Ο νεοζηλανδός Άντριου Νίκολ είχε το 1997 μια εντυπωσιακή αρχή με το αριστουργηματικό «Gattaca» και το υποψήφιο για όσκαρ σενάριο «The Truman Show» αλλά όχι και ανάλογη συνέχεια. Τα επόμενα φιλμ του χάθηκαν μεταξύ των απλώς καλών ιδεών («S1m0ne», «In time») και της επιδέξιας σκηνοθεσίας («Κυρίαρχος του παιχνιδιού», «Το σώμα») ενώ η τελευταία του ταινία, «Drones, θάνατος από ψηλά», βγήκε πριν από τέσσερα χρόνια κατευθείαν στο dvd. Να που όμως με τη νέα του, έβδομη σκηνοθετική δουλειά ο Νίκολ επιστρέφει στις καλές ταινίες. Το φιλμ διαδραματίζεται στην αγαπημένη εποχή του 54χρονου δημιουργού, το μέλλον. Με μια επιδέξια νουάρ αισθητική και ένα ρετρό ρομαντισμό που θυμίζει… «Gattaca», o Νίκολ ανιχνεύει και πάλι τα ηθικά όρια και τις ιδεολογικές αποχρώσεις της τεχνολογίας. Τότε ήταν ο γενετικός προγραμματισμός και η επιστημονική μέθοδος εντοπισμού των πιθανών αιτιών (και της χρονικής περιόδου) κατάληξης του ατόμου. Τώρα η μελλοντολογική ανησυχία του Νίκολ για την έλλειψη ιδιωτικότητας στην εποχή των social media χτυπάει κόκκινο και εντάσσεται ομαλά σε ένα καλοφτιαγμένο και ατμοσφαιρικό θρίλερ μυστηρίου όπου οι ήρωες βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια κατάσταση… νιρβάνα (αν όχι αποχαύνωσης). Η δραματουργική προσέγγιση γίνεται λειτουργικά, χωρίς υπερβολές, στο σενάριο. Σε μια δυστοπική κοινωνία, όπου η ανελευθερία και η ανασφάλεια έχουν ως στόχο την επιθυμητή ομοιογένεια (ένα εύστοχο σχόλιο για την παγκοσμοιοποίηση), η παρέκκλιση αρχίζει από την αναγκαιότητα και τη σημασία της διαφορετικότητας. Εδώ εντοπίζεται και η μεγαλοφυΐα του σεναριογράφου Νίκολ που ταυτίζει την επαναστατική ορμή με το ερωτικό ένστικτο. Ο διώκτης θα ερωτευτεί την άγνωστη γυναίκα που αναζητά. Θα έρθει κοντά της με τρόπο αφοπλιστικά τρυφερό, απρόβλεπτα παρακινδυνευμένο και μοναδικά αισθαντικό. Οι ερωτικές σκηνές είναι το πιο ζωντανό κομμάτι ενός παραισθησιογόνου φιλμ που μιλάει για το πάγωμα του χρόνου μιας τακτοποιημένης, ανέφελης ζωής. Μιας ζωής που ο απόλυτος έλεγχος και η προκαθορισμένη φτιαχτή συγκίνηση οδηγούν στην πλήρη ματαίωση, αν όχι κατάργησή της. Μιας ζωής που ο «Μεγάλος Αδελφός» ίσως είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί από τη στιγμή που η σύγχρονη καθημερινότητά μας ξεκινά με έναν κωδικό στον υπολογιστή και μετρά συγκινήσεις που καταγράφονται μέσω ενός κινητού…
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
