Το 8ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας (8th Athens Open Air Film Festival), σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Athens & Epidaurus Festival), διοργανώνει μία ξεχωριστή προβολή: Το Σάββατο, 30 Ιουνίου και ώρα 21:30, το Μικρό ατμοσφαιρικό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ανοίγει για πρώτη φορά τις πύλες του στον κινηματογράφο, προσκαλώντας του θεατές σε μία σπάνια εμπειρία, με την προβολή της εμβληματικής «Ηλέκτρας» (Electra, 1962) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Το Μικρό Θέατρο που εδώ και χρόνια φιλοξενεί εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, βρίσκεται ανάμεσα σε πορτοκαλεώνες και ελαιώνες, σε μία πλαγιά με θέα το βουνό και τη θάλασσα και αποτελεί αγαπημένο προορισμό για τους φίλους της τέχνης. Τα τελευταία χρόνια υποδέχεται κυρίως εναλλακτικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, γι’ αυτό και θεωρήθηκε ιδανικός τόπος για την προβολή της «Ηλέκτρας» του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μύθο της Ηλέκτρας του Ευριπίδη.
Το 8ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας (8th Athens Open Air Film Festival), σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (Athens & Epidaurus Festival), διοργανώνει μία ξεχωριστή προβολή: Το Σάββατο, 30 Ιουνίου και ώρα 21:30, το Μικρό ατμοσφαιρικό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου ανοίγει για πρώτη φορά τις πύλες του στον κινηματογράφο, προσκαλώντας του θεατές σε μία σπάνια εμπειρία, με την προβολή της εμβληματικής «Ηλέκτρας» (Electra, 1962) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Το Μικρό Θέατρο που εδώ και χρόνια φιλοξενεί εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, βρίσκεται ανάμεσα σε πορτοκαλεώνες και ελαιώνες, σε μία πλαγιά με θέα το βουνό και τη θάλασσα και αποτελεί αγαπημένο προορισμό για τους φίλους της τέχνης. Τα τελευταία χρόνια υποδέχεται κυρίως εναλλακτικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, γι’ αυτό και θεωρήθηκε ιδανικός τόπος για την προβολή της «Ηλέκτρας» του Μιχάλη Κακογιάννη (1962), που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μύθο της Ηλέκτρας του Ευριπίδη.
Η ταινία:
Η Ηλέκτρα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα της, Αγαμέμνονα, βασιλιά των Μυκηνών, που δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του, Κλυταιμνήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο. Η ευκαιρία παρουσιάζεται, όταν συναντά και πάλι τον αδερφό της Ορέστη. Και οι δυο μαζί θα θέσουν σε εφαρμογή το φονικό τους σχέδιο.
Το 1962 ο Μιχάλης Κακογιάννης παραδίδει με την «Ηλέκτρα» την πιο διαχρονική και ταυτόχρονα υποδειγματική μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο. Το αττικό τοπίο γίνεται η λιτή σκηνή που εκσυγχρονίζει τον μύθο και τα προαιώνια στοιχεία της ελληνικής γης αναδεικνύουν τους χαρακτήρες και τις συγκρούσεις, που διαπερνούν δραματικά και ποιητικά την ελληνική ταυτότητα.
Αφήνοντας πίσω τις προγενέστερες εκδοχές του μύθου των Ατρειδών μέσα από τις τραγωδίες του Αισχύλου («Χοηφόροι») και του Σοφοκλή («Ηλέκτρα»), η ταινία του Κακογιάννη βασίζεται στο λόγο του Ευριπίδη, του πιο σύγχρονου από τους αρχαίους τραγικούς, και σε πλήρη συνάφεια με το πνεύμα του ποιητή, τοποθετεί τη δράση εκτός του παλατιού.
Η «Ηλέκτρα» είναι μία ιστορία για τους ανθρώπους, που δεν άγονται από τη θεϊκή μοιρολατρία, αλλά ζουν στο περιθώριο και πράττουν αυτοβούλως.
Η φυσιογνωμία της Ειρήνης Παππά - ταυτόσημη της ελληνικότητας - μεταμορφώνει μία κουρελιασμένη πριγκίπισσα που μοιάζει με αγόρι σε ένα εκδικητικό πλάσμα ζωώδους ενέργειας και ο Μίκης Θεοδωράκης υπογράφει ένα μουσικό μοτίβο που αντιλαλεί την απεγνωσμένη κραυγή της πρωταγωνίστριας.
Ο Ευγένιος Ιονέσκο αποθέωσε την ταινία στη «Le Figaro» γράφοντας πως είναι η ωραιότερη ταινία που έχει δει ποτέ, το Φεστιβάλ Καννών θέσπισε το βραβείο Καλύτερης Κινηματογραφικής Μεταφοράς, για να την τιμήσει, ενώ τα 24 ακόμη Διεθνή Βραβεία και η υποψηφιότητα για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, σφραγίζουν αφοπλιστικά την ποιότητα μιας ταινίας που δεν αποτελεί το κινηματογραφικό ανέβασμα ενός θεατρικού έργου, αλλά μετουσιώνει την τραγωδία σε κινηματογραφική κάθαρση.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
