«Ένας πατέρας κτήτορας, μια μητέρα σιωπηρή κι ένα αγόρι που μεγαλώνει στη σκιά των ρούχων τους. Μόνο ο ένας απ’ τους τρεις τους είναι φυσικό πρόσωπο», αυτή είναι η σύνοψη της πρώτης κινηματογραφικής απόπειρας του 25χρονου Ηλία Δούλη, ενός arthouse δράματος που θα προβληθεί στην Ελλάδα μέσα στον Μάιο.
Ο Ηλίας έχει τελειώσει τις σπουδές του πάνω στον Κινηματογράφο και τη Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Γούλβερχαμπτον και άρχισε να αναγνωρίζεται διεθνώς μέσω της ενασχόλησής με το μέσο της φωτογραφίας. Πέρα από τις δύο φωτογραφικές του ιστορίες, το Parabyss: A Nurtured Nature αλλά και το Blossom Of Solitude που έλαβαν αναγνώριση σε διεθνή περιοδικά, πρόσφατα επιμελήθηκε ένα editorial για την συλλογή SS18 του Ralph Lauren στο Life in Style Magazine. Επίσης πριν από περίπου δύο χρόνια, παρουσίασε στην έκθεση Civil Disobedience έναν μονόλογο, σε δική του σκηνοθεσία και γραφή, ο οποίος αποτέλεσε και τη βάση για την πρώτη του ταινία Η Φωλιά.
Ο νεαρός καλλιτέχνης έχει δηλώσει πολλές φορές πως σαν ύψιστη μορφή τέχνης αναγνωρίζει την Ποίηση και αυτό είναι κάτι που διαφαίνεται στις φωτογραφικές δουλειές του και πλέον απογειώνεται στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα. «Η Ποίηση είναι το καταφύγιο μου και μόνο σ’ αυτήν δεν νιώθω να υστερώ. Φωτογράφος, Σκηνοθέτης, Συγγραφέας, όλα είναι προσωνύμια. Κάθε έργο μου είναι στην ουσία του ένα ποίημα: φωτογραφικό ποίημα, συγγραφικό, κακότεχνο, βλαβερό ή ωραίο», είχε πει.
Αυτό ακριβώς είναι και Η Φωλιά, ένα ποίημα με εναλλακτικό τίτλο «βία θα πει…», το οποίο αφηγείται σπαραχτικά ο πρωταγωνιστής της Ηλίας Σαπουντζάκης με ελάχιστα μέσα, δίνοντας έμφαση στο σώμα. Το φιλμ εξερευνά τα όρια του queer κινηματογράφου και τολμά να αφηγηθεί μία ιστορία από εκείνες που δεν λέγονται εύκολα στην οθόνη. Ο δημιουργός δεν αρνείται τα αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα στην αφήγηση, φαίνεται όμως να κάνει και μία προσπάθεια να πει μία ιστορία με κομμάτια της οποίας μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής, ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικής κατεύθυνσης. Μία ιστορία που επιχειρεί να ξετυλίξει το γαϊτανάκι ενός συχνού μοντέλου οικογένειας, με έναν κτητικό πατέρα και μία σιωπηλή μάνα να πρωταγωνιστούν δια της απουσίας τους.
Σε ένα σχεδόν ερημωμένο σπίτι στην ελληνική επαρχία ένα αγόρι συντηρείται από το φαγητό των γειτόνων και τις αναμνήσεις ενός σκοτεινού παρελθόντος το οποίο ανακατασκευάζεται μέσα από ένα τελετουργικό που διαρκεί τρεις μέρες, όσες ακριβώς χρειάστηκαν για να γυριστεί η ταινία με όσο το δυνατόν πιο πραγματικούς χρόνους γίνεται. Το αγόρι που εξαιρετικά ενσαρκώνει ο Ηλίας Σαπουντζάκης μπαίνει σε μία σκληρή μάχη με τα κομμάτια που τον έχουν διαμορφώσει, εκείνα της μάνας, που αν και αδρανείς προσπαθεί να τον προστατεύσει με πιθανότατα καταστροφικές συνέπειες, κι εκείνα του πατέρα που πολεμά να διατηρήσει τα κεκτημένα «δικαιώματά» του πάνω στο περήφανο δημιούργημά του, τον γιό του, με σκοπό να βγει τελικά στο φως, να απελευθερωθεί.
Η βρεφική γύμνια, η επιστροφή στην αγνότητα της γέννας, τα άφιλτρα Sante – σημαία του ανδρισμού του πατέρα, το φλοράλ φόρεμα και τα πλαστικά γάντια κουζίνας της ανασφαλούς μητέρας που ανησυχεί μην κάποιος και κρίνει τις ικανότητές της στα οικιακά και μία ολάνθιστη, φουντωμένη ορτανσία γίνονται τα σύμβολα – εργαλεία στα χέρια του νεόκοπου σκηνοθέτη για να επιτευχθεί η αφήγηση του ποίηματος – απελευθέρωση.
Ο στόχος της Φωλιάς είναι κατά πως φαίνεται να καταδείξει εκείνο που λίγοι ίσως έχουν αποφύγει να έρθουν αντιμέτωποι στο μεγάλωμά τους. Κάτι που σε διαμορφώνει χωρίς καν να το κατάλαβεις, γιατί πολύ απλά στα όρια της οικογενειακής εστίας φαντάζει φυσιολογικό. Το πόσο εύκολα η αγάπη και η βία τέμνονται. Την έκφραση της αγάπης ως βία και το αντίστροφο. Τους τρόπους που επιλέγουμε να δείξουμε το νοιάξιμό μας ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, στα παιδιά μας, στους γονείς μας, στους συντρόφους μας.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
9°
