Κάννες 2013

Το «Only God Forgives» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν είναι η ταινία για την οποία μιλάει το φεστιβάλ σήμερα, αλλά ο πρωταγωνιστής της είναι δυστυχώς απών!

Ο Ράιαν, όμως, έχει καλό λόγο που δεν βρίσκεται στις Κάννες. Πριν λίγες μέρες ξεκίνησαν τα γυρίσματα της πρώτης του ταινίας ως σκηνοθέτη, που έχει τον τίτλο «How to Catch a Monster». Τα «τέρατα», όμως, αφθονούν και στην ταινία του Βίντινγκ Ρεφν στην οποία πρωταγωνστει και η οποία, στη σημερινή πρωινή προβολή, δίχασε ριζικά τους δημοσιογράφους.

Η αλήθεια είναι πως, όταν το φιλμ τελείωσε, τα γιουχαρίσματα υπερίσχυσαν κατά πολύ των χειροκροτημάτων και καθώς οι τίτλοι του τέλους έπεφταν, αρκετοί από όσους δεν ενθουσιάστηκαν με το φιλμ έμειναν στην αίθουσα και συνέχισαν να σφυρίζουν αποδοκιμαστικά.

Αν αναρωτιέστε γιατί η επόμενη συνεργασία του σκηνοθέτη του «Drive» με τον Ράιαν Γκόσλινγκ απογοήτευσε τόσο, οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές. Η πιο προφανής είναι πως αυτό εδώ το φιλμ, εκτός από τη στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία και τον ίδιο ηθοποιό στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν έχει πολλές ομοιότητες με εκείνη την ταινία.

Ναι, η στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία είναι παρόμοια, όμως το φιλμ είναι πολύ λιγότερο αφηγηματικό από το «Drive», τόσο που η ιστορία του να μοιάζει απλά σαν μια αφορμή για τον Ρεφν να στήσει μια σειρά από υπέροχες εικόνες, που για τους περισσότερους δεν κρύβουν τίποτα από πίσω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν κρύβουν πολλά, όμως θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτός ήταν κι ένας από τους στόχους του Ρεφν. Μια υπέροχη αισθητικά ταινία, μια άσκηση στη βία και την ομορφιά, που δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το σχήμα των χαρακτήρων και του στόρι, σαν καλούπι πάνω στο οποίο θα χυθεί το σχήμα μιας όχι ακριβώς τυπικής περιπέτειας.

Διότι η ιστορία ενός Αμερικάνου που ζει «εξορισμένος» την Μπανγκόκ και της εφιαλτικής μητέρας του που έρχεται στην πόλη για να πάρει εκδίκηση για το φόνο του μεγαλύτερου αδελφού του, δεν κατορθώνει να δημιουργήσει αγωνία, ούτε ένταση, παρά μόνο μερικές υπέροχες σκηνές ομορφιάς και βίας.

Κι αυτό μοιάζει να είναι το ζητούμενο στο φιλμ, μαζί με μια σχεδόν υπονομευτική ματιά στους κανόνες και τα πρέπει μιας ταινίας είδους. Ή, τουλάχιστον, ελπίζουμε ότι αυτό είχε στο μυαλό του ο Ρεφν. Κι όχι απλά να κινηματογραφήσει για μια ακόμη φορά τον Ράιαν, σιωπηλό και σοβαρό, μέσα σε μια όμορφη σε βαθμό εξωτικού ονείρου, κινηματογραφική Ασία...