Κάπου στο μέλλον, μια τετραμελής οικογένεια πρέπει να ζει στην απόλυτη σιωπή επειδή ακόμη κι ο παραμικρός ήχος μπορεί να φέρει στην πόρτα τους τα άγνωστα τέρατα που καιροφυλακτούν. Το γεγονός ότι η μητέρα είναι έγκυος αναγκάζει την οικογένεια να σκαρφιστεί διάφορες πατέντες ώστε να είναι έτοιμη στην κρίσιμη ώρα του τοκετού.
Εξαιρετική ιδέα που ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος αλλά και πρωταγωνιστής Τζον Κραζίνσκι μεταφέρει υποδειγματικά στο πανί. Το σκηνικό είναι το γνώριμο τοπίο της αμερικανικής αγροτικής ενδοχώρας σε μια χρονική φάση που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σήμερα. Το μόνο πράγμα που δείχνει ότι η ιστορία διαδραματίζεται κάπου στο κοντινό μέλλον είναι τα απόκοσμα πλάσματα (ένα είδος φτερωτών aliens) που η ταυτότητά τους στη Γη παραμένει άγνωστη. Ο Κραζίνσκι πολύ έξυπνα μας κρατά διαρκώς στο σκοτάδι καθώς δεν μαθαίνουμε ποτέ από πού ήρθαν τα πλάσματα, τι συνέβη σε παγκόσμια κλίμακα με την ανθρωπότητα (το γεγονός ότι η μόνοι άνθρωποι που συναντάμε είναι η τετραμελής οικογένεια δηλώνει σημάδια αφανισμού) και, κυρίως, τι ακολουθεί μετά την εμφάνιση αυτών των αινιγματικών όντων. Η επιβίωση είναι το μόνο ζητούμενο για τους εναπομείναντες (;) ανθρώπους. Η γέννηση του τρίτου παιδιού είναι ένας επιπλέον ιερός σκοπός στο δύσκολο αγώνα τους. Ένα στημένο με μαεστρία εσχατολογικό θρίλερ, τρομαχτικό και ανήσυχο, που βασίζεται εξίσου στην αίσθηση διαρκούς αγωνίας και απειλής -η σκέψη ότι ο παραμικρός θόρυβος ισοδυναμεί με θάνατο είναι ένα ακαταμάχητο σεναριακό εύρημα- καθώς και στο ψυχολογικό υπόβαθρο που δημιουργείται από τους καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες. Στους ρόλους τους όλοι οι πρωταγωνιστές κεντάνε (η Μπλαντ διαθέτει τη στόφα πολύπλευρης ηθοποιού) και δίνουν την αίσθηση της ενωμένης οικογένειας που απειλείται, με το ρόλο-κλειδί να δίνεται στην πραγματικά κωφή Μίλι Σίμοντς («Wonderstruck»), το μόνο μέλος που ζει στην απόλυτη σιωπή. Ο συμβολισμός, ξεκάθαρος και εφευρετικός: η γονική ευθύνη απέναντι στους κινδύνους που απειλούν κυρίως τα μικρά, ανυπεράσπιστα μέλη της οικογένειας και η καταναγκαστική σιωπή που επιβάλλεται σε κρίσιμες συνθήκες. Από όπου κι αν το δεις το σενάριο, οι κρυφές και φανερές αρετές του είναι πολυάριθμες. Το γεγονός επίσης ότι ο Κραζίνσκι και η Μπλαντ είναι ζευγάρι και στην πραγματική ζωή προσθέτει πόντους στο σύνολο και προσδίδει επιπλέον αληθοφάνεια στο αυστηρά σχεδιασμένο θρίλερ τρόμου. Σε αυτό το… ήσυχο μέρος λοιπόν (υπό άλλες συνθήκες θα τονιζόταν ως ειδυλλιακό, ενώ στην ουσία είναι ένας εφιάλτης), η απόκοσμη απειλή δένει μοναδικά με την υπαρξιακή απόγνωση και το βλέμμα της ανθρωπότητας προς το μέλλον δείχνει πιο ευάλωτο (αν όχι τρομαγμένο) από ποτέ! (Από τη Μεγάλη Πέμπτη 5/4).
Στη διάρκεια μιας νύχτας που ακολουθεί ένα τραγικό συμβάν (ένας οδηγός ταξί σκότωσε έναν τραπεζίτη που τον εκβίαζε και στη συνέχεια αυτοκτόνησε) γινόμαστε μάρτυρες πέντε διαφορετικών ιστοριών που έχουν πρωταγωνιστές αντίστοιχους οδηγούς ταξί και τους επιβάτες τους.
