Ο Σπόρος

Ο Σεμίχ Καπλάνογλου μετά από την τριλογία του Γιουσούφ («Μέλι», «Γάλα», «Αυγό») που είχε σαφέστατο νεορεαλιστικό προσανατολισμό, στρέφεται για πρώτη φορά στην καριέρα του στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ο «Σπόρος» ξεκινάει από εφιαλτικές εικόνες ενός κοντινού μέλλοντος για να μετατραπεί σε ένα μυστικιστικό road movie εσωτερικής αναζήτησης. Η χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ που επιλέγει ο τούρκος σκηνοθέτης έχει διττό σκοπό. Από τη μία καλύπτει τις πιθανές χρωματικές ατέλειες που θα έπλητταν την ενότητα του πεδίου λόγω των πολλών γυρισμάτων σε διαφορετικές περιοχές (τα γυρίσματα από την Καππαδοκία μέχρι το Ντιτρόιτ κράτησαν σχεδόν ένα χρόνο) κι από την άλλη τονίζει το κοντράστ μεταξύ της σκούρας γκρίζας δυσοίωνης πραγματικότητας που παρακολουθούμε στην αρχή του φιλμ και του πιο φωτεινού, ανοιχτού λευκού που αφήνει μια νότα ελπίδας και αισιοδοξίας στο φινάλε. Όμως παρά τα κρίσιμα υπαρξιακά ερωτήματα και τις ισχυρές –ταρκοφσκικής υφής– εικόνες, ο «Σπόρος» γίνεται ένα δυσκίνητο, φιλοσοφικό έργο με αρκετές σεναριακές πληγές οι περισσότερες εκ των οποίων σχετίζονται με την αδυναμία του Καπλάνογλου να συνδέσει τις πολιτικές θέσεις (το προσφυγικό, το τέλος της ιστορίας) με μια λανθάνουσα θρησκευτικότητα και μεταφυσική χροιά σε ένα ενιαίο αφηγηματικό όχημα.