Κάννες 2013:

Το «The Immigrant» του Τζέιμς Γκρέι, ήταν μια από τις ταινίες που περιμέναμε με ανυπομονησία στο φεστιβάλ. Αλλά δυστυχώς μας άφησε την γεύση της απογοήτευσης...

Αμερικάνος, αλλά με ένα έργο που εκτιμαται ιδιάιτερα από τους γάλλους, ο Τζέιμς Γκρέι, είναι ένας από τους σταθερούς επισκέπτες των Καννών σχεδόν με κάθε καινούρια ταινία του. Η αγάπη των Γάλλων για το σινεμά του, εξηγεί εν μέρει και την συμμετοχή της Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Immigrant», μια ταινία που ήθελε τόσο πολύ να κάνει ώστε να πει όχι στο «Le Passe» του Ασγκάρ Φαραντι, αλλά και να περάσει αρκετό καιρό μαθαίνοντας Πολωνικά για να αποκτήσει την κατάλληλη, απαραίτητη σύμφωνα με την ίδια προφορά για τον ρόλο.

Το σενάριο της της ταινίας, εμπνευσμένο εν μέρει από την οικογενειακή ιστορία των παππούδων του Γκρέι που μετακόμισαν στις αρχε΄ς του εικοστού αιώνα από την Ρωσσία στην Νέα Υόρκη, θέλει την ηρωίδα του Εύα, να φτάνει το 1921 στο Ελις Αϊλαντ, αλλά με την αδελφή της να κρατείται στο θεραπευτήριο του νησιού, η ίδια, μια γυναίκα μόνη, είναι ανεπιθύμητη και μπαίνει στην λίστα για απέλαση.

Μέχρι την στιγμή που ένας ο Μπρούνο, ένας άντρας με μάλλον σκοτεινά κίνητρα την προσεγγίζει και της προτείνει να την βγάλει εκείνος από το νησί και να της δώσει στέγη και δουλειά. Ιδιοκτήτης μιας ομάδας «καλλιτεχνών» που εκτός από το να βγαίνουν στη σκηνή, βγαίνουν και στο... κλαρί ο Μπρούνο έχει σχέδια για την όμορφη Ευα που δεν είναι όπως φαντάζεστε απολύτως αθώα.

Κι όταν η νεαρή γυναίκα, αποφασισμένη να βρει ξανά την αδελφή της και να ζήσει μια τίμια ζωή θα δοκιμάσει να ξεφύγει, θα καταλήξει να συλληφθεί από την αστυνομία και να βρεθεί ξανά στο Ελις Αϊλαντ προς απέλαση.

Ο Γκρέι ακολουθεί την φόρμα ενός κλασσικού αμερικάνικου σινεμά, αλλά δεν κατορθώνει να αποκτήσει το βάθος και την ένταση που θα έπρεπε να έχει μια τέτοια ταινία. Αντίθετα μοιάζει να στηρίζεται πάνω σε κλισέ και ευκολίες που μοιάζουν να ταιριάζουν σε ένα απλοϊκό μελόδραμα, παρά σε μια ταινία που θα περίμενες να δεις στο φεστιβάλ των Καννών.

Και δυστυχώς, ακόμη και οι ερμηνείες των ηθοποιών του, τόσο της Μαριόν Κοτιγιάρ όσο και του Χοακίν Φίνιξ και του Τζέρεμι Ρένερ μοιάζουν αδύναμες και εκτός κλίματος, ανίκανες να σε παρασύρουν, ή ακόμη και να σε κάνουν να πιστέψεις ότι υποδύονται αληθινούς ανθρώπους εκέινης της εποχής.