Ένα πλήρες, άρτιο και ρεαλιστικό πορτρέτο της σύγχρονης βουλγαρικής κοινωνίας με τις ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας να προκαλούν ανατριχίλες. Στο ταξί-όχημα του σεναρίου η πολύπλοκη διαδρομή που ακολουθεί ο Κομαντάρεφ εντυπωσιάζει με την αμφισημία, την αδιάκοπη ψυχολογική ένταση και το πολιτικό σχόλιο που δένει μοναδικά την κρίση με τη διαφθορά, την άνοδο της ακροδεξιάς με τον εθνικισμό, τα μέσα μαζικής δικτύωσης με την αποξένωση, τον κομμουνισμό με τη θρησκεία, τη βία με την εκδίκηση. Πολλά τα μέτωπα που ανοίγει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης, στα οποία πάντως πετυχαίνει δυνατές επιδόσεις και παραδίδει μαθήματα αφηγηματικής αποτελεσματικότητας. Επίσημη συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του 70ού Φεστιβάλ Κανών (Από την Κυριακή του Πάσχα 8/4).
Ο Μαξ και η Άνι είναι πιστοί στο εβδομαδιαίο ραντεβού τους για επιτραπέζια παιχνίδια με φίλους. Όταν όμως, ο Μπρουκς, ο χαρισματικός αδερφός του Μαξ, εμφανίζεται μετά από απουσία ενός έτους για να τους προσκαλέσει στο δικό του απαιτητικό παιχνίδι, το πράγμα ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο…
Εξωφρενική κωμική περιπέτεια με «επιτραπέζια» που κρύβουν πραγματικούς κακοποιούς κι αληθινές σφαίρες στους κανόνες τους, ανταγωνιστικά ζευγάρια κι αδελφικές σχέσεις σε δοκιμασία και κρίσεις ταυτότητας (γενικής για όλους τους παίκτες και κυρίως για τον ελαφρόμυαλο κολλητό που αλλάζει κάθε βδομάδα φιλενάδα πριν βρει το δάσκαλό του από την τελευταία του «κατάκτηση») από τους δημιουργούς του «Vacation». Πρόκειται για ένα σπαρταριστό σενάριο που δείχνει το δρόμο προς την ανόθευτη διασκέδαση και αν μη τι άλλο πετυχαίνει διάνα το στόχο του που δεν είναι άλλος από το να γελάσει ο θεατής. Cult φιγούρα ο psycho αστυνομικός γείτονας του Τζέσι Πλίμονς (Από την Κυριακή του Πάσχα 8/4).
Μια ηθοποιός, η Μπριζίτ, υποδύεται τη θρυλική τραγουδίστρια των 60ς Μπάρμπαρα σε μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα ξεκινούν σύντομα. Η Μπριζίτ δουλεύει σε σημείο ταύτισης τον χαρακτήρα, τα τραγούδια καθώς και τις μιμήσεις των κινήσεων της Μπάρμπαρα.
Ατμοσφαιρική και περίτεχνη μουσική βιογραφία που χάρισε στον Ματιέ Αμαλρίκ το Βραβείο Ποιητικής Αφήγησης, στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του 70ού Φεστιβάλ Καννών. Ένα φιλμ μυστηριώδες και σαγηνευτικό που θολώνει σκόπιμα τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, με την πάντα ευαίσθητη και λυρική ματιά του Αμαλρίκ («Τουρνέ στο Παρίσι», «Το μπλε δωμάτιο») να προσδίδει ένα ανάλαφρο, παιχνιδιάρικο ύφος στην ιστορία του, κρύβοντας όμως την τραγική διάστασή του. Από τη στιγμή μάλιστα που ο χαρακτήρας της Μπάρμπαρα «μεγαλώνει» μέσα στην Μπριζίτ, η ταινία -που προτάθηκε για 9 Σεζάρ- μεταμορφώνεται σε ένα πικρό και επώδυνο σχόλιο για το νόημα της τέχνης και το τίμημα της επιτυχίας. Σεζάρ Γυναικείας Ερμηνείας για την καταπληκτική Ζαν Μπαλιμπάρ (Από την Κυριακή του Πάσχα 8/4).
ΑΚΟΜΗ
»»» Το «Οι Δικοί μου Άνθρωποι» (Tesnota) (***) του Καντεμίρ Μπαλάκοφ είναι ένα σκληρό -οι αληθινές βιντεοσκοπημένες σφαγές σοκάρουν- ρωσικό φιλμ, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, που περιγράφει την απαγωγή ενός νεαρού εβραίου σε ένα χωριό του Καυκάσου στα 90ς. Βραβείο FIPRESCI στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του 70ού Φεστιβάλ Καννών. »»» Το γερμανικό animation «Οι φύλακες του Χρυσού Αυγού» αφηγείται πώς κάποιοι κούνελοι έσωσαν το Πάσχα.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
