Το τέλος της ανωνυμίας (Anon) (***) Σκηνοθεσία: Άντριου Νίκολ
Πρωταγωνιστούν: Κλάιβ Όουεν, Αμάντα Σέιφριντ, Κολμ Φιόρε, Μαρκ Ο’ Μπράιαν, Σόνια Γουάλγκερ, Ίντο Γκόλντμπεργκ
Στο κοντινό μέλλον η ιδιωτική ζωή ή η ανωνυμία έχουν πάψει να υφίστανται καθώς όλες οι προσωπικές στιγμές καταγράφονται. Κάπως έτσι το έγκλημα αρχίζει να φθίνει, όμως μια σειρά από φόνους πονοκεφαλιάζουν τις αρχές. Ο αστυνομικός ντετέκτιβ Σαλ Φρίλαντ ανακαλύπτει πως υπάρχει μια νεαρή γυναίκα που δεν έχει κανένα ψηφιακό αποτύπωμα και συνεπώς είναι αόρατη στο σύστημα, η οποία θεωρείται ως βασική ύποπτη για τις δολοφονίες.
Ο νεοζηλανδός Άντριου Νίκολ είχε το 1997 μια εντυπωσιακή αρχή με το αριστουργηματικό «Gattaca» και το υποψήφιο για όσκαρ σενάριο «The Truman Show» αλλά όχι και ανάλογη συνέχεια. Τα επόμενα φιλμ του χάθηκαν μεταξύ των απλώς καλών ιδεών («S1m0ne», «In time») και της επιδέξιας σκηνοθεσίας («Κυρίαρχος του παιχνιδιού», «Το σώμα») ενώ η τελευταία του ταινία, «Drones, θάνατος από ψηλά», βγήκε πριν από τέσσερα χρόνια κατευθείαν στο dvd. Να που όμως με την νέα του, έβδομη σκηνοθετική δουλειά ο Νίκολ επιστρέφει στις καλές ταινίες. Το φιλμ διαδραματίζεται στην αγαπημένη εποχή του 54χρονου δημιουργού, το μέλλον. Με μια επιδέξια νουάρ αισθητική και ένα ρετρό ρομαντισμό που θυμίζει… «Gattaca», o Νίκολ ανιχνεύει και πάλι τα ηθικά όρια και τις ιδεολογικές αποχρώσεις της τεχνολογίας. Τότε ήταν ο γενετικός προγραμματισμός και η επιστημονική μέθοδος εντοπισμού των πιθανών αιτιών (και της χρονικής περιόδου) κατάληξης του ατόμου. Τώρα η μελλοντολογική ανησυχία του Νίκολ για την έλλειψη ιδιωτικότητας στην εποχή των social media χτυπάει κόκκινο και εντάσσεται ομαλά σε ένα καλοφτιαγμένο και ατμοσφαιρικό θρίλερ μυστηρίου όπου οι ήρωες βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια κατάσταση… νιρβάνα (αν όχι αποχαύνωσης). Η δραματουργική προσέγγιση γίνεται λειτουργικά, χωρίς υπερβολές, στο σενάριο. Σε μια δυστοπική κοινωνία, όπου η ανελευθερία και η ανασφάλεια έχουν ως στόχο την επιθυμητή ομοιογένεια (ένα εύστοχο σχόλιο για την παγκοσμοιοποίηση), η παρέκκλιση αρχίζει από την αναγκαιότητα και τη σημασία της διαφορετικότητας. Εδώ εντοπίζεται και η μεγαλοφυΐα του σεναριογράφου Νίκολ που ταυτίζει την επαναστατική ορμή με το ερωτικό ένστικτο. Ο διώκτης θα ερωτευτεί την άγνωστη γυναίκα που αναζητά. Θα έρθει κοντά της με τρόπο αφοπλιστικά τρυφερό, απρόβλεπτα παρακινδυνευμένο και μοναδικά αισθαντικό. Οι ερωτικές σκηνές είναι το πιο ζωντανό κομμάτι ενός παραισθησιογόνου φιλμ που μιλάει για το πάγωμα του χρόνου μιας τακτοποιημένης, ανέφελης ζωή. Μιας ζωής που ο απόλυτος έλεγχος και η προκαθορισμένη φτιαχτή συγκίνηση οδηγούν στην πλήρη ματαίωση, αν όχι κατάργηση της. Μιας ζωής που ο «Μεγάλος Αδελφός» ίσως είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί από τη στιγμή που σύγχρονη καθημερινότητά μας ξεκινά με έναν κωδικό στον υπολογιστή και μετρά συγκινήσεις που καταγράφονται μέσω ενός κινητού…
Τρεις πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες πηγαίνουν για κυνήγι και ο ένας φέρνει μαζί και την ερωμένη του. Τα πράγματα θα ξεφύγουν εκτός ελέγχου, όταν οι τρεις άνδρες εκμεταλλεύονται την κοπέλα και την εγκαταλείπουν ημιθανή στην έρημο.
