Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Το νησί των σκύλων (Ιsle of Dogs)(***1/2)
Σκηνοθεσία: Γουές Άντερσον
Με τις φωνές των: Φ. Μάρεϊ Αμπραχαμ, Μπράιαν Κράνστον, Γκρέτα Γκέργουικ, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, ΑκίραΙτο, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Μπιλ Μάρεϊ, Μαρί Νατσούκι, Γιοτζίρο Νόντα, Εντουαρντ Νόρτον

Όταν με προεδρικό διάταγμα αποφασίζεται όλοι οι σκύλοι της πόλης Μεγκασάκι να μεταφερθούν σε ένα απομονωμένο νησί, ο 12χρονος Ατάρι κάνει ότι μπορεί για να ξαναβρεί τον σκύλο του.

Εννιά χρόνια μετά από τον «Απίθανο κύριο Φοξ» ο Γουές Άντερσον σε μεγάλα κέφια, επιστρέφει στο ζωικό βασίλειο και την τεχνική του stop-motion με ένα φιλμ που πατάει στο παρελθόν, αλλά κοιτάει το μέλλον. Το κινηματογραφικό σύμπαν του Αμερικανού στηρίζεται στους απροσάρμοστους αντι-ήρωες, τον ιδιότυπο ρομαντισμό και την εικαστική μεγαλοπρέπεια, ενώ τα πάντα άψογα κάδρα του είναι φτιαγμένα με… διαβήτη. Είναι γνωστή η αυστηρή προσήλωση στην ακρίβεια και επιμέλεια με την οποία σχεδιάζει τις σκηνές του, έχοντας ως βάση τη γεωμετρία: κάθε κάδρο είναι φτιαγμένο σαν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο με το πρόσωπο ή στοιχείο-κλειδί της εκάστοτε σκηνής να εντοπίζεται ακριβώς στο κέντρο του. Στο «Νησί των σκύλων» ο τεξανός σκηνοθέτης μάς αποκαλύπτει και μερικές ακόμη «εμμονές» του. Όπως την αγάπη του για τις κούκλες και τα ζώα (μας είχε προϊδεάσει με τον  «Κύριο Φοξ») ή τις αιχμηρές πολιτικές απόψεις του. Στο «Grand Budapest Hotel» η απέχθεια για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχε ιστορική βαρύτητα (η Ευρώπη των αρχών του 20ού αιώνα) αλλά εδώ αποκτά περισσότερη διαύγεια και μεστό λόγο. Το «Νησί», πιο απαιτητικό καλλιτεχνικά από κάθε προηγούμενο φιλμ του, είναι ένα ενήλικο πολιτικό animation που επιχειρεί να ενώσει με μια νοητή γραμμή την πορεία της ανθρωπότητας με κάποια δυσοίωνα σχόλια - συμπεράσματα για την εθνική καθαρότητα και τον αυταρχισμό της συγκεντρωτικής εξουσίας. Γύρω από την τρυφερή ιστορία του μικρού Ατάρι και την κοινή του περιπέτεια με συνοδοιπόρους πέντε αδέσποτους σκύλους, χτίζεται μια παραβολή για το προσφυγικό, την άνοδο του φασισμού και τους άστεγους (οι σύγχρονες πληγές του πλανήτη), την οποία ο Άντερσον συνδέει με τη ζωοφιλία, τις θεωρίες συνωμοσίας, τον ιό της γρίπης (εδώ πλήττονται οι σκύλοι από αυτόν), τη διαφορετικότητα, την ενηλικίωση και τους… σαμουράι! Όχι πάντα με την ίδια αποτελεσματικότητα αλλά με το γνωστό λιτό στιλ και την αφοπλιστική ευαισθησία του –μακράν οι καλύτερες σκηνές του φιλμ οι διάλογοι του σκληρού αδέσποτου που «δαγκώνει» με τη θηλυκή σκυλίτσα που κάνει φιγούρες του τσίρκου–, η σκυλίσια οδύσσεια που περιγράφει ο Άντερσον είναι ένα οπτικό ποίημα, μια σκληρή περιπέτεια αλλά και μια διασκεδαστική κωμωδία για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη σημασία της αξιοπρέπειας. Κι όλα αυτά με φόντο τη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, όπου η περηφάνια έχει τον πρώτο λόγο αλλά η τελευταία λέξη ανήκει στην ευρηματική φαντασία ενός ερωτικού γράμματος. Σε ανθρώπους αλλά και σκύλους… 

