Από τα πιο φρέσκα πρόσωπα της ελληνικής κινηματογραφικής σκηνής, η γεννημένη και μεγαλωμένη στις Βρυξέλλες νεαρή ηθοποιός Δάφνη Πατακιά πραγματοποίησε πριν από λίγους μήνες το διεθνές ντεμπούτο της με την «Μποέμισσα ψυχή» του Τόνι Γκάτλιφ, που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 19 Απριλίου από την Tanweer. Τη συναντήσαμε στο πλαίσιο του 19ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας και η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω πραγματοποιήθηκε ένα λαμπερό μεσημέρι στα γραφεία του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Ο καλός καιρός ήταν ένας από τους λόγους που θελήσατε να αποχωριστείτε το Βέλγιο στα 18-19 σας και να έρθετε για θεατρικές σπουδές στην Ελλάδα;
Ε, βέβαια δεν το συζητώ. Ίσως και ο κυριότερος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρευόμουν να επιστρέψω κάποτε και να ζήσω μόνιμα στην Ελλάδα. Τα καλοκαίρια που περνάγαμε με την οικογένειά μου στην Ελλάδα έκαναν όλη τη ζημιά!
Πού περνούσατε τα καλοκαίρια σας;
Στη Σύρο κυρίως, που έχουμε εξοχικό, πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι. Μάλιστα, πάντα έλεγα ότι είμαι από εκεί. Μια Συριανή, αν και δεν κατάγομαι από το νησί. Αλλά ερχόμασταν και στις γιορτές. Χριστούγεννα, Πάσχα. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Εθνικό Θέατρο. Η πρώτη μου δουλειά μάλιστα έγινε με το «Φάουστ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, δίπλα στον Ακύλλα Καραζήση. Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Είναι τρομερή η έμπνευση που σου δίνει η αφοσίωση του Μαρμαρινού στις πρόβες. Και μετά, όμως, ήμουν τυχερή, αφού έπαιξα στον «Βυσσινόκηπο» του Καραθάνου. Όλα αυτά έμοιαζαν με ένα όνειρο που έδειχνε ότι γίνεται πραγματικότητα.
Και μετά έδειξε να σας κερδίζει ο κινηματογράφος. Πρώτα το «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Γιάνναρη, μετά το «Interruption» του Γιώργου Ζώη και το «Νήμα» του Βούλγαρη. Αλλά και τώρα ο Γκάτλιφ. Η θεατρόφιλη μητέρα σας δεν αντιδρά που φαίνεται να σας κερδίζει το σινεμά;
Εντάξει, δεν της πολυαρέσει, αλλά δεν το εκφράζει κιόλας. Μόνο μερικές φορές μου λέει «μα και το θέατρο…». Θα προτιμούσε φυσικά να δουλεύω περισσότερο στο θέατρο, αλλά τι να κάνουμε. Εμένα μου αρέσουν εξίσου και τα δύο.
Πάμε λίγο και στην καθημερινότητα της ξένης ηθοποιού στο Παρίσι; Σε μια πρόσφατη γαλλική ταινία, το «Μια νέα γυναίκα», κάπου ακούγεται η φράση ότι η Πόλη του Φωτός είναι μια απάνθρωπη πόλη. Τη συμμερίζεστε;
Ναι, την είδα πριν από 3-4 μήνες. Ωραία ταινία. Δεν τη θυμόμουν αυτή τη φράση, αλλά τώρα που το λέτε κάτι μου θυμίζει. Στη σκηνή στο μπαλκόνι έτσι;
Ναι, ακριβώς. Με την ηρωίδα να μιλά με ένα σεκιουριτά.
Κοιτάξτε, δεν συμφωνώ απόλυτα, αλλά καταλαβαίνω γιατί να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο. Οι ρυθμοί στο Παρίσι είναι εξαντλητικά γρήγοροι. Δεν παίρνεις ανάσα μερικές φορές κι αυτό είναι κουραστικό. Προσωπικά με τρομάζει, γιατί δεν έχω πολλές φορές τη δύναμη να ακολουθήσω αυτούς τους ρυθμούς. Θα ήθελα να πηγαίνουν λίγο πιο αργά τα πράγματα. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε πάλι στην… Ελλάδα!
Και εδώ υπάρχει μια καθημερινότητα άλλης φύσης, που φλερτάρει έντονα με το χάος…
Κι όμως, ξέρετε κάτι; Εδώ μπορεί να φαίνεται πιο άναρχη η κατάσταση αλλά υπάρχει και μια ηρεμία στον τρόπο ζωής, που στο Παρίσι πρέπει να ψάξεις πολύ για να τη βρεις. Επίσης, αυτό το χάος στη δουλειά μου πολλές φορές μετατρέπεται σε δημιουργική διαδικασία. Το ξέρω ότι ακούγεται κάπως, αλλά έτσι είναι. Μπορεί να μεταμορφώσει κάτι πολύπλοκο σε μια απλή και αντιμετωπίσιμη κατάσταση.
Η κρίση δεν επηρέασε την απόφασή σας να έρθετε στην Ελλάδα μόνιμα;
Την κρίση τη βίωσα μετά τον ερχομό μου εδώ. Αρχικά δεν υπήρχε ούτε καν ως σκέψη. Στη συνέχεια ζόρισαν τα πράγματα, όπως συνέβη άλλωστε για όλους μας.
Οι γονείς σας πώς αντέδρασαν στην απόφασή σας να γίνετε ηθοποιός;
Δεν είχαν και πολλά περιθώρια αντίδρασης. Βέβαια από εκείνους ξεκίνησε όλο αυτό, αφού υπήρχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο στην οικογένεια. Όλοι μας παίρναμε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις, μιλούσαμε διαρκώς για αυτό, άρα αναπόφευκτα οδηγήθηκα στην απόφασή μου να ακολουθήσω καριέρα ηθοποιού. Έχω ωραίες αναμνήσεις από τις πρόβες που κάναμε κάθε Κυριακή με τη μητέρα, τον πατέρα και την αδελφή μου για παιδικά θεατρικά έργα.
Ποια ερμηνευτική διαδικασία είναι πιο ταιριαστή στην ιδιοσυγκρασία σας; Η κινηματογραφική ή η θεατρική;
Μου αρέσουν εξίσου το ίδιο. Στο θέατρο έχεις περισσότερο τον έλεγχο των εκφραστικών μέσων σου και το τελικό αποτέλεσμα. Στο σινεμά ίσως είναι πιο δύσκολο. Επειδή πρέπει να έχεις την πλήρη εικόνα στο μυαλό σου για το τι θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης για να αποδώσει το ρόλο.
Η Τζαμ, που υποδύεστε στην ταινία «Μποέμισσα ψυχή» του Τόνι Γκάτλιφ, είναι ένα είδος θηλυκού Ζορμπά;
Μου αρέσει αυτό που λέτε. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, αλλά η σχέση που έχει η Τζαμ με την ελευθερία, το πώς ζει ξεχωριστά την κάθε μέρα, είναι καθαρά καζαντζακική. Είναι μια ελεύθερη γυναίκα που δεν τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι. Βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το σώμα της και έχει ένα πνεύμα που δεν περιορίζεται από τίποτα. Επίσης κοινωνικά και πολιτικά είναι ευαισθητοποιημένη. Αυτό ειδικά μου αρέσει πάρα πολύ πάνω της.
Θεωρείτε ότι της μοιάζετε;Ότι έχετε κοινά χαρακτηριστικά;
Όχι, αλλά θα ήθελα πολύ να της μοιάσω στο μέλλον!
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