Ακραίας βίας στιλιζαρισμένο σπλάτερ με αρκετές σκηνές που δοκιμάζουν τις αντοχές του θεατή (μιλάμε για πολύ αίμα) καθώς και μια ανελέητη ιστορία εκδίκησης όπου οι θύτες και το θύμα τους αλλάζουν συνεχώς θέση. Σε όλη αυτή τη διαδρομή η αντρική «γουρουνιά» είναι αδιαμφισβήτητη και πεποίθηση της σκηνοθέτιδος, η οποία μοιράζει στους τρεις άντρες πρωταγωνιστές τα βασικά χαρακτηριστικά της αθλιότητάς τους: αδίστακτοι μεγαλοαστοί, γλοιώδεις εγωιστές και με κανένα σεβασμό στη ζωή. Όχι μόνο για εκείνη της άτυχης κοπέλας που θα βρει όλη την ψυχική δύναμη για να νικήσει ακόμη και τον θάνατο προκειμένου να πάρει την εκδίκησή της, αλλά και για τα πιο μικρά όντα. Δείτε για παράδειγμα τη χαρακτηριστική σκηνή με τον άντρα που κατουράει στην έρημο και με τα ούρα του πνίγει μια αράχνη που βρέθηκε στο πεδίο βολής του και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Το φιλμ απευθύνεται καθαρά σε ένα πιο ψαγμένο, σινεφίλ και εξοικειωμένο με το σπλάτερ κοινό, κάτι που δικαιολογεί και τη μεγάλη του επιτυχία στο φεστιβάλ Σάντανς.
Ο γιος μου (Mon Garçon) (**) Σκηνοθεσία: Κριστιάν Καριόν
Πρωταγωνιστούν: Γκιγιόμ Κανέ, Μελανί Λοράν, Τριστάν Παζέ, Ολιβιέ ντε Μπενουάστ
Ένα 7χρονο αγόρι εξαφανίζεται σε σχολική εκδρομή και ο πατέρας του υποψιάζεται τον νυν σύντροφο της πρώην συζύγου του.
Παρά την πολλά υποσχόμενη αφετηρία του, το φιλμ του 55χρονου Καριόν διστάζει να αποκτήσει ταυτότητα μεταξύ του οικογενειακού δράματος και του ψυχολογικού θρίλερ. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη στα οποία ταλαντεύεται, το κοινωνικό φορτίο της οικογενειακής ιστορίας (η διάλυση της πυρηνικής οικογένειας είναι άραγε η αιτία της κινητοποίησης του Κακού;) φαίνεται να κερδίζει στα σημεία τη θριλερική διάσταση του κινηματογραφικού πρότζεκτ, το οποίο αν μη τι άλλο παρακολουθείται με άνεση. Τραβηγμένη κάπως η ερμηνεία του Κανέ, σαφώς πιο ρεαλιστική –αλλά και πιο μικρή σε διάρκεια– εκείνη της Μελανί Λοράν.
Ένα φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» μεταξύ φίλων καταλήγει αιματηρό, όταν κάποιος (ή μήπως κάτι;) απειλεί θανάσιμα όσους δεν αποφασίζουν να ακολουθήσουν τους κανόνες.
Οι παραγωγοί του κορυφαίου θρίλερ της περσινής χρονιάς «Τρέξε» φαίνεται να κατέχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Με μια καλοστημένη και γεμάτη σασπένς ιστορία τρόμου, πετυχαίνουν να αξιοποιήσουν τα κλισέ του είδους και να κερδίζουν και πάλι τη μάχη των ταμείων, αφού η ταινία έσκισε στις ΗΠΑ. Μπορεί το «Θάρρος ή Αλήθεια» να μη φτάνει σε πρωτοτυπία το αριστουργηματικό «Τρέξε», αλλά έχει το know how της απρόβλεπτης ταινίας τρόμου με τις ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αναφορές (το ταξίδι αναψυχής στο Μεξικό για τους νεαρούς Αμερικανούς μετατρέπεται σε… κόλαση) και τη βεβαιότητα πως σύντομα θα ακολουθήσει και σίκουελ.
Ακόμη
»»» Ο «Κύριος και η Κυρία Αντελμάν» (Monsieur & Madame Adelman) (**1/2), σκηνοθετικό ντεμπούτο του Νικολά Μπεντός (γιου του δημοφιλούς γάλλου κωμικού Γκι Μπεντός) είναι το γλυκόπικρο και ενίοτε σαρκαστικό χρονικό της ζωής ενός ζευγαριού.
»»» Το ντεμπούτο της Αμάντα Κέρνελ «Η καταγωγή των Σάμι» (Sameblod) (**1/2)απέσπασε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς και το Βραβείο Lux του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίο για μια φορτισμένη συναισθηματικά ιστορία ρατσισμού και ενηλικίωσης που διαδραματίζεται στη Σουηδία του 1930.
»»» To «Ζευγάρι με το zόρι» (Overboard) (*) του Ρομπ Γκρίνμπεργκ είναι το μέτριο ριμέικ μιας προ 20ετίας κωμωδίας («Γυναίκα στη Θάλασσα» με τους Κερτ Ράσελ και Γκόλντι Χόουν) αλλά οι γκριμάτσες του μεξικανού Εουχένιο Ντερμπέζ δεν φτάνουν για να σώσουν το φιλμ από τη μετριότητα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
11°