Thelma (***)
Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ
Πρωταγωνιστούν: Eλι Χάρμπο, Κάια Γουίλκινς, Χένρικ Ράφαλσεν

Η Thelma, μια ντροπαλή κοπέλα από θρησκόληπτη οικογένεια, πηγαίνει για σπουδές σε ένα πανεπιστήμιο του Όσλο. Εκεί θα νιώσει έλξη για μια συμφοιτήτριά της την ίδια εποχή που παθαίνει κάποιες κρίσεις επιληψίας.

Ο νορβηγός Τρίερ του «Όσλο, 31 Αυγούστου» σκιτσάρει θαυμάσια έναν κόσμο αδιόρατης απειλής και μεταφυσικών δυνάμεων που λειτουργεί ως υπογάστριο στην ταινία. Η σύζευξη σεξ και υπερφυσικού σπάνια έχει δοθεί με τέτοια αμφίσημη αποτελεσματικότητα στο σινεμά. Ο Τρίερ λες και έχει πάρει την «Carrie» του Ντε Πάλμα και την έχει μεταφέρει στο σήμερα, χωρίς να κάνει εκπτώσεις σε σκηνοθετικό ή ιδεολογικό επίπεδο. Η ιστορία της Thelma μετατρέπεται σε ένα ερωτικό θρίλερ, γυρισμένο με νεύρο και ανατροπές, που δημιουργεί καταστάσεις όπου το οικείο και το παράδοξο γίνονται ένα (η σκηνή της εξαφάνισης της συμφοιτήτριας, το κομμάτι της συναυλίας, ο χορός στο πάρτι) προκειμένου να αναδειχτούν εξαίσια τα πραγματικά ζητήματα του σεναρίου. Ο πρώτος έρωτας, η σύγκρουση θρησκείας-επιστήμης, η βίαιη κοπή του ομφάλιου λώρου, η διαρκής μάχη καλού-κακού μέχρι την τελική επικράτηση.

Κωστής Παπαγιώργης, ο πιο γλυκός μισάνθρωπος (***)
Σκηνοθεσία- σενάριο: Ελένη Αλεξανδράκη
Παραγωγή: Ελένη Κοσσυφίδου
Φωτογραφία: Διονύσης Ευθυμιόπουλος //Μοντάζ: Νίκος Πάστρας //Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Το πορτρέτο ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες διανοητές μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.

[[{"fid":"505648","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":null,"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

Το ντοκιμαντέρ για τον Κωστή Παπαγιώργη δεν είναι η προβλέψιμη αγιογραφία, τηλεοπτικής συνήθως γραφής που θα φανταζόταν κανείς. Η Αλεξανδράκη σκύβει πάνω από τη ζωή και το έργο του ενός μοναχικού σύγχρονου φιλοσόφου και φωτίζει τις σημαντικότερες πτυχές τους με κινηματογραφική ακρίβεια (μεγάλη η συμβολή του μοντέρ Νίκου Πάστρα) χωρίς να ακυρώνει τη συναισθηματική φόρτιση του εγχειρήματος. Η δημιουργός του φιλμ συνθέτει το πορτρέτο του Παπαγιώργη μέσα από την καταγραφή γεγονότων (η κρίσιμη παιδική ηλικία και η πολιτική δράση του πατέρα του που οδήγησε στη μετάθεση στην Κύμη), επισήμανση κρίσιμων εποχών (στο Παρίσι γεννήθηκε ο πυρήνας της φιλοσοφικής σκέψης του), αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά (μεταξύ άλλων μιλάνε η Ζυράννα Ζατέλη, ο Θανάσης Καστανιώτης, ο Χρήστος Γιανναράς) και φυσικά μέσα από τα κείμενά του, δίνοντας όλη την αλήθεια του. Την αταξινόμητη και ενοχλητική προσωπικότητα του ανθρώπου που αγαπούσε με πάθος το ποδόσφαιρο, τον Ντοστογιέφσκι και τον Καντ, τα λαϊκά τραγούδια και τα κουτούκια, τους αληθινούς φίλους και τη δύναμη του έρωτα.

