισμό της ιστορίας και τη λεπτομερή ανασύσταση του κλίματος της εποχής. Μιας εποχής όπου ο ήρωας καλείται στα χαλάσματα και τα γκρεμισμένα κτίρια της πόλης να βάλει σε τάξη τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. Η Βηρυτός, η αληθινή πρωταγωνίστρια του φιλμ, είναι μια πόλη-φάντασμα, μια βουβή καλλονή που τον κοιτά αφ’ υψηλού και επιμένει να φορά τα στολίδια της πάνω από τα σκισμένα ρούχα και τις ανοιχτές πληγές της.

Η ενοχή του Κένεντι (Chappaquiddick)(**1/2)
Σκηνοθεσία: Τζον Κάραν
Πρωταγωνιστούν: Τζέισον Κλαρκ, Κέιτ Μάρα, Εντ Χελμς, Τζιμ Γκάφιγκαν, Κλάνσι Μπράουν, Μπρους Ντερν

Τον Ιούλιο του 1969 ο γερουσιαστής Τεντ Κένεντι ετοιμάζεται να βάλει σε εφαρμογή τη στρατηγική που θα τον οδηγήσει στον Λευκό Οίκο τρία χρόνια αργότερα. Όμως ένα τραγικό συμβάν, ύστερα από ένα πάρτι στο Τσαπακίντικ της Μασαχουσέτης, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε πιωμένος ξέφυγε από την πορεία του κι έπεσε στο ποτάμι προκαλώντας το θάνατο της συνοδηγού του, βάζει ταφόπλακα στις πολιτικές φιλοδοξίες του.

Ένας τρομακτικός Τζέισον Κλαρκ που κοπιάρει κυριολεκτικά την προσωπικότητα του τελευταίου εν ζωή – το 1969 που διαδραματίζεται η ιστορία– από τα τέσσερα αδέλφια Κένεντι, είναι το ισχυρό ατού της ταινίας που σκηνοθέτησε ο Τζον Κάραν («Βαμμένο πέπλο», «Δεν μένουμε πια εδώ»). Η σκηνοθεσία δίνει όλη το παρασκήνιο του τραγικού ατυχήματος, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που «ενοχοποιούν» πλήρως τον Κένεντι –αναρωτιόμαστε αν η ταινία θα μπορούσε να γυριστεί όσο ζούσε ο τελευταίος– αλλά και τον παρουσιάζουν «άβουλο θύμα» του αυταρχικού πατέρα του. Τον τελευταίο υποδύεται ένας ανατριχιαστικά  δεσποτικός –αν και καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα του– Μπρους Ντερν που μπορεί να λέει μόνο μια λέξη («άλλοθι» είναι η απάντησή του στην απελπισία του γιου του που δεν ξέρει τι να κάνει μετά από το ατύχημα) αλλά στην πραγματικότητα δίνει όλη τη σκοτεινή διάσταση του μυθικού για τους Αμερικανούς ονόματος των Κένεντι.

Happy Birthday (**) 
Σκηνοθεσία: Χρίστος Γεωργίου
Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Ήμελλος, Μυρτώ Αλικάκη, Βασίλης Μαγουλιώτης, Νεφέλη Κουρή

Ο ΜΑΤατζής Γιώργος σε μια διαδήλωση έρχεται αντιμέτωπος με την έφηβη κόρη του. Προκειμένου να τα ξαναβρούν πατέρας και κόρη πείθονται από τη μητέρα της οικογένειας να περάσουν λίγες μέρες μαζί στο εξοχικό της οικογένειας.