Ιστορίες φαντασμάτων (Ghost Stories) (***)
Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Ντάισον, Αντι Νάιμαν
Πρωταγωνιστούν: Αντι Νάιμαν, Μάρτιν Φρίμαν, Πολ Γουάιτχαουζ, Αλεξ Λόθερ

Ο καθηγητής Φίλιπ Γκούντμαν είναι ένας αγνωστικιστής ψυχολόγος του οποίου ο ορθολογισμός δοκιμάζεται μόλις ανακαλύπτει ένα ξεχασμένο φάκελο που περιέχει τρεις τρομακτικές ιστορίες φαντασμάτων.

Η φαντασία και η ευρηματικότητα που επιστρατεύει και «ντύνει» την πλοκή του το σκηνοθετικό ντουέτο, προκειμένου να αφηγηθεί μια ιστορία που δοκιμάζει έντονα τους νόμους της λογικής, είναι εντυπωσιακά και δεν στηρίζονται στα γνωστά ακροβατικά και τις υπερβολές του είδους που αποσκοπούν στο να τρομάξει ο θεατής. Με την προσωπική έρευνα του επιστήμονα γινόμαστε μάρτυρες της ζωής τριών βασανισμένων ανθρώπων που οι ιστορίες τους είναι η μία τρομακτικότερη από την άλλη. Αλλόκοτα φαινόμενα, ανεξήγητες ανατροπές και μια σχεδόν αναιδής στάση απέναντι σε κάτι που ξεπερνάει το «φυσιολογικό» κάνουν τις «Ιστορίες φαντασμάτων» ένα φιλμικό αξιοπερίεργο (βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό έργο των βρετανών δημιουργών), μια τσαμπουκαλεμένη ιστορία τρόμου αλλά και μια ανεπανάληπτη σπουδή πάνω στον αρχέγονο φόβο, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και την οδύνη της προσωπικής ενοχής.

MUST

• Η προβολή του θρυλικού «Hanagatami» του παραγνωρισμένου ιάπωνα σκηνοθέτη Νομπουχίκο Ομπαγιάσι, μια διαχρονική ιστορία για την αγνότητα της νιότης στο χάος του πολέμου, στη μία και μοναδική προβολή στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στις 21 Απριλίου (20.30) από το Flix.gr - «Mια αιωνιότητα και ένας αιώνας» είναι ο τίτλος του αφιερώματος στον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν από τις 19 μέχρι και τις 22 Απριλίου στο Άστορ και την Ανδόρα

• Outview Film Festival. Ημέρες Queer Κινηματογράφου από 19 μέχρι και 25 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

ΑΚΌΜΗ

»»» Το «Καλπάζοντας με το όνειρο» (**1/2) της κινέζας σκηνοθέτιδος Κλόε Ζάο είναι ένα λυρικό βραδυφλεγές δράμα γύρω από την περιπέτεια ενός νεαρού καβαλάρη ροντέο που ένας σοβαρός τραυματισμός τον αναγκάζει να μείνει μακριά από τους αγώνες.
»»» Στο ιδιόρρυθμο roadmovie «Μποέμικη ψυχή» (**) του Τόνι Γκάτλιφ η ερμηνεία της Δάφνης Πατακιά είναι το πιο ελκυστικό στοιχείο της γαλλοελληνικής συμπαραγωγής.
»»» Ο «Οικογενειακός φίλος» (**1/2) του Φιλίπ Λιορέ αφορά στην προσωπική ιστορία ενός 33χρονου γάλλου που μαθαίνει ότι ο φυσικός του πατέρας, που δεν γνώρισε ποτέ, μόλις πέθανε.
»»» Το «Τελευταίο φιλί του Κάιζερ» (**1/2) είναι ένα καλοσχεδιασμένο δράμα εποχής που σημαδεύεται από την αποτελεσματική ερμηνεία του Κρίστοφερ Πλάμερ στο ρόλο του Κάιζερ. »»» Το «Amityville: Το ξύπνημα» (*) αποτελεί συνέχεια ενός διάσημου αιματοβαμμένου franchise.
»»» Η «Μπλε βασίλισσα» (-) είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αλέξανδρου Σιπσίδη.