[[{"fid":"525708","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

Ο Χρίστος Γεωργίου («Μικρό έγκλημα») μιλάει για την προβληματική, εκρηκτική και αδιέξοδη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης. Μέσω αυτής της σχέσης που έχει διαρκείς και έντονες αντιθέσεις, ο σκηνοθέτης ακτινογραφεί το πρόσωπο της βίας (οικογενειακής αλλά και κοινωνικής), θέτει το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας και επαναπροσδιορίζει τις αξίες των χαρακτήρων του. Για να αποφύγει τα προφανή (τι νόημα θα είχε αν βλέπαμε έναν κακό μπάτσο να βασανίζει την οικογένειά του;) θολώνει τις ηθικές και συναισθηματικές γραμμές των ηρώων κάνοντας αρκετά πιο συμπαθή τον πατέρα από την κόρη που δείχνει εκνευριστικά δογματική και ξεροκέφαλη. Ο σκοπός φυσικά είναι να μεταφέρει τα ηθικά διλήμματα των ηρώων του στον χώρο του θεατή, κάτι που δεν μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αφηγηματικά η ταινία κυλάει αβίαστα αλλά σε κάποια σημεία το δράμα βαραίνει αναίτια. Χρήσιμη η κωμική εκτόνωση του σεναρίου (ο βόθρος που πέφτουν πατέρας και κόρη) και άψογο το πρωταγωνιστικό ντουέτο στη δουλειά του.

Πολ Γκογκέν (Gauguin) (**)
Σκηνοθεσία: Εντουάρ Ντελίκ
Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Κασέλ, Τουχέι Ανταμς, Μαλίκ Ζιντί, Περνίλε Μπέργκεντορφ

Το 1891, ο ζωγράφος Πολ Γκογκέν είναι ήδη γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού, αλλά νιώθει κουρασμένος από τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο και τις πολιτικές, ηθικές και καλλιτεχνικές του συμβάσεις. Έτσι, αποφασίζει να αφήσει πίσω του τη γυναίκα του και τα παιδιά του και να φύγει για την άλλη άκρη του κόσμου, την Ταϊτή.

Ακαδημαϊκή προσέγγιση ενός κεφαλαίου μόνο από τη ζωή ενός τιτάνα της ζωγραφικής. Ο Γκογκέν της Αϊτής βρίσκεται για πολλούς κριτικούς τέχνης στην πιο δημιουργική εποχή του. Η λαχτάρα του ζωγράφου να αποκοπεί από τις συμβάσεις μιας τέχνης που έχει μπει σε προβλέψιμη πορεία και η επαφή του με την απόλυτη καθαρότητα, είναι δύο παράγοντες που οδηγούν τον Γκογκέν σε νέες αναζητήσεις. Δεν είναι όμως οι βασικότεροι: ο τρίτος και κυριότερος είναι η νέα γυναίκα. Η Τεχούρα θα γίνει η σύντροφος, η ερωμένη, η μούσα που θα του εμπνεύσει τις πιο σπουδαίες δουλειές του εικαστικά.  Ό,τι περιμένει να δει κανείς λοιπόν, με εικαστική μεγαλοπρέπεια (αυτό δα έλειπε), και τον Κασέλ να νιώθει υπερβολικά άνετα φορώντας το κοστούμι του ανατρεπτικού καλλιτέχνη.

ΑΚΟΜΗ

»»» Το «Κουκλόσπιτο του τρόμου» (Incidentin a ghostland)(**) του Πασκάλ Λοζιέ είναι ένα καλοφτιαγμένο αλλά αρκετά νοσηρό θρίλερ τρόμου που αφορά στην επιστροφή μιας πετυχημένης συγγραφέας τρόμου στο οικογενειακό σπίτι 16 χρόνια μετά από τα τρομακτικά γεγονότα μιας βραδιάς, όταν δύο ψυχοπαθείς εισέβαλαν σε αυτό κι απείλησαν την οικογένειά της.
»»» Στην αμερικανική κωμωδία «Κοκομπλόκο» (Blockers) (*1/2) της Κέι Κάνον με τους Λέσλι Μαν, Τζον Σένα και Αϊκ Μπάρινχολτζ κάποιες οικογενειακές σχέσεις δοκιμάζονται με αφορμή ένα χορό αποφοίτησης όπου τρεις μαθήτριες σχεδιάζουν να γίνουν… γυναίκες και οι γονείς τους το ανακαλύπτουν!
»»» Το «Ένας σκίουρος Σούπερ-Ήρωας 2» (The Nut Job 2: Nutty by Nature) είναι το σίκουελ της προ τετραετίας animation επιτυχίας με πρωταγωνιστή έναν σκίουρο που καταστρώνει σχέδιο για να σωθεί το πάρκο του.